หลังจากได้แนะนำตัวกันในห้อง เราก็รู้ว่าเขาเป็นคนอีหร่าน เขาเป็นแขกขาว สูงประมาณ 175cm แอบอวบๆ หน่อยๆ แต่ไม่อ้วนนะ ขอใช้ชื่อแทนว่า "ราฟ" แล้วกันนะค่ะ ต่างกับเราที่เป็นคนผิวสีแทน (น้ำผึ้งเดือนห้า) ไม่สูงมาก ประมาณ 162cm และตอนนั้นอ้วนมากน้ำหนักประมาณ 80kg ได้ (โอ้แม่เจ้า!)  

ระหว่างพักกลางวันทุกคนก็แยกย้ายกันไปรับประทานอาหาร เราก็ไปกับแก๊งสาวๆ เค้าก็ไปกับแก๊งหนุ่มๆของเค้า ไม่ค่อยได้คุยอะไรกันมากนักหรอก แต่พอเรียนไปได้ซักสองสามอาทิตย์ เราก็เริ่มสังเกตเห็นว่าเค้าชอบเข้ามาพูดคุยกับเพื่อนสนิทเรา (ให้ชื่อว่า เน แล้วกัน) เพื่อนคนนั้นเป็นคนจีน ตัวเล็กๆ น่ารัก ชอบแต่งตัวมาก เรียกว่าตามแฟชั่นเลยแหละ ตอนแรกพวกเราก็ไม่แนใจ จนกระทั่งพวกเพื่อนที่ห้องนัดกันออกไปดื่มสังสรรค์ พอเนบอกว่าอยากกลับบ้านเท่านั้นแหละ ราฟเลยขออาสาไปส่งเนกับเพื่อนผู้หญิงอีกคนที่หน้าหอเพราะตอนนั้นดึกมากแล้ว  บอกตรงๆนะ ผิดหวัง และเจ็บโคตรๆ เหมือนมีีใครมาบีบหัวใจเราเลยอ่ะ ด้วยความที่เราสนิทกับเนมาก เราเลยบอกสารภาพกับเน ตรงๆว่าเราชอบราฟ เนบอกว่าก็พอรู้แหละว่าราฟแอบชอบ แต่เนบอกให้เราไม่ต้องห่วง เพราะเนไม่ชอบราฟ แล้วก็ไม่คิดจะชอบด้วย

หลังจากนั้นไม่นาน ราฟคงรู้ตัวแล้วแหละว่าเนไม่ได้ชอบราฟเลย เพราะเนแสดงอาการชัดเจนมาก (เนก็คงช่วยเราด้วยแหละ) ความพยายามของเราเลยไม่ยอมหยุดอยู่แค่นั้น อาจารย์จับคู่ให้ทำโปรเจค แต่ราฟดันได้ไปคู่กับเพื่อนในแก๊งเราอีกคนหนึ่ง เราจึง(หน้าด้าน) ไปขอสลับคู่ แต่เพื่อนก็เข้าใจแหละ อิอิ พอเริ่มทำโปรเจคด้วยกันเราก็มีเวลาได้พูดคุยและได้รู้จักกันมากขึ้น เราสองคนต้องเดินไปรอบมาหาลัยเพื่อค้นหาข้อมูลต่างๆ และพกกล้องไปตัวหนึ่ง เราบอกว่า "ตรงนี้วิวสวยดี น่าถ่ายรูปด้วยกันเนอะ" ราฟก็เลยหยิบกล้องขึ้นมาถ่าย selfie ด้วยกัน แค่นั้นไม่พอ ช่วงนั้นเป็นช่วงที่อากาศเริ่มหนาว ราฟเลยถอดผ้าพันคอที่ผูกคอเค้าอยู่มาผูกให้เรา โอ้โหตอนนั้นนะ ทั้งอาย ทั้งเขิล พูดอะไรไม่ออกเลยอ่ะ ถ้าลงไปม้วนกลิ้งบนพื้นได้คงทำไปและ

วันหนึ่งเรากำลังเก็บของเพื่อที่จะย้ายหอ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น...ราฟ! ราฟโทรมา!!! ตื่นเต้นตกใจ ทำไรไม่ถูก ไม่เพียงเท่านั้น พอยกสายปุ๊ป ราฟบอกว่า

ราฟ: เดี๋ยวจะพาตากับยายเข้าไปดูหอนะ พอดีจะย้ายเข้าคอ ตากับยายเลยอยากรู้ว่าหอเป็นแบบไหน

(ห้ะ อะไรนะ? จะพามาสู่ขอ? เอ้ย ไม่ใช่ จะพามาดูหอ!) 

