Bloggang.com : Maeboon : ลูกรถไฟ ๙ ...โก..อินเตอร์

ลูกรถไฟ ๙ ...โก..อินเตอร์

โกอินเตอร์

แม่เริ่มอาชีพใหม่ โดยนั่งรถไฟจากอุดรฯ ไปหนองคายแล้วนั่งเรือข้ามฟากที่ท่าเสด็จ จ.หนองคายไปประเทศลาว แม่ไม่เคยทำพาสปอร์ตเพื่อไปต่างประเทศ ที่ใช้อยู่ก็แค่บัตรประชาชนไทย สมัยนั้นไม่ได้เข็มงวดกวดขันเหมือนตอนนี้ อีกอย่างเป็นเมืองชายแดนผู้คนเดินผ่านไปมาเพื่อทำการค้าขายของเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น

ตอนสงครามเวียดนามที่ทหารอเมริกันยกฐานทัพมาตั้งที่เมืองไทย ที่จังหวัดนครราชสีมาและอุดรธานี ซึ่งเป็นฐานใหญ่ที่มีสนามบินรองรับเครื่องบินทิ้งระเบิด บี 52 และศูนย์เรดาร์ครอบคลุมเอเชียก็ตั้งอยู่ที่ค่ายรามสูร ที่ จ.อุดร ฯ ซึ่งปัจจุบันไม่มีอะไรเหลือให้เห็นนอกจากรั้วที่มีหญ้าขึ้นเต็ม และมีป้อมยามสูงๆ ให้เห็นว่าเคยเป็นศูนย์บัญชาการของทหารอเมริกันเท่านั้น และจากผลของการที่มีทหารอเมริกันเข้ามาตั้งฐานทัพนี่เอง ทำให้ชาวเมืองอุดรธานี มีรายได้ดีขึ้นกว่าจังหวัดอื่นๆ เงินดอลล่าร์แพร่สพัด แม้แต่สามล้อถีบยังมีเงินดอลล่าร์ใช้ก็ว่าได้

แม่ข้ามแม่น้ำโขงโดยไปกลับทางเรือที่ท่าเสด็จ จ.หนองคาย ไปซื้อเหล้า และข้าวสารจากเวียงจันทน์มาขายให้ร้านค้าที่ในตัวเมืองจังหวัดอุดรฯ เหล้าที่ซื้อไม่ได้เสียภาษีอย่างถูกต้องราคาเลยถูก เป็นที่ต้องการของร้านค้าที่ขายให้กับอเมริกันชนเป็นอย่างมาก แม่ทำมาค้าขายคนเดียวและรายได้ดีขึ้นอย่างทันตา ก็ทั้งโบกี้จากหนองคายมาอุดรฯ ใต้ที่นั่งมีแต่ข้าวสารและเหล้าเต็มไปหมด พอมาถึงสถานีรถไฟแม่ก็จ้างกรรมกรขนขึ้นรถสามล้อไปส่งร้านค้าที่สั่งเอาไว้

จำได้ว่าตอนนั้นแม่ไม่ต้องไปหยิบยืมเงินใครอีก มีแต่คนมายืมจากแม่ บางคนเอาทอง เอาที่ดินมาจำนำแม่ไว้ แม่เล่าว่าถ้าตอนนั้นแม่รู้อนาคต แม่คงซื้อที่ดินใจกลางเมืองหลายไร่ที่เขามาเสนอขายแค่ 4000 พันกว่าบาท ไปแล้ว แม่มัวแต่คิดค้าขาย อีกอย่างบ้านหลวงก็มีให้อยู่ไม่รู้จะซื้อไปทำไม แม่บอกว่าแม่คิดแบบนั้นเลยเสียใจมาจนทุกวันนี้

แล้ววันหนึ่งแม่ก็เจอดีจนได้ สายของตำรวจรายงานไปที่โรงพัก ว่ามีการลักลอบขายของหนีภาษีที่สถานีรถไฟ ตำรวจคงแห่กันมาทั้งโรงพักจนเต็มชานชลาสถานีไปหมด อาจเป็นเพราะสิ่งศักดิ์สิทธิ์คงเห็นใจที่แม่ทำมาหากินเพื่อเลี้ยงดูลูกๆ พ่อซึ่งเป็นพนักงานสับเปลี่ยนส่งสัญญาณให้รถจากหนองคายที่จะเข้าสถานีต้องจอดรอสัญญาณไฟ

ห่างไปหลายกิโลเมตร ระหว่างนั้นด้วยความเป็นคนใจนักเลงของแม่ที่เอื้อเฟื้อคนอื่นเสมอ กรรมกรที่สถานีพากันมาช่วยแม่ขนข้าวสาร และเหล้าทั้งหมดลงกลางทางหลบตำรวจไปได้ ตัวแม่นั่งอยู่ที่โบกี้รถรอจนรถเข้าจอดที่สถานี ตำรวจไม่ได้รอให้รถจอดสนิท ต่างก็วิ่งกรูกันขึ้นบนรถแยกย้ายไปค้นตามโบกี้ต่างๆ

มีตำรวจอยู่ ๑ คนที่เข้าไปถามแม่ว่าไปเที่ยวลาวสนุกไหม แม่ก็ตอบไปตามปกติว่า...ก็ดี
เขาคงรู้ว่าเป็นแม่ค้าที่ขายของหนีภาษี แต่ไม่มีหลักฐานอะไรให้เห็นเลยต้องยกขบวนกลับไปมือเปล่าอย่างผิดหวัง ปล่อยให้สมุนของแม่ไปส่งของตามใบสั่งกับขาประจำอย่างเคย

แม่บอกว่ากลัวตำรวจเหมือนกัน แต่กลัวลูกๆ อดมากกว่ากลัวตำรวจจับ คำๆ นี้แม่พูดไปก็น้ำตาไหลเพราะความยากลำบากมานาน พอถึงบ้านแม่ถอดเสื้อคอกระเช้าที่ใส่ แล้วให้พี่ ๆ เอาขันใส่น้ำมาราดที่ตัวเพราะเหล้าตัวอย่างขวดเล็ก ๆ ที่แม่ใช้เข็มขัดรัดติดมากับตัว พอเหงื่อออกมากๆ มันก็ติดเนื้อดึงไม่ออก ต้องใช้น้ำราดทีละขวด ..แม่ของเรา..สุดยอดจริง ๆ

ใครๆ เห็นก็นึกว่าแม่ตั้งท้อง แต่จริงๆ แล้วเป็นเหล้าตัวอย่างที่เขาให้มา แล้วแม่เอาผ้ารัดติดตัวไว้ใส่เสื้อคอกระเช้าทับอีกทีเพื่อหลบตำรวจ แม่เคยถูกจับเพราะขายหวยเถื่อนเช่นกัน แต่พอไปถึงโรงพัก ท่านสารวัตที่รู้จักกับครอบครัวเราอย่างดีก็ต้องปล่อยเพราะรู้ว่าบ้านเราจน ท่านยังเตือนให้ทำอะไรๆ ระวังหน่อยไม่อยากจับ ( แล้วปล่อยอีก ) เพราะสงสารที่แม่ทำมาหากินเพื่อลูกๆ ท่านเป็นอธิบดีกรมตำรวจเมื่อหลายปีก่อนๆ ที่แม่จะจากเราไป แม่ยังระลึกถึงบุญคุณท่านเสมอ และเล่าให้พวกเราฟังถึงได้รู้เรื่องราวของท่านจากแม่

พูดถึงมดงานของแม่ ก็คือพวกกรรมกรที่รับจ้างขนของที่สถานีรถไฟ สมัยก่อนเขาเรียกแบบนี้ไม่ได้เรียกแบบกดขี่แต่อย่างใด คนพวกนี้แม่เคยให้กินข้าวฟรีตอนขายกับข้าว หรือเวลามี “ งานพิเศษ “ แม่ก็ให้ค่าจ้างอีกเท่าตัว แล้วพวกเขาก็รักในความใจนักเลงของแม่ด้วย

แต่ก่อนเวลาขน “ อาหารพิเศษ “ เช่น อาหารกระป๋อง เนื้อสัตว์ต่างๆ ผลไม้ ช็อคโกแลค ที่ไม่มีในเมืองไทย แต่ส่งตรงมาให้ทหารอเมริกันที่ไปรบที่เวียดนาม พวกนี้จะหยิ่งไม่ยอมกินอาหารที่มีตำหนิ เช่น กระป๋องมีรอยบุบ หรือ ผลไม้ที่ช้ำ เวลาพวกเราอยากกินอาหารพิเศษพวกนี้ ลูกน้องของพ่อ จะแกล้งทำลังผลไม้หล่น แล้วคนคุมก็จะให้แยกออกเพื่อเอาไปทิ้ง สบายท้องพวกเราไป ทั้งแอปเปิ้ล สาลี่ ลูกเกด ฯลฯ สมัยนี้อะไร ๆ ก็หาได้ไม่ยาก อยากกินอะไรก็ไปตลาด ไปซุบเปอร์มาร์เกตมีทั้งไทยทั้งเทศขอเพียงแต่มีเงิน บางคนอาจนึกภาพไม่ออกว่าทำไมเด็กๆ อย่างพวกเราถึงได้ดีใจนักเวลามีรถขบวนพิเศษขนของพวกนี้มาที่สถานีฯ

รถไฟขบวนพิเศษอีกขบวนหนึ่งในช่วงนั้น จะเป็นขบวนที่ขนศพทหารอเมริกันจากลาว เพื่อขึ้นเครื่องบินพิเศษกลับประเทศอเมริกา พวกเราได้แต่ดูอยู่ห่างๆ เพราะมีทหารดูแลอย่างดี และให้เกียรติเป็นอย่างมาก ใครที่ไม่เกี่ยวข้องถูกห้ามเข้าไปในบริเวณนั้นอย่างเด็ดขาด คิดๆ ไปก็น่าสงสารที่ต้องมาเสียชีวิตไกลจากบ้านเกิดเมืองนอน ไม่ได้ทันได้ล่ำลาใคร ตัวเราเองสักวันก็ต้องตาย แต่เราจะกลับไปตายที่บ้านของเรา เพราะที่นี่เราไม่มีใครเลย

เรื่องราวเหล่านี้ แม่ชอบเล่าให้พวกเราฟัง เป็นประสบการณ์ที่ทำให้เห็นถึงความยากลำบากของแม่ ความมานะพยายามที่จะหาเลี้ยงลูกๆ แปดคนให้ได้รับการศึกษาสูงสุดเท่าที่ลูกๆ จะทำได้ โดยไม่ยอมย่อท้อต่อความยากลำบาก จริงอยู่ ที่แม่ทำงานไม่ถูกต้องตามกฎหมาย ไม่ได้เสียภาษีอย่างถูกต้อง แต่รายรับที่ได้มาเพียงแค่พอประทังชีวิต ไม่ได้ทำให้ร่ำรวยจนล้นฟ้า และไม่ได้คดโกงคนอื่นให้เดือดร้อน หากจะเปรียบเทียบกับการคอรัปชั่นที่ผู้มีอำนาจทำกับประเทศชาติในตอนนี้แล้ว เรื่องของแม่ดูเหมือนจะเป็นเพียงเรื่องขี้ผงไปในพริบตา อีกทั้งเรื่องราวมันผ่านร่วงโรยมากว่า ๖๐ ปีแล้ว แม่...และ พ่อ...ล้วนจากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ จะเหลือก็เพียงเรื่องราวที่ท่านได้บอกเล่าให้พวกเราฟังและจดจำไว้เท่านั้นเอง

อ่านต่อตอนหน้า

Create Date : 26 มีนาคม 2558

Last Update : 30 กันยายน 2563 12:36:49 น.

21 comments

Counter : 2733 Pageviews.

คุณแม่ แม่บุญขยัน เป็นนักสู้น่าดูจริง ๆ

คุณพ่อก็เก่งนะครับ แก้ปัญหาได้ดี คุณแม่อุตส่าห์
นั่งรถไฟต่อ จนถึงที่หมาย ให้ตำรวจตรวจ หน้าหงาย 555

ปี 2511 ผมไปทำงานที่อุบล เจอทหารเมกาอยู่
เยอะ เพราะเป็นฐานบินไป ถล่มเวียตนาม การ
เงินเดินสะพัดจริงด้วย

ฝรั่งนั่งสามล้อ พอลงจากรถ ถามเท่าไร สามล้อ
คิด 1 บาท ฝรั่งไม่รู้คิด 1 ดอลล่าร์ ควักให้
สามล้อสบายเลย 555 ผมไปเช่าบ้านอยู่ หายาก
มาก ๆ เพราะฝรั่งไปเช่าอยู่หมด บ้านมีน้อย

ผมข้ามไป สุวรรณเขต ไปกินเบียร์กับข้าวปุ้น
เบียร์ถูกว่าไทย..

เขียนอีกนะครับ สนุกดี

โดย: ไวน์กับสายน้ำ

วันที่: 26 มีนาคม 2558 เวลา:5:28:21 น.

นอกจากเศรษฐกิจจะสะพัดแล้ว ยังได้ลูกเขยอเมริกันเพิ่มด้วย

เขียนได้ดีเช่นเคยค่ะ อ่านแล้วคิดถึงอดีต และความยากลำบากของบุพการี กว่าเราจะมีวันนี้ได้เนาะ

โดย: เนินน้ำ

วันที่: 26 มีนาคม 2558 เวลา:10:22:03 น.

เป็นไดอารี่ที่เป็นบันทึกที่น่าสนใจ
และกระตุ้นให้เราต่อสู้กับชีวิตได้ดีเลยค่ะ

โดย: อุ้มสี

วันที่: 26 มีนาคม 2558 เวลา:22:18:38 น.

เล่าได้สนุกเช่นเคยครับ... ชอบตอนนี้มากๆเลยโดยเฉพาะเรื่องสงครามเวียดนาม ศพทหารอเมริกา ขบวนรถไฟพิเศษ ขายของหนีภาษี เรื่องค่าขายทางรถไฟ เคยได้ยินคล้ายกับทางใต้คนข้ามไปซื้อของที่ฝั่งมาเลเชียแล้วนำเข้ามาขายในไทยหาดใหญ่ สงขลา ตรัง พัทลุง เรื่อยไปถึงชุมพรฯลฯรออ่านตอนต่อไปนะครับ
ปล.ขอบคุณครับสำหรับคะแนนโหวต....
ปล.สอง ไม่ทราบว่าจะโหวตบล็อกคุณวันนี้เป็นหมวดดี???นะครับ

โดย: ขุนเพชรขุนราม

วันที่: 27 มีนาคม 2558 เวลา:0:34:45 น.

บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้

ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต
mastana Literature Blog ดู Blog
AdrenalineRush Food Blog ดู Blog
Maeboon Diarist ดู Blog

ระบบจะบันทึกคะแนนโหวต เฉพาะการโหวต 5 ครั้งล่าสุดในแต่ละวันเท่านั้น

คิดว่าน่าจะใช่.... สุขสันต์วันศุกร์ขอรับ

โดย: ขุนเพชรขุนราม

วันที่: 27 มีนาคม 2558 เวลา:12:19:33 น.

ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต
Rinsa Yoyolive Travel Blog ดู Blog
Maeboon Diarist ดู Blog

วันก่อนอ่านเพลิน เลยลืมโหวต วันนี้มาโหวต
ให้ครับ

โดย: ไวน์กับสายน้ำ

วันที่: 28 มีนาคม 2558 เวลา:9:05:55 น.

บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้

ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต
phunsud Food Blog ดู Blog
ไวน์กับสายน้ำ Diarist ดู Blog
ขุนเพชรขุนราม Education Blog ดู Blog
Maeboon Literature Blog ดู Blog

อุ้มแวะมาอ่านและโหวตให้ค่ะ

โดย: อุ้มสี

วันที่: 28 มีนาคม 2558 เวลา:22:21:38 น.

"กลัวลูกๆ อดมากกว่ากลัวตำรวจจับ"
เป็นประโยคที่กินใจมากค่ะแม่บุญ
นอกจากเหน็ดเหนื่อยในการเดินทาง ในการขนสินค้าแล้ว
ยังต้องลุ้นเรื่องตำรวจอีกด้วยนะคะ
น่าชื่นชมและน่าซาบซึ้งใจในความเป็นผู้หญิ่งแกร่ง
และรักครอบครัวอย่างที่สุดของคุณแม่ค่ะ

กรรมกรที่คุณแม่เคยเลี้ยงข้าว หรือให้เงินพิเศษนั้นก็มีความกตัญญู
พอถึงเวลาคับขันเดือดร้อนก็ระดมกำลังกันมาช่วยอย่างเต็มที่
เป็นอีกเรื่องที่น่าประทับใจค่ะ

ขอบคุณแม่บุญมากนะคะสำหรับเรื่องราวที่ถ่ายทอดให้อ่านนี้

บันทึกการโหวตเรียบร้อยแล้วค่ะ

บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้
ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต

Maeboon Diarist ดู Blog
-----------------------

แม่บุญนอนหลับฝันดีคืนนี้นะคะ

โดย: Sweet_pills

วันที่: 29 มีนาคม 2558 เวลา:1:38:37 น.

สวัสดีค่ะแม่บุญ

เข้ามาอ่านภาคโกอินเตอร์ ซะเลย

เรื่องฐานที่มั่นสำหรับรองรับทหารอเมริกัน ฯ... ฟังๆดูก็คล้ายกับที่อู่ตะเภา แถวๆบ้านเลยค่ะ ตอนนี้ก็เหลือแค่โกดังร้าง อาคารที่ผุพัง สนามเทนนิสที่รกร้าง ...และเส้นถนนที่ยังใช้งานได้ดีอยู่(ทำทางได้ดูดีที่สุดในย่านนั้น)

ค่าที่ดินสมัยนั้น 4,000 บาท !!! ว่าแล้วก็แอบเสียดาย

การต่อสู้ดินรนของแต่ละคนก็เพื่อปากท้อง
ว่าแต่ทำไมช่างต่างกับอีกฝ่ายจัง แค่มีตำหนิหรือช้ำก็กินไม่ได้ละ

โดย: กาบริเอล

วันที่: 29 มีนาคม 2558 เวลา:22:00:47 น.

สวัสดีค่ะแม่บุญ
มาอ่านและโหวตค่ะ

บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้

ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต
กาปอมซ่า Business Blog ดู Blog
เขมอนันท์ Literature Blog ดู Blog
ALDI Food Blog ดู Blog
Rinsa Yoyolive Travel Blog ดู Blog
Maeboon Diarist ดู Blog
ระบบจะบันทึกคะแนนโหวต เฉพาะการโหวต 5 ครั้งล่าสุดในแต่ละวันเท่านั้น

โดย: pantawan

วันที่: 29 มีนาคม 2558 เวลา:22:38:29 น.

ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต
ชมพร About Weblog ดู Blog
กาปอมซ่า Business Blog ดู Blog
ฟ้าใสวันใหม่ Home & Garden Blog ดู Blog
Maeboon Diarist ดู Blog

แวะมาทักทายยมสายๆครับคุณแม่บุญ
ได้อ่านเรื่องราวของแม่บุญแล้วก็รู้ถึงความรักของแม่ที่ยิ่งใหญ่
ที่มีให้กับลูกๆทุกคนครับ ไม่ว่ายังไง ก็พยายามหาเลี้ยงลูกได้อย่างดี
เหมือนที่เค้าว่า ความรักของแม่ ยิ่งใหญ่เสมอ พูดแล้วก็อยากกลับไปไหว้แม่เลย

โดย: Ariawah Auddy

วันที่: 30 มีนาคม 2558 เวลา:10:46:42 น.

คุณแม่ แม่บุญต้องบอกวาเป็นนักสู้จริงๆค่ะ

โดย: AdrenalineRush

วันที่: 30 มีนาคม 2558 เวลา:23:19:37 น.

ขอบคุณแม่บุญที่แวะเที่่ยวกับต๋านะคะ
ขอบคุณมากค่ะสำหรับกำลังใจที่ให้

แม่บุญนอนหลับฝันดีคืนนี้นะคะ
แล้วต๋าจะตามมาอ่านตอนต่อไปค่ะ

โดย: Sweet_pills

วันที่: 31 มีนาคม 2558 เวลา:0:26:31 น.

ชื่นชม คุณแม่ ของ แม่บุญ .. มากค่ะ ..

ป๋อง อ่านทุกๆตัวอักษรเลยค่ะ ..

ท่านขยัน และ อดทน มากนะคะ ..

บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้

ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต
เริงฤดีนะ Movie Blog ดู Blog
AppleWi Beauty Blog ดู Blog
เศษเสี้ยว Photo Blog ดู Blog
Maeboon Diarist ดู Blog

ระบบจะบันทึกคะแนนโหวต เฉพาะการโหวต 5 ครั้งล่าสุดในแต่ละวันเท่านั้น

โดย: foreverlovemom

วันที่: 31 มีนาคม 2558 เวลา:11:15:22 น.

คิดถึง .. (อีก ที) ค่ะ ..

โดย: foreverlovemom

วันที่: 1 เมษายน 2558 เวลา:13:02:11 น.

มาให้กำลังใจ วีรกรรมคุณพ่อคุณแม่หาเงินเลี้ยงครอบครัวเยี่ยมจริง ใจกล้าด้วย

บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้

ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต
ALDI Food Blog ดู Blog
Maeboon Diarist ดู Blog
ระบบจะบันทึกคะแนนโหวต เฉพาะการโหวต 5 ครั้งล่าสุดในแต่ละวันเท่านั้น

โดย: ชมพร (ชมพร

) วันที่: 1 เมษายน 2558 เวลา:14:55:24 น.

เขียนเล่าได้สนุกชวนติดตามทีเดียวค่ะแม่บุญ

อ่านแล้วชื่นชมคุณแม่มากทีเดียว

แม้คุณพ่อคุณแม่จะจากไปนานแล้ว แต่ความทรงจำดีๆนี้จะยังอยู่ตลอดไป

Maeboon Diarist ดู Blog

โดย: ร่มไม้เย็น

วันที่: 2 เมษายน 2558 เวลา:14:23:42 น.

มีดอกไม้ สวยๆ ..

ไม่ลืม ที่จะนำมาฝาก แม่บุญ ค่ะ ..

โดย: foreverlovemom

วันที่: 4 เมษายน 2558 เวลา:10:45:20 น.

สวัสดีพี่แม่แม่บุญค่ะ .. ไม่ได้แวะมาบ้านพี่นาน บันทุกลูกรถไฟของพี่ไปถึงตอนที่ 9 แล้ว .. พี่สบายดีนะคะ ... ขอบคุณพี่มาก ๆ ที่แวะไปที่บล็อกค่ะ

โดย: Tristy

วันที่: 4 เมษายน 2558 เวลา:10:56:22 น.

โดย: tuk-tuk@korat

วันที่: 4 เมษายน 2558 เวลา:14:38:04 น.

โดย: สมาชิกหมายเลข 4713825

วันที่: 12 สิงหาคม 2561 เวลา:17:53:17 น.