Group Blog
 
 
เมษายน 2560
 
 1
2345678
9101112131415
16171819202122
23242526272829
30 
 
20 เมษายน 2560
 
All Blogs
 
นางภูต ตอนที่ 1















“ไม่จำเป็นต้องเชื่อว่ามีพลังเหนือธรรมชาติจากปีศาจ  
แค่มนุษย์อย่างเดียวก็สามารถทำสิ่งชั่วร้ายทุกชนิดได้แล้ว”
โจเซฟ คอนราด


เสียงทุบประตูดังขึ้นถี่รัว ตึง! ตึง! ตึง! 

ปลุกร่างบนเตียงให้ค่อยขยับพลิกตัว ท่อนแขนขาวโผล่พ้นผ้าห่มผืนหนาค้ำพยุงกายลุกนั่งอย่างคนอ่อนแรง สไบนางกะพริบเปลือกตาเปิดปิดช้าๆ ขับไล่ความง่วง ปัดกลุ่มผมยาวยุ่งเหยิงออกไปจากใบหน้า มองดูนาฬิกาเป็นเวลาสิบโมงเช้า นอกจากตอนอยู่โรงพยาบาลหญิงสาวไม่เคยตื่นสายขนาดนี้เลย คงเพราะเมื่อคืนมีฝนตกหนักจึงทำให้เธอหลับสนิท

สายลมพัดชายผ้าม่านผืนบางปลิวเผยอ เผยให้เห็นแสงแดดอ่อนจางจากภายนอกหน้าต่าง ฟ้าหลังฝนให้ความรู้สึกสดชื่น เงียบสงบ รื่นรมย์ เบิกบานเหมือนต้นอ่อนที่งอกออกจากการแตกของเมล็ดแล้วผุดขึ้นเหนือพื้นดิน แว่วเสียงวิหคแทรกสอดเสียงลมพัดใบไม้ไหว เป็นสัญลักษณ์ของการเริ่มดำรงชีวิตอีกครั้ง

เธอยกมือลูบไล้ต้นแขนตนเองเมื่อรู้สึกหนาว กล้ามเนื้อร้าวระบมแบบไม่มีสาเหตุ คล้ายผ่านการออกกำลังกายมาอย่างหนัก หรือไม่ก็โดนน้ำหนักจากของหนักกดทับเวลานอน 

นึกถึงความฝันเมื่อคืนขึ้นมาสไบนางก็ตัวสั่น มันสมจริงจนน่ากลัว รสชาติของดินในปาก ความอึดอัดติดอยู่ในที่แคบ ความเย็นของน้ำฝนทำให้เสื้อผ้าเปียกชุ่มแนบเนื้อ ยังติดอยู่ในความทรงจำ แจ่มชัดไม่ต่างจากมองด้วยสองตา 

ตา...!?

รีบแตะมือลูบสัมผัสใบหน้าแล้วก็พบว่าจมูกและตายังอยู่ดีไม่ได้หายไปไหน ไม่มีใครมาทุบหน้าของเธอจนเละจำเค้าเดิมไม่ได้ 

แน่ล่ะมันแค่เพียงความฝัน ไม่ใช่ความจริงสักหน่อย จะไปมีบาดแผลอะไรได้ยังไง กระทั่งรอยฟกช้ำขีดข่วนก็ไม่มี

สไบนางคิดว่าตนเองชักเลอะเทอะเลื่อนเปื้อนเป็นเอามาก หญิงสาวตลบผ้าห่มออกเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง ตามมาด้วยการเขย่า

“กำลังจะไปเดี๋ยวนี้ค่ะ” เธอร้องบอก ชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นบริเวณปลายเท้า บนผ้าปูมีรอยเปื้อนดินโคลนแห้ง คิ้วเรียวขมวดนิ่วพลางคิดว่ามันมาได้อย่างไร 

“นางเป็นอะไรรึเปล่า เปิดประตูให้พี่ที”  

“ค่ะ พี่ติ” สไบนางหันความสนใจกลับไปที่เสียงเรียก ขยับย้ายตัวเองจากบนเตียงลงรถเข็นไฟฟ้า 

