5th World Film Festival (PART 3)
อ่าน PART 1, PART 2
DAY 7 : 1 Nov 2007
-- น้อง Nanoguy เล่าให้ฟังว่า พนง.ตรวจกระเป๋าถามน้องเค้าว่า น้องไม่เบื่อบ้างเหรอคะ (หมายถึง มาดูหนังบ่อยๆ ไม่เบื่อบ้างเหรอ ทำไมเค้าไม่ถามอะไรแบบนี้กับชั้นล่ะ ชั้นดูบ่อยกว่าอีก หรือว่าเค้ากลัวชั้นกันนะ ฮ่าๆ) และ หนังเรื่อง EGG นี่อ่านว่า อี-จี-จี หรือเปล่าคะ (ดีนะไม่อ่าน อี-จี-วี)
-- ไม่รู้คิดไปเองหรือเปล่า แต่เหมือนว่าตอนดู Things We Do When We Fall In Love ภาพมันบีบๆยังไงไม่รู้ (เพื่อนบอกว่า นึกว่ากำลังดูหนังซูม) ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเกิดจากอะไร
-- วันนี้ได้ปลื้มอีกแล้ว เพราะได้ถ่ายรูปกับ Roydton Tan จริงๆเค้าก็ไม่ได้หล่ออะไรเท่าไร (เค้าหน้าเด็กมากอ่ะ จริงๆอายุ 31 แล้ว แต่บอกว่า 24 เราก็เชื่อนะ) แต่วันนี้เค้าแต่งตัวดูดี (ลองแอบไปดูในบล็อกสิ แต่งตัวสาวมาก 5555) แล้วเค้าก็ดูเฟรนด์ลี่มากๆ อ้อ ตอนถ่ายรูปเค้ายังแอบแต๊ะอั๋งเราด้วยนะ (เอ่อ หมายถึงว่าเค้าโอบไหล่จ้ะ)
-- ตอนนี้ขอทายเล่นๆว่าหนังที่ได้รางวัลใหญ่น่าจะเป็น The Bands Visit หรือไม่ก็ Egg (ณ ตอนที่พิมพ์นี้ยังไม่ได้ดูเรื่องแรก) อย่างไรก็ดี ถ้ากรรมการชุดนี้ให้รางวัลกับ Phantom Love เราจะไปยืนกรี๊ดกลางรัชดาลัยเธียเตอร์ (ฮา)
1. Losers and Winners (2006, Michael Loeken + Ulrike Franke, Germany, A-)
สารคดีติดตามชีวิตแรงงานจีนที่ถูกลอยแพในประเทศเยอรมัน หนังมีข้อดีตรงที่ถ่ายทอดให้เห็นมุมมองของทั้งฝ่ายจีนและฝ่ายเยอรมัน ทำให้เราได้ทราบว่าจริงๆแล้วอาจจะไม่ได้มีใครเป็นคนผิดก็ได้ ปัญหาทุกอย่างเกิดขึ้นจาก กระบวนการคิด ที่แตกต่างกัน บางตอนก็ของหนังอาจจะดูจงใจเกินไปบ้าง (เช่นไปโคลสอัพหน้าคนงานที่โทรกลับไปหาลูกที่บ้านเกิด) แต่ชอบพวกฉากที่ถ่ายเอาบรรยากาศ อย่างตอนที่คนจีนมานั่งเคาท์ดาวน์ปีใหม่ด้วยกัน หรือตอนที่แพ็คกระเป๋าเตรียมกลับบ้าน ฉากพวกนี้ทำเอาเราน้ำตาซึมหน่อยๆทีเดียว
2. Import Export (2007, Ulrich Seidl, Austria, A)
