วายุถูกเกณฑ์เข้าร่วมในกองทัพ เขาจับพลัดจับผลูเข้าไปเป็นหน่วยพลร่มหลังจากการฝึกภาคพื้นดินอย่างหนักหน่วงเขาก็พร้อมเข้ารับการฝึกปฏิบัติจริง... การโดดร่มจากเครื่องบิน ทั้งๆที่กลัวความสูงมาก

หลังจากการโดดจริงเป็นครั้งแรกเขาโทรหาพ่อ

พ่อ : ได้โดดร่มรึยังอ้ายหม่า

วายุ : เรื่องมันเป็นงี้พ่อ พวกเราเกือบห้าสิบคนขึ้นเรือบินไปพร้อมกัน บินไปได้ซักพัก หมู่แกขออาสาสมัครที่จะกระโดดก่อน

พ่อ : เอ็งก็เลยโดดตอนนี้ล่ะสิ

วายุ : เอ้อ...ยังจ้ะพ่อ ไม่มีใครกล้าเลยพ่อ หมู่แกโมโหก็เลยจับคนที่อยู่ใกล้แกที่สุดโยนลงไปเลย คราวนี้คนอื่นกลัวถูกโยนลงไปก็เลยทยอยโดดกันลงไป

พ่อ : เอ็งก็เลยโดดด้วยใช่ไหม

พ่อขัดจังหวะอีก

วายุ : ปล่าวจ้ะพ่อเขาโดดกันไปหมดจนเหลือผมเป็นคนสุดท้าย แต่ผมกลัวไม่กล้าโดด หมู่แกเลยว่า ถ้าผมไม่โดดแกจะเตะตูดผม

พ่อ : แกก็เลยต้องโดดงั้นสิ

พ่อชักระอา

วายุ : ก็ยังหรอกหมู่ก็ถีบผมไปที่ประตูเครื่องบิน แต่ผมจับขอบประตูไว้ได้ หมู่แกเลยไปเรียกครูฝึกโดดร่มมาครูฝึกโดดร่มแกเป็นคนตัวเบ้อเร่อ มาถึงแกก็ถามผมว่า จะโดดหรือไม่โดด ผมก็เลยบอกแกว่าผมกลัว ผมไม่โดดหรอก แกโมโหจัด บอกว่าถ้าผมไม่โดดแกจะเอาไอ้จ้อนยัดก้นผม

พ่อ : ฮ้า...(พ่อตกใจ) แกเลยโดดโหยงเลยงั้นสิ

วายุ : ก็...นิดหน่อยแหละพ่อ

หนุ่มพันอ้ำอึ้ง

วายุ : แค่ตอนแรกๆเองน่ะ..."