เธอสามารถเดินด้วยขาซ้ายที่ยังเหลือความรู้สึกเพียงข้างเดียวได้ แต่ไม่คล่องนักเวลาต้องเดินไปไหนเร็วๆ หรือขึ้นลงบันได เพื่อไม่ให้เป็นภาระกับคนอื่นหญิงสาวจึงยอมใช้อุปกรณ์ช่วย แม้ว่ามันจะทำให้อึดอัดใจยามถูกมองด้วยแววตาสงสารผสมสอดรู้สอดเห็นบ้างก็ตาม

สไบนางเคลื่อนตัวไปถึงหน้าประตูซึ่งใช้ลูกบิดแบบดิจิตอล คือใส่ได้ทั้งรหัส สแกนลายนิ้วมือ คีย์การ์ด และล็อกด้วยกุญแจแบบธรรมดา ปกติแล้วชื่นจิตซึ่งเป็นแม่บ้านสามารถเปิดเข้ามาในห้องนอนของเธอได้เองเพราะมีทุกอย่างครบ ยกเว้นว่าหญิงสาวต้องการความเป็นส่วนตัวแล้วตั้งค่าให้เปิดได้จากข้างในเพียงด้านเดียว คนอื่นไม่สามารถเข้ามาได้ชั่วคราว

แน่นอนว่าตั้งแต่ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อสามปีก่อน เธอก็ไม่เคยล็อกห้องแบบนั้นอีกเลย แล้วทำไมวันนี้มันถึงตั้งค่าผิดเพี้ยนไปได้

“บาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า พี่เกือบให้ช่างมางัดประตูแล้วนะรู้ไหม” 

ร่างสูงของอติเทพก้าวผ่านประตูเข้ามาทันทีที่มันถูกเปิดออก พุ่งตรงมาหาหญิงสาวบนเก้าอี้ไฟฟ้า ในดวงตาสีเข้มมีความหวั่นไหวผสานหวาดหวั่น ปรารถนารั้งร่างบางเข้ามากอดให้แน่นด้วยความเป็นห่วง หากยั้งใจทันลดมือลงวางบนศีรษะปกคลุมด้วยผมยาวนุ่มลื่น ลูบเบาๆ อย่างสะกดกลั้นทั้งที่ใจแทบระเบิดเต็มที

หากเกิดอะไรขึ้นกับสไบนาง เขาไม่ยอมแน่!

“มีอะไรเหรอคะทำไมทุกคนทำหน้าตาตื่นขนกันเข้ามาเยอะแยะ แล้วทำไมมีตำรวจมาด้วยล่ะ สวัสดีค่ะ ขอโทษนะคะที่แต่งตัวไม่สุภาพ” สไบนางมองข้ามไหล่กว้าง ด้านหลังเขายังมีคนยืนอออยู่นอกห้องอีกเพียบ 

“ก็ชื่นน่ะสิ บอกว่ามีขโมยขึ้นบ้าน รีบขึ้นมาดูนาง เคาะเรียกแล้วไม่ตอบ เปิดห้องก็ไม่ได้ถึงโทรตามพี่มา กลัวว่านางจะเป็นอะไรไป”

“ใช่ค่ะ ชื่นกลัวไปหมดเลย” ชื่นจิตพูดเจือเสียงสะอื้น ตลอดเวลาก่อนประตูเปิด หล่อนกลัวว่าสไบนางจะถูกทำร้ายเป็นอันตรายอยู่ในห้อง ครั้นพอเห็นว่ายังปลอดภัยจึงโล่งอก

“มีโจรเข้ามางั้นเหรอ ชื่นเป็นอะไรไหม มันได้อะไรไปบ้าง” หญิงสาวหันไปทางแม่บ้านสาวด้วยความห่วงใย ชื่นจิตอยู่กับเธอมานานหลายปี มีหน้าที่ดูแลบ้านและช่วยเหลืออำนวยความสะดวกเวลาต้องทำกิจกรรมต่างๆ นิสัยดี ไม่เคยทำความหนักใจใดๆ คอยอยู่เป็นเพื่อนทุกเมื่อที่ต้องการ หากไม่มีชื่นจิตทุกวันคงผ่านไปด้วยความน่าเบื่อเงียบเหงา

“เมื่อคืนฝนตกชื่นนอนหลับสนิทเลยไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยค่ะ ตื่นมาถึงได้เห็นว่ามีข้าวของโดนรื้อค้นและวางผิดที่ ฮือ คุณนางคะชื่นขอโทษที่ดูแลบ้านไม่ดี” ชื่นจิตซาบซึ้งใจที่สไบนางเป็นห่วงตน ถามถึงสวัสดิ์ภาพคนก่อนทรัพย์สิน กระนั้นก็ยังรู้สึกละอายใจที่ปกป้องอะไรไม่ได้ 

“ขอโทษทำไม ไม่ใช่ความผิดของชื่นสักหน่อย” สไบนางปลอบใจ ก่อนจะหันไปทางบุรุษในเครื่องแบบสองนาย “แล้วคุณตำรวจมาตรวจสอบเก็บลายนิ้วมือใช่ไหมคะ” 

“ครับหลังแจ้งไปพวกผมก็รีบมา แต่พอดีว่าเมื่อเช้าติดอีกคดีหนึ่งถึงได้เพิ่งมาถึง อยากให้คุณสไบนางช่วยดูรูปนี้ให้หน่อย” ตำรวจเปิดภาพจากแท็บเล็ตก่อนส่งให้เธอ หญิงสาวรับมาด้วยความงุนงงเมื่อเขาถามต่อ “คุณรู้จักผู้ตายไหมครับ”

สไบนางยกมือขึ้นปิดปากเมื่อเห็นสภาพศพชายคนหนึ่งถูกฆ่าอย่างสยดสยอง ดวงตาถูกควักจนโบ๋ ขากรรไกรเปิดค้างเพราะปากถูกอัดยัดด้วยดินจนแน่น แขนขากระดูกหักบิดเบี้ยวไปคนละทาง เนื้อตัวมีรอยแผลสภาพเขียวม่วงทั้งตัว นอนเกลือกอยู่บนดินโคลนมีใบไม้ติดเสื้อผ้าทั่วไปหมด แสดงให้เห็นว่าก่อนตายคงดิ้นทุรนทุรายเป็นอันมาก 

เธอผลักภาพน่ากลัวตรงหน้าให้ออกห่าง สั่นหน้าแรงๆ อติเทพนิ่วหน้า วางสองมือบนไหล่บางเพื่อปลอบขวัญ 

“ไม่รู้จักค่ะ เขาเป็นใครคะ ทำไมถึงโดนฆ่าได้เหี้ยมโหด”

“ผมตกใจเหมือนกันครับตอนไปถึงที่เกิดเหตุ กำลังสงสัยอยู่ว่าเขาเป็นใคร พอดีกับได้รับแจ้งว่ามีขโมยขึ้นเคหะสถาน ไม่คิดว่าจะบังเอิญขนาดนี้” 

“บังเอิญยังไงคะ” ตั้งแต่เมื่อกี้สไบนางก็ยังไม่เข้าใจว่าเขาเอารูปให้ดูทำไม  

“คุณคิดว่านี่ใครครับ” ผู้หมวดหนุ่มอายุราวสามสิบปีที่หญิงสาวอ่านชื่อได้บนหน้าอกว่า ‘ศุภวัฒน์’ เปิดคลิปซึ่งอัดจากกล้องวงจรปิดแล้วยื่นส่งให้อีกครั้ง 

“ขโมย...ที่ขึ้นบ้านของดิฉันเหรอคะ” เจ้าของบ้านย่อมจำบ้านของตนเองได้ในทันที เท่าที่เห็นมีชายสองคนย่องเข้ามาในบ้านเธอ เดินผ่านกล้องวงจรเปิดจากประตูหน้าเข้ามาในตัวบ้าน ผ่านโถงทางเดินห้องนั่งเล่น ท่าทางลับๆ ล่อๆ ก่อนเดินหายลับไปจากมุมสายตา 

สไบนางยกยิ้มมุมปากเล็กๆ ถามกลับด้วยความสงสัย “ทำไมถึงคิดว่าเป็นคนเดียวกันละคะ ในคลิปออกจะมืดเห็นก็ไม่ชัด ส่วนศพที่ตายรึเละจนจำหน้าตาเค้าเดิมไม่ได้ จู่ๆ เข้ามาขโมยของในบ้านแล้วออกไปเป็นศพ ฟังน่ากลัวจังค่ะ”

“แน่นอนว่าเรื่องนี้ต้องมีเงื่อนงำ อาจเป็นการหักหลังกันเพราะผลประโยชน์ไม่ลงตัว หรือมีความแค้นอื่น เพราะโจรเข้ามาสองคนแต่พบเป็นศพแค่คนเดียว สภาพศพก็เหมือนกับมีความแค้นแบบเกลียดกันเข้ากระดูกมากกว่าฆ่ากันตายธรรมดา ที่ผมเอะใจว่าคนตายกับขโมยขึ้นบ้านคุณเป็นคนเดียวกันก็เพราะเสื้อผ้าที่ใส่ กับรอยรองเท้าบริเวณหลังบ้าน” 

ศุภวัฒน์ขอภาพจากเพื่อนที่อยู่หน่วยพิสูจน์หลักฐานทางโทรศัพท์ เมื่อครู่จึงได้ภาพถ่ายดอกยางพื้นรองเท้าผู้ตายมาเปรียบเทียบ พบว่ามันมีความคล้ายคลึงมาก แม้ยังสรุปไม่ได้ถึงสาเหตุการตาย แต่เขาก็เชื่อว่าทั้งสองคดีเกี่ยวข้องกันอย่างแน่นอน ไหนๆ แล้วเขาจะถามข้อสงสัยต่อเลยแล้วกัน 

“ขโมยเข้ารื้อค้นหลายห้อง แม่บ้านบอกว่าทรัพย์สินส่วนใหญ่ที่พวกมันได้ไปเป็นพวกเครื่องประดับในห้องแต่งตัวแล้วก็นาฬิกาข้อมือ แต่เราค้นศพแล้วพบสร้อยอยู่แค่สร้อยเส้นเดียว อย่างอื่นไม่มี เส้นนี้ใช่ของคุณไหมครับ” 

ศุภวัฒน์หยิบซองพลาสติกใสออกมาแสดงให้ทุกคนดู ภายในบรรจุสร้อยทองเส้นเล็กยาวเส้นหนึ่ง ชื่นจิตเห็นปุ๊บก็ร้องทันทีว่าเป็นสร้อยที่สไบนางใส่ติดตัวตลอดเวลา

“เป็นสร้อยของดิฉันเองล่ะค่ะ เอ๊ะ ไปอยู่ที่นั่นได้ยังไง” สไบนางก้มลงสำรวจมองหน้าอกตัวเอง สร้อยไม่อยู่ที่คอของเธอแล้วจริงๆ 

“คุณไม่เจอกับคนร้ายจริงๆ เหรอครับ” ดวงตาคมดุจเหยี่ยวมีแววสงสัยจับผิดตามวิสัยคนทำคดี

“ไม่ค่ะ ไม่เจอ หลังเข้านอนแล้วดิฉันอยู่ในห้องนี้ตลอดไม่ได้ออกไปไหนเลย สงสัยว่าเมื่อวานคงทำสร้อยขาดหายที่ไหนสักแห่ง ในบ้าน หรือ ในสวน แล้วพวกเขามาเจอเข้าพอดีละมั้งคะ”

“อืม...สรุปว่าคนตายคือพวกที่เข้ามาในบ้านคุณจริงๆ” 

“นอกจากสร้อยยังมีจี้ของคุณแม่ที่ให้ไว้ ไม่ทราบว่าผู้หมวดเจออยู่ด้วยกันรึเปล่า” 

“มีจี้ไหมดาบ” ศุภวัฒน์หันไปถามกลับนายตำรวจที่ยืนอยู่ด้วยกัน

“มีแค่สร้อยอย่างเดียว ไม่มีจี้อะไรเลยครับรองสารวัตร” 

“ไม่ทราบว่าจี้มีลักษณะยังไง สำคัญมากไหมครับ บอกรูปพรรณสัณฐานไว้ เผื่อตามเจอแล้วทางเราจะแจ้งให้ทราบ” เขาหันไปพยักหน้าเป็นสัญญาณให้นายดาบช่วยลงบันทึก

“เป็นของไม่มีราคาค่างวดอะไรหรอกค่ะ ขายก็คงไม่ได้ราคาเพราะเป็นเครื่องรางทำจากไม้แกะสลักธรรมดา แต่ว่ามันมีความหมายกับดิฉันมาก” สไบนางว่าด้วยแววตาเศร้า 

“คุณบอกว่าเป็นจี้ของคุณแม่...คุณหญิงแขมาลาใช่ไหมครับ พอจะมีรูปถ่ายตอนที่ท่านหรือคุณสวมเก็บเอาไว้บ้างรึเปล่า” 

ไม่มีใครไม่รู้จัก ‘คุณหญิงแขมาลา’ ภรรยาของอดีตรัฐมนตรีว่าการกระทรวงคมนาคม ‘ดอกเตอร์พิสุทธิ์ ศิลป์ณรงค์’ 

นอกจากนี้ยังเป็นนักธุรกิจสาวสังคมไฮโซเจ้าของกิจการเกี่ยวกับเฟอร์นิเจอร์และสินค้าตกแต่งบ้าน ซึ่งมีสาขาทั่วประเทศมากกว่าห้าสิบแห่ง แค่ทรัพย์สินส่วนตัวไม่นับรวมกับของสามีก็มีมูลค่ามหาศาลชนิดกินใช้อีกกี่รุ่นก็ไม่หมด 

ถึงอย่างนั้นคนรวยก็ใช่ว่าโชคดีตลอดชีวิตเสมอไป คุณหญิงแขมาลาจากไปตั้งแต่วัยห้าสิบ ทิ้งทุกอย่างไว้ให้ทายาทเพียงคนเดียว ซึ่งก็คือคนหญิงสาวหน้าตาสวยชวนมองที่กำลังนั่งอยู่บนรถเข็นตรงหน้านี้ 

“มีค่ะ” สไบนางบอกชื่นจิตหยิบรูปตรงหัวเตียงมาให้เจ้าพนักงานดู 

ศุภวัฒน์ทำงานผ่านตามามากไม่เคยเห็นเครื่องรางลักษณะแปลกแบบนี้มาก่อน ไม่ว่าจะเป็นของสะสมของผู้มีอันจะกิน หรือแม้แต่เครื่องรางของขลังที่คนอยู่ในอาชีพอย่างเขานิยมศึกษาแลกเปลี่ยนของดีกัน มันทำจากไม้แกะสลักทั้งชิ้น รูปร่างเป็นเกลียวมีแง่ง ไม่คล้ายกับอะไรเลย 

“เป็นเครื่องรางอะไรเหรอครับ” 

“เอ...ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ คุณแม่ไม่ได้บอกอะไรมาก บอกแค่ว่ามีคนให้มาตอนไปท่องเที่ยว ช่วยปกป้องคุ้มครองและทำให้สมหวังยังไงเนี่ยล่ะค่ะ ดิฉันไม่เชื่อเท่าไร ยอมห้อยติดคอเพราะเห็นว่ามันแปลกตาดี พอคุณแม่จากไปก็ถือเป็นของดูต่างหน้าท่าน” สไบนางยิ้มเศร้า “ถ้าตามคืนได้ก็ดี ไม่ได้ดิฉันก็ทำใจค่ะ คงไปหาของเหมือนชิ้นนี้ที่อื่นอีกไม่ได้แล้ว” 

“อ่อครับ ผมจะให้ลูกน้องสืบดูนะครับ เผื่อว่าพบเห็นที่ไหน” 

“ขอบคุณค่ะ” 

“เอาล่ะคุยกันมานานแล้วผมขอรบกวนแค่นี้ คุณสไบนางจะได้พักผ่อน ดาบ เชิญคุณแม่บ้านลงไปข้างล่างซักถามเพิ่มเติม ส่วนสร้อยของคุณผมขอเก็บไว้ก่อนนะครับ ค่อยคืนให้ทีหลัง”

