สถานศึกษาบางแห่งปิดโดยเฉพาะมหาวิทยาลัยรามคำแหง   แต่สถาบันที่เราเรียนไม่ปิดค่ะ

จำได้ว่ามีเพื่อนนิสิตหญิงคนหนึ่ง  ปัจจุบันทำงานอยู่ธนาคารแห่งประเทศไทย   

ขณะนั้นเธอพักอยู่แถวรามคำแหง  ทุกวันเธอต้องลุยน้ำมาเรียนกระโปรงเปียกทุกวัน

เห็นแล้วเราอดจะเป็นห่วงไม่ได้ กลัวเธอจะเป็นโรคที่มากับน้ำท่วมเพราะท่วมนานหลายเดือน

น้ำก็ใช่ว่าจะเป็นน้ำใส ๆ เหมือนน้ำฝนที่เพิ่งตกลงมาใหม่ ๆ 

เธอเล่าว่า  วันหนึ่งมีสุภาพสตรีลงจากรถประจำทาง  แล้วหายไปต่อหน้าต่อตา

เพราะสุภาพสตรีคนนั้นตกลงไปในท่อระบายน้ำที่ไม่มีฝาปิด  โชคดีมีผู้ช่วยเหลือขึ้นมาได้

ส่วนเราตอนนั้นพักอยู่แถวสามเหลี่ยมดินแดง  น้ำไม่ท่วม นอกจากบางวันที่มีฝนตกหนักต่อเนื่อง

ก็จะมีน้ำท่วมซอยเล็กน้อย แต่ไม่ท่วมขังเป็นเวลานาน

และเราก็ถือโอกาสใส่รองเท้าแตะไปเรียนทุกวัน  โดยอ้างว่าน้ำท่วม 

มีเพื่อนอีกคนบ้านอยู่บางแค  มีวันหนึ่งเลิกเรียนตอนเที่ยง  เธอเล่าให้ฟังว่า

กว่าจะกลับถึงบ้าน เธอใช้เวลาเดินทางยาวนานมากเพราะกลับถึงบ้านเที่่ยงคืนเนื่องจากน้ำท่วม

น้ำท่วมในครั้งนั้น ใช้เวลาถึง 4 เดือนกว่าจะกลับเข้าสู่ภาวะปรกติ  

มีพื้นที่ได้รับความเสียหายหลายจังหวัด  มีผู้เสียชีวิตหลายราย  และมูลค่าความเสียหายหลายพันล้านบาท 

ล่าสุดสถานการณ์น้ำท่วมในปี  2554  ก็นับว่าเป็นเหตุการณ์น้ำท่วมที่รุนแรงอีกครั้งหนึ่ง

รอบ ๆ หมู่บ้านที่เราอยู่น้ำท่วมหนักมาก  แต่โชคดีที่หมู่บ้านเราไม่ท่วมอยู่เพียงแห่งเดียว

แต่ก็เหมือนติดเกาะ  เราเลยอพยพหนีก่อนน้ำจะมาไปพักอาศัยอยู่บ้านแม่ที่ชลบุรี

และระหว่างนั้นเราก็หนีไปเที่ยวต่างประเทศ

  กว่าจะกลับเข้ามากรุงเทพอีกครั้งก็น้ำลดเรียบร้อยแล้ว  เลยไม่ได้ผจญชะตากรรมเหมือนตอนปี 2526

ปล. ขอบคุณเจ้าของภาพด้วยนะคะ