BlogGang.com : : Alex on the rock : เก็บรักไว้ ให้หัวใจที่รอ ตอนที่ 29

เก็บรักไว้ ให้หัวใจที่รอ ตอนที่ 29

ตอนที่ ๒๙

ณลักษณ์ทำหน้าที่พยาบาลจำเป็นของปริญ หลังจากเขาออกจากโรงพยาบาลประจำจังหวัดตาก กลับมาพักฟื้นต่อที่บ้าน บัณฑูรให้ลูกสาวเอารถมาใช้เพื่อให้เธอทำหน้าที่ขับรถรับส่งคนป่วยไปทำกายภาพบำบัด เพราะรถของเขาพังยับจนไม่สามารถใช้งานได้อีกต่อไป

เธอเช่าอพาร์ทเม้นท์ซึ่งอยู่ห่างจากบ้านปริญไม่ไกลนัก โดยรับผิดชอบหน้าที่ดังกล่าวเหมือนไปทำงานปกติ เช้ามาก็รับคนป่วยไปทำกายภาพบำบัดที่โรงพยาบาล บ่ายนั่งเฝ้าอยู่ที่บ้านร่วมกับวารี ตกเย็นก็กลับที่พัก จนเป็นกิจวัตรมาร่วมเดือนแล้ว

อาการทางสมองของปริญก็เป็นไปอย่างที่แพทย์บอกตั้งแต่อยู่โรงพยาบาลเดิมแล้วว่าได้รับความกระทบกระเทือนอย่างแรงจึงส่งผลต่อความจำบางส่วนสักระยะหนึ่ง แรกๆ ปริญจำคนรอบข้างของเขาไม่ได้ ไม่ว่าจะเป็นวารี ชนะ เพื่อนร่วมงาน รวมทั้งณลักษณ์ด้วย แต่เมื่อผ่านไปเกือบเดือนความทรงจำในวัยเด็กของเขาเริ่มผุดขึ้นมาเป็นลำดับจากการที่วารีหมั่นเล่าเรื่องราวในวัยเยาว์ให้เขาฟังทุกๆ วัน เขาจึงจำวารีได้เป็นคนแรก

ณลักษณ์ผิดหวังและน้อยใจทุกครั้งที่เธอกระซิบถามปริญว่า “จำลักษณ์ได้มั้ยคะ” คำตอบที่ได้มา คือ “จำไม่ได้” หรือการส่ายหน้าแทนคำตอบ เขารู้แต่เพียงว่าณลักษณ์คือคนที่มาช่วยดูแลเขาทุกๆ วัน ณ เวลานี้ ที่เขาป่วย แต่ความทรงจำก่อนหน้านี้เลือนหายไป
เธอยังไม่มีโอกาสรื้อฟื้นความทรงจำในช่วงสั้นๆ ที่เขาและเธอได้เจอกัน เพราะวารีเฝ้าสังเกตการณ์อยู่ไม่ห่าง เมื่อเธอพยายามพูดอะไรที่เป็นการทบทวนเรื่องราวเก่าๆ ที่เคยคุยกันไว้ วารีก็จะเข้ามาแทรกอยู่เสมอ จนบางครั้งก็ต้องสะอึกกับคำพูดที่ว่า “เลิกพูดเลอะเทอะให้เขาฟังเสียที”

ความหวังดูเลือนลางลงทุกที ณลักษณ์ทำได้แค่ให้เขากลับมามีสภาพปกติเร็วที่สุด เรื่องความต้องการของหัวใจไว้เป็นอันดับสุดท้ายเพราะจากสถานการณ์ที่เกิดขึ้น มันไม่เอื้อให้เธอได้ทำในสิ่งที่ควรจะรีบทำเลย

ความเชื่อที่ไม่มีเหตุผลที่เธอเคยบอกฤทัยไว้ก่อนหน้านี้ คงจะเป็นความเชื่อลมๆ แล้งๆ ของเธอเองคนเดียว

ณลักษณ์ช่วยฝึกให้ปริญอ่านหนังสือพิมพ์ และเขียนหนังสือทุกวัน โชคดีที่เขายังอ่านออก เขียนได้ แม้จะช้าหน่อย แต่ก็มีพัฒนาการที่ดีขึ้นเรื่อยๆ
เธอไม่ลืมที่จะเอาสมุดบันทึกที่เธอเขียนเมื่อคราวที่ไปอยู่ปักษ์ใต้สามเดือนให้ปริญอ่านวันละเล็กละน้อยตามที่เธอเคยสัญญาว่าจะให้เขาอ่าน และทุกๆ ครั้งที่เขาอ่าน จะมีคำพูดอยู่เสมอว่า “อยากไปบ้างจัง วันหลังไปเที่ยวด้วยกันนะ” ณลักษณ์รับปากด้วยน้ำตาทั้งที่เธอรู้ว่าคงเป็นไปไม่ได้

ในวันที่ณลักษณ์พาเขาไปทำกายภาพบำบัดที่โรงพยาบาล ระหว่างรอเธอจะนั่งแปลสมุดบันทึกเล่มดังกล่าวเป็นภาษาอังกฤษไปพลางๆ บวกกับงานแปลเอกสารเล็กๆ น้อยๆ เพื่อเป็นรายได้ของตัวเองในช่วงที่กำลังตกงานเช่นนี้

หญิงสาวยังไม่ยอมแพ้แม้ว่าจะมีเวลาเหลือให้เธอไม่มากนักก็ตาม เธอยังคงไถ่โทษเพื่อให้วารีเห็นใจบ้าง ในช่วงที่ปริญไม่สามารถไปทำงานได้ ทุกวันเสาร์อาทิตย์ณลักษณ์ช่วยเข้าไปดูแลกิจการร้านต้นไม้แทนปริญอย่างขันแข็ง แต่ผู้ที่เห็นใจกลับเป็นชนะ
“คุณลักษณ์ คุณจะอดทนไปถึงเมื่อไหร่ครับ” ชนะถามขณะที่ช่วยกันยกต้นไม้ขนขึ้นรถเตรียมส่งลูกค้าอยู่หลังร้าน
“ฉันอยู่มาสองเดือนแล้ว คิดว่าคงไม่เกินสามเดือนหรอกค่ะ รอให้คุณเขาเดินได้คล่องกว่านี้ก่อน ฉันก็หมดห่วงและคงต้องกลับแล้วล่ะ”
“คุณไม่หวังให้ปริญจำคุณได้แล้วหรือ”
“หวังสิคะ ฉันมีความหวังตลอดเวลา แต่คงยาก ตอนนี้เขาจำคุณชนะได้แล้ว ไหนจะเพื่อนคนอื่นๆ เพื่อนร่วมงาน กว่าจะถึงคิวของฉันคงอีกสักปีมั้งคะ” ณลักษณ์ตอบด้วยความน้อยใจแต่ยังแสร้งหัวเราะออกมาเบาๆ กลบเกลื่อนความรู้สึกนั้น
“ป้าวารีก็ใจดำนะ ผมเห็นแล้วก็อดโมโหแทนไม่ได้ คุณเสียสละขนาดนี้ ทำไมแกยังใจแข็งก็ไม่รู้”
“อย่าไปว่าท่านเลยค่ะ ท่านทำหน้าที่ของแม่ถูกต้องแล้ว ลูกคนเดียวก็ต้องรักต้องหวงเป็นธรรมดา เป็นฉันฉันอาจจะไม่ใจดีกับคนที่ทำกับลูกชายอย่างนี้ก็ได้ นี่ก็นับว่าท่านใจกว้างมากแล้วนะคะ”
“ไอ้ปริญมันรักแม่มาก ขนาดแม่มันใช้ให้ไปดูตัวสาวมันยังไปเลยทั้งที่มันรู้อยู่แล้วว่าใจของมันอยู่กับคุณไปนานแล้ว แต่มันทำเพราะไม่อยากขัดใจแม่ โชคดีที่ทางโน้นไม่เล่นด้วย มันยังเปรยๆ ว่ามันอยากให้แม่รู้จักคุณ แม่จะได้รู้ว่าคุณไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ เลย ตอนที่คุณหายไปมันคงทนความคิดถึงไม่ไหวจริงๆ มันถึงยอมขัดใจแม่เพื่อเข้าไปตามหาคุณถึงกรุงเทพฯ แต่เรื่องกลับตาลปัตรไปหมด แม่กับคุณดันมารู้จักกันในสถานการณ์อย่างนี้”
“พูดไปก็เท่านั้นค่ะ” ณลักษณ์ยกแขนเสื้อเช็ดน้ำตาที่ปนมากับเหงื่อ
ไม่ทันไร เสียงเจื้อยแจ้วที่ไม่ได้ยินมานานกลับมาอีกครั้ง
“ชนะ สวัสดีค่ะ” ชนะและณลักษณ์หันไปทางเจ้าของเสียง
“อ้าว คุณแพรว สวัสดีครับ ไม่ได้เจอกันนาน อ้วนขึ้นนะครับ” ชนะแซวเมื่อเห็นหญิงสาวดูอวบอิ่มมีน้ำมีนวลขึ้น แพรวหัวเราะสดใสแล้วชี้ที่ท้องตัวเอง
“จะสี่เดือนแล้วค่ะ”
“โอ้ ยินดีด้วยครับ ปลาเก๋าจะมีน้องแล้ว แต่คุณแม่ยังสวยเหมือนเดิม ว่าแต่วันนี้รับอะไรดีครับ”
“อยากจัดสวนใหม่ค่ะ เบื่อของเก่าแล้ว”
“งั้นลองเลือกชมก่อนมั้ยครับว่าอยากได้สไตล์ไหน เดี๋ยวผมจะแนะนำให้อีกที วันนี้มีต้นไม้ลงใหม่เยอะแยะเลย” ชนะผายมือไปยังต้นไม้ด้านหน้า
“อุ๊ย! ใช่คุณณลักษณ์หรือเปล่าคะ คุ้นๆ” แพรวมองหน้าณลักษณ์ที่มีทั้งคราบเหงื่อทั้งคราบน้ำตา
“สวัสดีค่ะคุณแพรว ขอตัวไปล้างหน้าล้างมือก่อนนะคะ เดี๋ยวจะออกมาคุยด้วย”

