BlogGang.com : : Alex on the rock : เก็บรักไว้ ให้หัวใจที่รอ ตอนที่ 20

เก็บรักไว้ ให้หัวใจที่รอ ตอนที่ 20

ตอนที่ ๒๐

ก่อนหน้านี้ปริญพยายายามปฏิเสธการออกเดทกับแพรวมาตลอด หากเพียงแค่การปฏิเสธ ก็แสดงว่าเธอยังมีโอกาสทำให้เขาใจอ่อนได้ แต่เมื่อปริญสารภาพว่า มีคนรักแล้วนั่นหมายถึงเขาได้ตัดสินใจเลือกผู้หญิงคนอื่นไปแล้ว เธอจึงเสียใจยิ่งกว่า

ช่วงปิดภาคเรียนปลาเก๋ามีเวลาอยู่กับแพรวทั้งวัน แม้เขาจะไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับแม่ แต่ก็อดเป็นห่วงแม่ไม่ได้ เพราะวันๆ แพรวเอาแต่ร้องไห้ เด็กน้อยเห็นแม่เสียใจมากจึงโทรไปหาผู้เป็นพ่อเพื่อเล่าสถานการณ์ให้ฟัง

“แล้วแม่เขาร้องไห้เรื่องอะไรล่ะครับ” ภูษิตถามลูกชาย
“ปลาเก๋าไม่ทราบเหมือนกันครับ ถามแม่แล้ว แม่ก็บอกว่าไม่มีอะไร ปลาเก๋าสงสารแม่ พ่อมาหาแม่หน่อยได้มั้ยครับ แม่อาจจะคิดถึงพ่ออยู่ก็ได้” ปลาเก๋าขอร้องพ่อ
“แม่บอกว่าอยากเจอพ่อหรือเปล่าล่ะ” สารวัตรหยั่งเชิง
“ไม่บอกครับ แต่ปลาเก๋าอยากเจอพ่อนะครับ” น้ำเสียงของเด็กชายดูเศร้าสร้อย
“ครับๆ เดี๋ยววันนี้พ่อเลิกงานแล้ว พ่อจะรับไปแม่กับปลาเก๋าไปทานข้าวกันนะ” ภูษิตให้สัญญากับลูกชาย เขาเองก็อยากจะเจอแพรวเช่นกัน แต่แพรวเป็นฝ่ายเลี่ยงที่จะเจอเขาตลอดเพราะเบื่อหน่ายคำพูดที่คอยกระแนะกระแหนเรื่องเธอหว่านเสน่ห์อยู่เนืองๆ
ห้าโมงเย็น แดดร่มลมตกพอดี ภูษิตทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับลูกชาย เขาขับรถไปหาแพรวที่รีสอร์ท ทันทีที่เห็นรถยนต์ของเขา แพรวซึ่งกำลังคุยกับลูกค้าที่เข้ามาพักอยู่ จึงขอตัวเพื่อหลบเข้าไปข้างใน แต่ปลาเก๋าฉุดมือแม่ไว้
“แม่ครับ วันนี้พ่อจะมารับเราไปทานข้าวเย็น” ลูกชายบอกแม่
“เราเลยเหรอ??” แพรวถามลูกชายเพื่อความแน่ใจ เพราะปกติแล้วแพรวจะปล่อยให้ไปกันตามประสาพ่อลูก
“ครับ มีพ่อ แม่และปลาเก๋าครับ” ได้ยินลูกชายพูดจบ แพรวจึงยืนรอภูษิตอยู่ที่สวนหย่อมหน้ารีสอร์ท

เมื่อได้เห็นหน้าภรรยาเก่า เขายิ้มกว้างกว่าทุกครั้ง และหวังว่าภรรยาจะยิ้มตอบให้ เพราะไม่ได้เจอกันเกือบสองสัปดาห์แล้ว แต่กลับต้องผิดหวัง เมื่อภรรยาหลบสายตาเขาหันไปมองที่อื่น ภูษิตสังเกตว่าแพรวดูผ่ายผอมลงเล็กน้อย ใบหน้าซีดเซียวไม่สดชื่น ขาดสีสันจากเครื่องสำอางดังเคย แต่ก็ไม่ได้เอ่ยปากทักแต่อย่างใด เพียงแต่เขาไปกอดลูกชายที่แต่งตัวหล่อรอพ่อมารับไปทานข้าว
“แพรวอยากทานอะไรเป็นพิเศษมั้ย” เขาเอ่ยถามอดีตภรรยา
“อะไรก็ได้ค่ะ แพรวไม่ค่อยหิวเท่าไหร่ แล้วแต่ลูกก็แล้วกัน”
“สุดหล่ออยากทานอะไรครับ” ผู้เป็นพ่อหันไปถามลูกชาย
“ข้าวผัดปู” ปลาเก๋าตอบฉะฉาน
“โอเค งั้นเราไปทานซีฟู้ดกันนะ”
ขณะที่ลูกชายกำลังเอร็ดอร่อยกับข้าวผัดปู และกุ้งอบวุ้นเส้นอยู่ สารวัตรอดห่วงภรรยาเก่าไม่ได้จึงถามตรงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น จึงทำให้เธอดูเศร้าหมองขาดชีวิตชีวาลงไปถนัดตา แพรวเองไม่ได้อยากปิดบังอดีตสามี เพราะเธอเข้าใจดีว่าเขายังรักและห่วงเธอมากแค่ไหน
“แพรวอกหักค่ะ” เธอตอบเสียงสลด
“กับใคร?....ไอ้ป่าไม้นั่นใช่มั้ย” สารวัตรสันนิษฐาน แพรวพยักหน้า น้ำตาซึมอีกรอบ
“ดีแล้วนี่ แสดงว่ามันรู้ตัวอยู่” เขายิ้มมุมปาก
“อะไรนะ พี่หมายความว่าไง” แพรวชักสงสัย
“ปะ..เปล่า ไม่มีอะไร พี่ก็คิดว่ามันคงรู้ตัวว่ามันไม่ได้เหมาะสมกับแพรวไง” เขาอึกอักพูดไม่เต็มปาก
“พูดถึงเขาดีๆ ก็ได้ค่ะ พี่ไม่ได้ไปขู่อะไรเขาอีกนะ” แพรวซัก
“โอ๊ย ยังไม่เคยเจอเลย แค่ได้ยินข่าวเท่านั้นเอง ช่วงนี้พี่ยุ่งไม่มีเวลาไปตามใครหรอก” ภูษิตรีบปฏิเสธ
“ดีแล้วค่ะ แพรวไม่อยากให้พี่ไปทำอะไรเขา เขาไม่ได้ทำอะไรผิด แพรวไปชอบเขาเองแต่เขาไม่ได้ชอบแพรว” พูดจบเธอหยิบกระดาษชำระมาซับน้ำตาเบาๆ ภูษิตเอื้อมมือไปกุมมือภรรยาเก่า แต่ในใจนั้นทั้งสงสารที่เห็นเธอร้องไห้ผิดหวัง และดีใจที่กำจัดศัตรูหัวใจออกไปได้อีกหนึ่งราย
“มีอะไรให้พี่ช่วย แพรวก็บอกพี่ได้นะ” ภูษิตเอ่ยปาก
“พี่จะช่วยแพรวจริงเหรอ” เขาพยักหน้า “งั้นช่วยอะไรสักอย่างสิ”

....................................

