ทักทายยามบ่ายนะคะ^^

รังของอวิชชาคงไม่ได้เห็นกันง่ายๆนะคะ. คงต้องเพียรอย่างมากจึงจะมีสิทธิ์เห็นได้. จะพยายามต่อไปค่ะ. ไม่ท้อถอย.

ชอบที่เปรียบเทียบกับมดเหมือนกันครับ มันเดินเหมือนไร้จุดหมายแต่จริงแล้วดึงดูดไปด้วยกรรมกับแรงผลักภายใน

มารออ่านรายวัน เวลามีเรื่องใหม่ๆ รู้สึกเหมือนได้ของขวัญ..โมทนาสาธุค่ะ

ตอบคุณจิตติ

ผมเองมีความเชื่อว่า ถ้าภาวนาถูกทาง มีความเพียร
ทุกคนมีสิทธิทำลายรังแห่งอวิชชาได้แน่ครับ

แต่ที่ทำลายไม่ได้ ก็มาจากไม่เข้าใจ ทำให้ภาวนาไม่ถูก หรือ ขาดความเพียร

สาธุคับ

ขอบคุณมากๆคับ

กำลังสงสัรยเรื่องนี้อยู่เลย

แต่ผมว่า คงใช้เวลานานไม่ใช่เล่นเลย

กว่าจะภาวนา จนถึง ท่อก็อกน้ำแตก หรือ รังอวิชชา ได้

แต่จะก็พยายามไม่ท้อถอยคับ

ปล. คุณนมสิการ เขียน เปรียบเปรยได้น่ารักดีจังเลยัคบ ดูเข้าใจง่ายดี แต่สภาวะจริงๆ คงต้องลุยกันอีกนาน สำหรับผม

ขอทราบวัดในสายหลวงพ่อเทียนที่สับปายะเหมาะสม และครูบาอาจารย์แนะนำได้ดี และสามารถปฏิบัติแบบอุกฤษฎ์ได้ครับ

เอ่อ..พี่คะ

ตอนนี้นั่งๆนอนๆ เห็นมันออกมาจากจิตนี่จะใช่ไหมคะ..

มันออกมาจากจิตใช่ไหมนี่.. ถ้ารังอวิชชาอยู่ในจิตทำไงล่ะคะ ???

ขอบคุณครับ
สำหรับธรรมมะดี

แต่ผมขอแย้งในบทความเก่านะครับ

เรื่องเห็นความโกรธหรือไม่โกรธนั้น

ถ้าจิตจำความโกรธได้ จิตจะมีสติเพราะจำได้ครับ

และความโกรธจะดับไปเอง เพราะหมดเหตุ (สติเป็นกุศล แต่โทสะเป็นอกุศลไม่เกิดพร้อมกัน)

และถ้าเชื้อยังอยู่จะโกรธต่อครับ

อันนี้จะเกิดดับอีกอีกรอบแล้วแต่กำลังของสติ
และ ความแรงของผัสสะ

แต่มันจะไม่สะสมความโกรธลงในสัญญานะครับ

เพราะความโกรธไม่ใช่สัญญาขันธ์

แต่จะเป็นเหมือนภาพ(ความรู้สึก)ความโกรธ มากกว่าครับ

ซึ่งความจำได้นี้จะก่อให้เกิดสติต่อมาครับ
อันนี้จากประสบการณ์ส่วนตัวนะครับ

ลืมบอกไป

ข้อดีของความโกรธ

สามารถเห็น(รู้สึก)ได้ชัดเจนมาก

ทั้งตอนเกิดและดับ

ข้อเสียคือ

มีความเสี่ยงต่อการเกิดอกุศลกรรมทั้งกายและวาจาสูง

อันนี้ขึ้นกับอินทรีย์ของผู้ปฏิบัตินั้น

ดังนั้นต้องมีศีลห้าเป็นฐานป้องกันไว้ก่อน

ตอบ คุณ dorn

ผมก็ไม่ทราบเหมือนกันครับว่าที่วัดใดจะมีอย่างที่คุณต้องการ
เพราะผมเองส่วนมากก็ฝีกเองที่บ้าน

ที่ผมพอทราบว่ามีคนไปฝึกกันมาก ๆ ก็จะมี
วัดสนามใน ที่ กทม
วัดป่าสุคะโต ที่ ชัยภูมิ
วัดป่าโสมพนัส ที่ นครพนม

มีกระทู้ในห้องศาสนา ที่คนเขาไปถ่ายรูปมาที่วัดป่าสุคะโต
//www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y9610352/Y9610352.html

ตอบ คุณธัมมทีโป

การหาที่อยู่ของรังของอวิชชานั้น อันดับแรก นักภาวนาต้องเห็น
อาการของจิต เช่น เห็นความคิด เห็นความโกรธ หรือ อื่น ๆ
ได้ก่อน จากนั้น ให้สังเกตว่า อาการของจิต มันเกิดอยู่ที่ไหน
ดับไปที่ไหน ก็คือที่นั้่นแหละที่เป็นรังของอวิชชา

แรก ๆ จะเห็นอาการของจิตได้ก่อน ซึ่งจะเห็นได้ไม่ยากนัก
เพียงมีกำลังสัมมาสติเพียงพอก็เห็นได้แล้ว

แต่เมื่อฝึกไปอีก กำลังสัมมาสติเพิ่มมากขึ้น จึงจะเห็นความว่าง
อันเป็นแหล่งที่เกิดของอาการของจิตได้ต่อไป

1. เอาราคะเลย ชัดดี เห็นว่าเกิดจากตากระทบรูป ปั๊บ ปรุงเลย รู้สึก-คิดปุ๊บ แต่พอเห็นมันโผล่แล้วปั๊บมันก็หยุดปุ๊บ ความโกรธบางทีก็เห็นตอนมันกระเพื่อม มันจะปุดขึ้นมาพอรู้สึกได้ว่ามันมาแล้ว เหมือนน้ำกระเพื่อมนิดๆ แล้วก็นิ่งหายไป

2. อาการของจิตที่วิ่งไปหารูป นี่คือสังขารใช่ไหม จิตสังขารใช่ไหมคะ เพราะว่ามันมีสองตัว มีตัวที่ตั้งมั่นอยู่ในตัวเรา แต่บางทีมันเผลอ มันก็วิ่งไปหาตา หรือหู ไปรับรู้ผัสสะ แล้วก็ปรุง เป็นความคิด แล้วก็จะเกิดอารมณ์ขึ้นมา

3. คือถ้ามีสติ ต้องบอกว่ามีความตั้งใจอยู่ คือรู้สึกตัวอยู่ จิตจะตั้งมั่นไม่ไหลออกไปคลุกกับอารมณ์ แต่ถ้าสติไม่ดี คือเบลอๆ อยู่ก็โน่น..ไปแล้ว..รู้สึกไปแล้ววูบนึง..อย่างเงี้ย..

4. ความว่างที่เป็นแหล่งที่เกิดอาการของจิตในที่นี้ ก็คือตัวจิตใช่ไหมพี่ ซึ่งมันคงไม่มีตัวนะ แต่หนูรู้สึกว่ามันจะว่าง แล้วก็มีบางอย่างไหลเข้ามาตรงนี้ หรือบางทีก็ผุดขึ้นมาจากตรงนี้ ก่อนจะปรุงเป็นความคิด

ก็เลยถามว่า รังอวิชชาเป็นไปได้ไหมว่าอยู่ที่จิต ไม่ใช่อยู่ที่ความคิด...



เป็นความลับสวรรค์หรือเปล่าเนี่ย..ทำไมตื่นเต้นนิดๆ

1.. อันนี้ดี แสดงว่า จิตมีกำลังสติพอที่เห็นอาการของจิตได้แล้ว

2.. อันนี้บอกว่า กำลังสติของคุณไม่สามารถต้านตัณหาไ้ด้ คุณจึงรู้สึกได้ว่า มันวิ่งไปทางตาบ้าง ทางหูบ้าง สมัยก่อน ผมก็เห็นแบบนี้เช่นกัน
มันวิ่งออกอย่างกะขีปนาวุธ เห็นได้เลยว่า พุ่งออกไป แต่เมื่อฝึกฝนต่อไป อาการนี้จะลดลงและหายไป

อาการนี้จะเกิดเมื่อจิตรู้ ถึงแม้ว่าจะแยกตัวออกมาได้ แต่มันยังอยู่บริเวณ
ศรีษะ หรือ ใบหน้า แต่ถ้าฝึกต่อไปถึงระดับหนึ่ง ที่จิตรู้ มันวิ่งกลับไปสู่ภายในร่างกายแล้ว อาการนี้จะหายขาดและไม่มีอีกเลย

3..ใช่ครับ ถ้ากำลังสติตก มันจะอย่างนั้นเลย ถ้าตกมาก ก็จะเผลอทันที

4.. ในความเห็นของผม มันเป็นมโนทวารครับ แต่อาจไม่ใช่มโนทวารก็ได้ ซึ่งในพระไตรปิฏก จะเรียกจิตบ้าง มโน บ้าง วิญญาณบ้าง
เอาเป็นว่า ที่คุณเล่ามา เห็นมันอยู่ตรงไหน หายไปตรงไหน ที่นันแหละครับ จะชื่ออะไรก็อย่าไปสนใจมันเลยจะดีกว่า

อวิชชา ไม่ใช่อยู่ที่ความคิด ความคิดเป็นขันธ์ของขันธ์ 5
ถึงแม้ทำลายรังอวิชชาแล้ว ก็ยังมีความคิดได้อยู่ แต่มันจะไม่ปรุงต่อ
เป็นชอบใจ หรือ ไม่ชอบใจ การปรุงแต่งนี่แหละ คือ อวิชชา

ความลับสวรรค์จริงๆ ด้วยแหละ..

