"บันทึกความทรงจำ นึกแล้วขำ ทำแล้วสุข สนุกทุกครั้งเมื่อคิด เป็นพลังจิตเมื่อได้คิดถึงเธอ
....แม่จ๋ารักแม่นะ!!! "


ความที่เราเป็นลูกสาวคนเดียว ก็จะกิ๊กกั๊กกุ๊กกิ๊กกันอยู่สองคน
ถึงแม้เราจะแอบรู้สึกว่าแม่ลำเอียงรักน้องชายคนเล็กมากที่สุดก็ตาม
ภาพแม่อยู่ในครัว แม่นั่งเย็บผ้า เดินช๊อปปิ้งกับแม่ยิ่งย่านบางลำภู พาหุรัด ซื้อผ้าซื้อรองเท้า
แม่ชิ้นลูกชิ้นอันนี้จำได้แม่น ทำให้เป็นคนชอบแต่งตัวจนอยากเป็นดีไซน์เนอร์และอื่นๆ อีกมากมาย
แต่ภาพที่เด็ดสุดก็คงเป็นแม่ที่หวงลูกสาว เพราะวีรกรรมของแม่แยะมากจนเป็นที่เลื่องลือ






เรื่องอื่นไว้มาโม้วันอื่น วันนี้เอาภาพที่จะเห็นทุกวันตั้งแต่เล็กจนโตที่เห็นแต่แม่อยู่ในครัวก่อน 
เพราะที่บ้านเรื่องกินเป็นเรื่องใหญ่ทีเดียว ถึงพ่อจะไม่ได้มีเงินมาก
แค่พนักงานธนาคารธรรมดา แต่เรื่องอาหารการกินกับลูกๆ พ่อกับแม่จะเต็มที่ตลอด
และยังมีเผื่อแผ่ไปให้คนรอบข้างที่มีน้อยกว่า







เมื่อก่อนรถไม่แยะเหมือนเดี๋ยวนี้ บ้านอยู่สาทรแต่พอวันหยุดพ่อกับแม่จะตื่นแต่เช้า
ตั้งแต่เรายังไม่ตื่น ไปตลาดปากน้ำไปเหมาปูม้าสดๆ มาทีเป็นหลัว สั่งหอยแมลงภู่ตัวเบ้งๆ
มาจากระนองทีเป็นกระสอบ ขับรถไปแถวปทุมฯ ไปซื้อกุ้งแม่น้ำที่งมขึ้นมาใหม่ๆ
และอีกหลายสิ่งอย่างที่ต้องขับรถไปซื้อถึงที่ถึงแหล่ง จะกินโน่นนี่นั่นก็จะมีที่ซื้อประจำ
ยกตัวอย่างเบาๆ อย่างปลากรอบ ปลาเนื้ออ่อนรมควัน ถ้าเป็นเมื่อก่อนก็ต้องไปซื้อที่ย่างใหม่ๆ
ริมทางถนนสายสุพรรณฯ ซื้อกันตั้งแต่ถนนเส้นนี้ยังเป็นถนนเล็กๆ รถยังวิ่งสวนทางกัน
จนตอนหลังมีการขยายถนนเพิงย่างปลาหายไปหมด เลยต้องไปหาแหล่งซื้อใหม่
ปลาสลิดแดดเดียวก็มีเจ้าประจำต้องที่สุพรรณฯ เพราะชอบมากกว่าของบางบ่อ
ปลาเค็มก็ต้องปลาเค็มเนื้อแดงๆ นิ่มๆ และไม่เค็มที่แม่กลอง ถ้าปลาช่อนแห้ง
ต้องแถวสิงห์บุรี อยากกินสะตอแต่ไม่ใช่หน้า ก็ขับรถลงไปซื้อถึงชุมพร
พ่ออยากกินข้าวซอยก็ยังเคยขับรถไปลำปาง แค่เพื่อพาพ่อไปกินข้าวซอยเสร็จแล้วขับกลับ
แม่เคยบอกว่าบ้านเราไม่มีรวยเหมือนบ้านอื่นหรอกเพราะกินกันแบบนี้
แต่แม่กับพ่อก็มีความสุขที่จะเห็นลูกๆ ได้กินของอร่อย และยังเผื่อแผ่ไปยังคนอื่นอยู่เสมอ
เครื่องปรุง อาหารแห้งในครัวแม่จะซื้อยกแพ็ค มีใครแวะเวียนมาเยี่ยมก็จะต้องได้
หิ้วติดไม้ติดมือกลับบ้านกัน จนเป็นที่แซวกันขำๆ ว่ามาบ้านนี้ทีไรเหมือนมาซุปเปอร์มาร์เก็ต

