ไม่อ่านคงเสียใจ ...คำนี้พูดได้โดยเกินเลยอย่างจริงแท้

เทียบท้าปฐพีเป็นหนังสือที่ดีที่สุดในหลายสิบเล่มที่อ่านมาในช่วงหลังๆอย่างแน่นอน

อ่านไปแล้วโศกเศร้า สะทกสะท้อนใจ เสียน้ำตา เสียดาย ปลดปลง ที่สุดแล้วคือ ฮึกเหิม แต่ก็ยังอ่านต่อจนจบ

เทียบท้าปฐพี อาจจะเรียกได้ว่าเป็นผลงานในสนพมากกว่ารักที่ว่าด้วยความรักน้อยกว่าปกติเสียมาก แม้ว่าจะยังมีอยู่ก็ตาม แต่โดยมากก็เป็นเรื่องของการยกทัพจับศึก การเมือง การรบ ความจงรักภักดี มิตรภาพ อ่านแล้วก็อดนำไปเทียบกับจอมนางคู่บัลลังก์ไม่ได้ จอมนางคู่บัลลังก์เป็นเรื่องแรกๆที่ได้อ่านในบรรดาหนังสือแปลจีนมากมายเหล่านี้ และประทับใจมาก ในตอนนั้น...แต่ก็ไม่แน่ใจว่า ตอนนี้กลับไปอ่านอีกรอบ อะไรจะเหนือกว่ากัน จอมนางคู่บัลลังก์มีความรักเป็นแกน พระเอกทิ้งแคว้นได้เพื่อนางเอก สร้างแคว้นได้เพื่อนางเอก เทียบท้าปฐพีมีสิ่งใดเป็นแกน อาจจะต้องลองอ่านดูเองนะคะ :)

เรื่องนี้หากจะไม่พูดถึงตัวละครเลยก็คงไม่ใช่การพูดถึงเรื่องนี้แล้ว ตอนอ่านเล่มแรกๆ เรายังทวิตแซวอยู่ว่า เรื่องนี้เป็นเกมจีบหนุ่มหรือไร ไม่ว่าจะเป็นผู้ชายบุคลิกไหนล้วนมีให้ชมทั้งนั้น และแต่ละคนก็ดีงามทั้งสิ้น จะขอพูดทีละคน คนไหนประทับใจมากก็พูดถึงเยอะก็แล้วกันค่ะ

ที่เอ่ยถึงก่อนแน่นอนส่วนหนึ่งเป็นเพราะออกมาก่อนและแน่นอนว่าด้วยไม่กี่หน้าที่ประกอบด้วยขุนพลวายุกล้าแห่งจี้โจว ผู้อ่านจะต้องจดจำได้แน่นอน ชายหนุ่มคนแรกที่ฝากรักให้กับไป๋เฟิงซี เราชอบเยียนอิ๋งโจวเพราะเป็นความรักที่รวดเร็ว หมดจด จริงใจ จนถึงช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิตจะกี่ครั้งก็ยังรักได้หมดจดจริงใจเช่นเดิม คนที่จริงใจที่สุดให้กับไป๋เฟิงซี หนึ่งในนั้นต้องมีเยียนอิ๋งโจวแน่นอน

ในบรรดาฝ่ายจี้โจว คนที่หลงรักนางเอกอาจจะฆ่านางเอกได้ แต่เราคิดว่าเยียนอิ๋งโจวทำไม่ได้แน่นอน พอๆกับที่ไป๋เฟิงซีก็ทำไม่ได้เช่นกัน

เชื่อว่าผู้อ่านหลายท่านต้องมีช่วงเวลาที่เกลียดพระเอกแน่นอนใช่มั้ยคะ เราก็เหมือนกัน อดโทษเขาไม่ได้ที่ทำให้จิ่วหรงที่ผุดผ่องขนาดนั้น บริสุทธิ์ขนาดนั้น ต้องตายไป ถ้ายงอ๋องรีบมาทันที ไป๋เฟิงซีก็อาจจะไม่ต้องเสียจิ่วหรงที่นางรักไป

แต่เมื่อเขาเป็นเพียงคนเดียวที่พุ่งตัวออกมาเมื่อนางต้องศร แลกชีวิตของตนเพื่อให้อีกฝ่ายได้มีชีวิตอยู่ ในขณะที่หวงเฉาผู้เคยเอ่ยปากว่าจะให้นางเอกเป็นฮองเฮา อวี้กงจื่อที่มีใจ แม้กระทั่งขุนพลกวาดหิมะแห่งจี้โจว ก็เพียงแต่คิดว่านี่ก็เป็นการช่วยไม่ได้ ต้องทำ และปล่อยให้เป็นไปเท่านั้น ก็นะ...ว่าอะไรไม่ได้ คนเรามีเป้าหมายไม่เหมือนกัน อวี้กงจื่อสำคัญที่สุดคือหวงเฉา หวงเฉาสำคัญที่สุดคือแผ่นดิน ขุนพลกวาดหิมะสำคัญที่สุดก็คือนายเหนือหัว

แต่ว่าการที่เฟิ่งหลันซีคนนั้นจะเสียสละทุกอย่างที่ทำมาทั้งหมด เพื่อผู้หญิงเพียงหนึ่งคนแล้ว ก็ดูเหลือเชื่อไปสักนิด รวมถึงประทับใจด้วย

เฟิ่งหลันซีอาจจะเป็นคนไม่กี่คนที่ค้นพบความสุขอย่างเรียบง่ายแท้จริง

เราชอบความรักของสองคนนี้นะ เป็นความรักสองแบบที่รวมกันอยู่ ทางหนึ่งคือรักอย่างอิสระ อีกทางหนึ่งก็คือ รักอย่างหวาดระแวง ช่วงเวลาสิบปีที่บ่มเพาะความรักอย่างอิสระที่มีต่อกันจนไม่ได้สังเกตอะไร แต่ฐานะก็สร้างความหวาดระแวงขึ้นทันที แต่สุดท้ายก็ลงเอยได้ด้วยดีมีความสุข