ณลักษณ์เดินกลับมาพร้อมใบหน้าที่สดชื่นขึ้น ชนะปลีกตัวออกไปทำงานต่อด้วยความงงงวยเล็กน้อย ไม่คิดว่าทั้งคู่จะเคยเจอกันมาก่อนแต่ไม่ได้ซักอะไร แพรวนั่งรออยู่ที่เก้าอี้ไม้
“คุณแพรวท้องเหรอคะ ยินดีด้วยนะคะ”
“ค่ะ จริงๆ ต้องขอบคุณคุณลักษณ์นะที่ทำให้ฉันกับสามีเก่าคืนดีกัน”
“ไม่น่าจะเกี่ยวกับลักษณ์นะคะ” ณลักษณ์ยิ้ม
“เกี่ยวสิคะ อย่างน้อยก็ทำให้ฉันตัดใจจากปริญได้ แล้วก็รู้ว่าใครแคร์และรักฉันจริงๆ นี่คุณกับปริญคงแต่งงานกันแล้วสิคะ ถึงมาอยู่ที่นี่ได้ ปริญน่าจะส่งข่าวบ้างว่าแต่งงาน สงสัยเขาจะกลัวฉันมาเหวี่ยงในงาน หึๆๆ”
“อ๋อ ยังค่ะ ฉันมาดูแลคุณปริญ เขาประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์น่ะค่ะ”
“อุ๊ยตายแล้ว!” แพรวยกมือทาบอก “อาการหนักมั้ยคะ ฉันอยากไปเยี่ยมจังเลย อยู่ที่ไหนคะเนี่ย”
“อาการโดยรวมดีขึ้นตามลำดับค่ะ แต่มีปัญหาเรื่องของสมองที่กระทบกระเทือน ตอนนี้อยู่บ้านกับแม่เขาค่ะ วันหยุดฉันก็เลยมาช่วยที่ร้านแทน”
“อยู่บ้านกับแม่เหรอ งั้นฉันไม่ไปดีกว่า” ว่าที่คุณแม่เบะปาก “ว่าแต่แม่ปริญโอเคกับคุณมั้ย” แพรวถามตรงๆ ณลักษณ์ส่ายหน้า
“ฉันว่าแล้วเชียว แกขึ้นชื่อว่าหวงลูกชายมากๆ หน้าตาแกไม่ค่อยรับแขกหรอก โดยเฉพาะแขกผู้หญิงของลูกชาย คุณลักษณ์ต้องอดทนนะคะอย่ายอมแพ้”
“ขอบคุณค่ะ แต่ปัญหาหนักกว่านั้นคือ คุณปริญจำฉันไม่ได้แล้วค่ะ” สีหน้าและน้ำเสียงของณลักษณ์สลดลงทันทีที่พูดถึงประโยคสุดท้าย
“อ้าว....แย่เลย” แพรวผิดหวังแทน “แล้วจะทำยังไงต่อล่ะคะ”
“ฉันคิดว่าฉันคงทำดีที่สุดได้เท่านี้ล่ะค่ะ” น้ำเสียงของณลักษณ์แผ่วลง
“มีอะไรให้ฉันช่วยก็บอกได้เลยนะ” แพรวกุมมืออีกฝ่ายเพื่อให้กำลังใจ
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันยอมรับสภาพ เราคงมีความทรงจำร่วมกันน้อยเกินไป จึงมาไกลได้แค่นี้” ณลักษณ์เม้มปากกลั้นน้ำตา
“อย่าเพิ่งหมดหวังนะคะ เชื่อฉันเหอะ เนื้อคู่กันก็ต้องได้อยู่ด้วยกันวันยันค่ำ ดูฉันกับสารวัตรสิคะ หนีกันไม่พ้นหรอกค่ะ” แพรวพูดจบก็ลูบท้องตัวเองเบาๆ

Create Date : 18 สิงหาคม 2557

Last Update : 10 ตุลาคม 2560 10:11:22 น.

3 comments

Counter : 917 Pageviews.

สงสารณลักษณ์จัง แพรวจะเป็นตัวช่วยมั้ยนี่

โดย: กระรอกเมือง

วันที่: 19 สิงหาคม 2557 เวลา:2:56:42 น.

น่าสงสาร

โดย: พิน IP: 49.0.104.84 วันที่: 19 สิงหาคม 2557 เวลา:11:00:00 น.

ซึ่งมากค่ะ สงสาร

โดย: suthasinee IP: 118.172.51.30 วันที่: 26 สิงหาคม 2557 เวลา:16:18:54 น.