หลังจากที่ก่อนหน้านี้เธอพยายามสอบถามเบอร์โทรศัพท์ของณลักษณ์จากเว็บไซต์ที่แพรวทำงาน โดยบอกว่าเธอเป็นเจ้าของรีสอร์ทต้องการติดต่อกับณลักษณ์เพื่อจะให้มาพักและเขียนแนะนำรีสอร์ทของเธอ แต่เว็บไซต์ไม่มีนโยบายให้เบอร์โทรศัพท์ของนักเขียนกับลูกค้าโดยตรง แต่ให้ติดต่อกับฝ่ายการตลาดแทน จึงจำเป็นต้องพึ่งพาภูษิตในฐานะที่เขาเป็นตำรวจ จนได้เบอร์โทรศัพท์ที่บ้านของณลักษณ์มา แพรวต้องการความชัดเจนและแน่ใจว่าณลักษณ์มีตัวตนอยู่จริงๆ จึงตัดสินใจโทรศัพท์ไปตามเบอร์ดังกล่าว
“สวัสดีค่ะ บ้านของคุณณลักษณ์ใช่มั้ยคะ”
“ครับผม” บัณฑูรรับสาย
“ณลักษณ์อยู่มั้ยคะ” แพรวแสร้งทำสนิท
“ไม่อยู่ครับ ลักษณ์ไปทำงานต่างจังหวัด” ผู้เป็นพ่อให้ข้อมูล
“อ๋อ เหรอคะ คือหนูเป็นเพื่อนเก่าของณลักษณ์สมัย ม.ปลายค่ะ เราจะนัดเลี้ยงรุ่นกัน แต่หนูไม่มีเบอร์มือถือของณลักษณ์ มีแต่เบอร์บ้านน่ะค่ะ” แพรวสมอ้าง ซึ่งผู้บัณฑูรก็ปักใจเชื่ออย่างง่ายดาย จึงบอกเบอร์มือถือให้แพรวไปทันที

