เมื่อวานน้องริวไม่สบาย
คุณครูประจำชั้นถึงกับโทร.ตามให้มารับกลับบ้าน
ใจกระวนกระวายในทันทีทันใด
เพราะริวไม่ค่อยป่วยง่ายๆ
ปีที่แล้วแทบไม่ได้ป่วยเลย
นี่ก็เป็นครั้งแรกของปีนี้และหวังว่า
จะเป็นครั้งสุดท้ายด้วย
ตอนแรกตั้งใจจะให้พี่เลี้ยงไปรับมาบ้านก่อนเพราะใกล้กว่า
แต่ติดๆ ขัดๆ เลยไปรับเองดีกว่า
ริวเห็นแม่ เขาดีใจมาก และทำท่าจะร้องไห้
ต้องรีบเข้าไปปลอบและโอบกอดพร้อมบอกว่า
น้องริวแข็งแรง น้องริวไม่ร้องไห้นะครับ
เขาก็ไม่ร้อง และพากลับมาบ้านพร้อมกัน
มาถึงก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเช็ดตัวและให้กินยาลดไข้
แล้วก็นอน....ริวก็นอนด้วยดี แต่พอฤทธิ์ยาหมด
ก็จะมีอาการตัวร้อนและเพ้อๆ อะไรไปเลย
ตอนกลางคืนตัวก็ร้อนตลอด ต้องตื่นมาเช็ดตัวกันทั้งคืน
เวลาเขาละเมอเพ้อๆ ก็จะปล่อยๆ เขาและโอบกอดเขาไว้กับอก
เขาค่อยยังชั่วก็จะนอนหลับได้
พอยิ่งดึกมีอาการถ่ายท้อง เข้าห้องน้ำเป็นระยะๆ
สงสัยมีปัญหากับระบบลำไส้หรือกระเพาะอาหาร
พอถ่ายท้องมากๆ อาการไข้ลดลง
เหมือนเชื่อโรคมันหายไปกับสิ่งของที่ถ่ายออกไป
เช้ามาริวสดใสเหมือนเดิม พูดเก่ง เล่นได้
และค่อยๆ เริ่มกินอาหารได้ เกือบปกติ ตอนนี้
เหนื่อยนะคะ เหนื่อยกับการดูแลเด็กที่ป่วย
และตั้งแต่เล็กมา เวลาริวไม่สบาย ริวไม่เอาใครเลย
นอกจากแม่
จำได้ตอนเขาเล็กๆ จะป่วยบ่อยมาก
และต้องอุ้มเขาเดินตลอดทั้งคืน ปวดหลังมาก
อุ้มเดินรอบบ้านและโอบกอดเขา
จนกว่าเขาจะหลับ ถึงพาไปนอนได้
ส่วนมากจะเป็นหนักแค่วันเดียว
เช้ามามักจะหาย แต่แค่วันเดียว
แม่ก็แย่แล้วนะนั่น
เพราะริวไม่ให้ใครอุ้มเลย
เรียกหาแต่แม่
เมื่อวานตอนริวหลับหลังจากเช็ดตัวให้
นั่งมองเขานอนหลับ...น้ำตาก็ค่อยๆ ไหล
หนูโชคดีรู้มั้ยลูก...ที่หนูมีแม่
แม่คนนี้ที่ไม่มีความรู้ในการเลี้ยงเด็ก
แม่คนนี้ที่ไม่สนใจอ่านหนังสือการดูแลเด็ก
แม่คนนี้ไม่ชอบฟังเวลาใครแนะนำการเลี้ยงเด็ก
แต่....
แม่คนนี้เลี้ยงหนูมาด้วยหัวใจของความเป็นแม่
แม่คนนี้พร้อมจะฟังหนูถ้าหนูอยากทำหรือไม่อยากทำอะไร
แม่คนนี้พร้อมจะเคียงข้างหนู...
ไม่ว่าวันข้างหน้า...หนูจะเป็นอย่างไร....
แม่คนนี้ก็จะอยู่กับหนู
อย่าป่วยบ่อยนะลูก....แม่เหนื่อยน่ะ
ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [