BlogGang.com : : Alex on the rock : เก็บรักไว้ ให้หัวใจที่รอ ตอนที่ 27

เก็บรักไว้ ให้หัวใจที่รอ ตอนที่ 27

ตอนที่ ๒๗

ช่วงเวลาที่มาช่วยงานอยู่ที่ร้านเบเกอรี่ของฤทัย ณลักษณ์พยายามทำอย่างที่พูดเพื่อให้ลืมชายหนุ่มที่เข้ามาป่วนเปี้ยนในความคิดอยู่ทุกครั้งที่ตื่นนอนและก่อนหลับให้ได้
ขณะที่กำลังนั่งรอลูกค้าหน้าเคาน์เตอร์ เสียงกระดิ่งที่ประตูดังขึ้นเมื่อมีลูกค้าเดินเข้ามา
“สวัสดีค่ะ เชิญค่ะ” เสียงฤทัย และณลักษณ์ทักทายลูกค้าพร้อมกัน
ลูกค้าชายหนุ่มถอดแว่นตาดำตรงมายังเคาน์เตอร์ที่สองสาวยืนต้อนรับอยู่
“รับอะไรดีคะ” ฤทัยถาม
“คุณชวินทร์???” ณลักษณ์เรียกชื่อชายหนุ่มเพื่อนสนิทของสิโรธรที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“ครับผม...เอ๊ะ คุ้นๆ คุณ...ขอโทษผมจำชื่อคุณไม่ได้ ที่เป็นแฟนเก่าไอ้ธรใช่มั้ยครับ” เขาหลุดปากไปโดยไม่ทันคิด ทำเอาณลักษณ์หน้าเจื่อน
“อุ้ย! ขอโทษอีกทีครับ ขอโทษ คุณลักษณ์ ผมจำได้แล้ว แฮ่ๆๆ”
“ค่ะ...” ณลักษณ์แค่นยิ้ม
“ฉันไม่เคยเป็นแฟนเก่าใครนะคะ”
“อ๋อ ขอโทษครับขอโทษ ผมปากไวไปหน่อย” ชวินทร์ตบปากตัวเองเบาๆ ก่อนจะถามต่อ
“คุณมาทำงานที่นี่แล้วหรือครับ”
“แค่ฉันมาช่วยเพื่อนชั่วคราวเท่านั้นค่ะ คุณมาเที่ยวที่นี่หรือคะ”
“ครับผม ไม่เจอกันนานเลย คุณลักษณ์สบายดีมั้ยครับ”
“สบายดีค่ะ”
“เอ่อ...ไอ้ธรมันกำลังจะแต่งงานกับนิดาเดือนหน้านี้แล้วครับ ผมก็ไม่เข้าใจมันเหมือนกันว่าทำไมถึงรีบแต่ง ทั้งที่ทั้งคู่ก็ระหองระแหงกันมาตลอด”
“ความผูกพันมั้งคะ” เธอสรุป
“แต่มันก็ยังพูดถึงคุณลักษณ์อยู่บ่อยๆ นะครับ”
“ฝากคุณชวินทร์ไปบอกเขาด้วยว่า ให้เขาเลิกทำร้ายคนที่รักเขาเถอะค่ะ คิดซะว่าเราไม่เคยรู้จักกันเลยดีกว่า เพราะฉันเองก็ลืมมันไปหมดแล้วเหมือนกัน” หญิงสาวตอบอย่างหนักแน่น
“จะไม่โทรไปอวยพรมันหน่อยเหรอครับ”
เธอส่ายหน้า “ฉันก็หวังว่าเขาจะมีความสุขในชีวิตคู่นะคะ”
“อ่อ...ครับ งั้นเดี๋ยวผมสั่งขนมก่อนดีกว่า เจ้าของร้านรอนานแล้ว ฮี่ๆๆ” ชวินทร์ยิ้มแหยๆ ให้ฤทัยที่ยืนเบ้ปากอยู่ เพราะไม่เข้าใจเรื่องที่ทั้งคู่คุยกัน

ระหว่างที่ชงกาแฟให้ลูกค้า ฤทัยเอ่ยถามณลักษณ์อย่างตรงไปตรงมา
“นี่แกมีช่วงเวลาขาลงก่อนหน้านี้อีกเหรอ”
“อืม...นานเป็นปีแล้วล่ะ แต่ไม่เข็ด หาเหาใส่หัวอีก สมน้ำหน้ามั้ยล่ะ หึๆๆ” ณลักษณ์เย้าตัวเอง

............................