หนูถูกให้โจทย์นี้มา ท่านว่าให้ไปเรียนรู้ระบบขันธ์ห้าให้แตกฉาน และฝึกสติให้คมๆ แล้วจะเข้าใจเอง

หนูมันพวกอินทรีย์อ่อนน่ะพี่..
และตลอดชีวิตเป็นแม่ครัวชั้นเอกเลย ปรุงตลอด ปรุงเก่งสุดๆ ดีนะว่ามันพอจะรู้ตัว เลยปรุงไปวิเคราะห์ไป แต่สุดท้ายมันก็ทุกข์ เพราะวิเคราะห์แบบฝรั่งนี่มันไม่จบน่ะ.. ได้คำตอบทุกครั้ง แต่ไม่จบ..แต่วิธีของพระพุทธเจ้านี่จบ..

อ่านเรื่องรังของอวิชชามาจนถึงที่พี่บอกว่าคือ "การปรุงแต่ง" มีความรู้สึกเหมือนว่าเดินมาอยู่ริมหน้าผายังไงไม่ทราบ.. (ปรุงแระ) หลังจากนั้นมันก็.. (กิเลสกลัวตัวสั่นเลยนะนี่...)

ตอนนี้อาการคือกำลังเบื่อ..หน่าย.. ซึ่งก็ดูรู้มันไป ทราบว่าหลักการคือต้องละเบื่อให้ได้ แต่ทำไม่ได้ เพราะสันดานมันต้องรู้..ไม่รู้มันไม่ละ.. เบื่อมาหลายวันแล้ว..เลยเล่นเน็ตนานมาก ไม่รู้จะทำอะไรมันเบื่อ..


วันก่อนไปหาอาจารย์ ท่านก็ยิ้มๆและบอกว่าให้ทำจิตให้อยู่อย่างนี้ (คือว่าง) ก็พอแล้ว ไม่ต้องไปทำอะไรมาก..

ก็ฟังไปงงไป..แต่เนื่องจากเหตุคือฝึกสมถะอยู่ด้วย ก็คิดว่าท่านเตือนให้บาล๊านซ์ละมั้ง..

แต่บทความของพี่นี่ธรรมจัดสรรจริงๆ สาธุสาธุสาธุ มาตอบให้หนูยังกะรู้เลย.. ถ้าพี่บอกมาอย่างนี้ ก็น่าจะสอดคล้องกันที่อาจารย์บอก ที่ว่าไม่ปรุงเป็นชอบ และไม่ปรุงเป็นไม่ชอบ..คืออยู่กับอุเบกขาใช่ป่าวคะ..


เห็นมันแล้วก็ละมัน.. รู้มันแล้วก็ละมัน.. ปล่อยให้ขันธ์ทำงานไป แต่จิตไม่ข้อง.. อย่างนั้นใช่ไหม..

ที่กล่าวมาก็ถูก คือ เห็นแล้วก็ละทิ้งไปเลย ไม่ต้องไปใส่ใจอะไรกับมัน
ให้สติรับแต่ของสด ๆ อันมาจากความรู้สึกตัว

เรื่องดูความว่าง อันนี้ต้องระวัง เพราะคำพูดของครููอาจารย์แต่ละท่านไม่เหมือนกัน ลองอ่านเรื่องนี้ดูุอีกที เรือง ดูความคิด ดูความว่าง https://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=namasikarn&month=07-2010&date=25&group=8&gblog=70

ถ้าไม่เข้าใจ ไปดูแต่ความว่าง ไม่ดูความคิดด้วย อย่างนี้ก็จะไม่ตรงทาง
เพราะความว่าง คือ รังอวิชชา
ความคิดปรุง คือ สิ่งที่ออกจากรังอวิชชา
จะต้องเห็นทั้ง 2 อย่างด้วยใจที่เป็นอุเบกขา

งานยากอยู่ตรงนี้ครับ คือ การมีสติที่มีกำลังแรง
การมีสติมีกำลังแรง มันมีผลคือความเป็นอุเบกขา
ถ้าสติกำลังไม่พอ จะไม่เป็นอุเบกขา

ความเห็นของผม การเพิ่มกำลังจิตนั้น สมควรเพิ่มด้วยฐานกาย
อย่าไปทำจิตให้ว่างอย่างเดียว แต่ให้ทำฐานกาย และ รู้จิตทีีว่างพร้อมกันไปด้วย ในขณะัเดียวกัน เช่น

เดินจงกรม รู้การเดินด้วย + รู้จิตที่ว่างด้วย
นั่งดุุลมหายใจ รู้ลมหายใจด้วย + รู้จิตที่ว่างด้วย เป็นต้น

โอเคเลยค่ะท่านพี่(ขออนุญาตเรียกพี่นะคะ)

..ได้ลายแทงแล้ว

กลับไปทำสติโลด...


โมทนาสาธุกับธรรมทานนะคะ

ขอบคุณเช่นกันคับ

เขียนอธิบายได้ดีจังเลยคับ

ผมจำเป็นต้องปิดการเขียนของท่านผู้อ่าน เนื่องจากกฏหมายอินเตอร์เนท
ที่อาจมีสิ่งผิดกฏหมายใส่เข้ามาใน blog

ท่านที่จะสนทนา หรือ ถามคำถาม ขอให้ส่ง email ถึงผมได้ที่
asknamasikarn@gmail.com

หรือสำหรับสมาชิก pantip จะส่งมาทางหลังไมค์ก็ได้เช่นกัน