“ยินดีค่ะ” หญิงสาวกล่าวลาตำรวจทั้งสอง มองส่งร่างสูงในชุดเครื่องแบบสีกากี เดินลับหายมุมประตูไปพร้อมชื่นจิต จากนั้นสายตาจึงหันไปสบกับคนที่เหลืออยู่ เพราะมัวสนใจการคุยจนไม่ทันได้ทักทาย 

นอกจากอติเทพที่ยืนอยู่ข้างๆ เธอ ปีย์วราก็โผพุ่งเข้ามาทรุดตัวนั่ง วางมือเกาะบนขา ฟ้องคนกระต่ายตื่นตูม 

“ยัยชื่นโทรบอกทุกคนว่าโจรขึ้น แถมยังร้องไห้พูดไม่รู้เรื่อง ทำปีย์ตกใจหมดนึกว่าจะเกิดอะไรกับพี่ซะแล้ว” 

“แล้วเรามานี่ใครเฝ้าออฟฟิศ” สไบนางถอนหายใจพร้อมรอยยิ้ม ถามกลับญาติผู้น้อง แม้หญิงสาวจะเป็นเจ้าของบริษัทแต่ก็นานหนจะเข้าไปสักที ส่วนใหญ่เป็นปีย์วราออกพบลูกค้า ตรวจโรงงานแทน เรื่องประชุมหรือต้องเซ็นเอกสารค่อยให้เธอทำอยู่บ้าน

“ถ้าปีย์ไม่มาจะรู้ได้ไงว่าพี่นางปลอดภัยดี” ปีย์วราทำเสียงออด 

“เอาล่ะเห็นแล้วก็กลับไปทำงานได้แล้วจ้า แยกย้ายๆ วันนี้ตอนบ่ายมีนัดกับมิสเตอร์บอนเน็ตไม่ใช่เหรอ ไม่รีบกลับเดี๋ยวคุณนุชก็โทรตาม” 

“พี่นางนี่ความจำดีจริงๆ ปีย์เกือบลืมแล้วนะคะ” พูดยังไม่ทันขาดคำเสียงโทรศัพท์มือถือของปีย์วราดังขึ้น เป็นตรีนุชโทรมาตามจริงๆ พอวางสายหญิงสาวจึงบุ้ยใบ้ไปทางโทรศัพท์ในมือว่า 

“...รู้ได้ยังไงคะโทรตามจริงๆ ด้วย งั้นปีย์ขอกลับไปทำงานก่อน ไว้ตอนเย็นกลับมาเมาท์ใหม่!” ปีย์วราไม่อยากให้ผู้ช่วยต้องเป็นกังวลลุ้นว่าตนจะกลับไปทำงานทันรึเปล่า รีบเด้งตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว ล่ำลาสไบนางแล้วก็ก้มมองนาฬิกา จ้ำอ้าวออกจากห้องไปอีกคน 

ครานี้คนที่เหลืออยู่คือร่างสูงของบุรุษในชุดสูทสีเทาเงินตัดเย็บประณีต เขายืนเงียบๆ อยู่มุมหนึ่งมานานโดยไม่เอ่ยอะไร เส้นผมตัดสั้นเซ็ตไว้ดูภูมิฐานราวกับนักธุรกิจ แต่ใครจะเชื่อว่าอีกด้านหนึ่งชายหนุ่มคือช่างไม้และนักออกแบบฝีมือดี ผู้เป็นกำลังสำคัญคอยประคับประคองให้เธอซึ่งไม่รู้อีโหน่อีเหน่ สืบทอดกิจการแบบล้มลุกคลุกคลานเพราะไร้เสาหลัก ได้ก้าวเดินต่อไปอย่างสง่างามในวงการ 

สไบนางคลี่ยิ้มอ่อนหวานยามเอ่ยชื่อเขา

“พี่ตรัณ” 


...........

จบตอน



Create Date : 20 เมษายน 2560
Last Update : 21 เมษายน 2560 12:40:17 น. 7 comments
Counter : 2583 Pageviews.

 
ตามมาอ่าน กำลังเพลินเลย


โดย: อัญชลี IP: 203.150.32.34 วันที่: 20 เมษายน 2560 เวลา:16:20:17 น.  

