๒

การเดินทาง

เสียงนาฬิกาปลุกตอนตีสองกวนใจคนนอนจนต้องควานมือสะเปะสะปะคว้าหาตัวการทำลายการหลับใหลกดปุ่มปิดเสียงจนเงียบกริบ อยากหลับต่อ ทว่าการเดินทางฉุดให้ลุกอาบน้ำแต่งตัว มุกตาภานอนไม่หลับเกือบทั้งคืนเมื่อความตื่นเต้นเล่นงานกว่าจะข่มตาลงได้ก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยงคืน

“มุกเตรียมเสื้อผ้าเรียบร้อยหรือยังลูกไปสิงคโปร์เป็นอาทิตย์อย่าลืมโน่นลืมนี่เชียวนะ”

วลีลุกจากที่นอนมาดูแลความเรียบร้อยให้ลูกสาวเมื่อเธอชอบหลงลืมข้าวของส่วนตัวเป็นประจำ ตั้งแต่ใช้ชีวิตตามลำพังแม่ลูกมุกตาภามักทำให้ห่วงอยู่เรื่องเดียวคือความขี้หลงขี้ลืม ต้องคอยเตือนและตรวจตราแทนอย่างนี้เสมออย่างคราวก่อนตอนไปทำกิจกรรมเพื่อสังคมในค่ายทหารกับเพื่อนร่วมงาน เธอก็ลืมกระเป๋าสตางค์ไว้ในห้องนอนวลีต้องนั่งแท็กซี่ตามไปส่งถึงขนส่งรถทัวร์ ทว่าเรื่องอื่นๆ ยังพึ่งพาเธอได้เสมอแม้ขาดผู้นำครอบครัวจนเหลือผู้หญิงสองคนภายในบ้านก็ไม่ทำให้ทั้งคู่อ่อนแอ

ตั้งแต่บิดาจากไปตอนมุกตาภาอายุสิบแปดเธอไม่เคยน้อยเนื้อต่ำใจหรือคิดว่าเป็นปมด้อย เมื่อวลีทำหน้าที่ดูแลลูกเป็นอย่างดีไม่มีขาดตกบกพร่องจนมุกตาภาพูดได้เต็มปากว่าวลีเป็นทั้งพ่อและแม่ให้เธอในคราวเดียวกัน

ในช่วงเกิดความระหองระแหงภายในบ้านบุพการีมีปากเสียงบ่อยครั้งถึงขั้นเลิกรา ผู้เป็นพ่อไม่เคยกลับมาให้พบเจอ ข่าวคราวเงียบหายไม่ติดต่อราวกับไร้สายสัมพันธ์ครอบครัวแตกแยกนับแต่นั้น มุกตาภาไม่เคยถามถึงสาเหตุที่บิดาจากไป แม้ต่อให้รู้เรื่องราวชีวิตก็ยังดำเนินต่อไปโดยไม่มีเขาอยู่ดี

“เตรียมครบแล้วจ้ารับรองคราวนี้หนูไม่ลืมอะไรไว้ให้แม่ต้องตามไปส่งถึงสิงคโปร์แน่ๆ”

กระเป๋าเดินทางใบโตถูกลากออกจากห้องนอนลูกสาวยื่นเงินส่งให้แม่เก็บไว้เพื่อใช้จ่ายยามเธอไม่อยู่บ้าน แม้วลีจะปฏิเสธเงินทองเนื่องจากมีรายได้อยู่แล้วจากการขายข้าวแกงทว่ามุกตาภายังยืนยันจะให้เก็บเงินนั้นไว้เพื่อความสบายใจ

“แม่โทรบอกรปภ.หน้าหมู่บ้านให้เรียกแท็กซี่แล้วอีกสักพักคงมาถึง แล้วติดต่อยายแก้วหรือยัง”

“เดี๋ยวขึ้นรถค่อยโทรหาก็ได้จ๊ะแม่ไม่ต้องห่วงแก้วหรอก รายนั้นตื่นเต้นยิ่งกว่าหนูซะอีกป่านนี้ถึงสนามบินแล้วมั้ง”

สองแม่ลูกขบขันและร่ำลาก่อนส่งคนเดินทางขึ้นรถแท็กซี่

ถนนสายวิภาวดีรังสิตโปร่งโล่งเมื่อเป็นเวลาตีสามเศษรถแท็กซี่วิ่งฉิวตามเส้นทางเข้าสู่ท่าอากาศยานสนามบินดอนเมือง มุกตาภากดต่อสายหาแก้วใสตลอดระยะเวลาที่นั่งอยู่บนรถโดยสารทว่ายังติดต่อกับเพื่อนไม่ได้ ปล่อยให้ฟังเพลงรอสายจนกระทั่งตัดเข้าระบบฝากข้อความบางทีเพื่อนสนิทอาจนั่งหลับอยู่ในอาคารผู้โดยสารขาออกตรงชั้นสามตามที่นัดหมายกันไว้ก็ได้

กระเป๋าเดินทางถูกขนลงจากรถแท็กซี่หลังจ่ายค่าโดยสารเป็นที่เรียบร้อยคนตัวเล็กลากกระเป๋าเดินทางเข้าอาคารเตรียมไปยังจุดนัดพบของคณะทัวร์ ผ่านอาคารชั้นหนึ่งและชั้นสองผู้คนบางตาผิดกับชั้นสามซึ่งมีผู้คนพลุกพล่านส่วนใหญ่จะเป็นนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติเสียมากกว่า

มุกตาภากวาดสายตามองหาแก้วใสระหว่างต่อสายโทรศัพท์ด้วยความหงุดหงิดพลางต่อว่าเพื่อนพึมพำโทษฐานไม่ยอมรับสายโทรศัพท์ของเธอ แว่วเสียงกรุ่นโกรธของผู้หญิงคนหนึ่งดึงความสนใจให้เธอหันไปมองคู่หนุ่มสาวท่าทางคล้ายมีปากเสียงราวกับทะเลาะกันรุนแรงจังหวะเพ่งมองด้วยความคุ้นตา เสียงตบหน้าดังฉาดจนมุกตาภาต้องชะงักฝีเท้ากับที่ ยืนตะลึง

“ได้! งั้นเราเลิกกัน!”

สิ้นเสียงตวาดของฝ่ายหญิงหล่อนก็กระแทกเท้าลากกระเป๋าเดินจากไปด้วยสีหน้าโกรธจัด ปล่อยฝ่ายชายยืนลูบแก้มตัวเองและขยับแว่นตาดำเข้าที่ก่อนยืนสงบใจ เพราะมีแว่นดำอำพรางดวงตาจึงไม่ทราบว่าเขากำลังอยู่ในอาการแบบใด

‘ฮะโหล...’

เสียงจากปลายสายแปล่งพร่าย้ำช้าๆสองสามครั้งจนมุกตาภาดึงสติกลับมาให้ความสนใจยังเพื่อนสนิทในสายทว่าสายตายังจับจ้องอยู่ที่หนุ่มสาวคู่นั้น เมื่อยังรู้สึกคลับคล้ายคลาว่าเคยเห็นทั้งสองที่ไหนมาก่อน

“อยู่ไหนอะแก้วฉันเดินหาทั่วสนามบินแล้วนะ”

‘ไอ้มุกฉันขอโทษ’

มุกตาภายืนตะลึงเมื่อได้ยินสาเหตุที่แก้วใสขอโทษขอโพยเนื่องจากเธอท้องเสียทำให้ต้องยกเลิกการเดินทางกะทันหัน ปลายสายบ่นอุบ เพราะส้มตำปลาร้าที่กินเข้าไปเมื่อคืนนี้ทำพิษรุนแรงไม่ว่าจะกินยากี่ขนานยังไม่ช่วยให้อาการถ่ายท้องทุเลา หากฟ้าสว่างแล้วยังไม่ดีขึ้นคงต้องเข้าโรงพยาบาลจึงเป็นหน้าที่ของมุกตาภาต้องติดต่อเจ้าหน้าที่นำทัวร์เพื่อยกเลิกการเดินทางโดยเร็วที่สุด

มุกตาภาเดินรี่เข้าหาคณะทัวร์ตรงจุดปักธงรวมผู้เดินทางเธออธิบายสาเหตุของคนป่วยกะทันหันและขอยกเลิกการเดินทางโดยหวังว่ารางวัลอาจเก็บไว้เที่ยวในรอบหน้า

“เอ่อคุณมุกครับ ถ้าคุณยกเลิกการเดินทางทั้งคู่ผมเกรงว่าจะผิดกติกานะครับ”

“ผิดยังไงคะในเมื่อเราไม่เคยตกลงถึงการยกเลิกการเดินทางฉันเลยเข้าใจว่าอาจเลื่อนไปเป็นทริปหน้าได้ซะอีก”

“ในสัญญาการเดินทางระบุไว้ตอนท้ายนะครับหากต้องการยกเลิกไม่ว่าจะกรณีใดต้องเสียค่าใช้จ่ายในส่วนที่บริษัทรับผิดชอบทั้งหมดครับ”

นั่นหมายความว่ามุกตาภาจะต้องชดใช้ค่าใช้จ่ายสำหรับตั๋วเครื่องบินไปกลับสองที่นั่งค่าโรงแรมที่พักระดับห้าดาว ค่าอาหาร รวมถึงกิจกรรมต่างๆซึ่งทางคณะทัวร์จัดเตรียมการไว้แล้วทั้งหมด

“แล้วแบบนี้ฉันต้องทำยังไงคะ”

“คุณคงต้องหาคู่ที่พร้อมเดินทางได้เดี๋ยวนี้ครับหรือหากไม่ได้จริงๆ คงต้องเดินทางคนเดียวแล้วผมจะหาคู่ให้ตามกติกาไม่อยากนั้นคุณมุกจะต้องออกค่าใช้จ่ายทั้งหมดครับ”

มุกตาภาถึงกับพูดไม่ออกคิ้วเรียวขมวดชนกัน แอบต่อว่าเจ้าหน้าที่คณะทัวร์เขี้ยวลากดิน เธอหันซ้ายหันขวาหาวิธีแก้ปัญหาพยายามไล่หาเพื่อนร่วมงานในความคิดว่าใครพอจะเดินทางกับเธอได้บ้าง และหนังสือเดินทางในมือทำให้ความหวังสิ้นสุดเมื่อสมุดเบิกทางออกนอกประเทศไม่ได้เสกหามาได้ง่ายๆจึงหันมาหงุดหงิดกับความงี่เง่าของตัวเองเมื่อยอมรับว่าดีใจจรดปากกาเซ็นสัญญาทั้งที่ไม่ได้มันทั้งหมดให้ละเอียดเสียก่อนและแก้วใสคงรู้กติการในท้ายสัญญาเป็นอย่างดี จึงปิดโทรศัพท์หนีจะไม่สามารถติดต่อได้อีกแล้ว

“คุณครับ...ผมขอยกเลิกการเดินทาง”

เสียงทุ้มละมุนดึงความสนใจให้คนตกที่นั่งเดียวกันหันมองมุกตาภาจดจ้องผู้ชายใส่แว่นดำคนนั้นเต็มสองตา และต้องเบิกตากว้างเมื่อเขาคือผู้ชายที่ถูกตบเมื่อครู่นี้!และเมื่อเขาถอดแว่นตาออกยิ่งทำให้คนมองถึงกับตะลึงหนักกว่าเดิม เพราะผู้ชายคนนี้คือไอดอลคู่รักดังในอินเทอร์เน็ตซึ่งผ่านคัดเลือกการประกวดเช่นเดียวกับเธอ

สาเหตุคงถูกแฟนบอกเลิกจึงต้องขอยกเลิกการเดินทางทริปนี้

เจ้าหน้าที่คณะทัวร์อธิบายให้ชายหนุ่มทราบราบละเอียดของกติกาอีกครั้งโดยละเอียดขณะอธิบายก็เหล่มองมุกตาภาเป็นระยะคล้ายชั่งใจคิดอะไรบางอย่างเมื่อคิดได้จึงโพล่งพูดออกมา

“ผมมีวิธีให้คุณทั้งคู่ไม่เสียผลประโยชน์”

มุกตาภาทำหน้าเหรอหราชี้ตัวเองและมองไปทาง‘รติมา’ ชายหนุ่มซึ่งเป็นขวัญใจของสาวๆ ในสื่อออนไลน์และเป็นที่นิยมอย่างมากขณะนี้โดยทั้งคู่หันมองหน้ากันสลับกับมองเจ้าหน้าที่คณะทัวร์

“คุณต้องร่วมเดินทางไปกับเราในฐานะคู่รักครับ”

“เฮ้!”สองเสียงประสานพร้อมกันอย่างมิได้นัดหมาย

To be...

ขอบคุณสำหรับการติดตามนะคะ