.
.
.

ວັງວຽງ

สายนั้น... ข้าวเช้าก็แล้ว เซลฟี่ก็แล้ว เก็บหมอกตามยอดเขาก็แล้ว ฝน(ห่า) หรือว่าห่าฝนก็ยังไม่ยอมหยุดสักที... ก็น่ะ คนอยากเที่ยวแล้วนี่นา วังเวียงกวักมือเรียกให้ออกเที่ยวแล้ววววว...  ฝนก็ฝนเนาะ เราไปติดต่อขอแผนที่เมืองที่เคาท์เตอร์ พนง.ก็นะ แนะนำแต่ตุ๊ก ๆ ให้นั่งชมเมือง คือมันไม่ใช่น่ะ เราอยากจุ่ม ดื่มด่ำกับวิถีชีวิตและสภาพเมืองที่นี่นะ ไม่ใช่นั่งมองผ่าน ๆ อย่างมองในเน็ต สรุปแล้วได้แผนที่ และได้ยืมเสื้อกันฝนด้วย ใจดีเนาะ ....  มีแซวว่าขอให้เดินเที่ยวให้ทั่วนะ และขอให้เจอ รร.ที่เธอจองด้วย หึ ๆ ๆ

ว่าละ ก็ไปกันเลยเนาะ .... ตามเดิม วนซ้าย อะไรนักหนาก็ซ้ายนะ .... ไม่ใช่หรอก เพราะซ้ายมีน้ำซองต่างหากล่ะ

เดิน ๆ ไป ทายได้ไหมเราเจออะไร??? คือเจอแล้วกรี๊ดเลย

สะพาน - เขา - สายน้ำ

และเป็ด

และพี่สาวถาม... เมิงกรี๊ดทำมายยยยย

................

เห็นคนสวยกลางร่มไปวัด.. อดเดินตามไม่ได้พลางขอถ่ายรูปด้วย นี่ ๆ อิชั้นถึงวังเวียงละนะ

เดินผ่านร้านรวงหลายร้านทำเอาหิว... 

แต่มันก็ยังไม่ใช่เวลายัดของใหม่เข้าท้องนี่เนาะ.. ไม่เป็นไรเอาไว้ลองพรุ่งนี้ละกัน

..........................

สาม สี่ เก้า ก็ได้เจ็ดเก้า อ่าาาาา ไม่ใช่ ๆ ประเด็นคือเดินไป ๆ แล้วเราเจอสะพานอีกแล้ว ...

ดี๊ ด๊า ร่าเริง เหมือนเป็ดเจอน้ำฝน หึ ๆ ๆ

ท่าสวย ๆ ไม่ยักกะทำกะเขาเนาะ ... สังเกตแขนซ้าย... มีผ้าใบในถุงคือไม่ไหวจะเคลียร์ มันต้องเปลี่ยนเนาะ... เสียไปอีก 10,000 กีบ 80 บาทไทยได้อีแตะมาคู่นึงรองเท้านอกซะด้วย (ผลิดในไทย)

คนบ้า ๆ กะ สายฝนที่ลงหนักหน่วง แลไม่เข้ากะวิถีชีวิตป้าที่กำลังหาปลา นี่ดีป้าไม่ไล่ เพราะทำปลาเขากระเจิง

.

.

.

ວັງວຽງ

จากสายน้ำซอง และสะพานที่ได้ยลกะตาตัวเองแล้ว แม้จะขุ่น ๆ เพราะหน้าน้ำหลาก แต่ไม่เป็นไรเนาะ รับได้

เดินไปตามทาง ไปเรื่อย ๆ โดยจำคำพนักงานต้อนรับ รร.ว่า ถ้าจะหาวิลล่าน้ำซอง โฮเทลให้ไปทางซ้ายเข้าไว้ เราก็ตามทางที่เขาบอกไปเรื่อย ๆ ๆ และเรื่อย ๆ จนเจอร้านแลกเงินเกลื่อนตามทาง แลกเงินไว้ใช้ แลกไป 1 พัน ได้มาตั้งสองแสนสีกีบกว่า ๆ มันมหาศาลจนป่านนี้ก็ยังไม่หาย งง

ตอนเดิน ๆ ก็หักกิ่งไม้ตามทางไว้กันหลง เผื่อหลงจะกลับมาทางเดิม ม่ายช่าย พยายามจำตึกค่ะ มีความเป็นไปได้ว่า อาจหลง  เพราะเราชำนาญการหลงเป็นอย่างดี ไปไหนเราก็หลง ถ้าไม่หลงเราไม่ถึง ว่างั้น

เจอคน ๆ นึงมันเท่ห์นะ นี่เมาแต่หัววันเลยเหรอ??? ไม่แคร์ฝน ไม่แคร์ฟ้า ไม่แคร์สายตาอิชั้น เก็บรูปซะเลย

และไม่แคร์ไปกว่านั้นคือมาประชิดตัว แล้วชวนคุย ชื่ออะไรไม่รู้ shake hands ตามธรรมเนียมชาวเปอร์โตริโก้ แนะนำตัวเสร็จสรรพเห็นเข้ามาร์ทไป เอาเบียร์ลาวเพิ่ม เจ๋งโน๊ะ หึ ๆ ๆ Chill Mode โพด ๆ มีคนถึงวังเวียงกว่าอิชั้นซะอีก นี่งายยยยช่ายเลย

keep walking ก็เดินต่อไป ห้ามหยุด  แต่ก็ต้องหยุดเพราะเจอโมเม้นท์เซอร์ ๆ วินเทจขึ้นสนิมอย่างนี้ อดใจม่ายล่าย

แหม... เข้ากั๊น เข้ากัน สังกะสีก็เก่า ป้าก็แก่ 555

 ขณะที่เดินนึกถึงที่อโคจรฮิต ๆ กลางคืนกัน เลยทำการบ้าน survey ไว้ มันอยู่ไหนเดี่ยวคืนนี้มา 555 ซากุระบาร์ หาพิกัดไว้ไม่เสียหายเนาะ

แหมยังกะอยู่ไทย

จนเจอโรงพยาบาล ดีละ เกิดเหตุด่วน เหตุร้าย เรารู้ที่รักษาละ หายโห่ง ๆ

หิวไหม... หิวนะ เดินจนหิว ข้าวเที่ยงมื้อแรก ปลาร้าลาวอร่อยนะ

ที่เลือกส้มตำน่ะ เพราะนอกจากโรตี กะฮอทดอกแล้ว เราไม่เห็นอะไรเลยนอกจากร้านส้มตำ เอาเนาะมาถึงที่ละ  อีกอย่างที่เข้าร้านนี้เพราะบิ๊กไบค์ป้ายอุดร กะ กทม. จอดเพียบเลยเนียนเข้าด้วยซะเลย 555

จ่ายค่าเสียหายอย่างน่าตกใจ ทั้งหมดนี่ 65,000 กีบ แม่เจ้าเอามือทาบอก ยกเครื่องคิดเลขเป็นเงินไทยเบา ๆ คือ งง  สรุปสองสามร้อยกว่าบาท โล่งอก 555 มึน

.............

ວັງວຽງ

เดินจนได้เวลาไปเช็คอิน เก็บหมอกยอดเขาอีกนิดแล้วกลับไปชาร์ตแบตมือถือ ชาร์ตแบตคนด้วย... พักเอาแรงแล้วย้ายโรงแรมกันค่ะ

ลาด้วยคอลเลคชั่น "สายหมอก" หลังม่านฝนที่วังเวียงเนาะ

แล้วกลับมาเที่ยววังเวียงด้วยกันอีกนะคะ