หญิงสาวไม่รอช้า รีบโทรเข้ามือถือตามเบอร์ที่ได้มา
“สวัสดีค่ะ คุณลักษณ์ใช่มั้ยคะ” แพรวทักทาย
“ใช่ค่ะ จากไหนคะ?” ณลักษณ์กำลังนั่งอยู่บนรถทัวร์เพื่อเดินทางไปพิษณุโลก
“ฉันแพรวค่ะ คุณลักษณ์สะดวกคุยหรือเปล่าคะ” เธอแนะนำตัว
“แพรว??? จะขายบัตรเครดิตหรือขายประกันคะ ฉันไม่ทำหรอกนะ มีเยอะแล้วค่ะ”
“ปะ...เปล่า ค่ะ ฉันแพรวเพื่อนของปริญน่ะค่ะ” พอได้ยินชื่อปริญ ณลักษณ์ รู้สึกว่าชื่อคุ้นหูชอบกล พลันนึกขึ้นได้แล้วว่าคงเป็นแพรวเดียวกับที่ปริญเล่า หัวใจก็เต้นระทึกทันที
“ตอนนี้กำลังนั่งรถทัวร์อยู่ เอ่อ...ไม่ค่อยได้ยินเลยค่ะ” เธอรีบตอบเพื่อตัดบท
“ขอโทษนะคะ ขอเสียมารยาทถามหน่อย คุณกำลังจะไปไหนคะ” แพรวถามไม่อ้อมค้อม
“ไปพิษณุโลกค่ะ” ณลักษณ์หลุดปากไปโดยไม่ทันคิด จึงยกมือเขกหัวตัวเองเบาๆ หนึ่งที
“อ๋อ ไม่ไกล ฉันอยู่ตาก งั้นฉันไปหาคุณได้มั้ย ฉันมีเรื่องสำคัญจะคุยกับคุณค่ะ”
“สำคัญขนาดไหนคะ ฉันไม่สะดวกเลยค่ะ คุยทางโทรศัพท์ไม่ได้หรือคะ” ณลักษณ์ต่อรอง เพราะเกรงจะไม่ปลอดภัย
“ฉันมีความจำเป็นที่ต้องคุยกับคุณจริงๆ นะคะ เรื่องสำคัญสำหรับฉันมาก” แพรวพูดด้วยเสียงสั่นเครือ
“เอ่อ....ฉันเกรงว่าจะไม่สะดวกค่ะ ฉันมาทำงาน ไม่ได้มาเที่ยว” ณลักษณ์ยืนกรานคำเดิม
“ขอร้องเหอะค่ะ ฉันรบกวนคุณไม่นานหรอก คุณจะถึงบขส.กี่โมงคะ เดี๋ยวฉันไปเจอที่นั่นก็ได้” อีกฝ่ายหนึ่งยังคงเว้าวอน “นะคะ...นะคะคุณณลักษณ์”
ณลักษณ์ถอนหายใจยาวอย่างอ่อนใจ ก่อนจะตอบตกลง “ก็ได้ค่ะ ฉันถึงคงประมาณบ่ายสอง” เธอเองอยากรู้ว่าแพรวมีธุระอะไรกับเธอเหมือนกัน มือเย็นเฉียบด้วยความตื่นเต้นเพราะเดาสถานการณ์ข้างหน้าไม่ออก และไม่รู้จะติดต่อกับปริญได้อย่างไรดี
ทันทีที่วางสายแพรวขับรถจากตากไปรอรับณลักษณ์ที่บขส.พิษณุโลกตามที่เธอบอกไว้จริงๆ ทั้งคู่ไม่เคยเห็นหน้ากันมาก่อน แพรวเดาว่าผู้หญิงที่มัดผมหางม้า ผิวสองสี ท่าทางทะมัดทะแมงสะพายเป้สีแดงเลือดหมูที่กำลังเดินลงจากรถทัวร์จากกรุงเทพฯ คงจะเป็นณลักษณ์ จึงเป็นฝ่ายเข้าไปทักทายก่อน
“คุณลักษณ์ใช่มั้ยคะ” ณลักษณ์หันมาตามเสียงเรียกของแพรว “ฉันแพรวค่ะ” ณลักษณ์พยักหน้าและยิ้มมุมปากด้วยไมตรี นึกชมแพรวในใจว่าสวยปราดเปรียวอย่างที่ปริญเคยบอกไว้จริงๆ
“พักที่ไหนคะ เดี๋ยวฉันไปส่งก็ได้”
“อืม ไม่เป็นไรหรอกค่ะ”
“ไม่ต้องเกรงใจหรอกค่ะ และไม่ต้องกลัวอะไรด้วย ฉันมาดี ฉันอยากคุยกับคุณ เรานั่งคุยกันไปในรถดีกว่านะคะ” แพรวพาคู่สนทนาขึ้นรถ ณลักษณ์ใจเต้นแรงขึ้นคาดเดาไม่ออกว่าจะเกิดเหตุการณ์อะไร นึกตำหนิตัวเองที่หาเรื่องใส่ตัว “นี่ถ้าถูกลวงไปฆ่าจะทำไงวะเนี่ย” ณลักษณ์คิดในใจ แต่เท้าก็ดันก้าวขึ้นรถอย่างว่าง่ายราวถูกมนต์สะกด
“คุณแพรวมีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ” ณลักษณ์เริ่มต้นคำถามทันทีที่รถเคลื่อนตัวออกจาก บขส.
“ตรงๆ เลยนะคะ คุณลักษณ์เป็นแฟนกับปริญมานานหรือยังคะ” คำถามของแพรวเล่นเอาณลักษณ์หน้าชา ขนหัวลุกชัน ราวกับว่ารถคันนี้กำลังพาเธอไปลงเหว
“เอ่อ...ใครบอกคุณคะ” ณลักษณ์ถามกลับอย่างอ้ำๆ อึ้งๆ ไม่รู้จะตอบอย่างไรดีเพราะจับทางไม่ถูก
“ปริญบอกฉันเองค่ะ คือ ฉันบอกตรงๆ นะ ว่าฉันชอบเขามาก และอยากคบกับเขาแบบจริงจัง แต่เขาปฏิเสธฉันบอกว่ามีคุณอยู่แล้ว” แพรวเล่าด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ โดยไม่หันมามองหน้าคู่สนทนาเลย ขณะที่ณลักษณ์เงียบไปครู่หนึ่งถอนหายใจเพื่อให้ตัวเองรู้สึกผ่อนคลาย แล้วสมองค่อยๆ ปะติดปะต่อเรื่องราวต่างๆ ที่เคยอ่านในจดหมายจากปริญ
แพรวเห็นคู่สนทนาเงียบไปจนผิดสังเกต จึงเอ่ยขึ้น “เอ่อ...ขอโทษนะคุณณลักษณ์ ถ้าคำพูดของฉันมันเสียดแทงหัวใจของคุณ ฉันไม่ได้คิดจะแย่งเขามานะคะ แค่อยากให้แน่ใจว่าเขามีผู้หญิงที่รักแล้วจริงๆ เท่านั้นเองค่ะ” แล้วเหลือบไปมองหน้าหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ ที่ดูไม่มีพิษมีภัย
“ฉันรู้ค่ะ ว่าฉันไม่ควรพูดเรื่องนี้ ฉันไม่ควรจะทำร้ายความรู้สึกของคุณ แต่ฉันเองก็ต้องการความชัดเจนเพื่อจะได้ตัดใจจากเขาได้ทันที มันจะได้ไม่ค้างคาใจฉันอีกต่อไป”
“อ๋อ...ค่ะ” ณลักษณ์ไปต่อไม่เป็น ได้แต่ยิ้มแหยๆ เกาศีรษะแกรกๆ ออกอาการอึ้งและงงกับสิ่งที่ได้ยินมากกว่า เธอคาดไม่ถึงจริงๆ ว่าจะเจอเรื่องแบบนี้ ที่ผ่านมาก็เคยแต่เป็นมือที่สามอย่างไม่รู้ตัว มาตอนนี้กลายเป็นแฟนของคนที่ไม่เคยเห็นหน้าอย่างไม่รู้ตัวเสียอย่างนั้น
“ปริญเคยเล่าเรื่องฉันให้คุณลักษณ์ฟังหรือเปล่าคะ” แพรวถามต่อ
“อืม...เคยค่ะ บอกว่าคุณเป็นลูกค้าร้านต้นไม้” ณลักษณ์ตอบ
“ที่ฉันมาพบคุณ ฉันก็อยากได้คำตอบให้กับตัวเองว่า ฉันยังมีสิทธิ์อยู่หรือเปล่า เพราะฉันไม่เคยเห็นคุณกับปริญอยู่ด้วยกันเลย นั่นจึงเป็นความเข้าใจผิดว่าเขายังโสดอยู่” แพรวพูดโดยไม่นึกแคลงใจเลยแม้แต่น้อยว่าณลักษณ์คือผู้หญิงที่ถูกปริญอุปโลกน์ขึ้นมา
ไหนๆ ก็ไม่มีทางเลือกแล้ว ข้อความในจดหมายที่ปริญเขียนมาปรึกษาก็แสดงให้เห็นว่าเขาเองอยากจะหลุดพ้นจากผู้หญิงที่ชื่อแพรวเต็มทนแล้ว ณลักษณ์เองนึกถึงตอนที่เธอเองมีปัญหาชีวิต ปริญก็เป็นคนหนึ่งซึ่งเป็นกำลังใจให้เธอมาโดยตลอด จึงใช้โอกาสนี้ตอบแทนน้ำใจที่เขาเคยมีให้มา
“คือเราก็รักกันมาเกือบสามปีแล้วค่ะตั้งแต่สมัยอยู่ที่กรุงเทพฯ แม้ว่าเราจะไม่ได้เจอกันบ่อย เพราะต่างคนต่างทำงาน แต่ก็ติดต่อสื่อสารกันตลอดนะคะ ไม่เคยมีความลับระหว่างกัน เราเชื่อใจกันค่ะ ถ้ากิจการเขาลงตัวและเขาพร้อมเมื่อไหร่ เขาก็จะให้ฉันขึ้นมาอยู่ด้วยกันที่นี่ค่ะ” ณลักษณ์สร้างนิยายรักสดๆ ขึ้นเป็นตุเป็นตะโดยไม่ได้คิดพล็อตล่วงหน้า
“มิน่าล่ะคะ เขาถึงขยันทำงานจริงๆ งั้นคงอีกไม่นานแล้วสินะ” แพรวน้ำตาซึม
“อืม...ค่ะ” ณลักษณ์เออออตามน้ำ เห็นอาการของแพรวแล้วคงจะผิดหวังและเจ็บอยู่ไม่น้อย
“ฉันเข้าใจแล้วค่ะ งั้นฉันคงไม่มีสิทธิ์แล้ว ฉันไม่คิดจะทำลายความฝันของคุณทั้งคู่นะคะ แค่อยากรู้เท่านั้นจริงๆ ฉันเข้าใจดีว่าชีวิตคู่ที่ไม่สมหวังเป็นยังไง ทั้งคุณและปริญเป็นคู่ที่เข้มแข็งและอดทนมาก ระยะทางไม่เป็นอุปสรรคกับความรักของพวกคุณเลย นับถือใจจริงๆ ค่ะ” แพรวปาดน้ำตาที่ไหลเปื้อนแก้ม ขณะที่ณลักษณ์ใจชื้นขึ้นกว่าเดิมมาก นิยายสดของเธอเมื่อครู่ทำให้เธอกลายเป็นคนที่ถือไพ่เหนือกว่าไปโดยปริยาย
“ถึงแล้วค่ะ โรงแรมที่คุณพัก” แพรวจอดรถ และลงไปส่งณลักษณ์ถึงหน้าโรงแรม
“ขอบคุณคุณแพรวมากนะคะ” ณลักษณ์ยกมือไหว้ขอบคุณ
“ยินดีค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักด้วย คุณเป็นผู้หญิงที่โชคดีมาก ปริญเป็นคนที่ใจแข็งและมั่นคงมากค่ะ ถ้ามีโอกาสเชิญมาพักที่รีสอร์ทบ้านแพรวบ้างได้นะคะ เออ...ว่าแต่ไม่แวะไปตากหน่อยหรือคะ” แพรวยิงคำถามที่ณลักษณ์ไม่ทันคิดคำตอบอีกครั้ง
“เอ่อ....คือ....ไม่ว่างน่ะค่ะ มีเวลาน้อย คุณปริญก็ไม่ว่างเช่นกัน ไปก่อนนะคะ” ณลักษณ์รวดรัดตัดความ แล้วโบกมือลาเข้าไปเช็คอินในโรงแรมทันที

ทันทีที่เข้าห้องพักและล็อคประตู ณลักษณ์ทิ้งตัวลงบนฟูกแล้วถอนหายใจอย่างโล่งอก ประมวลเหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นแบบงงๆ เมื่อครู่นี้ นึกชมตัวเองที่แก้สถานการณ์เฉพาะหน้าได้อย่างยอดเยี่ยมชนิดฉิวเฉียด ขณะเดียวกันก็นึกขำที่อยู่ๆ ก็ถูกยัดเยียดให้เป็นแฟนของผู้ชายที่ไม่เคยเจอหน้าค่าตากันมาก่อนโดยไม่ทันตั้งตัว ถึงตอนนี้จึงคิดได้ว่าเธอควรจะขอเบอร์โทรศัพท์จากปริญเสียที

Create Date : 28 กรกฎาคม 2557

Last Update : 5 ตุลาคม 2560 9:44:24 น.

4 comments

Counter : 931 Pageviews.

กลับมาแล้วตามสัญญาค่ะสำหรับผู้อ่านที่รอคอย (รึป่าว?)

หลังจากห่างหายไปราวสามสัปดาห์ หวังว่ายังคงติดตามต่อจนจบนะคะ

โดย: Alex on the rock

วันที่: 28 กรกฎาคม 2557 เวลา:10:43:13 น.

หนุกๆๆติดตามต่อไป
" ถูกยัดเหยียดให้เป็นแฟนกะผู้ชายที่ไม่เคยเจอหน้าค่าตามาก่อน"

อิอินิยาย

โดย: Tim IP: 1.10.213.161 วันที่: 28 กรกฎาคม 2557 เวลา:15:22:32 น.

โดย: Tim IP: 1.10.213.161 วันที่: 28 กรกฎาคม 2557 เวลา:15:23:04 น.

ติดตามอยู่ค่ะ

โดย: กระรอกเมือง

วันที่: 28 กรกฎาคม 2557 เวลา:22:57:17 น.