 
เรื่องซับซ้อน และเป็นปริศนาตั้งแต่ตอนแรกเลย ^^


โดย: unna_jung IP: 202.28.179.5 วันที่: 20 เมษายน 2560 เวลา:17:05:48 น.  

 
มีให้อ่านคั่นเวลาอีกเรื่อง แต่ยังไงอย่าทิ้งองค์คำนะคะ ช่วยส่งตัวออกมาบ่อยๆ ให้หายคิดถึง


โดย: nasa IP: 119.42.67.159 วันที่: 20 เมษายน 2560 เวลา:23:38:00 น.  

 
ชวนติดตามมากๆเลยค่ะ น่าจะเป็นจี้ที่หายไปช่วยสไบนางให้รอดจากอันตราย ว่าแต่คุณพระเอกนี่คุณตรัณใช่ไหมเอ่ย


โดย: Kawee IP: 182.232.53.244 วันที่: 21 เมษายน 2560 เวลา:7:14:01 น.  

 
หนูว่านี่ไม่น่าจะเป็นแค่ฝันอ่ะ
ต้องมีอะไรสักอย่างเป็นแน่แท้
รอติดตามตอนต่อไปนะคะ


โดย: หนูแรคคูน IP: 49.228.104.137 วันที่: 6 พฤษภาคม 2560 เวลา:14:36:33 น.  

 
นางตายแล้วแน่ แต่แรงอาฆาตยังอยู่


โดย: กรรดึก IP: 171.101.73.81 วันที่: 7 พฤษภาคม 2560 เวลา:20:23:59 น.  

 
สวัสดีนะจ้ะ แวะมาเยี่ยมนะจ้าาา sinota ซิโนต้า Ulthera สลายไขมัน SculpSure เซลลูไลท์ ฝ้า กระ Derma Light เลเซอร์กำจัดขน กำจัดขนถาวร รูขุมขนกว้าง ทองคำ ไฮยาลูโรนิค Hyaluronic คีเลชั่น Chelation Hifu Pore Hair Removal Laser freckle dark spot cellulite SculpSure Ultherapy กำจัดไขมัน adenaa ลบรอยสักคิ้วด้วยเลเซอร์ ลบรอยสักคิ้ว Eyebrow Tattoo Removal เพ้นท์คิ้ว 3 มิติ สักคิ้ว 3 มิติ
ให้ใจหายใจ สุขภาพ วิธีลดความอ้วน การดูแลสุขภาพ อาหารเพื่อสุขภาพ ออกกำลังกาย สุขภาพผู้หญิง สุขภาพผู้ชาย สุขภาพจิต โรคและการป้องกัน สมุนไพรไทย ขิง น้ำมันมะพร้าว ผู้หญิง ศัลยกรรม ความสวยความงาม แม่ตั้งครรภ์ สุขภาพแม่ตั้งครรภ์ พัฒนาการตั้งครรภ์ 40 สัปดาห์ อาหารสำหรับแม่ตั้งครรภ์ โรคขณะตั้งครรภ์ การคลอด หลังคลอด การออกกำลังกาย ทารกแรกเกิด สุขภาพทารกแรกเกิด ผิวทารกแรกเกิด การพัฒนาการของเด็กแรกเกิด การดูแลทารกแรกเกิด โรคและวัคซีนสำหรับเด็กแรกเกิด เลี้ยงลูกด้วยนมแม่ อาหารสำหรับทารก เด็กโต สุขภาพเด็ก ผิวเด็ก การพัฒนาการเด็ก การดูแลเด็ก โรคและวัคซีนเด็ก อาหารสำหรับเด็ก การเล่นและการเรียนรู้ ครอบครัว ชีวิตครอบครัว ปัญหาภายในครอบครัว ความเชื่อ คนโบราณ


โดย: สมาชิกหมายเลข 4057910 วันที่: 23 สิงหาคม 2560 เวลา:17:33:32 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

นราเกตต์
Location :
เชียงใหม่ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 68 คน [?]




ดาวน์โหลด E-book

กระต่ายในเงาจันทร์

Friends' blogs
[Add นราเกตต์'s blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.