ผ่านไปร่วมสัปดาห์แล้วที่ปริญไม่สามารถติดต่อณลักษณ์ได้ เขาพยายามโทรหาณลักษณ์ทุกวันตั้งแต่หลังจากรู้ว่าวารีเป็นคนรับโทรศัพท์ในวันนั้น แต่ไม่รู้ว่าวารีพูดอะไรออกไปบ้าง วารีบอกเพียงว่าณลักษณ์โทรมาหา

หลังเลิกงานเย็นวันศุกร์ ปริญรุ่มร้อนใจมาก ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับหญิงสาวกันแน่
“คุณลักษณ์ไม่บอกอะไรอีกเหรอแม่” เขาซัก
“จะถามกี่หน ฉันก็ตอบเหมือนเดิมว่าไม่ได้บอก” วารีเริ่มหงุดหงิด
เขากดโทรศัพท์ไปยังเบอร์เดิมซ้ำๆ แต่ก็ยังคงไม่มีสัญญาณตอบรับใดๆ “แล้วจะติดต่อได้ยังไงละเนี่ย ผมเป็นห่วงเธอ” ชายหนุ่มดูว้าวุ่นใจยิ่งขึ้น
“นี่แกชอบเขามากขนาดนี้เลยเหรอ” ผู้เป็นแม่ข้องใจ
“อย่าบอกว่าชอบเลยแม่ ผมว่าผมรักเธอไปแล้วด้วยซ้ำ”
แล้วหนูนุกนิกของแม่ล่ะ”
“กับนุกนิก เราคุยกันรู้เรื่องแล้วว่าเป็นพี่เป็นน้องกัน อีกอย่างน้องเขาก็มีคนรักอยู่แล้วด้วย แม่อย่าพยายามอีกเลยนะ ผมขอร้องล่ะ”
วารีนิ่งเงียบ รู้สึกน้อยใจที่ลูกชายมองไม่เห็นความปรารถนาดีของตน

หลังการสนทนาที่ไม่ค่อยราบรื่นนักระหว่างแม่ลูก ปริญขับรถไปปรึกษากับชนะที่ร้านต้นไม้ต่อทันที
“อ้าว มาทำไรป่านนี้ จะปิดร้านแล้ว”
“เออ กูมาขอคำปรึกษาและสร้างความมั่นใจให้กูหน่อย”
“เรื่อง?”
“กูติดต่อคุณลักษณ์ไม่ได้เลยเป็นอาทิตย์แล้ว กูไม่สบายใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขาหรือเปล่า กูเป็นห่วงเขามาก”
“รักเขาแล้วสิ”
“อืม ยอมรับ” ปริญตอบเต็มปากเต็มคำ
“รักแล้วจะรออะไร จะปล่อยให้หลุดลอยไปหรือวะ”
“เออ ขอบใจว่ะชนะ กูไปล่ะ”
“อ้าว เฮ้ย อะไรวะ ไปไหน เดี๋ยว ไอ้ปริญ ปรึกษาแค่นี้เนี่ยนะ” ชนะกวักมือเรียก แต่ปริญก็ไม่แม้แต่จะเหลียวกลับมามอง
ยังไม่ทันที่จะได้ฟังคำทัดทานของเพื่อนจบ ปริญบึ่งรถออกจากร้านไปอย่างรวดเร็ว มุ่งหน้าเข้ากรุงเทพฯ ในค่ำวันนั้นทันที โดยมีที่อยู่ของณลักษณ์ที่เคยเขียนจดหมายถึงกันติดตัวไปด้วย แม้วารีจะห้ามปรามก็ไม่อาจทัดทานความบุ่มบ่ามของเขาไว้ได้

ราวเที่ยงคืน เขาถึงกรุงเทพฯ ด้วยความปลอดภัย พร้อมกับเข้าพักที่โรงแรมแถบชานเมือง และครุ่นคิดอยู่ทั้งคืนว่าณลักษณ์หายไปไหน

.................................

เช้าวันเสาร์ ปริญออกตระเวนอยู่แถวฝั่งธนฯ อยู่หลายชั่วโมงจนกระทั่งเจอบ้านของณลักษณ์ในช่วงบ่ายๆ
“สวัสดีครับ” ปริญตะโกนเรียก “รบกวนถามหน่อยครับ ที่นี่บ้านของคุณณลักษณ์ใช่มั้ยครับ” เขาเกาะรั้วถามเมื่อเห็นบัณฑูรเดินมาทำท่าจะไขกุญแจรถ
“พ่อหนุ่มเป็นใครน่ะ” บัณฑูรตะโกนถามกลับขณะกำลังจะพาธรณีไปตลาดพอดี
“ผมชื่อปริญครับ ผมมาหาคุณลักษณ์ เธออยู่มั้ยครับ” ธรณีหันขวับไปทันทีเมื่อได้ยินชื่อนี้ แล้วเดินฉับๆ ไปตรงหน้าประตูรั้ว
“ปริญเหรอ ที่เคยเขียนจดหมายถึงยัยลักษณ์ใช่มั้ย” เธอถามด้วยน้ำเสียงห้วนๆ
“ใช่ครับ” เขายิ้มดีใจที่มาถูกบ้าน แถมอีกฝ่ายยังรู้จักเขาโดยไม่ต้องเท้าความให้เสียเวลาอีก เขามองดูแล้วคิดว่าทั้งคู่น่าจะเป็นพ่อกับแม่ของณลักษณ์จึงยกมือไหว้
“ลักษณ์ไม่อยู่หรอก มีธุระอะไรรึ” บัณฑูรถามแต่ยังไม่ให้เข้าบ้าน
“เอ่อ...คือผมอยากรู้ว่าคุณลักษณ์เธอเป็นไรหรือเปล่า ผมพยายามติดต่อเธอทางโทรศัพท์มาตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วก็ยังติดต่อเธอไม่ได้น่ะครับ”
“นี่เธอไม่รู้เหรอว่าเธอทำให้ลูกสาวฉันเสียใจ” เสียงธรณีแหลมขึ้นมา บัณฑูรยกมือปรามภรรยาเพื่อต้องบอกให้ใจเย็นๆ
“อะไรนะครับ ผมทำให้เธอเสียใจเหรอ ช่วยบอกผมทีสิครับว่าผมทำอะไรผิด ผมงงไปหมดแล้ว ผมมาที่นี่เพราะอยากรู้ความจริงครับ” น้ำเสียงของปริญร้อนรน บัณฑูรเห็นสีหน้าของเขาแล้วก็นึกสงสาร จึงเปิดประตูให้เขาเข้าบ้านมาคุยกัน
“ก็เธอมีแฟนแล้ว และกำลังจะแต่งงานไม่ใช่เหรอ แต่ไม่ยอมบอกยัยลักษณ์ มันถึงฟูมฟายไปอยู่ที่อื่นแล้วยังไงล่ะ” ธรณีตอบโดยไม่ยอมมองหน้าชายหนุ่ม ซ้ำยังค้อนแทนลูกสาว
“ผมเนี่ยนะมีแฟน จะแต่งงาน อะไรกันครับ เอามาจากไหน ผมไม่มีใครมาสามปีแล้วนะครับ” ปริญรีบปฏิเสธทันควัน
“ก็แม่ของเธอเป็นคนบอกยัยลักษณ์เองว่าเธอมีแฟนแล้ว”
“เอ้า! ไปกันใหญ่แล้ว โอเคๆๆ ผมพอจะเข้าใจเรื่องแล้วล่ะครับ ผมยอมรับว่าแม่ผมพยายามจะหาผู้หญิงมาแต่งงานกับผม แต่ผมไม่ได้รักไม่ได้ชอบเขา เขาก็ไม่ได้รักไม่ชอบผมด้วย ทุกวันนี้ผมไม่มีแฟน ไม่ได้จะแต่งงานอะไรใดๆ ทั้งสิ้น ส่วนผมกับคุณลักษณ์เราเจอกันเมื่อลอยกระทงที่ผ่านมา ผมคิดว่าการที่ผมได้เจอเธอได้รู้จักตัวจริงของเธอ ผมได้คำตอบให้หัวใจตัวเองแล้ว และมาที่นี่ตั้งใจว่าถ้าเจอเธออีกครั้งผมจะสารภาพความในใจและขอคบกับเธอแบบคนรัก เพราะผมเชื่อว่าเธอก็คงรู้สึกเหมือนที่ผมรู้สึกเช่นกัน ผมจริงใจนะครับ” ปริญอธิบายสิ่งที่เก็บอยู่ในใจอย่างเปิดเผยจนน้ำตาคลอเบ้า
“เอาล่ะๆ ใจเย็นพ่อหนุ่ม ถ้าไม่มีใครก็ดีแล้ว” บัณฑูรเข้าไปตบหลังปริญเบาๆ ด้วยความเห็นใจลูกผู้ชายด้วยกัน
“แล้วคุณลักษณ์ไปไหนครับ” ปริญถาม
“ไปอยู่บ้านเพื่อนที่พัทยาน่ะ แต่แม่ไม่รู้หรอกนะว่าอยู่ไหน มีแต่เบอร์โทรศัพท์ที่บ้าน” ธรณีให้เบอร์โทรศัพท์ที่บ้านของฤทัยไป ปริญยกมือไหว้ขอบคุณ แล้วผลุนผลันออกจากบ้านไปตามหาหัวใจตัวเองที่พัทยา
“เอ้า เดี๋ยวๆๆ พ่อหนุ่ม โธ่...เรียกไม่ทันซะแล้ว ยังไม่ทันบอกเลยว่าป่านนี้ยัยลักษณ์คงนั่งรถกลับมาแล้วมั้ง” ธรณีกับบัณฑูรมองหน้ากันอย่างงงงวยกับความหุนหันของปริญ
...........................

ฝนหลงฤดูโปรยปรายลงมาตลอดทาง หลังจากที่ออกมาจากบ้านของณลักษณ์ ปริญเหยียบคันเร่งสุดแรงไปตามทางหลวงพิเศษหมายเลข 7 แม้ว่าฝนจะเป็นอุปสรรคการเดินทางก็ตาม แต่ใจเขาอยากจะไปถึงจุดหมายปลายทางให้เร็วที่สุด
ขณะที่ณลักษณ์กำลังนั่งรถตู้กลับกรุงเทพฯ อย่างเย็นใจกว่าขามา เธอพบบทเรียนความรักเพิ่มอีกบทว่าการอกหักจากรักแรกนั้นเป็นภูมิต้านทานอย่างดีให้เธอเข้มแข็งและช่วยเยียวยาอาการบาดเจ็บจากพิษรักครั้งที่สองได้เร็วขึ้น แต่เมื่อนึกถึงภาพคืนวันที่ปริญและเธออยู่ด้วยกันทีไร มันช่างสุขระคนเศร้าทุกครั้งไป

หญิงสาวมองดูเม็ดฝนที่เกาะบนกระจกหน้าต่างรถ นึกแปลกใจทำไมฝนจึงมาตกในฤดูหนาวได้ ครู่เดียวทุกคันเริ่มชะลอตัวจนเกือบหยุด เพราะการจราจรที่ติดขัดยาว เธอหันไปมองถนนฝั่งตรงข้ามถึงรู้ว่ามีอุบัติเหตุรถชนเกาะกลางอย่างแรง จึงพลอยตื่นเต้นตามคนอื่นๆ ไปด้วย
เธอชะเง้อดูเหตุการณ์แล้วบ่นพึมพำคนเดียว “โห เละเลย คนขับจะเป็นไรมากมั้ยนั่น” แต่ไม่ทันขาดคำ เธอเหลือบไปเห็นป้ายทะเบียนของรถที่พังยับอยู่ฝั่งตรงข้าม
“เฮ้ย!!!” ณลักษณ์อุทาน “ไม่นะ” ใจเธอหล่นวูบ หายใจไม่ทั่วท้อง รถคันนั้นคือรถที่เธอเคยนั่งเมื่อครั้งที่ไปเที่ยวตาก
หญิงสาวตะโกนบอกคนขับทันที
“พี่คะๆ เปิดประตูให้หนูหน่อย” คนขับรถตู้หันมองหน้าด้วยความงง
“จะลงไปทำไมครับ เดี๋ยวรถจะไปต่อแล้ว ไม่รอนะ”
“ไม่ต้องรอค่ะ แต่ช่วยเปิดประตูเดี๋ยวนี้เลย” เธอเสียงดังใส่ คนขับจึงเปิดล็อคประตูอัตโนมัติเพื่อให้เธอลงไป
ณลักษณ์ทิ้งสัมภาระไว้ข้างทางก่อนจะรีบปีนขึ้นแท่งแบริเออร์คอนกรีตซึ่งเป็นเกาะกลางอย่างทุลักทุเลไปยังฝั่งตรงข้าม ฝนยังคงตกลงมาเรื่อยๆ จนเปียกปอน แต่เธอไม่ได้ใยดีกับสภาพตัวเอง หน่วยกู้ภัยกำลังงัดร่างคนบาดเจ็บที่โชกเลือดออกมาจากซากรถ ยิ่งแหวกฝูงชนเข้าไปใกล้ ใจของเธอยิ่งเต้นแรง คล้ายจะเป็นลม
“ขอโทษค่ะ ขอทางหน่อย” เธอผลักคนข้างหน้าออกไป
“คุณออกไปก่อนครับ เข้าไปไม่ได้นะครับ” เจ้าหน้าที่กู้ภัยร้องเตือน และพยายามฉุดเธอไว้
หญิงสาวสะบัดตัวออก “คนในรถนั่นเป็นคนรักของฉันนะ!”
“คุณปริญ!!!!!!!!!” เธอตะโกนสุดเสียงและปล่อยโฮอย่างไม่อายใคร

Create Date : 13 สิงหาคม 2557

Last Update : 10 ตุลาคม 2560 10:07:47 น.

1 comments

Counter : 971 Pageviews.

อย่าให้ปริญเป็นอะไรน้าาาาาาา

โดย: aey IP: 124.109.31.10 วันที่: 14 สิงหาคม 2557 เวลา:9:03:01 น.