เรา: แล้วนี่ราฟอยู่ไหนแล้ว? 

ราฟ: อยู่หน้าหอแล้ว! อีกห้านาทีมาเปิดประตูนะ

อ้าวเห้ย วิ่งวุ่นเลยซิครัช เก็บของกันให้วุ่นวาย เพื่อนที่นั่งคุยกันอยู่ก็ช่วยเก็บไม่ได้หยุดมือ พอตากับยายเข้ามา ก็นั่งสำรวจในห้องซักแปปแล้วก็ไป ราฟบอกว่าตากับยายจะไปเดินเล่นในมหาลัย ราฟเลยอาสาช่วยเราเก็บของในห้อง (เอะยังไง สนิทกันขนาดนั้นเลย? ) เก็บของไปได้ซักชั่วโมงนิดๆ ตาก็โทรมาตามจะกลับบ้าน เราก็เลยเดินไปส่งราฟที่ป้ายรถเมล์ ที่ฮาที่สุดคือตาพูดภาษาอังกฤษไม่ได้ แต่พูดส่งท้ายกับเราว่า "Good boy, good boy. He is a good boy" พร้อมกับยกนิ้วโป้งประกอบ (คุณตาพยายามจะสื่ิออะไร?) 

พอจบคอร์สภาษาหนึ่งเดือน เรากับเพื่อนร่วมห้องก็ไปเที่ยวลอนดอนกัน ระหว่างขึ้นรถไฟใต้ดิน คนก็เบียดกันแน่นมาก จนแทบจะไม่มีที่ยืนที่เกาะ แรงดันตอนที่รถไฟกำลังออกตัวทำให้เราเซถึงเกือบล้ม โชคดีที่มีคนดึงแขนไว้ จะเป็นใครไปไม่ได้ถ้าไม่ใช่ราฟ! เค้าดึงมือเราไปเกาะไว้กับแขนเค้า (เพื่อนคนอื่นก็เริ่มมอง ส่งสายตากันไปมายุบยิ้บๆ) เมื่อมาถึงห้าง เราก็ตัดสินใจจะเดินเค้าไปในร้านๆนึงคนเดียว จู่ๆก็มีเสียงคนวิ่งตามมา เราหันไป--- อ้าวราฟ! มาทำอะไรที่นี่อ่ะ? ราฟบอกว่าอยากมาช่วยดูของ อีกร้านนึงที่เพื่อนดูอยู่ไม่ค่อยมีอะไร เราก็เดินงงๆเข้าไปแผนกขายหมวกเพราะราฟพุ่งเข้าไปก่อนแล้ว เขาหยิบหมวกมาใบนึงสีเทา หมุนซ้าย หมุนขวา แล้วก็เอามาใส่บนหัวเรา ลากเรามาที่หน้ากระจก ยืนอยู่ขางหลังเรา แล้วมองเค้าไปในกระจกและก็พูดว่า หมวกใบนี้น่ารักดีนะ แต่ไม่เหมาะกับเธออ่ะ แล้วก็เดินไปหยิบใบใหม่ (แป่วววว~~~ แต่เขิลมากกกกนะ พูดเลย) ผู้หญิงสองคนนั่งอยู่แถวนั้นยังอมยิ้มเลย

หลังจากวันนั้นราฟก็กลายมาเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุด (เน เกือบตกกระป๋อง ฮ่าๆๆๆ) มาช่วยเรากับน้าเราขนของย้ายหอ วันหยุดหนึ่งอาทิตย์ก่อนเปิดเทอมก็มาอยู่ด้วยกันเกือบทั้งวัน ทุกวัน เดินมาส่งหน้าหอบ้าง ชวนคุยบ้าง เราก็เริ่มมโนและว่า...คิดไรกับเราป่าวเนี่ย?

To be continued...ตอนที่ 3: ?????

Create Date : 02 สิงหาคม 2558
Last Update : 2 สิงหาคม 2558 7:24:30 น.		0 comments
Counter : 619 Pageviews.
Share Tweet