เก็บรักไว้ ให้หัวใจที่รอ ตอนที่ 12 ตอนที่ ๑๒ ณลักษณ์ไม่ได้เขียนไดอารี่ร่วมสัปดาห์แล้ว พอมีเวลาว่างจึงได้มาย้อนบันทึกความทรงจำเมื่อหลายวันที่ผ่านมา คราวนี้มีเรื่องราวให้บันทึกมากมายกว่าเก่า โดยเฉพาะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในช่วงเวลาที่เธอไปเที่ยวสัตหีบกระทั่งกลับมา สารพัดความรู้สึกถูกกลั่นกรองออกมาเป็นตัวหนังสือที่บ่งบอกความหมายว่าเธอกำลังคิดถึงชายหนุ่มที่บอกรักเธอในคืนนั้นจับใจ ณลักษณ์เขียนไปยิ้มไป ภาพต่างๆ ระหว่างเธอและเขาปรากฏชัดราวกับอยู่ตรงหน้า ยิ่งเขาหายไปสองสามวันไม่ติดต่อมาเช่นนี้ ยิ่งคิดถึงมากขึ้นๆ อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน มันเป็นอาการที่เธอเองก็ไม่แน่ใจตัวเอง จึงปรึกษากับจิรอรว่าความรู้สึกที่เธอเป็นอยู่นี้ เรียกว่าอะไร “ตกหลุมรัก” เป็นคำตอบสั้นๆ แต่ได้ใจความชัดเจน และมันทำให้หัวใจของเธอเต้นไม่เป็นจังหวะเอาเสียเลย “ความรักมันเป็นอย่างนี้เองหรือ” เธอคิดในใจ และตั้งใจว่าจะไปให้ตอบคำถามที่สัญญากับสิโรธรในเร็วๆ นี้ ..................................... ด้วยทิฐิว่าผู้ชายต้องเป็นฝ่ายโทรหาก่อนเสมอ หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป ณลักษณ์ก็ยังไม่ได้รับการติดต่อกลับจากสิโรธร ปกติแล้วเขาจะต้องโทรคุยกับเธอก่อนนอนทุกคืน แต่การหายไปเงียบๆ โดยไม่มีการส่งสัญญาณใดๆ ทำให้เธอเริ่มใจไม่ดี จึงตัดสินใจเป็นฝ่ายโทรหา แต่ปลายทางปิดโทรศัพท์ จากความสุขจากการที่ได้นึกถึงเขา กลับกลายเป็นความทุกข์เพราะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับคนที่เธอกำลังจะบอกรัก ก่อนหน้านี้เธอมองโลกในแง่ดีว่าเขาคงติดงาน แต่พอนานวันเข้าเธอกลับมองในแง่ร้ายถึงเรื่องอุบัติเหตุ ณลักษณ์สุ่มโทรไปตามโรงพยาบาลต่างๆ ในสมุทรปราการซึ่งเป็นละแวกใกล้เคียงกับบ้านของเขา แต่ทุกโรงพยาบาลไม่มีชื่อของเขาสักแห่งเดียว ยิ่งทำให้เธอใจเสียมากขึ้น ขณะเดียวกันก็ยังไม่ละความพยายามที่สืบค้นเบอร์โทรศัพท์ที่บ้านของเขาจากอินเทอร์เน็ตจนเจอ “สวัสดีค่ะ” ปลายทางเป็นเสียงผู้หญิงสูงวัยรับสาย “สวัสดีค่ะ หนูเป็นเพื่อนกับสิโรธรนะคะ ไม่ทราบว่าธรอยู่มั้ยคะ” ณลักษณ์ลุ้นกับคำตอบที่ได้รับ “อ๋อ ธรเข้าโรงพยาบาลจ้ะ” “หา...เขาเป็นอะไรหรือคะ แล้วอยู่โรงพยาบาลไหนคะ” เธอถามเสียงสั่น “เป็นไข้เลือดออก อยู่โรงพยาบาลรามาจ้ะ” “ขอบคุณค่ะ” ณลักษณ์ไม่รู้หรอกว่าคุยอยู่กับใคร ทันทีที่วางสายเธอร้องไห้ออกมา เพราะรู้สึกเป็นห่วง และอยากเจอเขาเหลือเกิน เธอเชื่อว่าตอนนี้สิโรธรเองก็คงต้องการกำลังใจจากเธอเช่นกัน “แม่ ธรไม่สบายเข้าโรงพยาบาลอ่ะ” หญิงสาวบอกอย่างร้อนรน “ตายจริง เป็นไรมากมั้ย ไปเยี่ยมเขาหน่อยสิลูก” เย็นวันเดียวกัน เธอรีบไปตลาดก่อนที่จะวายเพื่อซื้อผลไม้สองถุงใหญ่ไปฝาก แต่งหน้าทาปากให้ดูสดใส เมื่อชายหนุ่มเห็นจะได้ชื่นใจ รวมทั้งเตรียมคำตอบให้เขาด้วยหัวใจพองโตเผื่อว่าเขาได้ยินแล้วจะหายป่วยเร็วขึ้น โชคดีที่เป็นวันหยุด ถนนจึงโล่งพาให้เธอถึงจุดหมายเร็วอย่างใจต้องการ ณลักษณ์เดินไปหาห้องพักตามที่พยาบาลแจ้งไว้ เมื่อเคาะประตูสองสามครั้ง ผู้หญิงผิวคล้ำรุ่นราวคราวเดียวกับเธอเดินมาเปิดประตูให้ “เชิญค่ะ” นิดาเชิญให้ผู้มาเยือนไปนั่งโซฟาเล็กๆ พร้อมกับรับถุงผลไม้ของเยี่ยมไปวางบนโต๊ะ ชายหนุ่มกำลังนอนดูโทรทัศน์อยู่บนเตียงคนไข้ ผุดลุกขึ้นนั่งทันทีที่เห็นณลักษณ์เดินเข้ามา เขาหน้าถอดสีเล็กน้อย “อ้าว ลักษณ์รู้ได้ยังไงครับว่าผมอยู่นี่” เขาถามด้วยน้ำเสียงแหบพล่า “ธรไปเข้าฝันลักษณ์ไง หึๆๆ ล้อเล่นค่ะ โทรไปที่บ้านถึงรู้ ดีนะไม่โทรไปที่วัด” ณลักษณ์เย้าพร้อมรอยยิ้ม “แล้วทำไมเป็นไข้เลือดออกได้ล่ะ วันที่ไปสัตหีบยังดีๆ อยู่เลย” เธอถามต่อ นิดารินน้ำผลไม้มาเสิร์ฟ “อ๋อ ก่อนหน้านั้นไปทำงานอยู่แถวคลองสกปรก ยุงเยอะมาก แต่ไม่คิดว่ามันจะเป็นไข้เลือดออกได้ กลับมาจากสัตหีบก็นอนซมทั้งวันลุกไม่ได้เลย ช้ากว่านี้อาจตายได้” คนไข้เล่าที่มาของโรค “โชคดีนะมาโรงพยาบาลทัน ก็เห็นเงียบไป นึกว่าเป็นอะไรไปแล้ว อืม...แต่ดูธรผอมลงไปเลยนะ แล้วจะได้ออกจากโรงพยาบาลวันไหนล่ะคะ” “คงไม่นานหรอก ถ้าไม่มีไข้แล้วก็น่าจะกลับได้” น้ำเสียงเขาดูโรยแรง ณลักษณ์เข้าใจว่าเขาคงเพลียมากจึงพูดน้อยกว่าปกติ ไม่แย้มยิ้มอย่างเคย ณลักษณ์มองดูหน้าเขาแล้วพยายามยิ้มให้เป็นกำลังใจ แต่สิโรธรกลับมองดูแต่นาฬิกาบนผนังเป็นระยะๆ นิดาป้อนน้ำให้เขาจิบ หยิบกระดาษชำระมาซับริมฝีปากให้ แล้วนั่งอยู่ข้างๆ เตียงเขาฟังการสนทนาของทั้งคู่ “ดึกแล้ว ลักษณ์กลับบ้านเหอะ เดี๋ยวอันตราย” สิโรธรเอ่ยปาก ณลักษณ์เงยดูนาฬิกาตาม “อืมจริง หมดเวลาเยี่ยมแล้ว งั้นกลับก่อนนะทานส้มที่ซื้อมาฝากเยอะๆ นะจะได้หายป่วยไวๆ บ๊ายบาย” เธอโบกมือให้เขา เขาพยักหน้ามองตามหลังไปโดยไม่ตอบอะไร ระหว่างทางที่ณลักษณ์เดินมายังป้ายรถเมล์ เธอนึกเสียดายที่มีสาวใช้ของสิโรธรอยู่ในห้องด้วย สงสัยคนนี้คือ “น้องนวล” สาวใช้ที่คอยทำงานบ้านที่เขาเคยพูดถึงอยู่บ่อยๆ ทำให้เธอไม่อาจตอบคำถามของเขาที่ค้างคาอยู่ในใจได้อย่างต้องการ แต่ไม่นานมีบางอย่างที่สะกิดใจเธอขณะนั่งรอรถเมล์ “เอ๊ะ! ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกันแน่” เธอตั้งคำถามในใจตัวเอง “ใช่น้องนวลจริงๆ เหรอ” “ทำไมน้องนวลถึงสวมรองเท้าแตะของเจ้านายตอนอยู่ในห้อง” “ทำไมให้สาวใช้มาเฝ้าไข้แทนญาติ” “ทำไมไม่ไล่สาวใช้ให้กลับบ้านเหมือนไล่เรา” คำถามประเดประดังเข้ามาจนณลักษณ์รู้สึกเหมือนกำลังจะจับไข้ ตัวสั่นเทาทั้งที่อากาศภายนอกก็ไม่ได้หนาวแต่อย่างใด เธอหยิกแขนตบหน้าตัวเองเพื่อให้อาการผิดปกติกลับเข้าสู่ภาวะปกติ แต่ไม่สำเร็จ เพื่อหาคำตอบเหล่านี้ให้เร็วที่สุด ณลักษณ์หยิบมือถือขึ้นมาหาเบอร์โทรศัพท์ของชวินทร์ทันที โชคดีที่แลกเบอร์กันไว้ตอนนั่งรถกลับเข้ากรุงเทพฯ เธอเชื่อว่าชวินทร์ต้องตอบคำถามนี้ได้ เพราะทั้งคู่เป็นเพื่อนสนิทกัน “ฮัลโหล ชวินทร์ใช่มั้ยคะนี่ลักษณ์เพื่อนธรนะ” “ครับผม ลักษณ์มีธุระอะไรครับ” “คุณรู้ใช่มั้ยว่าธรเข้าโรงพยาบาล” ณลักษณ์ข่มอาการตระหนกของตัวเองไว้ “รู้ครับ มันเป็นไข้เลือดออกหลังจากกลับมาจากสัตหีบแล้ว” “แล้วคนที่เฝ้าไข้เขาเป็นใครคะ” “เอ่อ.....” ชวินทร์อ้ำอึ้ง “ชวินทร์บอกลักษณ์มาเถอะค่ะ ลักษณ์ไปเยี่ยมเขามาแล้ว” “ลักษณ์...คุณฟังแล้วคุณใจเย็นๆ นะ” “ค่ะ เล่ามาเหอะค่ะ” ณลักษณ์เสียงเครือ “ผู้หญิงคนนั้นคือนิดาเป็นแฟนเก่าของไอ้ธร แต่ไอ้ธรมันไม่ได้รักแล้ว และบอกเลิกไปแล้ว แต่นิดายังไม่ยอมเลิก มันเลือกลักษณ์ มันรักลักษณ์มากนะ” “อืม...ค่ะ เข้าใจแล้วค่ะ แค่นี้นะคะ ขอบคุณค่ะ” เธอตัดสายทันที ณลักษณ์ตัวเย็นวาบ ชาไปทั้งศีรษะ เหมือนถูกตีแสกหน้ายังไงยังงั้น ความรู้สึกสับสนเกิดขึ้น ภาพอะไรต่อมิอะไรปรากฏซ้ำๆ ให้วุ่นวายในหัวไปหมด เธอกดโทรศัพท์ไปหาจิรอร “พี่อร...ลักษณ์ ลักษณ์....โอ๊ย....” เธอไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไร “เป็นไรอ่ะ ไม่สบายเหรอ” จิรอรพลอยตกใจเมื่อได้ยินเสียงณลักษณ์ผิดปกติ “เปล่าค่ะ แค่รู้สึกตัวมันเบาๆ ลอยๆ เหมือนจะเป็นลม” “เฮ้ย แล้วอยู่ไหนเนี่ย?” จิรอรเป็นห่วง “อยู่ป้ายรถเมล์หน้าโรงพยาบาลรามาค่ะ ลักษณ์รู้สึกว่าลักษณ์กำลังอกหักค่ะ ลักษณ์สับสน บอกไม่ถูก จะร้องก็ร้องไม่ออก จะตายแล้ว...” “เฮ้ย ลักษณ์เป็นอะไรไป พี่ไปรับมั้ย” “ไม่ค่ะ ไม่เป็นไร ลักษณ์จะนั่งแท็กซี่กลับแล้ว แค่นี้นะพี่อร ลักษณ์ไม่ไหวแล้ว” Create Date : 30 มิถุนายน 2557 Last Update : 5 ตุลาคม 2560 9:39:09 น. 0 comments Counter : 1260 Pageviews.   Share Tweet ชื่อ : Comment :   *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก