สิ่งบั่นทอน วันนี้อ่านกระทู้นึง เขาถามว่ามีอะไรเป็นกำลังใจในการทำงานแต่ละวันบ้าง เราตอบอย่างไม่คิดว่า "ไม่มีเลย" จริงๆ นะ คิดไม่ออกเลยว่าเราทนทำงานทุกวันนี้ได้ยังไง จะว่าเงินเดือนก็ไม่ใช่ เพราะเงินเดือนก็ไม่ปรับฐานสักที เลยอยู่แบบสังกะตายไปวันๆ มาทำงานตามหน้าที่มากกว่า ไม่ได้แสวงหากำลังใจอะไรด้วย กำลังใจไม่มี แถมยังมีสิ่งบั่นทอนกำลังใจอีกต่างหาก ไม่ใช่แค่เด็กไม่มาเรียนหรือไม่ตั้งใจเรียนนะ อันนั้นปลงไปนานแล้ว ไม่มาก็เรื่องของเขาปัญหาของเขา เราไม่ตามด้วย ตัวใครตัวมัน หน้าที่เราจบเป็นวันๆ แต่สิ่งบั่นทอนอีกอย่างหนึ่งคือการทำงานวิจัย ตอนทำวิจัยไม่เท่าไหร่ แต่พอต้องเขียนบทความนี่สิ ไอ้ที่คิดว่าชอบเขียน ก็มีสิ่งเดียวที่ไม่ชอบเขียนคืองานวิจัยนี่ล่ะ เขียนไงก็ไม่ถูกใจผู้อ่านสักที ล่าสุดเขียนส่งไปเกือบครึ่งปีแล้ว เพิ่งได้คำตอบวันนี้เป็นคำตอบอย่างนุ่มนวลเป็นภาษาอังกฤษ แปลได้ว่า ปฏิเสธคำร้อง 5555 อยากหัวเราะเป็นภาษาสเปน (แต่บังเอิญพูดไม่เป็น) reviewer บอกว่าควรไปส่งในกลุ่มวารสารอื่นๆ สรุปคือกูส่งผิดกลุ่ม 555 แล้วบก.ทำไมไม่บอกกูแต่แรกวะว่ากูส่งผิด ปล่อยให้รอมานานตั้งเกือบครึ่งปี ถ้ามีคนบอกว่าโง่แต่แรกก็รู้เรื่องแล้ว 555 เจ็บใจตัวเอง แล้วก็ไม่รู้ว่าที่ส่งไปได้เรื่องได้ราวหรือเปล่า แค่ส่งผิดก็พังมากแล้ว ถึงเวลาต้องหาวารสารฉบับใหม่ส่งอีกแล้ว แค่คิดก็ไมเกรนขึ้นแล้วล่ะ พริ้นต์ออกมา ก็ไม่มีกะจิตกะใจจะแก้อะไร ทำใจได้เมื่อไหร่จะกลับมาอ่านอีกครั้ง นี่ล่ะสิ่งบั่นทอนการทำงานเป็นอาจารย์ อยากจะลาออกไปทำอะไรที่ง่ายต่อสมองกว่านี้จัง Create Date : 30 สิงหาคม 2559 Last Update : 30 สิงหาคม 2559 15:13:24 น. 0 comments Counter : 1392 Pageviews.   Share Tweet ชื่อ : Comment :   *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก