ท่ามกลางแสงแดดเจิดจ้ากลางฤดูฝน การอ่านนิยายที่มีหุบเขาแห่งฝนโปรยไพรเป็นฉากหลังดูจะลดความร้อนอบอ้าวไปได้บ้าง ความจริงเรื่องนี้ไม่มีอะไรซับซ้อน คนเรามาเจอกัน คบกัน แล้วก็ตายจากกัน คร่าวๆก็คือชีวิตคู่ของนักเขียนสองคน แต่นับเป็นงานที่น่าอ่าน ใช้ภาษาเป็นธรรมชาติ แล้วก็สมจริงสมจังมาก แม้เรื่องจะเรื่อยๆเอื่อยๆไปตามวิถีการดำเนินชีวิตแต่ก็วางไม่ลงเลย คนที่มีคนรักน่าจะพอมีประสบการณ์ชีวิตคู่ดังเช่นผู้เขียนจนสามารถเข้าถึงสิ่งที่เธอเล่าได้ไม่ยาก ไม่ว่าจะเป็นการเรียนรู้นิสัยใจคอของกันและกัน การปรับตัวเข้าหากัน อ่านแล้วอินไปกับความรักของเขาสองคนนะ
ไม่ว่าเรื่องสิ่งละอันพันละน้อย พ่อแง่แม่งอน แฟนเก่า ครัว บ้าน มิตรสหาย เพื่อนบ้าน ลานทราย ต้นไม้ ลำคลอง สวน ตลอดจนถึงปัญหาการทำมาหากิน การท่องเที่ยว การคบเพื่อนฝูง สถานะของเธอในสายตาคนอื่น การอยู่ในหมู่บ้านที่ดูสวยงาม อากาศดี แต่นั่นก็เป็นเพียงหนึ่งในหลายๆด้านของที่นั่น การวางแผนอนาคต อุดมคติของงานเขียน สิ่งเหล่านี้ประกอบเข้าหากันอย่างกลมกล่อม
อีกด้านที่ต้องชมคนเขียนคือเธอเป็น "วาทกะแด่ผู้ล่วงลับ" ได้ดีมากเลยทีเดียว เรื่องนี้ถ้าอ่านก็จะเข้าใจความเป็นตัวตนของนักเขียนอีกคนได้ในหลากหลายมิติ(ไม่แน่ใจว่าเคยอ่านผลงานเขาไหม ถ้าเคยอ่านก็นานจนจำเรื่องไม่ได้แล้ว -ใช่เรื่องสั้นที่ยาวๆไหมน้า) ทั้งมิติที่น่าชื่นชม มิติที่น่าติติง มิติที่น่าพิศวงหลงใหล คือเขียนแล้วคนดูมีชีวิตจิตใจ มีเลือดมีเนื้อ แล้วก็ให้เกียรติคนที่ยังอยู่อย่างพอเหมาะพอควร
อ่านแล้วขำตอนที่ แฟนและเพื่อนๆได้กิน "เอี๊ยบไค-ใบไม้เบิกบาน" แล้วนอนตาลอย ตาหวาน สงสารเธออยู่ไม่น้อยที่ต้องทนกับความ "ติสต์" ของนักเขียนหนุ่ม ไม่เคยจะพูดคำว่า รัก ให้ฟังสักที รู้สึกดีที่เธอคอยช่วยเป็นหลักให้เขาในวันที่เขาต้องการ ไม่ว่าอะไรที่เขาต้องการ อย่างว่า ความสุขที่มีการแบ่งปันให้ผู้อื่นเป็นความสุขสองเท่า ความทุกข์ที่มีผู้อื่นมาช่วยแบ่งเบาเอาไปบ้างเป็นความทุกข์ครึ่งเดียว แม้ช่วงท้ายๆที่รู้กันอยู่แล้วจะเศร้า(เรื่องหลังจากนั้นจะอยู่ในเรื่อง "ผีเสื้อที่บินข้ามบึง') แต่ก็รู้สึกอิ่มใจ.....อย่างน้อยก็เคยได้รัก และได้รับรักตอบ เธอไม่เคยสำนึกเสียใจ
ถ้าในดวงจิตของเธอมีความรัก
ความรักจะไม่มีวันหายไปไหน
เพียงแต่บางครั้งเธอต้องอยู่กับความรักโดยลำพัง
ผ่านแดดเผาลมผ่าน
เพื่อกลายเป็นสายฝนฉ่ำสำหรับใครอีกคน
ฉันเลือกการเขียน เพราะเห็นความหมายของชีวิตในเรื่องเล่า แต่เราต้องยอมรับ มันไม่ใช่คุณค่าเดียวที่คู่ควรกับศรัทธา ฉันไม่ปฏิเสธเลย นอกจากตกหลุมรักพี่ ฉันยังนับถือนักเขียนหน่มผู้อยู่ตรงหน้าหมดใจ นั่นก็เพราะฉันเขียน
เราไม่อาจเหมารวมแม่ของฉัน น้องของฉัน แม่ค้า ช่างซ่อมรถ ครู หมอ หรือใครอื่นก็ตามให้เห็นคุณค่าของเรื่องเล่า เราไม่อาจเรียกร้อง แม้กับคนที่เคยกอดคอบนเส้นทางเดียวกัน นั่นมันมากไป
พี่คะ ฉันเคยเป็นเซลล์ขายบ้าน เคยทำบัญชีให้บริษัทชุดชั้นใน เคยทำงานธนาคาร ฉันรู้ดีวรรณกรรมกระทำได้ก็กับคนที่อ่านมันเท่านั้น และไม่ใช่ความผิดด้วย หากไม่อ่าน หรือไม่เขียน
"ฉันไม่ชินกับคำชื่นชมและความคาดหวัง ฉันจึงอยู่เหนือมันโดยธรรมชาติ ตรงกันข้ามกับพี่ เราต่างมีโชคดีและโชคร้ายของตัวเอง"
"สำหรับนักเขียน ไม่มีอะไรน่ากลัวไปกว่าความล้มเหลว และความล้มเหลวของนักเขียนมีเพียงหนึ่งเดียว ไม่อาจสร้างผลงานที่ตนพอใจ"
"โลกไม่มีเครื่องมือวัดคุณค่าอย่างเที่ยงตรง ถึงที่สุดก็ขึ้นอยู่กับคน....พี่ไม่ต้องข้องใจ"
"นี่เป็นงานที่ดีที่สุดของพี่ในห้วงยามนี้ ถ้าอีกสิบปี พี่จะไม่พอใจมัน
ก็ไม่แปลก"
"ฉันอ่านเพื่อเรียนรู้ ไม่ใช่ค้นหาเขตแดนแห่งความดีงาม ฉันเขียนนเพราะต้องการแบ่งปัน เล่าเรื่องจากมุมที่ฉันเข้าใจ หาได้เจาะจงว่านี่คือความถูกต้องหรือความจริง
...ความพยายามเป็นคุณสมบัติหนึ่งของฉัน แต่งานที่พอใจควรเกิดจากการหลั่งไหลพรั่งพรูของถ้อยคำ ฉันยินดีรอจนกว่าจะถึงเวลานั้น
หากเขียนหนังสือไม่ได้ ฉันจะหาอย่างอื่นทำ เพราะฉันเชื่อว่าชีวิตที่ดีจะทำให้เกิดงานเขียนที่ดี
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [