|
||||
จงเลือกเรียนในสิ่งที่รัก สวัสดีค่ะ... วันนี้จะมาบันทึกเรื่องราวของ "จงเลือกเรียนในสิ่งที่รัก" จากประสบการณ์ของเราเอง เราเรียนจบบัญชีมาค่ะ แต่ต้องบอกก่อนว่า เราไม่ได้ชอบบัญชีเลยยยยยย แต่เรียนเพราะตอนนั้นต้องยอมรับว่า เรายังไม่รู้ว่าเรียนมหาวิทยาลัยเรียนแบบไหน เรียนวิชาออะไร แล้วทำไมต้องแยกเป็นคณะ ด้วยความที่ตอนนั้น Internet ไม่ได้ครอบคลุมในแบบทุกวันนี้ จะเรียนรู้การเลือกคณะของมหาวิทยาลัยจากการปรึกษาคุณครูแนะแนวที่โรงเรียนเท่านั้น เราชอบวาดรูปมาตั้งแต่เด็กค่ะ รู้สึกดีเวลามีคนชมว่าวาดรูปสวย แต่เราเองไม่ได้คิดว่าเราวาดสวย เพราะเราคิดอยู่เสมอว่า มีคนที่เก่งกว่าเราเสมอ แล้วผลงานสวยๆแบบนั้น สักวันเราจะทำให้สวยแบบนั้นให้ได้ แค่นั้นเอง แต่ที่ไม่ได้เรียนด้านการออกแบบ เพราะโดนคำถามกลับมาว่า "อยากเป็นศิลปินไส้แห้งหรอ?" ถ้าเก่งต้องเก่งให้สุดแบบอาจารย์ด้านวาดภาพที่มีชื่อเสียง แต่ถ้าเราจบมาแล้วไม่มีชื่อเสียง ไม่เก่งจริง ก็เป็นได้แค่ศิลปินไส้แห้ง บทสรุป เลยได้เรียนบัญชี ที่ได้เรียนบัญชีเพราะญาติพี่น้องเรียกได้ว่า 9 ใน 10 คน ทำงานบัญชี รวมไปถึงแม่เราด้วย ตอนนั้นเสียใจ ร้องไห้ ความรู้สึกแรก คือ เราต้องอยู่กับมันไปอีก 4 ปีที่เรียน แต่พยายามเปลี่ยนแนวคิดใหม่ เพราะยังไงทุนการศึกษาก็คือพ่อแม่เป็นคนจ่าย เรามีหน้าที่เรียน เราก็ต้องฟังคนจ่ายค่าเทอม (แต่จำเอาไว้เสมอนะคะ ว่าพ่อกับแม่ทุกคนอยากให้ลูกตัวเองได้ดี ทุกอย่างเราต้องเปิดใจคุยกันค่ะ ฟังเหตุผลของผู้ใหญ่แล้วก็อธิบายความคิดของเราให้ผู้ใหญ่ฟัง) มีอีกคำหนึ่งที่อยากบอก คำนี้พี่ผู้จัดการ ชื่อ พี่แอร์ จากบริษัทแรกที่เข้าทำงานบอกในวันที่เราลาออกว่า "เราจะบอกผู้ใหญ่ว่าเราชอบอะไร อยากเป็นอะไรแค่นั้นมันไม่พอ แต่สิ่งที่ผู้ใหญ่จะฟังเรา เราต้องบอกว่าเส้นทางที่เราจะเดินไปสู่สิ่งนั้นที่เราหวังเอาไว้ คืออะไร" เมื่อถึงเวลาเรียนก็พยายามเรียนอย่างเต็มที่ที่สุด ตอนเรียนชั้นอนุบาล เราสอบได้ที่ 1 ตลอด เข้ามัธยมต้น จะสอบได้ลำดับ 1-2 (แข่งกับเพื่อนอีกคนในกลุ่ม) มัธยมปลายเรียน ศิลป์-คำนวณ ได้อันดับเลขตัวเดียวตลอด และมหาวิทยาลัย เรียนจบมาด้วยเกรดเฉลี่ย 2.33 สำหรับเราถือว่าน้อยมาก และได้ F มาอีก 4-5 ตัว โดยที่ F 3 ตัวมาจากวิชาเดียวที่เรียนซ้ำแล้วซ้ำเล่า คือวิชาต้นทุนค่ะ ยังไม่จบเพียงเท่านั้น ตอนเรียนบัญชีแรกๆ ความฮึดจาก 100% หวังไว้อยากได้เกียรตินิยม ก็มาจบด้วยขอแค่ไม่ F ก็พอ เรียนไปก็เริ่มคิดไป เห็นแววลางๆแล้วค่ะว่า เรียนขนาดนี้ ทำงานจะขนาดไหน แล้วต้องทำงานไปอีกจนอายุ 50 หรือจนเกษียณ เริ่มฟุ้งแล้วค่ะ ฟุ้งซ่าน เลยพาตัวเองกลับมาสู้ปัจจุบัน ให้เรียนให้จบก่อนแล้วเรื่องอื่นค่อยว่ากัน เลยอยากฝากบอกว่า ตอนนี้ เทคโนโลยีก้าวหน้าไปมาก น้องๆมืออินเตอร์เน็ตติดอยู่กับตัว การหาความรู้ไม่ใช่เรื่องยากถ้าเราต้องการเข้าหามัน และสิ่งสำคัญ คือเลือกเรียนในสิ่งที่ชอบ ไม่ต้องกังวลว่าจะหางานไม่ได้ เพราะเมื่อเรารักในสิ่งที่ทำ (โดยไม่ทำให้ใครเดือดร้อน) และพัฒนาสิ่งที่ทำให้มีประโยชน์แก่ผู้อื่นด้วยแล้ว งาน+เงินก็จะเข้ามาหาเราเองค่ะ ^_^ |
สมาชิกหมายเลข 2040682
Rss Feed Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] สวัสดี เราชื่อมิ้ว และนี่คือไดอารี่ชีวิตของเรา มีสาระบ้าง ไร้สาระบ้าง ก็หวังว่าเรื่องราวบางมุมของเราจะเป็นการแชร์ประสบการณ์ดีๆให้กับใครบางคนได้นะ Group Blog All Blog |
|||
Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved. |