BlogGang.com : : Alex on the rock : 17 วันที่ฉันเป็นครู : เรียนด้วยอารมณ์

17 วันที่ฉันเป็นครู : เรียนด้วยอารมณ์

วันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่งที่ฉันได้มาสอน ปกติฉันจะมาสอนน้องผึ้งตอนเช้า แต่วันนี้เธอขอย้ายมาเรียนตอนบ่ายหนึ่งวัน เธออารมณ์ค้างจากการเล่นเกม แล้วลงมาเรียน วันนี้คงเป็นวันที่รวมเอาความไม่ชอบของเธอมาไว้ด้วยกัน

            ฉันสอนเรื่องคำพ้องรูป ซึ่งค่อนข้างยากและสร้างความงงให้แก่เธอ ทำให้เธอเกิดอาการหงุดหงิด จนสบถออกมา “โอ๊ย ไอ้หนังสือนี้เขียนอะไรไม่รู้เรื่อง” ฉันบอกให้เธอใจเย็นๆ แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะโมโห “ทำไมแกอิจฉาเค้ารึไง ไอ้บ้า” เธอตวาดใส่หนังสือเรียนโดยไม่มีสาเหตุ ฉันแอบหัวเราะ “หนูอยากจะตบไอ้คนพิมพ์หนังสือเล่มนี้จริงๆ มันเขียนอะไรก็ไม่รู้”

            ต่อจากนั้น ฉันสอนการย่อความ เธอทำหน้านิ่วคิ้วขมวดอีกแล้ว เนื่องจากเป็นเรื่องที่เธอไม่ถนัดและไม่ชอบเอาเสียเลย แต่ฉันบอกว่าเรื่องที่เราไม่ชอบ แต่เราหลีกเลี่ยงไม่ได้ ถ้าไม่เรียนที่นี่ ที่โรงเรียนก็ต้องสอนอยู่ดี และเราก็ต้องเรียนอีกนานด้วย เธอพูดคำเดียวว่า “เหรอ” ฉันลองให้เธอทำแบบฝึกหัดเกี่ยวกับย่อความดู โดยแนะว่าถ้าตรงไหนเป็นใจความสำคัญให้ขีดเส้นใต้ไว้ เธอใช้เวลาอ่านนานมากและค่อนข้างเบื่อหน่าย หาวแล้วหาวอีกก็ยังไม่จบย่อหน้าสักที แล้วเธอเล่นขีดเส้นใต้ทุกบรรทัดอีกด้วย ฉันเห็นแล้วว่า ขืนปล่อยให้เธออ่านต่อรับรองว่าวันนี้ก็ไม่จบ เลยเปลี่ยนวิธีการให้เธอหัดเขียนโครงเรื่องก่อนที่จะลงมือย่อความ ฉันว่าการเขียนโครงเรื่องนั้นสามารถใช้ได้ดีทั้งในการเขียนย่อความและการขยายความเลยทีเดียว

            ในการย่อความนั้น โครงเรื่องจะช่วยเราสรุปประเด็นสำคัญๆ ของแต่ละย่อหน้าได้ แล้วจากนั้นเราก็นำประเด็นสำคัญของแต่ละย่อหน้ามาเรียบเรียงเป็นเรื่องเดียวกันให้เหลือเพียงย่อหน้าเดียว แค่นี้การย่อความก็เรียบร้อยแล้ว

            ส่วนการขยายความ ในที่นี้ฉันหมายถึงการเขียนในรูปแบบต่างๆ เช่น เรียงความ นิทาน หรือเรื่องสั้น เราสามารถใช้โครงเรื่องมาเป็นแนวก่อนที่จะลงมือเขียนได้ เพียงแต่เราร่างสิ่งที่เราอยากจะเขียนก่อน แล้วจากนั้นเราก็มาจัดเป็นหมวดหมู่เรื่องใดที่มันจะรวมกันได้บ้าง จากนั้นมาดูว่าในหมวดหมู่นั้นมีเรื่องใดเป็นประเด็นหลัก เรื่องใดเป็นประเด็นรอง ซึ่งทำให้เราเขียนเรื่องได้รื่นขึ้น และถ้าเอาวิธีการนี้ไปใช้ในการเขียนตอบข้อสอบอัตนัยจะวิเศษทีเดียว เพราะมันจะช่วยเราลำดับความคิดได้ดี และช่วยประหยัดเวลาในการทำข้อสอบด้วย ฉันเคยใช้ได้ผลตอนเรียนปริญญาตรีมาแล้ว
            นอกเรื่องมาเสียตั้งเยอะ พูดถึงย่อความของน้องผึ้งอีกหน่อย ฉันถามความเข้าใจของเธอ เธอพยักหน้า ฉันจึงถามเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง “แน่ใจนะว่าทำได้แล้ว ถ้าให้ทำเองทำได้มั้ย” เธอหัวเราะแฮ่ะๆ “ไม่แน่ใจเหมือนกัน” “เอ….แปลกนะ พอให้เล่าเรื่องปากเปล่าก็ทำได้นี่นา” ฉันแสร้งพูด “นั่นน่ะสินะ หนูก็ว่างั้นเหมือนกัน หรือว่าสมองหนูโง่จริงๆ” ฉันไม่ตอบ เพียงแต่คิดว่า คำพูดของเธอไม่ได้บ่งบอกว่าเธอโง่เลย

            และอีกเรื่องหนึ่งที่เธอไม่ชอบ ก็คือ “พื้นบ้านพื้นเมือง” ฉันเคยเล่าแล้วว่า คำว่า “พื้นบ้านพื้นเมือง” ตามความหมายของเธอหมายถึงอะไร เมื่อวันก่อนฉันให้เธอไปอ่านเรื่อง การแสดงพื้นบ้านของไทย แล้วให้ทำแบบฝึกหัดเรื่องนี้เป็นการบ้าน วันที่ฉันสั่งเธอทำหน้าเบ้ แล้วบ่นว่าไม่ชอบ วันนี้เธออ่านและทำมาแล้ว แต่เธอก็ยังหน้าเบ้เหมือนเคย “เฮ้อ หนูเกลียดจังเรื่องฟ้อนรำเนี่ย” “เกลียดได้ไง เราเป็นเด็กไทยนะ” “แต่หนูชอบแด๊นซ์มากกว่า” ฉันหัวเราะ “แต่ฝรั่งเค้าชอบนะพวกรำไทย พื้นบ้านพื้นเมืองไทยเนี่ย” “หนูว่ามันเชย ช้าจะตาย สู้เต้นก็ไม่ได้ สนุกจะตาย หนูชอบเห็นคนที่แต่งตัวไฮเทค ไฮโซ” ฉันหัวเราะอีกที “ไฮเทคกับไฮโซเนี่ยมันคนละอย่างกันเลยนะ” “เหรอ หนูชอบกางเกงที่มันเป็นสีเงินๆน่ะ หนูว่ามันทันสมัยดี” “แต่ถ้าเราไปเมืองนอก เราก็ต้องไปเผยแพร่วัฒนธรรมพื้นบ้านพื้นเมืองนะ เราเป็นเด็กไทยต้องช่วยอนุรักษ์สิ” “หนูไม่เห็นชอบ เวลาครูสอนรำหนูไม่อยากทำเลย หนูว่าหนูเอาแผ่นเกมเต้นของหนูไปซ่อมดีกว่าจะได้เต้นอีก” ว่าเข้าไปนั่น คงเป็นเรื่องยากที่จะเปลี่ยนความคิดของเด็กยุคมิลลิเนียมได้

Create Date : 24 กุมภาพันธ์ 2564

Last Update : 24 กุมภาพันธ์ 2564 10:07:15 น.

1 comments

Counter : 686 Pageviews.

ผู้โหวตบล็อกนี้...

คุณคนผ่านทางมาเจอ

สวัสดีค่ะ..

ตามมาอ่าน วิถีชีวิตของคุณครูด้วยคนคะ..

โดย: อ้อมแอ้ม (คนผ่านทางมาเจอ

) วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2564 เวลา:11:47:25 น.