BlogGang.com : : สมาชิกหมายเลข 3928744

เวลาตี 5 ในห้องนอนที่แสนสบาย...

....."ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้!!!" เสียงในหัวดังขึ้น หลังจากมือซ้ายของเขา เอื้อมไปกดปิดเสียงนาฬิกาเพื่อนอนต่อ

เขาเริ่มดันตัวขึ้นตามคำสั่งอย่างขี้เกียจ

....."ฉันอ่อนล้าเกินกว่าจะยกตัวเองขึ้นได้" เสียงจากหนังตาดังขึ้นประท้วงการที่เขาพยามเบิกตาให้กว้างขึ้น หลังจากเขาเปิดประตูหน้าบ้านแล้วพบว่ายังเป็นเช้าตรู่ที่เงียบสงัด

....."ฝนจะตกรึเปล่าเถอะ" เสียงจากผิวหนังดังขึ้นในขณะที่เขาเริ่มเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดกีฬา "ฉันไม่อยากเปียกเลยสักนิดนะวันนี้" เสียงนั้นยังบ่นต่อไป

....."จะทรมานฉันไปถึงไหน" เสียงจากหัวใจที่เริ่มเต้นแรงขึ้น ในขณะที่เขาขยับเร็วขึ้นในอิริยาบทต่างๆเพื่อเป็นการอบอุ่นร่างกาย

....."ฉันไม่อยากมีขนาดใหญ่ไปมากกว่านี้" เสียงจากต้นขาและน่องทั้งสองข้างดังแทรกขึ้นระหว่างที่เขาเริ่มใส่รองเท้าวิ่งคู่เก่า

....."ไปกันเถอะ" เสียงในหัวดังขึ้นอีกครั้ง หลังจากเงียบหายไปตั้งแต่ตอนตื่นนอน

.....เสียงทั้งหมดเริ่มเงียบลงเมื่อออกวิ่ง และความสนใจของเขาอยู่ที่ฝีก้าวกับจังหวะลมหายใจ และสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ด้วยสติและสมาธิที่สอดประสานกันอย่างสมดุล

45 นาทีต่อมา....

.....เขาหยุดวิ่ง "ไม่เลวเลยนะวันนี้" เสียงในหัวดังขึ้นอีกครั้ง เมื่อเขาวิ่งได้ตามเป้าหมายที่วางไว้สำหรับวันนี้ วันนี้เขาชนะเสียงประท้วงต่างๆ แล้วเลือกจะทำตามความรัก รักที่จะเห็นตัวเองแข็งแรงขึ้นกว่าเดิม รักอากาศดีๆในตอนเช้า รักที่จะได้เห็นเด็กๆขึ้นรถไปโรงเรียน รักบรรยากาศในตลาดยามเช้า รักสุขภาพของตัวเอง รักคนข้างหลังและอยากจะดูแลพวกเขาไปได้นานๆ รักในกีฬาที่สร้างความบอบช้ำแก่เรือนร่างชนิดนี้แต่ก็ให้ร่างกายที่แข็งแกร่งขึ้นกับเขาเช่นกัน ทั้งหมดนี่ไม่เคยถูกเอ่ยออกมาเป็นถ้อยคำแก่ใคร หากแต่แสดงออกผ่านหยดเหงื่อและเสียงฝีก้าวในทุกๆเช้า

.......ตอนนี้เขาไม่ต้องการอะไรอีกแล้วในโลก นอกจากน้ำเปล่าเย็นๆสักแก้ว เพื่อปลอบประโลมร่างกายที่แสนจะขี้บ่น

---ขอนไม้ลอยลม---

ขอบคุณภาพจาก https://pixabay.com