.....ถ่ายกับเตาย่างปลาเนื้ออ่อนริมถนนสายสุพรรณ ไม่มีรูปแม่เอารูปลูกแทนแล้วกันเนาะ








แต่ไหนแต่ไรแม่จะตื่นแต่เช้ามืดทำอาหารให้ลูกๆ เพราะที่บ้านจะให้ลูกกินข้าวทุกเช้า
พอสายมาแม่ก็ต้องเตรียมอาหารกลางวัน เพราะพ่อจะกลับมากินข้าวที่บ้านทุกวัน
พ่อทำแบบนี้มาตั้งแต่แต่งงานกับแม่จนกระทั่งเกษียณ บางวันก็มีเพื่อนที่ทำงาน
พ่วงมากินข้าวด้วย หรือถ้าวันไหนแม่ทำอาหารพิเศษที่หากินยาก
ก็จะมีใส่ถุงให้พ่อหิ้วไปฝากคนโน้นคนนี้ ส่วนของเราตอนอยู่ประถมเรียนโรงเรียนใกล้บ้าน
แม่จะทำกับข้าวร้อนๆ ใส่ปิ่นโตให้พี่เลี้ยงไปส่งทุกเที่ยง พอย้ายโรงเรียนถึงได้ใส่กล่องหิ้วไปเอง
...ไม่มีปิ่นโต มีแต่รูปนักเรียนประถมตอนแม่ให้พี่เลี้ยงหิ้วปิ่นโตไปส่งทุกเที่ยง







พอประมาณบ่าย 4 แม่ก็จะเข้าครัวเตรียมอาหารเย็นซึ่งเป็นอะไรที่เราเกลียดมาก
เพราะเป็นเวลาที่กลับจากโรงเรียนพอดี เราก็อยากไปวิ่งเล่นกับน้องๆ (ผู้ชาย)
แม่ก็จะเรียกให้เข้าครัวไปเป็นลูกมือ ทั้งที่พี่เลี้ยงที่บ้านก็มี แต่แม่ไม่เรียกมาช่วย
กลับไล่ให้ไปเล่นกับน้อง ส่วนลูกสาวตัวเองเรียกใช้ทำงานอยู่ในครัวงกงก
แม่จะให้เราหุงข้าว ล้างผัก เด็ดผัก ผ่าหลังกุ้ง ปอกหอม ปอกกระเทียม ตำน้ำพริก
ตำเครื่องแกง ฯลฯ ขึ้นอยู่ว่าแม่จะใช้ให้ทำอะไร แต่ที่จำได้ฝังใจสุดก็คือตำเครื่องแกง
ยิ่งอาหารไทยส่วนใหญ่จะต้องใช้เครื่องแกง แล้วสมัยก่อนจะทำแกงเขียวหวาน แกงเผ็ด
แกงส้ม บลา บลา เครื่องแกงก็ต้องตำสดตำเอง ไม่มีเครื่องแกงสำเร็จรูปมากมายเหมือนเดี๋ยวนี้
บางวันแม่ไม่ได้ทำแกงแค่อย่างเดียว ทำหลายอย่างก็ต้องตำหลายครกน่ะสิค๊า
เรียกว่าถ้าเห็นแม่จัดถ้วยใส่ส่วนผสมเครื่องแกงมาหลายชุด ก็เข่าอ่อนมืออ่อนแล้ว
ทั้งพริก ทั้งข่า แล้วยังตะไคร้ ผิวมะกรูด อะไรอีก กว่าจะตำให้แหลกมันใช้เวลามาก(รู้ไหม )
บางทีตำไปแอบร้องไห้ไป แถมน้องชายก็มาเต้นล่อหน้าล่อตาแกล้งอีก
แต่ก็มีที่แม่หันมาเห็น ไอ้เจ้าพวกนี้ก็เลยโดนแม่เรียกมาใช้งานด้วยเสียเลย (สมน้ำหน้า)







เครื่องแกงของแม่จะชอบใส่หอมแดงแยะหน่อย แต่เวลาตำมันยากนะแม่
ตำทีกระเด้งกระดอนต้องไล่ตะครุบ บางทีกระเด้งไกลหน่อย กลิ้งผลุบไปใต้โต๊ะใต้ตู้
ก็เลยต้องทำเป็นมองไม่เห็นบ้าง ถึงแม่จะสอนให้หั่นให้ซอยเป็นชิ้นเล็กๆ ก่อน
จะได้ตำง่าย แต่ก็ยังมีแอบบ่นว่าจะใส่อะไรเยอะแยะ ระหว่างตำก็เลยหยิบโน่นนิดนี่หน่อย
แอบไว้ข้างครก พอแม่เผลอก็จับโยนทิ้งไปบ้าง แกล้งให้มันกระเด็นออกจากครกบ้าง และกว่าจะตำเสร็จแต่ละครั้งก็จะได้ยินเสียงครกดังเป็นจังหวะ โป๊กโป๊ก...เงียบ โป๊กโป๊ก...เงียบ
พอแม่หันมาทีก็ค่อยโป๊กโป๊กโป๊ก บางทีก็ตำหลอกแม่ แทนที่จะตำเครื่องในครก
ก็เอาสากตำข้างครกให้มีเสียง เออนะตอนนั้นคิดได้ยังไง ในเมื่อมันก็ต้องออกแรงเหมือนกัน
แล้วทำไมไม่ตำเครื่องในครกไปซะจะได้เสร็จไวๆ ถามว่าแม่รู้ไหมว่าเราอู้ เราขี้โกง
แม่ก็รู้แหละ มีอย่างที่ไหนตำเครื่องแกงทีเป็นชั่วโมง เครื่องแกงแม่กะมาได้พอดี
แต่ไหงตำออกมามีอยู่แค่ก้นครก แต่นั่นคือวิธีของแม่ที่ทำให้เราซึบซับการทำอาหารโดยไม่รู้ตัว
....เชื่อหรือไม่ว่า เดี๋ยวนี้พอเราเป็นคนทำกับข้าวเอง ถ้ามีเวลาเราก็จะชอบที่จะตำเครื่องแกงเอง
และชอบใส่หอมแดงแยะๆ เพราะนี่แหละตัวทำให้เครื่องแกงอร่อย







ช่วงโรงเรียนปิดเทอม สมัยเมื่อเราเด็กไม่ต้องมีเรียนพิเศษ เรียนกวดวิชามากมายเหมือนเด็กสมัยนี้
แค่ดีก็มีแต่พวกเด็กที่เรียนอ่อนที่โดนหมายหัวไว้ เราเองเป็นหนึ่งในนั้นเพราะเข้าข่าย
เด็กเกเรื่องเรียนลุ้นที่โหล่ประจำ แต่ก็ไปเรียนแค่ไม่กี่อาทิตย์ตอนเช้า 3 ชั่วโมงเท่านั้น
ตอนปิดเทอมแม่จะมีกิจกรรมให้ลูกๆ ช่วยกันทำขนม สลับกันไปแต่ละวันทั้งขนมกะทิ
พวกบัวลอย ครองแครงกะทิ แกงบวด เต้าส่วน หรือพวกปั้นๆ ทอดๆ อย่างครองแครง กรอบเค็ม
แต่ถ้าวันไหนอาที่ทำงานเป็นเชฟหยุด ก็จะมาสอนแม่ทำอาหารฝรั่งทำขนม อบเค้ก
วันนั้นจะสนุกเป็นพิเศษเพราะได้ทำอาหารหน้าตาแปลกๆ ใหม่ๆ ได้รับหน้าที่ช่วยทำโน่นทำนี่
ช่วยร่อนแป้ง ตอกไข่ และที่ชอบมากก็ตอนนั่งกันสลอนส่องหน้าเตาอบ
นั่งลุ้นเนื้ออบที่กำลังเริ่มสุกเดือดปุดๆ หรือขนมเค้กที่ค่อยๆ ขึ้นฟู

....พ่อกลับมากินข้าวเที่ยงที่บ้านทุกวัน นอกเสียจากมีประชุมหรือต้องไปกินข้าวกับที่ทำงาน
ใครถ่ายรูปนี้ฟระมัวเชียว ไม่เราก็น้องชายแน่เลย....รูปไม่ค่อยชัดแต่อยากเก็บรูปพ่อรูปนี้ไว้






