เรื่องเล่าของแตงไทย(ต่อ)

เดือนธันวาคม

เดือนแห่งการเฉลิมฉลองเทศกาลแห่งความสุขเดือนที่เป็นเดือนสุดท้ายของปี แล้วจะเริ่มปีใหม่ในเดือนมกราคมปีถัดไปชีวิตฉันยังเดิมๆ นั่งรอแต่คนเดิมๆ ก็ไม่รู้จะนั่งรอโง่ๆ กับคนห่างไกลสัมผัสไม่ได้ คิดถึงไม่ได้ มีตัวตน แต่...แค่ได้ยินเสียงกับเห็นหน้าผ่านทางโซเชียลเท่านั้นณ เวลานี้เขาหายไปแล้ว เขาหายเงียบไปเลย แค่สมองคิดใจฉันกลับนิ่งงันราวกับถูกแช่แข็งให้หยุดอยู่กับที่โดยไม่อาจขยับไปข้างหน้าหรือว่าก้าวถอยหลังได้ขณะเดียวกันเขาก็ยังแชทขอนั้นขอนี้จากฉัน คุยเล่นกับฉันอย่างนั้นอย่างนี้มันดูเหมือนเป็นการสร้างความหวังให้กับคนที่พยายามคิดว่า “เป็นไปไม่ได้” หรอกไม่มีทางเลยด้วยซ้ำ ฉันเลยเลือกคุยด้วย พอได้ยินเสียง พอได้เห็นหน้าแค่นั้นก็พอแล้ว ในขณะที่คงสถานะ “เพื่อน” เอาไว้ให้ได้นานที่สุดการรักษาความสัมพันธ์แบบนี้มันยืนยาวกว่าอะไรทั้งสิ้นเพราะรู้ดีว่าคนแบบฉันมันไม่มีความกล้ามากพอจะบอกความรู้สึกของตัวเองออกไปมันน่าเบื่อนะผู้หญิงแบบนี้ ทั้งๆ ที่บอกกับตัวเองว่าคิดแค่เพื่อนใจมันกลับถลำลึกลงไปโดยไม่รู้ตัว ฉันควรสร้างระยะห่างให้กับตัวเองสร้างเป็นเกราะให้กับตัวเองซะจะได้ไม่ต้องคิดหรือคำนึงหาใครที่เขาไม่เคยรู้เลยว่าอีกคน คิดไปไหนต่อไหนแล้ว

เดือนมกราคมปี 58

เริ่มต้นปีใหม่แล้วได้กลับบ้านแล้ว ได้อยู่กับครอบครัวแล้ว ได้นอนเป็นคุณนายอยู่ที่บ้านแล้ว >>> (แลดูเป็นคนไร้ประโยชน์มาก) ปี 3 เทอม 2 แล้ว กำลังจะไปฝึกงานแล้ว แต่ยังอยู่ในช่วงอบรมสหกิจอยู่อาจารย์ให้ค้นหาข้อมูลสถานที่ที่เราอยากไปฝึกทำงาน ไอ้เราก็เลือกไปซะ 5 แห่งเลยจ้า สายกราฟิกทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็น Graphic Designer หรืองาน Web Design การทำพวกนี้รู้สึกทำให้มีความสุขสุดๆจนลืมเรื่องบางเรื่องไปเลย เวลาในเดือนนี้ขออยู่กับครอบครัวไปนานๆให้มีความสุขดีกว่า นานทีปีหนจะกลับบ้านมาอยู่กับพ่อกับแม่ทีขออยู่ให้หายคิดถึงก่อนกลับไปเรียนหน่อยเถอะ ชอบอยู่ที่บ้านเพราะแม่ชอบทำกับข้าวให้กิน กินได้ทั้งวัน ขอตังพ่อไปกินขนมก็ยังขอได้ “พ่อ!!!ขอตัง 20 บาท ซื้อชาเย็นหน่อย” >>>นี่น่ะเหรอผู้หญิงเพิ่งอายุ 20 ให้ตายเหอะงี้แหละนะ...เกิดเป็นเราก็อย่างนี้แหละ เด็กบ้านนอกทำอะไรก็แค่ปั่นจักรยานไปรอบๆหมู่บ้านกับตลาดสด เที่ยวหาของกินตามร้านขายของชำ เดินเตร็ดเตร่ไปตามตลาดนัดทุกวันอังคารอีกฝั่งของสถานีรถไฟสบายออก กลับมาเรียนต่อก็หลังปิดปีใหม่เนี่ยแหละ เสพอารมณ์ตอนอยู่บ้านเยอะๆ

เดือนกุมภาพันธ์

คำว่าปกติของฉันอาจไม่ใช่คำว่าปกติสำหรับคนทั่วไปอยู่ยาวๆ ยันมาถึงช่วงแห่งความรัก ไอ้คนไม่มีคู่อย่างเราก็มองเพื่อนไปเหอะ รู้สึกอิจเบาๆแต่ไม่เป็นไร ใจก็ยังวนเวียนอยู่กับใครคนเดิมอย่างนั้นแต่ก็ยังลั้นลาชอบคนนั้นชอบคนนี้ที ฉันเป็นคนไม่ค่อยซี (เรียส) กับเรื่องพวกนี้เท่าไรถ้าความจริงและการกระทำในเวลานี้มันคือเรื่องจริงก็ควรยอมรับมันว่ามันเป็นความจริงที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงอะไรได้การได้ใช้ชีวิตไปเรื่อยๆ แล้วค่อยๆ เริ่มห่างออกมาจากความรู้สึกที่คิดไปเองคนเดียวมันโอเคกว่าการมานั่งเพ้อฝันกับเรื่องราวที่ไม่อาจเป็นจริงได้และต่อให้พยายามมากมายแค่ไหน สุดทางแล้วมันก็คือสุดทางยังมีอีกหลายทางที่ทำให้ก้าวไปมองเห็นอะไรใหม่ๆ ได้รู้อะไรไหม...ตั้งแต่เริ่มบอกกับตัวเองว่าเราเฉยๆ นะเราไม่มีอะไรที่ต้องไปยึดติดกับมันแล้วมันทำให้สิ่งที่น่าอึดอัดใจกลับโล่งเหมือนวันฟ้าโปร่ง พอไม่กี่วันได้รู้ว่าเขามีแฟนเราก็มองนะ มอง...แต่ไม่ได้ทำอะไรเลย พอถามตัวเองว่าเขามีแฟนแล้ว เขามีความสุขเขารักกันดี บลาๆ เออ นั้นสิ ไม่ได้เป็นอะไรก็ไม่น่าจะมีความรู้สึกแต่แรกตั้งแต่วันนั้นเราแค่มโนเข้าข้างตัวเองไปงั้นแหละ สร้างโลกเพ้อฝันขึ้นมาเพื่อบังตาและหลอกตัวเองไปวันๆเท่านั้น ตอนนี้มาอยู่ความจริงเถอะนะ มาอยู่บนทางแห่งความเป็นจริงแล้วจงมีความสุขกับชีวิตของตัวเอง ทำทุกๆ วันให้มีความสุขแล้วบอกกับตัวเองเอาไว้เพียงอย่างหนึ่งเป็นพอ ว่า “ครอบครัวรอเราอยู่นะ” 

...ขอบคุณที่ตามอ่านเรื่องราวของคนบ้านะคะ...