เพราะภาพตัวอย่างที่ปล่อยออกมาดูรุนแรงมาก ใครต่อใครก็เลยพาลกันนึกว่าหนังต้องแรง หรือ feel bad สุดๆ แต่พอเอาเข้าจริงแล้วหนังก็ไม่ได้แรงอะไรมาก แถมออกจะฮาด้วย (อย่างฉาก sex show เราก็เฉยๆนะ แต่ถ้าชวนเพื่อนผู้หญิงบางคนมาดู คงร้องไห้วิ่งออกจากโรงแหงๆ) จริงๆแล้วก็มีปัญหาแบบนี้กับ Phantom Love นิดหน่อย คือเรานึกว่ามันจะเฮี้ยนกว่านี้ แต่พอดี Phantom Love มันเป็นหนังที่มี ช่องว่าง ให้เราได้คิดอะไรอีกมากมาย เราก็เลยยังชอบ Phantom Love มาก ในขณะที่ Import Export มันค่อนข้างเล่าตรงไปตรงมา เราก็เลยอาจจะชอบกน้อยว่า อย่างไรก็ดี จัดว่าเป็นหนังที่ชอบประมาณหนึ่ง
3. Things We Do When We Fall in Love (2007, James Lee, Malaysia, A)
หนังเรื่องที่สองจากไตรภาคความรักของ James Lee (ภาคแรกคือ Before We Fall In Love Again ฉายในงานบางกอกฟิล์ม และเป็นหนังที่คนก่นด่ามากที่สุด แต่เราชอบมาก) ยัยหน้าเงือก (คำนี้ คุณปุ้ม ณ อีสาวซากดิบ เป็นคนบัญญัติ) กลับมารับบทนางเอกอีกครั้ง แต่พระเอกกลายเป็นใครไม่รู้ที่ไม่หล่อเท่าไร (พี่ Mds เลยนิยามหนังว่า ผู้หญิงหน้าเงือกปะทะผู้ชายหน้าปลาจวด) หนังเล่าถึงชายหญิงคู่หนึ่งที่ขับรถไปเที่ยวด้วยกัน แต่ก็เป็นทริปที่ไม่ราบรื่นนัก เพราะความสัมพันธ์ของเขากำลังอยู่ในขั้นแตกร้าว เราชอบที่หนังคล้ายกับจะสำรวจว่า จะเป็นอย่างไรถ้าคนสองคนทำอะไรๆ แบบที่คนรักกันเขาทำกัน แต่จริงๆแล้วสองคนนี้อาจจะไม่ได้รักกันแล้ว หรือยังรักกันแต่ไม่เหมือนก่อน ซึ่งเหตุการณ์แบบนี้เราว่าใครๆก็เคยเจอนะ มันทรมานน่ะ กับการที่เดินกับคนๆเดิม แต่ว่าข้างในเขาไม่ใช่คนที่เราเคยรู้จักแล้ว เหมือนเพลง Out of Time ของ Blur ที่บอกว่า You cant love someone you dont know anymore (ขอน้ำเน่าเล็กน้อย)
รวมโดยแล้ว เราค่อนข้างชอบหนังเรื่องนี้ มันยังมีอะไรเซอร์ๆเหมือนเดิม เช่น ฉากที่พระเอกเต้นกลางถนน (ในขณะที่ความเซอร์ของ Before ก็น่าจะอยู่ที่ฉากตรงลานจอดรถ ที่มีพวกแก๊งอันธพาลโผล่มา) Things We Do มีการแสดงออกทางอารมณ์มากกว่า แต่ก็ไม่ได้ฟูมฟายอะไรเกินไป และยังพอน่าเชื่อถือ อย่างไรก็ดี เราชอบ Before มากกว่า เพราะมันดูมีเสน่ห์ และความลึกลับอย่างประหลาด (ประกอบกับการถ่ายเป็นหนังขาวดำด้วย) ตอนนี้ก็รอดู Waiting for Love หนังปิดไตรภาคไปแล้วกัน (อนึ่ง ตลกมาก ไปอ่านใน imdb.com มีคนเขียนด่าหนังทั้งสองภาคอย่างรุนแรง แต่ตอนจบเขาก็บอกว่าจะรอดูภาคจบแน่นอน เขาเขียนว่า Because Im a sucker of pain ฮ่าๆๆๆๆๆ)
4. 881 (2007, Royston Tan, Singapore, A+)