คนนี้เป็นอีกคนที่เรารักมาก อนุชนแห่งเผ่าจั่วหลิว เป็นเพียงคนเดียวและฉากเดียวที่เราร้องไห้ออกมาเลยล่ะค่ะ คิดว่าเป็นความรักที่งดงามบริสุทธิ์มากๆ ไม่ได้คิดอะไรเยอะเลย ไม่ไขว้คว้า ไม่แย่งชิง เพียงแค่อยู่ข้างๆ ดูแลปกป้อง เท่านี้ก็พอ ตอนฟังจิ่วเวยพูดว่า ตอนจิ่วหรงตายก็คงจะมีความสุขแล้วได้ตายเพื่อปกป้องนางในดวงใจ เห้อออ ยิ่งอ่านบทตอนท้ายยิ่งชอบมาก แต่คิดว่าชีวิตนี้ของจิ่วหรงน่าจะใช้ไปอย่างมีความสุขดีแล้ว

เราชอบ 555 คิดว่าคนแบบนี้แหละที่จะเป็นใหญ่ คนแบบนี่แหละที่จะเป็นผู้นำ จริงๆยงอ๋องก็เป็นได้เหมือนกัน เสียดายเห็นความรักมาก่อน ไม่งั้นก็คงจะต้องมีศึกยิ่งใหญ่แห่งยุคแล้ว

คิดแล้วก็สงสัยเหมือนกันว่า การที่พร่ำบอกว่าไม่เสียใจภายหลัง คือการไม่เสียใจภายหลังจริงเหรอ 

เราไม่รู้จะพูดอะไรดี นอกจากมีความชอบนางเอกแบบรวดเร็วดี แล้วก็ชอบในความรักระหว่างหวงเฉากับอวี้กงจื่อมาก ในชาตินี้บางทีคนที่หวงเฉารักมากที่สุด ไม่ใช่ฮว่าฉุนหราน ไม่ใช่ไป๋เฟิงซี แต่น่าจะเป็นอวี้กงจื่อคนนี้นี่แหละ เสียใจแทนหวงเฉาเหมือนกัน เราคิดเอาไว้แล้วตอนที่อวี้กงจื่อปฏิเสธไป๋เฟิงซีว่าอีกไม่นานน่าจะตายแน่ๆ เห็นพูดเป็นนัยๆแบบนั้น ไม่รู้ว่าถ้าอวี้กงจื่อมีชีวิตยืนยาวจะยอมรับรักของไป๋เฟิงซีไหม

พระรองที่แท้จริง 555 เพราะว่าคนอื่นบทบาทเป็นพระรองไม่ค่อยได้ มีแค่จิ่วเวยนี่แหละที่ดูเหมือนจะเป็นพระรองได้มากสุด แต่จริงๆแล้วจิ่วเวยไม่มีอะไรให้พูดถึงมากอ่ะ เพราะว่าชีวิตก็ไม่ได้รันทดอะไร สุดท้ายก็ไปมีความสุขดี

โอเค สุดท้ายขอพูดถึงผู้หญิงนิดนึงเนาะ

คนที่เราอยากพูดถึงคือ 

เราชอบตัวละครนี่มาก รู้สึกเป็นตัวละครที่มีมิติดี แล้วก็พบเจออะไรมาเยอะ สุดท้ายกว่าจะรู้แจ้งว่าอะไรคืออะไร ได้พบความสุขก็เสียดายแล้วที่เหลือเวลาอีกไม่มาก จริงๆนับว่าเป็นหนึ่งในตัวละครที่น่าสงสารที่สุดเลย 

ส่วนนางเอก เราไม่มีอะไรจะพูดมาก 555 เพราะคิดว่าทุกคนก็คงชอบนาง หมั่นไส้นิดหน่อยที่มีผู้ชายมาชอบเยอะมาก แต่ก็ไม่ได้ซูอะไรมาก รึเปล่า...เพราะจริงๆทุกคนก็เก่งกันหมดอ่ะ โดยเฉพาะสามอ๋อง แต่ชอบที่นางเอกเป็นคนคว้าความสุขที่อยู่ตรงหน้า ไม่คิดอะไรมาก ไม่หวังอะไรมาก ไม่ได้อยากครองแผ่นดิน ถึงจะทำได้ก็ตาม การมีชีวิตที่สงบสุขก็เป็นปณิธานยิ่งใหญ่เหมือนกันนะ

ส่วนตัวเราคิดว่าเรื่องนี้สุขนิยม อย่างไม่อาจจะสุขนิยมไปมากกว่านี้ได้อีก ทุกคนได้สิ่งที่ต้องการ เสียดายถ้าคนที่ตายไปยังอยู่ ก็คงจะมีชีวิตอย่างมีความสุขภายใต้รัชสมัยที่สงบสุขเช่นกัน (พูดไปๆก็ไม่อยากให้จิ่วหรงตายนั่นแหละ 5555)

ปล. จนจบ เราก็อยากถามคำถามกับเฟิงหลันซีนะ ว่าทำไมถึงยกทัพมาช่วยช้า เฟิงซีอวิ๋นอาจจะไม่ติดใจแล้ว หรือไม่อยากรู้คำตอบ แต่เราอยากรู้ เราติดใจ เราโกรธนิดนึง 555 ถ้าไม่มีเรื่องนี้เราก็อาจจะชอบพระเอกอย่างเต็มที่กว่านี้