Group Blog All Blog
|
j44จึงจือหยาง  JJy5010 จึงจือหยาง ผมกำลังฟังเพลงของแมทท์มอนโร ขณะเขียนถึงตอนนี้ อารมณ์เย็นลง แต่เปรี้ยวนิดๆ พอทำงานได้สบายภายในห้องบรรยากาศอุณหภูมิปรับพอเหมาะ แล้วก็ทำตามคำสั่งของจิตต่อไป ถึงตอนที่คิดได้ และพยายามนึกคิดถึงตอนที่คิดไม่ออก เพื่อให้เรื่องราวมันจบเสียที ก่อนที่จะตายอย่างตาหลับ อย่างมนุษย์ต่อไป มิใช่ตายอย่างนกนอนกลิ้งเกลือกตายตามท้องถนน ที่ขับรถไปพบมา ที่ไม่มีใครเหลียวแล นอกจากคนกวาดถนนมาเจอเข้า ในเวลาทำงาน คำว่าทวิตเตอร์ คงหมายถึงเหมือนนกหรือสิอ่งที่เกี่ยวกับนก แต่ผมไม่มีเวลาเพื่อค้นหามัน สำหรับเช้านี้ผมคิดถึงคำนี้และมีรูปนกเป็นอัตลักษณ์ ผมตื่นขึ้นเพราะได้ยินเสียงนกมาปลุกให้ผมตื่นขึ้น ท่ามธรรมชาติของของ ที่หลับไหลมาตลอดทั้งคืน แม้เพียงสองชั่วโมงแห่งชีวิต ที่ว่างในการหลับสนิท ผมรีบตื่นขึ้นมาหลังถูกนกปลุกให้ตื่นขึ้น เริ่มแต่งดอยบนหลังคาบ้าน เอาคัตเตอรตัดกิ่งหญ้าให้หมดไปบ้าง กหันมันจะทำให้หลังคากระเบื้องของแม่พังลง แม่นะท่านตายไปนานแล้ว แต่ผมยังอยู่ จากนั้นผมรีบไปทำข้าวต้มหนึ่งถ้วย เพราะเหนื่อยเกินไปที่จะนั่งรถออกไปซื้ออาหารดเชข้านอกบ้านกิน ผมเริ่มมันด้วยตัวของผมเอง ข้าวต้มง่ายมีพริกไทยและข้าวต้มที่ร้อนมีนำข้าวต้มกลั้วคอได้ แลตามมาด้วยปูมใา ผมซื้อมันรมาเมื่อวานจากตลาดนัดสำคัญ แกะเสร้จปูที่ว่านี้ ใส่ลงไป และสิ่งสำคัญที่สุดของผมคือ ผมติดผักชีและต้นหอม ผมหั่นใส่ทันที และตามด้วยน้ำปลาและผงชูรสนิดหน่อย กระเทียมเจียว และนำมันหมู และอะไรผมเรียกไม่เป็นมันคือหัวผักกาดดองวแข็งของจีน ผมรู้จักมันอย่างนั้น ใส่มันลงไป ลงถ้วยจากหม้อต้มพร้อมช้อน เสร็จแล้วข้วปากผมทันที ผมพบว่าอิ่มไปหนึ่งมือ้ ก่อนที่ผมต้องทำงนหนักวันนี้ที่แปลนเอาไว้คือ ที่ปักเพื่อสรวมรองเท้าบนนั้นกันกลิ่นอับและแห้งสมบูรณ์ของรองเท้าหลายคู่ ที่ใส่ออกป่าและทำงานบ้านเล็กน้อยในสวนครัวแม่ รองเท้ากันนำกัดเท้าและงูพิษกัดกระเบื้องบาด สิ่งที่สองที่ผมจะทำวันนี้คือ ทำที่ทำอาหารเครื่องย่างไฟสำหรับหอยย่างหรือปลาย่าง ตามรอยที่แม่ชอบทำให้กิน ก่อนที่ท่านยังไม่ตาย เทื่อได้มีฏโอกาสพบท่านนานครั้งในฃชีวิตของท่านและผม ผมทำมันบนหลังคาครัวของแม่เลย เพราะครัวเดิมของแม่มันตำเกินจึงขึ้นบนหลังคาครัวแม่และกะว่าวางไม้หลายๆท่อน พาดบนโครงหลังคามีหลายอย่างผมเรียกไม่เป็น มฃุงด้วยสังกะสีหรือตับจาก พอกันแดดและกันฝน และปิ้งปลาย่างตำน้ำพริกกินเอวได้ แบบอัตลักษณ์ พอใฃ้ฃชั่วคราวเมื่อมาอยู่ดูแลไว้ทุกข์แม่ที่ บ้านอานองเตนี่ ไม่มีพิธีตรีตรองมากในการตบแต่งสิ่งที่ต้องทำแบบนี้ เพราะถ้าเรื่องมาต้องขออนุญาตก่อนจึงทำได้แต่นั่นหมายความมมาตรฐานในการตกแต่งบ้านเพิ่มเติม เมื่อทำเพียงชั่วคราวไม่มาตรฐานและทำเอง ที่ปัญญามี ก็ทำเพียงเท่านี้ และนี้คือวันหนึ่งที่จะหมดไป กันอย่างเดียวอย่ามีอุบัติเหตุ ถ้ามีคือเกมส์ต้องนอนพักฟื้น ไป รพ.เก็บเงินที่มีประกันอุบัติเหตุ มา มีเท่านี้เป็นอัตลักษณ์ช่วงชีวิตตอนปลายของผม และไว้ทุกข์แม่อีกโสดหนึ่ง ที่ผมกำลังทำ และส่วนนอกนั้นปลูกพลูไว้เยอะๆ ตามรอยแม่ที่เคยทำไว้แต่จัดแถวและแนวเพิ่มเติม เพื่อรอขายได้ในวันหน้า เพราะเขาสั่งซื้อพลูไปสกัดเป็นอาหารและยาได้ แต่พลูนี้ปลบูกยากเลี้ยงดูยาก มันเป็นพืชใจน้อย ตายง่าย แต่ผมทำไม่คาดหวังอะไรมาก คือสักว่าเพียงได้ทำ จะคิดว่าอดิเรกก็ไม่ว่า คิดว่าเพือการค้าขายก็ไม่่เชิง แต่ที่รู้ขอให้ผมได้ความสบายใจเป็นพอ เพื่อได้ทำอะไรสักอย่างว่าได้ทำ การเกิดมาเป็นมนุษย์เพื่อทำ และเพราะค่าของมนุษย์สุดๆ ก็มีเท่านี้ ชีวิตมนุษย์มิใช่นก แต่ดำเนินชีวิตเหมือนดั่งนก เป็นสิ่งดีงามมาก ในควงมคิดของผม และผมมาเขียนต่อเรื่อง สืบค้นญาติในจีนต่อไป จากอนุสนธิ ในบล็อกที่เคยกล่าวๆเอาไว้ เมื่อว่างลง หลังข้าวต้มปูมื้อช้าวเสร๊จลง สมองผมเริ่มทำงานความคิดเดิน ชีวิตคือการจัดการ สำหรับผม เมื่ออยากคิดให้มาก ผมจะฉุกคิดคำนี้มันขึ้นมาทันที เมื่อพักไปหลายวัน ทำให้ผมหายเหนื่อยและคิดถึงเรื่องไว้ทุกข์ขึ้นมาอีก ส่วนนี้เป็นงานส่วนหนึ่งการไว้ทุกข์และมันเป็นวิธีกรรม อย่างหนึ่งที่ทำให้ผมสบายใจขึ้นเมื่อทำมัน อย่างที่กล่าวแล้วว่าสงานองนิ้วจิ้ม จะให้มันดีและเร็วกว่านี้ก็ทำได้ แต่ว่าอาจจะมีข้อผิดพลาดเกิดขึ้น จึงไม่มีประโยชน์อะไร ถ้ามีข้อผิดพลาดเกิดขึ้นจริง ในบทบาทนี้ผมไม่อาสารับเป็นเหมือนดังสุนัขพันธุ์เกรฮาวน์ ที่แข่งกินกระต่ายที่นิยมกันในบางส่วนของโลกตะวันตก และคนถือเป็นกีฬาก็หาไม่ และก็ไม่อยากทำงานทำเหมือน เต่าแข่งกันเพียงเป่าที่ก้นมันแล้วมันจะวิ่งไปข้างหน้าเสมอ แล้วเต่าที่วิ่งไปข้างหน้าในเวทีแข่งขัน อำนาจวิ่งเร็วช้าขึ้นอยู่ ความพยายามของฝ่ายที่ใช้ลมปากเป่าก้นมัน ของผู้แข่งขัน เพื่อให้เต่าวิ่งไปข่้างหน้าให้เร็วกว่ากัน เพื่อเอาชนะเอาแพ้กัน บทบาทนี้ผมก็ไม่รับเช่นกัน กล่าวคือผมไม่เป็นเครื่องมือของอารมณ์เหล่านี้ที่จะทำงานเดินต่อไปได้อีก เพราะผมหมดแรงด้วยวัยวุฒิเป็นตัวกำหนด สิ่งดีงามอาจจะไร้สาระขึ้นมาเมื่อมันผิดพลาด ผมเชื่อว่าถูก และผมจึงตัดสินใจทำมันอย่างนี้ ขออภัยถ้าความรู้สึกอาจจะขัดๆ แต่นี่คือหนทางเดียวที่ผมทำมันไหว ขณะนี้ ผมเริ่มาฟังเพลงของแมทท์..... เพลงที่มีเสียงคำร้องด้วย ผมฟังแล้วเพลินดีเหมือน มันเปลี่ยยนอารมณ์และบรรยากาศของผมไปได้บ้าง แต่ไม่ได้เปลี่ยนอย่างอื่นของผมไปมากนัก ผมต้องทำงานตามเดิมควบคุมสติให้อยู่ คือมิให้สติแตก คำนิยามเพิ่มเติมเพื่อทำความเข้าใจให้ตรงกันตรงนี้คือ คำว่าผมที่อ้างถึงในเรื่องบล็อกนี้ หมายถึงตัวผมเองบ้าง ในนามของตัวผมบ้าง อาจจะเป็นจินตนาการผสมบ้าง เพราะอนึ่งเรื่องนี้มิใช่นิยายเพื่ออ่านที่มีตัวพระเอกและนางเอกตัวโกงและฉฉาก แต่ว่าเรื่องในบล็อกนี้มันรวมกันอยู่ในตัวมันเอง เพราะฉะนั้นมันไม่จำเป็นเสมอไปว่าเวลาที่กล่าวว่าผมจึงหมายถึงผมเท่านั้น แต่ผมถือว่า"ผม"ที่มันอ้างถึงเป็นคำกลางๆเพื่อความสุภาพของเนื้อหาของเรื่องเท่านั้น มิได้ทีเป้าหมายอื่นใด เพื่อให้สื่อมันมีประโยคที่ประกอบด้วย ประธาน กรรม กิริยาอันเป็นประโยคสมบูรณ์ในการสื่อเท่านั้น อีกคำหนึ่งคือคำว่าท่าน ที่ผมอ้างถึงในที่นี้ มิได้สื่อว่าใครโดยเฉพาะ แต่หมายถึงว่าอ้างว่าเป็นสิ่งที่สูงส่งน่าเคารพนับถือและน่าเชื่อฟัง ซึ่งผมไม่ได้เจาะจงถึงใครคนใดคนหนึ่ง โดยเฉพาะเพื่อสื่อให้ชวนสงสัยสัยว่า ใครในที่นี้ที่ผมหมายถึงคำว่า"ท่าน" กล่าวคือท่านที่ผมอ้างถึงอาจจะเป็นผู้รู้ ปราชญช์ คนอาวุโสในอดีต นักปรัชญาครูอาจารย์ คำคมเป็นที่ยอมรับ หรือศาสดาลัทธิ สุดแท้แต่เนื้อหาอจจะโยงถึงกัน แต่ที่นำมากล่าวแล้ว อาจจมีอ้างอิงบ้างอาจจะไม่มีการอ้างอิงบ้าง หรืออาจจะมีเอนโน้ตEndnote programme มาตรฐานบ้าง ขอให้ถือว่าที่กล่าวมาทั้งหมด ก็เพื่อให้เนื้อหาของบล็อกนี้สมบูรณ์ขึ้นเท่านั้น ให้ถือว่าส่วนทั้งหมดป็นความจำของคนใกล้จะตายและพิการ กำลังใช้สมองคิดเอื้อให้กับตนเองและเพื่อนมนุษย์ ได้ประโยชน์บ้างมิใช่ มิบังเอิญกินแรงเพื่อนมนุษย์กัน ให้เปล่าๆไป เพราะความพึงใจในตัวอักษรหนึ่ง ที่พยายามต้องติดตามมัน หรือผมไปเรื่อย นอกจากผมบรรเลงเพลงที่ผมรู้สึกในใจผม จากสิ่งที่ผมประสบ จากคุณธรรม มรรยาทีอันดีงาม ที่บังเกิดขึ้นในสายตาผม ทั้งหมดนี้ นำมาสู่เครื่องรำลึกว่า ได้ทำอะไรไปบ้างเพื่อเพื่อนมนุษยบ์ อาทิเช่นคุณธรรมดีดี ของหมอพยาบาลที่เอื้อต่อคนแก่พิการก่อนตาย นอกจากรายรับที่เขาได้รับจากการนี้ที่ เพิ่มเติมมา และอยู่ในหัวข้อคุณธรรม ที่ผมมองเห็นมันและอยากปฏิการคุณ เพียงแค่นั้น ผมมิได้วาดภาพถ่ายอันกหรูว่าสร้างงาน บรรเลงความคิดระบายความอ่าน ให้สุดเท่ห์และเลอเลิศและสนุก เพื่องานจะได้พิมพ์เป็นเล่มสร้างชื่อเสียง และมีลิขสิทธ์และรายได้ให้กับตัวผมเอง เป็นแผนแม่บทในใจผมก็หาไม่ เอาละผมตัวคนเดียวต้องรับผิดชอบหลายอย่างใน แต่ละวาระแห่งวันที่าอานองเต้ทั้งสามหลัง วันๆที่ผ่านไป ก่อนที่ผมจะเป็นหนึ่งในสุสาน เหมือนดั่งที่พ่อและแม่ผมนอนอยู่ เป็นที่เรียบร้อย ท่านไปก่อนผมทั้งสอง ผมคิดว่าตอนแรกผมจะไปนอนที่สุสานก่อน แต่กลับมาว่าท่านทั้งสองคือพ่อและแม่ผมกลับไปก่อน พ่อและแม่ผมทำสุสานไว้เรียบร้อยก่อนตายถึง30ปีครับล่วงหน้า ค่าซื้อที่ดินทำสุสานนั้นแพงกว่าค่าที่ดินทำกินปกติครับ สิ่งนี้เป็นสิ่งที่คาดไม่ถึง แต่ต้องไปทุกคน ไม่ต้องให้หมอดูมาดู ผมไม่ได้แย่งไปก่อน สมัยนี้ผมถ้าไปแย่งกันตาย คนสมัยใหม่อาจถือว่าเป็นจิตเภทก็ได้ ผมคิดไปเองอันนี้ครับ ไม่เสียหายอะไร ผมนึกสงสารท่านทุกครั้ง ที่ผมได้มีโอกาสไปเยี่ยมเคารพท่านรำลึกถึงท่าน แม้ไปอย่างเงียบเอกเทศปราศจากสังคมงานและเทศกาลใด คือว่าผมสงสารท่านที่ท่านต้องมานอนหลับ ลำบากตากแดดตากฝน และทิ้งเงินทองมีบ้าง เพื่อให้ผมนอนสบายเมื่อตอนผมมีชีวิต หายใจอยู่อย่างพอเพียงจาสกสมบัติที่ท่านทอดทิ้งไว้ให้ ผมคิดแล้วนึกสงสารท่านจริงๆ แต่ว่าคนตายแล้วเขาต้องทำอย่างนี้กันทั้งนั้น ความเสียใจของผมจึงหายไป แต่คิดว่าน่าจะมีหลังคาให้ผีท่านนอนสุสานด้วย แต่ว่าผมอาจจะทำไม่ได้ คือประเพณีบางอย่างในสังคมอาจจะยอมรับไม่ได้ กับแนวคิดของผม เพราะการจะทำได้ ต้องไปรเวทสุสานก่อนอะไรทำนองนี้ ครับเรื่องสุสานพ่อแม่ผมและที่ผมคิดอยู่ ทั้งหมดนี้แม้เล่าไปเพียงบางส่วน อาจจะเป็นตัวทำให้ผมคิดสร้างบล็อกของผมนี้จขึ้นมา มาที่ยายและแซ่บ่างของตาผม เรื่องนี้ช้าหน่อยเพราะ มันซับซ้อนและหาข้อมูลยาก มีฐานทางญาติเป็นลบ และไม่สะดวกค้นหรือถาม จะต้องวกไปเวียนมาร่อนหาที่ลง ก่อนเมื่อวาระที่ลงตัวมาถึง จะกล่าวตอนหนึ่ง มีชายคนหนึ่งมีศักดิ์เป็นอาผม ที่จริงเป็นน้าเพราะญาติฝ่ายแม่ แต่แม่ผมให้เรียกท่านว่าอา เพราะเขามีฐานะที่แข็งแรงกว่าในสมัยปัจจุบัน และเรียกคำยศศักดิ์ฐานญาติเป็นภาษาไฮหลำ ว่า "โก"เป็นคำนำหน้า ผมไม่รู้จักความหมายแต่เราเรียกมันเป็นนิคแนม มีคำนำหน้าว่า โก ชื่อจริง(ปกปิด) กล่าวคือท่านมีชีวิตคล้ายผมเช่นกันคือ เรียใน รร มีมาตรฐานมัธยมที่กรุงเทพฯ รร.ราษฎร์ จบมาพยายามทำงานแต่ไม่ลงตัว ไม่เคยคิดแต่งงาน ตอนผมเขียนหนังสือนี้ใกล้จะตายเหมือนกัน ท่านแม่ของท่านนี้รักมากกว่าบุตรทุกคนที่ท่านมี ผมหมายถึงแม่ของญาตคนนี้ และญาติผู้นี้ได้อยู่พยาบาลแม่ของตนเองจนตาย คล้ายกับผม ยายคนนี้ของผมมีศักดิ๋เป็นน้องของพ่อของแม่คือตาของผม เขาไม่มีมรดกอะไรจากแม่ของเขานอกจากความรักและรูปถ่าย แต่มีลูกชายคนหนึ่งมีฐานะใช้ได้คือรวยในระดับหนึ่ง มีฐานะเป็นพี่ชาย ดูแลอุปการะน้องชายของท่านคนนี้ และแม่ของอย่างดี จนแม่ตายและยกบ้านที่ดินนิดนึงให้น้องคนนี้ของเขา ใช้ชีวิตแบบสมถะ หยุดสังคมหยุดโลกทุกอย่าง ท่านผู้แตกต่างกับผมตรงที่ว่า เขาไม่ได้เป็นนักเรียนนอกและไมีปัญหาครัวเรือนเหมือนผม และไม่ได้รับมรดกตกทอดเหมือนอย่างผม ที่เล่ามานี้ เท่าที่ผมทราบ แม่ของผมและทางบ้านอานองเต้ไม่ชอบ ให้ผมซนไปมาหาสู่ญาตกลุ่มนี้ ตามวิสัยกลัวญาติคนอื่นดูถูก อันเป็นนโยบายของบ้านอานองเตครับ มิใช่แรงหรือไม่ลงรอยกันมา บ้านเขาติดทะเลลมแรง ท่านผู้นี้กับผมนับถือกันเคยไปมาหาสู่กันในอดีต จำหน้าจำชื่อเล่นกันได้ วันหนึ่งหลังเกิดพายุแรงมาก บ้าเรือนพังฉิบหายยับเยิน พายุครั้งนั้นชื่อว่า เกย์ เกิดทางตอนใต้ของไทย มีประวัติศาสตร์บันทึกเป็นสากล ผมหลังพายุสงบวันนหนึ่งผมไปเยี่ยท่าน ถามความทุกข์สุขดกันตามประสาญาติใกล้ชิดชุดหนึ่งของแม่ผม ผทได้ปรัชญาของท่านประโยคหนึ่งคือ "ทำเท่าที่ทำได้พอเหนื่อยก็นอนพัก" "หายเหนื่อยทำใหม่ทำต่อ" นั่นคือปรัชญาชีวิตประจำวันของท่าน กล่าวคือท่านตอบผมหลังจากที่ผมถามว่า ทำไม คุณจึงไม่มีแฟน ทำไมไม่แต่งงาน และทำอาชีพอะไร แทนการอยู่เฉยๆไม่ทำอะไร คือคำถามของผม ท่านถามกลับว่า แล้วตนเองเองละ ผมไม่ตอบแจ่หัวต่อกันอย่างสรวลเสเฮฮาเป็นคำตอบ จบ สรุปท่านติดสภาพรอตาย สรุปท่านเลยให้คำตอบนี้กับผม หลังจากที่ผมถาม และหลังจากที่ผมถามไปลึกๆว่า แล้ววันหนึ่งทำอะไร ทำนองว่าขึ้เกียจอย่างนั้น คำตอบนี้ทำให้ผมนำมาคิด และวันหนึ่งผมก็มีชีวต เหมือนอย่างท่านขึ้นมา เช่นกัน แม้วัยผมต่างกันเพียง10ปีเท่านั้น ผมหาจุดลงตัวไม่ลงว่า จึงวิเคราะห์ว่า การขึ้เกีขยจกับขยันมันต่างกันอย่างไร คือถ้าขี้เกียจคือมีแต่เสียและเสียมีแต่สูญและสูญและตายเปล่า ถูกโลกประนามว่าขี้เกียจ แต่ถ้าขยันดีตรงกันข้ามกับขี้เกียจ คำถามที่ตามมาที่ผมพบ คือ ขยันเกินจะไม่สบายและป่วย ขี้เกียจเกินจะไม่มีใครชอบในวงญาติและและเพื่อนและสังคม ผมจึงจับจุดตรงนี้ได้คือ ทำเท่าที่ทำได้อย่าฝืน และใช้หลักว่า "เมื่อเหนื่อก็พัก เมื่อหายเหนื่อยทำต่อ" สูตรนี้เป็นปรัชญาที่ใช้ได้ ผมชอบ ท่านผู้นี้จบมอแปดจาก รร. เซนต์กรุงเทพฯ ครับ สุดท้าย สรุป ชีวิตท่านผู้นี้มาแต่ตัวไปแต่ตัว พ่อแม่ของท่านไม่ได้ทิ้งมรดกอะไรไว้ให้ แต่พี่ชายของท่านให้มรดกับท่าน คือให้กินให้อยู่มีบ้านหลังหนึ่งเป็นบ้านรอตายสำหรับท่าน ตอบแทนการดูแลแม่จนวันตาย จากพี่ชายปกปิดคนที่รวยกว่า ได้ยกบ้านให้และอุปการะดูแลอยู่. ผมเอาแค่นี้ก่อน เผ่ากิยองตินตามมาสิงผมอีกแล้ว ทำให้ผมเหนื่อยและหน่าย ที่จะบรรเจิดความคิดต่อไป แต่ตอนตอไปผมจะมาเรื่อง ว่าทำไมผมจึงต่างจากเพื่อนในวัยเดียวกัน และตาพี่ชายของยายและบารมีขอบงท่านกู้ศักดิ์ศรียายได้ ไม่แพ้คนจีนแซ่บ่าง เมื่อกล่าวเมื่อพูดถึงคนในสังคมท้องถิ่นรู้จักทันที และเรื่องอื่น ๆที่จะคิดได้ ตามแผนว่าจะทำอย่างนี้ ถ้าเผ่าดิออองจิ(เผ่าที่ดี)ให้กำลังใจ และเผ่ากิยองตินเหนื่อยและหมดแรง หิวข้าวตายที่จะมารังแกผมอีกต่อไป และปัจฉิมลิขิตรอรวบรวมข้อมูลให้ถูกต้อง ด้วยครับแม้จะขึ้นปกปิดทางเอกสาร ชนิดการอ้างอิงเชื่อมโยง แต่ว่ากันผีความคิดมาทำโทษ ว่าคุณธรรมข้อมูลของผมอาจจะผิดพลาดได้ จึงประกาศให้ทราบโดยทั่วกัน ก่อนพบกันใหม่ ถ้าผมยังไม่ตาย ขอให้โชคดีทุกท่านคน 
|
สมาชิกหมายเลข 3538694
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] จึงจือหยาง (jjy) จบไฮสกูล ได้ปริญญาสองใบในไทย เคยเป็นนักเรียนเก่าในอังกฤษและฝรั่งเศส สอบได้ Dip-in-JourจากLondon School of Journalism,MIOJ.ในประเทศอังกฤษ สอบได้นักวาด ว.อ.(แนวนามธรรม)... เป็นสมาชิกสมาคมนักเขียนแห่งประเทศไทย..มีสัญชาติไทย (แซ่แต้) พ่อมาจากมณฑลกวางตุ้ง ประเทศจีน
Friends Blog MY VIP Friends  |
|||||||||||||