ในบางกอกฟิล์มปี 2004 หนังเรื่อง 15 ของ Royston Tan ทำเอาเราอึ้งแตก และมึนไปหลายวัน แต่อาจจะเพราะ ณ ตอนนั้นภูมิต้านทานยังไม่ค่อนแข็งแรงเท่าไหร่ มาคราวนี้เขากลับมากับหนังที่เหมือนจะง่ายขึ้น (แต่เจ้าตัวดันบอกว่าเรื่องนี้แหละดูยากที่สุด) ว่าด้วยวงดนตรีสองพี่น้องมะละกอ ที่ต้องตบตีกับพี่น้องวงทุเรียน (พล็อตมีแค่นี้จริงๆ) หนังไปด้วยฉากมุกตลกรั่วๆ และฉากร้องเพลง ต้องบอกเลยว่านี่เป็นหนังที่เราดูแล้วรู้สึก สนุก มากที่สุดในรอบปีนี้ เราชอบ ความบ้า และ ความแร่ด ของมันมาก โดยเฉพาะเรื่องคอสตูมนี่สุดยอดจริงๆ ขอกราบ (ส่วนหนึ่งทำให้เรานึกถึง Ayumi Hamasaki ด้วย เพราะเธอก็ชอบใส่ชุดอลังการเสร่อๆ ขึ้นเวทีบ่อยๆ) ฉากที่พี่น้องมะละกอกับพี่น้องทุเรียนดวลเพลงกัน เราตื่นเต้นมากจนแทบนั่งไม่ติดเก้าอี้ (จะว่าไปแล้วมีชุดนึงที่พวกนางเอกใส่แล้วเหมือนหางเครื่องบ้านเรามากๆ ชวนให้คิดถึงหนังเรื่อง "อีส้มสมหวัง" แต่ไม่รู้ทำไมอีส้มฯถึงดูโสโครกเหลือเกิน) แล้วก็มันน่าสนใจมากว่าเป็นการปะทะกันระหว่างเพลงยุคเก่ากับยุคใหม่ด้วย (เปรียบเทียบให้เห็นภาพ ก็ประมาณ บัวรุ่งคาเฟ่ ปะทะ บาร์ยันทรี) ยิ่งฉากที่ นมหนาม ของพี่น้องทุเรียนปล่อยลำแสง ยิงกระสุนได้ นี่แทบกรี๊ดคาโรง แต่ก็แอบเซ็งที่ตอนจบหนังพยายามที่จะเป็นเมโลดราม่ามากเกินไป (คือเข้าใจว่าฉากสุดท้ายนี่ถ่ายกันยากมาก แต่เราว่ามันยัดเยียดเกินไป) ถ้าฉากสุดท้ายไม่เห่ย เราอาจจะชอบหนังเรื่องนี้มากกว่า Egg ด้วยซ้ำ (อนึ่ง ตอนนี้ใช้ชื่อ MSN ว่า The President of Papaya Sisters Fanclub ฮ่าๆๆๆ)
DAY 8 : 2 Nov 2007
-- วันนี้ได้เจอตัว Fred Kelemen ถึงได้รู้ว่ารูปในเวบมันหลอกนี่หว่า ในเวบดูเหมือนอาร์ตติสแนวๆ แต่ไหงตัวจริงกลายเป็นฝรั่งทำงานออฟฟิศแถวสีลมไปได้ (ฮา) แต่ยังไงก็ยังชอบหนังของเขานะ
-- น้อง Nanoguy บอกว่า ตั๋วเรื่อง 4 Months รอบวันอาทิตย์ขายไปได้ประมาณครึ่งโรงแล้ว
-- ตอนดู Celeste ฟิล์มคงเก่ามาก ช่วงแรกๆฟิล์มเต้นๆๆๆๆ ดูแล้วปวดตามาก (ยังดีว่าตอนหลังก็หาย) ตอนกลางเรื่องฟิล์มไหม้ไป (เจอกันชินแล้ว) ตลกมากที่มีคนบอกเราว่า ภาวนาให้ฟิล์มมันเจ๊ง แล้วให้ refund เงินให้ เพราะว่าช่วงแรกของหนังน่าเบื่อมาก
-- ฮากว่านั้นคือ ตอนออกมาจากเรื่อง Celeste เห็นเค้ามีงานกินเลี้ยงอะไรไม่รู้ ก็เลยเข้าไปแจมด้วย มารู้ทีหลังว่ามันงานของปูนอะไรสักอย่าง ไม่ได้เกี่ยวกับเวิลด์ฟิล์ม!
-- ในที่สุด วันนี้พนักงานตรวจกระเป๋าก็ปล่อยผ่านกระเป๋าเราแล้ว คงจำของเราได้แล้วแหละ (ก็สีแปร๋นขนาดนั้น)
1. Celeste (1981, Percy Adlon, Germany, A)
หนังเกี่ยวกับคนรับใช้ของ มาร์เซล พรูสต์ คนเขียน Remembrance of Things Past (ตลกมาก เราแอบเห็นมี นศ.สาวน่ารักคนนึงมาดูหนังเรื่องนี้ พี่ grappa เลยสันนิษฐานว่า สงสัยเรียนเอกวรรณกรรม เลยต้องมาดู) ชอบหนังช่วงแรกๆ มาก มันดูนิ่งมากๆ แล้วบรรยากาศก็ดูเหวอๆดี (ยัย Celesta ก็ชอบทำหน้าโรคจิตๆ ใส่กล้องด้วย) แต่ไม่รู้ทำไม ดูหนังของ Percy Adlon สองเรื่อง (คือเรื่องนี้กับ Salmonberries) แล้วรู้สึกมีปัญหาเหมือนกัน ตรงที่ฉากท้ายๆ เขาชอบเล่าเรื่องแบบเอาหลายๆคัทมาต่อๆๆๆกัน ซึ่งเราก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเล่าแบบนี้ สำหรับเราแล้วมันเสียอารมณ์น่ะ อย่างไรก็ดี พอมาถึงฉากที่เล่นไวโอลินนานๆก็ชอบมาก มันดูเก๋ดี ลาตายแบบ poetic จริงๆ
2. The Band's Visit (2007, Eran Kolirin, Isarael, B)
หนังเกี่ยวกับวงดนตรีอียิปต์ที่ไปหลงทางในอิสราเอล ส่วนตัวเราเฉยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ กับหนังเรื่องนี้มาก ไม่รู้เพราะตั้งความหวังไว้สูงเกินไปหรือเปล่า ดูแล้วแทบจะหลับ (รู้งี้ดู Possible Lives ซ้ำรอบสอง หรือไม่ก็ดู อพาร์ตเมนต์ผี 1303 อาจจะดีกว่า) จริงๆแล้วหนังมันคงไม่ได้แย่อะไรมากหรอก จะได้รางวัลก็ไม่น่าเกลียด แต่เรารู้สึกว่าหนังมันดูไม่มีอะไรเลย แล้วหนังแบบนี้มันก็มีมาเยอะแล้วด้วย (แต่ฉากจับขาก็ฮาดีนะ) อนึ่ง ดีใจที่ได้เห็นหน้า Ronit Elkabetz อีกครั้ง เพราะชอบเธอมากจากหนังเรื่อง To Take a Wife อย่างไรก็ดี บทของเธอได้เรื่องก็ไม่น่าสนใจนัก
3. Tokyo Tower (2007, Joji Matsuoka, Japan, A-)
ไม่ค่อยอยากดูหนังเรื่องนี้เท่าไรหรอก เพราะเดาเอาว่ามันจะต้องเป็นประมาณ Always ภาคสองแหงๆเลย (Always เป็นหนังที่เราเกลียดมาก คือชีวิตนี้จะไม่ยอมดูซ้ำอีกแล้ว) แต่เพราะพระเอกเป็น Joe Odagiri เลยยอมดู ซึ่งหนังก็ออกมาแนวเดียวกับ Always จริงๆแหละ แต่รู้สึกชอบมากกว่า เพราะมันดูฟูมฟายและบิวด์น้อยกว่า ถึงแม้เหตุการณ์บางอย่างจะดูจงใจ และดูเวอร์ๆไปหน่อยก็เถอะ หนังเล่าถึงความผูกพันระหว่างแม่กับลูกชาย (และก็พ่อบ้างนิดหน่อย) ในช่วงเวลาเกือบ 40 ปี ได้ค่อนข้างน่าประทับใจ ใครที่อินกับเรื่องแม่ๆ รับรองได้ร้องไห้กันถล่มทลาย (ตอนดูหนังก็ได้ยินเสียงสูดน้ำมูกเป็นระลอก) แต่ที่เราฮาที่สุดคือ ไม่ว่าจะกี่ปีผ่านไป Takako Matsu ก็ยังเหมือนเดิมเลย เธอนี่แหละ เจ้าแม่แอ๊บแบ๊วตัวจริง!
4. The Murmuring Coast (2004, Margarida Cardoso, Portugal, A)
ตอนแรกนึกว่าจะเป็นหนังสงครามระเบิดตูมตาม เราเลยเตรียมเข้าไปหลับเต็มที่ (วันนี้รู้สึกเหนื่อยๆ แถมยังไม่ได้กินข้าวด้วย) แต่ปรากฏว่าหนังไม่ได้พูดสงครามโดยตรง แต่พูดถึงคนข้างหลังอย่างพวกเมียๆ ของทหารที่รอผัวตัวเองกลับมา ตรงนี้ก็เลยรู้สึกชอบหนัง เพราะหนังมันดูเดาทางไม่ค่อยได้ดีว่าจะไปทางไหน แล้วก็ชอบปฏิกิริยาของผู้หญิงทั้งสองคนที่แตกต่างกันไป นางเอกก็ทำหน้านิ่งๆ เดินออกสำรวจสภาพสังคมการเมือง ส่วนผู้หญิงอีกคนนึงขอขังตัวเองอยู่ในบ้าน เธอบอกว่า ฉันจะยอมออกจากบ้าน เมื่อรู้ว่าผัวฉันตาย (เธอแช่งให้ผัวตาย เราอินและลุ้นกับตัวละครนี้มาก เราช่วยแช่งให้ผัวเธอตายจริงๆ ทั้งที่รู้ว่าผัวเธอไม่ตายแหงๆ) เราคิดว่าสาเหตุที่ทำให้เราชอบหนังก็คงเพราะ มันเป็นหนังสงครามที่ไม่ค่อยมีผู้ชาย ดูไม่ macho มาก (ความ macho ในหนังสงครามทำให้เราเกลียดหนังประเภทนี้มากๆ สำหรับเราเลยการดูหนังอย่าง Black Hawk Down เป็นความทรมานชนิดมหากาพย์ / จริงๆ เราจะยิ่งชอบหนังกว่านี้ ถ้าช่วงท้ายมันตัดบทของพวกผู้ชายทิ้งไปหมดเลย) อีกอย่างคือ ชอบการแสดงแบบเฉยๆ เรื่อยๆ ของนางเอก แล้วหน้าเธอก็ชวนให้นึกถึง กิลเลียน แอนเดอร์สัน (นางเอก The X-Files) สมัยสาวๆ
DAY 9 : 3 Nov 2007
-- ตอนนี้โฆษณาที่ทรามมากๆ ไม่ใช่ ผีแสงดาว แต่เป็น มาสร้างเซคันด์สกินกับเป๊กกี้สิคะ และ มาร่วมเป็นครอบครัวเซนต์แอนดรูว์กับเราสิครับ (ถามจริงเถอะใครดูโฆษณาพวกนี้แล้วอยากใช้ผลิตภัณฑ์มันบ้าง อีคนทำโฆษณา มันเคยลงเรียนคลาส marketing หรือ psychology บ้างหรือเปล่าเนี่ย หรือกระทั่ง common sense เนี่ย มันมีม้ายยย!!??)
-- วันนี้ Fred Kelemen ดูดีกว่าเมื่อวาน เลยเข้าไปขอถ่ายรูปด้วย รูปเค้าก็ออกมาดูดีทีเดียว (ดีจนไม่น่ามาอยู่วงการนี้ 5555)
-- ตอนดู The Man From London ก็มีจังหวะที่ซับตกขอบล่างไป แต่ก็แค่แป๊บเดียว ช่วงหลังๆ ของหนังคนฉายก็ต้องคอยดึงภาพขึ้นๆลงๆ
-- มีคนเดินออกจากหนังเรื่อง The Man From London อย่างน้อย 10 คน
-- เมื่อวานยังอุตส่าห์คิดว่าเทศกาลนี้โชคดีมากที่เราไม่เจอพวกคนดูโสๆ หรือเหตุการณ์แย่ๆ แต่ทว่าวันนี้ก็เจอจนได้
1) ตอนดู Siao Yu ที่โรง 3 ช่วงท้ายๆ ก็มีเสียงคนคุยกัน (เข้าใจว่าเป็นพนักงานนะ ไม่รู้ว่า พนง.โรงหนัง หรือพนง.ทำความสะอาด) รอดเข้ามาในโรง แต่มันก็ไม่ได้มีผลอะไรเท่าไร ก็หนังมันก็งั้นๆ แต่ตอนหนังจบก็เห็นมีฝรั่งเดินไปด่าๆ (ข้อนี้ยังไม่เท่าไร)
2) พอมาดู A Hero in Rome เรามาเจอกับสิ่งที่เกลียดในชีวิต...เด็กครับ! แถมไม่ใช่เด็กทารกนะ แต่เป็นเด็กวัยกำลังซน 3-4 คน ที่ไม่รู้พ่อแม่หน้าโง่ที่ไหนเอาเข้าโรงมา แรกๆอีเด็กเปรตพวกนี้ก็ยังแค่ส่งเสียงบ้าง แต่หลังๆมันเล่นวิ่งรอบโรงหนังเลยครับ แถมมีอีเด็กคนนึงมันเดินมาตรงเรา (เรานั่งริม) แล้วก็มาจ้องๆ เราก็เลยส่งสายอาฆาตไปว่า อย่ามายุ่งกับกู เด็กมันก็เลยวิ่งหนีไป สรุปว่าเซ็ง หนังมันก็ห่วย แถมยังเจอเด็กเวร (ที่พ่อแม่เวรกว่า) เลยดูไม่รู้เรื่องไปหลายตอน
3) เรื่องสุดท้าย The Man From London หนังระดับฮาร์ดคอร์ นึกว่าจะปลอดภัยแล้ว ก่อนเข้าโรง เจอผัวเมียฝรั่งเอาลูกใส่รถเข็นมา! โอ๊ย กูจะบ้าตาย ยังดีว่าตอนดูเด็กมันร้องแอ๊ะๆ แค่นิดหน่อย สักพักก็เงียบไป (เราเข้าใจว่าเค้าคงเดินออกจากโรงไป) แต่ที่แย่กว่าคืออาเจ๊ที่หนังข้างหลังผมครับ แกคงเบื่อและเซ็งหนังมาก แกก็เลยหาวดังๆ ไป 3-4 ที (โอเค อันนี้ยังทนได้) สักพักเจ๊เริ่มถีบเบาะผมครับ ก็เอาวะ หยวนๆ คนเรามันพลาดกัน โดนเข้าไป 5-6 ที ก็ยังทน แต่มีจังหวะนึง เจ๊แกถีบมา 4 จังหวะติดกันครับ (ไม่รู้ตั้งใจ / ไม่ได้ตั้งใจ / หรือกล้ามเนื้อกระตุกกะทันหัน) แต่ผมทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ผมเลยหันไปมองด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความจงเกลียดจงชัง ส่งสารไปบอกว่า E-DOK ถ้ามรึงยังถีบกูอีกที กูเอากระเป๋าฟาดหน้ามรึงแน่ ได้ผลครับ หลังจากนั้นเจ๊เงียบไปเลย (แต่ตอนท้ายก็ยังไม่วาย เรากำลังอินๆกับตอนจบ อีเจ๊ก็พูดว่า เออ จบซะที ทำลายอารมณ์ดูหนังของกูจนหยดสุดท้ายเลยนะ)
-- พรุ่งนี้ก็วันสุดท้ายแล้ว ก็หวังว่าจะไม่เจออะไรโสๆ แบบนี้อีกนะ เฮ้อ
1. Siao Yu (1995, Sylvia Chang, Taiwan, B+)
หนังว่าด้วย เสี่ยวหยู สาวชาวจีนที่ต้องแต่งงานแบบหลอกๆ กับฝรั่งแก่ๆ เพื่อเอากรีนการ์ด ตอนแรกเดาว่าหนังคงออกมาประมาณหนังจีนที่ฉายช่อง 7 ตอนเช้า แต่ปรากฏว่าหนังดีกว่าที่คิด ตัวละครพระเอกก็เล่นดีมาก ส่วนตัวร้าย (เมียเก่าพระเอก) ก็ดูร้ายอย่างมีเหตุผล แล้วก็ชอบที่หนังจบอย่างนิ่งสั้นกระชับ ปล่อยให้คนดูคิดต่อเอาเอง ไม่ต้องมาอธิบายอะไรยืดยาว
2. A Hero in Rome (2006, Panos Angelopoulos, Greece, C+)
หนังที่โสโครกที่สุดในเทศกาลนี้อย่างเอกฉันท์ (สำรวจคะแนนเสียงมาแล้ว) หนังเล่าเรื่องของหนุ่มกรีกที่ดันไปหลงทางอยู่ในโรม หนังใส่พล็อตหรือสถานการณ์ต่างๆ มาแบบมั่วๆ และที่สำคัญมันพยายามจะตลก แต่ไม่ตลกอ่ะครับพี่! หนังมีการเล่นมุกเรื่องภาษา แต่ก็กร่อย แถมเพลงประกอบก็ยังเชยเสร่อเฉิ่มเป็นที่สุด สรุปว่าดีแล้วล่ะที่ผู้กำกับไม่มา Q&A ตามที่เขียนไว้ (อนึ่ง หวังว่า Panos Angelopoulos คงไม่ได้เป็นอะไรกับ Theo Angelopoulos นะ
3. The Red Squirrel (1993, Julio Medem, Spain, A)
หนังจังหวะพิสดารตามสไตล์ ฮูลิโอ เมเด็ม (และหนังสเปนหลายๆเรื่อง) หนังเล่าพล็อตประมาณ หญิงสาวมอเตอร์ไซค์ตกถนนจนความจำเสื่อม พระเอกไปเจอเข้าก็เลยโมเมว่าเธอน่ะเป็นแฟนเขา ฟังดูพล็อตกับเรื่อง Hana & Alice แต่หนังไม่ได้หวานแวว ออกจะจิตๆ ด้วยซ้ำ (ตัวละครเรื่องนี้ดูไม่มีใครปกติสักคน เอาง่ายๆ มีคู่พี่น้องอายุ 10 กว่าขวบ ที่คิดว่าตัวเองป็นผัวเมียกัน!) ชอบอารมณ์ของหนัง ที่อยู่ดีๆ ก็ชอบทำตัวเป็นหนังทริลเลอร์ขึ้นมา จากนั้นก็กลับมาเป็นดราม่า ขึ้นๆลงๆสลับกันไปเรื่อย (บางคนอาจดูแล้วเหนื่อย) เสียดายแค่ว่าตอนจบเดาง่ายไปหน่อย เฉลยแล้วไม่ค่อยโดน (แต่ถ้าคิดว่าหนังออกมาตั้งแต่ปี 1993 ก็เปรี้ยวเอาการ) อ้อ แล้วก็ฮาคอสตูมวงดนตรีของพระเอกมาก อารมณ์มนุษย์หินฟลินต์สโตนยุคโพสต์โมเดิร์น (อนึ่ง หนังเรื่องนี้ทำให้เรารู้ว่าคำว่า ตัดหน้า ไม่ใช่เพียงคำอุปมา)
4. The Man from London (2007, Bela Tarr, Hungary-France, A++++++++)