วันหยุดเสาร์-อาทิตย์ หลังจากพ่อเลิกเห่อเล่นกล้อง ถ้าพ่อไม่พาพวกเราออกไปเที่ยว
บ้านนี้ก็ไม่พ้นเรื่องกินอีกจนได้ ตอนหลังพ่อเริ่มกลับมาต่อติดกับเพื่อนนักเรียนอัสสัม
เพื่อนที่คบกันมาตั้งแต่ชั้นประถม ก็จะเป็นแกงค์ใหญ่นัดเจอกันแทบทุกอาทิตย์
ถ้าไม่ไปเที่ยวต่างจังหวัด ก็จะนัดกินข้าวสังสรรค์กันบ้านคนโน้นคนนี้วนกันไป
มีอยู่พักหนึ่งจะชอบมาปาร์ตี้สังสรรค์กันที่บ้าน บางอาทิตย์จัดกันทั้งเสาร์-อาทิตย์ติดกันก็มี
แล้วยังมีลูกเพื่อน เพื่อนลูก ที่แวะเวียนมาขอกินข้าวที่บ้านอยู่บ่อยเพราะติดใจฝีมือแม่
ตู้เย็นที่บ้านจะต้องมีของสดกักตุนไว้ตลอดเวลา แวะมาเมื่อไรก็ได้จัดชุดใหญ่กันทุกที

....ส่วนหนึ่งของแกงค์ของพ่อที่มากันแทบทุกอาทิตย์







วันเกิดเราแม่จะส่งการ์ดอวยพรและของขวัญส่งมาทางไปรษณีย์ตั้งแต่เราเป็นเด็กเล็ก
ตอนนั้นก็เซอร์ไพร์สเพราะไม่รู้ว่าใครส่งมา พอเริ่มโตเราเริ่มรู้เรื่องแม่ก็ไม่ส่งแล้ว
แต่ก็จะจัดงานวันเกิดให้ทุกปี ตอนยังเด็กเล็กก็เรียกแต่เพื่อนๆ แถวบ้านมากินขนมและแจกของขวัญ
แม่จะทำถุงของขวัญข้างในมีขนมมีของเล่นแจกเพื่อนๆ ที่มา พอโตขึ้นก็จัดใหญ่ขึนอีกหน่อย
เชิญเพื่อนๆ ที่โรงเรียน พอเริ่มเป็นสาวตอนนี้ก็จะมีทั้งเพื่อนเรา เพื่อนพ่อ ลูกเพื่อนพ่อ
เมื่อก่อนเวลาจัดงานวันเกิดก็มีเปิดแผ่นเสียงเปิดฟลอร์เต้นรำด้วยน๊า สมัยนั้นเพลงฮิตๆ
เป็นเพลงยุค 70 อย่างBeautiful Sunday ชาลาลาลาล่า เลดี้บัมพ์ อะไรทำนองเนี้ย
ส่วนแม่ก็จะยุ่งหัวฟูอยู่ในครัว เตรียมอาหารโน่นนี่ให้ทุกคนได้กิน ถึงจะเหนื่อยแม่ก็อิ่มใจ
ยิ่งมีแต่คนชมว่าอาหารที่แม่ทำอร่อย แม่ยิ่งหน้าบานเป็นสองเท่า
อันนี้พ่อมาแอบเม้าท์ให้ฟัง เพราะพ่อเป็นคนตลก ชอบเหน็บแนมแม่แบบขำๆ ประจำ







แม่มีฝีมือในการทำอาหาร ใครๆ ก็ชมว่าแม่ทำอาหารอร่อย ทุกคนจะคอยกินอาหารฝีมือแม่
แม่เคยผูกขาดต้องทำสะเต๊ะและก๋วยเตี๋ยวแกงไปออกร้านงานเลี้ยงปีใหม่บ้านเพื่อนพ่อ
ที่เป็นเจ้าของห้างใหญ่ทุกปี เพราะทุกคนติดใจอาหารของแม่
และก็จะมีแต่คนถามทุกปีว่าร้านอยู่ที่ไหนจะตามไปกิน

.......สะเต๊ะของแม่ ทุกคนมารุมปิ้งกันเองเลย เพราะนั่งรอที่โต๊ะต้องรอนาน มาปิ้งเองทันใจกว่า







ด้านนี้หาบก๋วยเตี๋ยว หารูปแบบเต็มหาบไม่เจอ เรียกว่ายืนโซ้ยกันข้างหาบทีเดียวจะได้ต่อชามกันง่ายๆ







ถึงวันนี้แม่อายุมากขึ้น หูตาไม่ค่อยดี เลยไม่ค่อยได้เข้าครัว แค่เจียวกระทียมก็ไหม้แล้ว
เราก็รับไม้ต่อเป็นแม่ครัวให้ที่บ้าน เมื่อก่อนเวลาทำกับข้าวให้พ่อ แม่บอกว่าพ่อแกเรื่องมาก
เหมือนตา(พ่อของแม่) ทำแกงส้มจะต้องมีปลาทอด ปลาหมึกทอดแนม
ทำแกงเขียวหวานก็ต้องมีเนื้อเค็ม แกงเผ็ดก็ต้องมีปลาเค็ม น้ำพริกกะปิก็ต้องครบชุด
ทั้งไข่ทอดชะอม ปลาทูทอด ปลาทูก็ต้องปลาสด ปลาทูนึ่งจะไม่กิน ปูทะเลก็ไม่กิน
ต้องเป็นปูม้าเท่านั้น มีหอยดองกุ้งจ่อมปลาจ่อมก็ต้องมีใบมะกอก ผักติ้ว
ทำหลนก็ต้องมีสายบัว ขมิ้นขาว ฯลฯ อีกมากมาย สาธยายไม่หมด
แต่แม่ก็จะจัดหาให้ได้ถูกใจพ่อ ถึงว่าเที่ยงมาพ่อไม่ไปกินข้าวไหน
แต่พอพ่ออายุมากขึ้น พ่อกลับกินง่าย พ่อจะเจริญอาหาร อะไรก็อร่อยไปหมด
ยิ่งุถ้าเป็นฝีมือลูกสาว...ฮิ้ว พ่อจะชมแล้วชมอีกจนแม่หมั่นไส้บอกว่าไม่เห็นจะได้เรื่องเลย

....บ่อยครั้งธนาคารที่พ่อทำงานให้แม่จัดทำอาหารฮาลาลในงานเลี้ยงที่โรงแรม







ขณะที่พ่อเจริญอาหารส่วนแม่กลับกินอาหารยากขึ้น ไอ้โน่นก็ไม่กิน ไอ้นี่ก็ไม่ชอบ
ส่วนใหญ่อาหารที่ชอบก็เป็นอาหารเหนือพวกน้ำพริก แกงผัก ตอนพ่อยังอยู่เราต้องทำอาหาร
ให้พ่อกับแม่ต่างกัน เพราะพ่อยังชอบกินโน่นนี่ เราก็จะแฮ้ปปี้จัดทำอะไรใหม่ๆ ให้พ่อตลอด
ส่วนของแม่ก็วนไปเหมือนเดิม บางทีแม่ก็มีกินกับพ่อบ้างแบบตักกินแค่คำสองคำ
แล้วกลับไปกินของตัวเอง พอพ่อไม่อยู่ เราไม่ค่อยสนุกละ เพราะไม่ค่อยได้ทำอาหารใหม่ๆ
เคยทำแล้วแม่ไม่กินเราก็เลยเลิกทำ บางทีคนกินก็บ่นว่าเราทำซ้ำซากอยากกินอะไรอย่างอื่นบ้าง
แต่พอทำอย่างอื่น แม่ก็จะบ่นทุกทีว่าทำอะไรให้กิน ไม่เห็นได้เรื่อง อยากกินอะไรอร่อยๆ
แต่อะไรอร่อยๆ ของแม่ แม่เองก็หาคำตอบไม่ได้ว่ามันคืออะไร (งงป่ะ เรายังงงเลย 55)



....รูปนี้แม่ลงครัวผัดเครื่องแกงเองเตรียมทำบุญบ้านและทำบุญครบปีให้พ่อ
หลังจากไม่ได้ทำอาหารเองมาหลายปี วันนั้นมีแขกผู้ใหญ่เก่าแก่ที่เชิญมาอ่านทำบุญหลายคน
ที่เคยมากินบุญที่บ้านตั้งแต่สมัยพ่อยังอยู่ พอรู้ว่าแม่เป็นคนทำ ก็ชมว่าฝีมือยังไม่ตกเลยนะ







ถึงวันนี้เพราะแม่อายุมากขึ้น แม่จะจู้จี้ขี้บ่นจนบางทีทำเอาลูกสาวเครียดไปบ้าง
แต่หนูก็จะสู้ต่อไปเพื่อแม่