ก่อนดวงตะวันร่ำลาขอบฟ้าในความเคลื่อนคล้อยของเมฆินทร์

เธอเดินผ่านสุสานที่เป็นทุ่งหญ้าเขียวขจีอันเวิ้งว้างที่ไม่มีต้นไม้สักต้นมีเพียงแผ่นหินอ่อนสีเทาสลักอักษรนามก่อเป็นแผ่นหินสลักลายเว้นช่องว่างระหว่างกันเรียงรายเป็นแนวยาวสุดสายตา เนื่องเพราะนี่เป็นสถานที่ฝังซากในวิญญาณผู้กล้าของเมืองปลายทางทีห่างไกลผู้คน เธอหยุดยืนหน้าแผ่นหินสลักสีเทาสลักอักษรอัตชีวานามหนึ่งเธอจ้องมองแผ่นหินนั้นด้วยดวงตาที่แข็งกร้าวในสายลมของอดีตที่พัดผ่านห้วงความคิดคำนึงที่ปลิวเหนือใบหญ้าที่ลู่ลมเป็นระลอกคลื่นสายลมพัดพริ้วพัดผ่านลานหญ้าสีเขียวอันกว้างใหญ่ ครืน..ครืนนนน...