หนุ่มใหญ่อาชีพยามเฝ้าเรือกะดึก พบเห็นเหตุการณ์ฆาตกรรม ก่อนที่จะลงไปเก็บกระเป๋าลึกลับนี่เต็มไปด้วยเงินฟ่อน นี่คือหนังที่ทุกคนต่างกลัวว่าจะหลับ หรือตายไปกลางทางเสียก่อนจนเอาชีวิตไม่รอด แต่ปรากฏว่าเรารู้สึกว่าหนังไม่น่าเบื่อเลย แถมยังตื่นตัวกับหนังตลอดเวลา บางฉากก็ยังตื่นเต้นเอามากๆด้วย (ง่ายที่สุดแค่ฉากเปิดเรื่องประมาณ 7 นาที ที่ tilt กล้องขึ้นไปตามหอเฝ้าเรือ เราก็ขนลุกแล้ว) 132 นาทีสำหรับหนังเรื่องนี้ผ่านไปอย่างรวดเร็ว (ในขณะที่ 90 นาที A Hero In Rome ยาวประหนึ่ง 9 ชั่วโมง)
จริงๆ ถ้าพูดถึงเนื้อเรื่องของหนังแล้ว เราก็ไม่รู้สึกอะไรมากมาย มันไม่ได้มีความชั่วร้าย/ดำมืด มากมายอย่างที่เราคิด แต่เราชอบจังหวะช้าๆนิ่งๆ ของหนังเรื่องนี้มาก ทั้งการแช่กล้องนานๆ หรือการเคลื่อนกล้อง (โดยเฉพาะภาพที่แทนมุมมองการมองจากหอเฝ้ายาม เป็นการเคลื่อนกล้อง/จัดวางภาพ ที่น่าอัศจรรย์มาก) ปัญหาเล็กน้อยที่เรามีกับหนังก็คือ การพากย์เสียงทับ (ซึ่งคิดว่าคงตั้งใจเพราะพากย์ทับกันหลายคน), การปรากฏตัวของ ทิลด้า สวินตัน ที่ดูเด่นเกินไปสำหรับหนัง และเพลงประกอบที่เป็นเสียงหีบเพลง (แต่อีกเพลงหนึ่งที่ออกน่ากลัวๆ ที่ใช้ช่วงเปิด/ปิดเรื่อง เราชอบมาก ให้อารมณ์เหมือน บทเพลงแห่งความชั่วร้าย มาก)
สิ่งที่ประทับมากอีกอย่างก็คือ การแสดงของคนที่เล่นบทเป็นเมียของ Brown เธอมีฉากที่สุดยอดมากๆ ถึง 2 ฉาก คือ ฉากที่เธอต้องร้องไห้หน้ากล้อง และฉากจบที่ทรงพลังมาก ที่น่าสนใจมากคือ ทั้งสองฉาก ถ่ายโคลสอัพ และเธอแทบไม่กะพริบตาเลย!
โดยสรุปแล้ว The Man From London ไม่ใช่หนังที่เราอินอะไรกับเนื้อเรื่องของมันมาก แต่ชอบในแง่งานด้านภาพ และการนำเสนอต่างๆมากกว่า และถือว่าเป็นประสบการณ์ทางภาพยนตร์ที่ยิ่งใหญ่มากอีกครั้ง เพราะหนังแบบนี้มันต้องดูในโรงเท่านั้น (ดูแผ่นที่บ้านก็คงหลับ ไม่ก็กรอลูกเดียว)
แนะนำให้ดูอย่างแรง : The Man From London ฉายอีกที 4 พ.ย. รอบ 15.30
น้องเมอร์ & หลี่คังเซิง (หน้าตูอืดเชียว...)
น้องเมอร์ & Royston Tan
(ใส่เสื้อหนาวแล้วเหมือนไปถ่ายกันที่เทศกาลเบอร์ลิน อะไรเทือกนั้น 5555)
น้องเมอร์ & Fred Kelemen
(รูปนี้พี่ Fred ดูดีนะเนี่ย นายแบบมาก)
*ขอบคุณ น้อง nanoguy ที่ช่วยถ่ายรูปให้
อ่านต่อ PART 4
| Create Date : 02 พฤศจิกายน 2550 |
| Last Update : 5 พฤศจิกายน 2550 23:41:19 น. |
|
33 comments
|
| Counter : 2155 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 58 คน [
และหน่ายตอนนอนโรงบาลมากๆ อึดอัด เบื่อ
รวมๆก็หนุก เทคนิคตอนต้นเรื่องน่ารักดี