Bloggang.com : Maeboon : ลูกรถไฟ ๑ ...วันวาน วันแห่งความทรงจำ

ลูกรถไฟ ๑ ...วันวาน วันแห่งความทรงจำ

เรื่องราวที่จะนำมาเล่าสู่กันฟังในครั้งนี้ เป็นเรื่องราวของแม่บุญเมื่อครั้งยังเป็นเด็กที่เติบโตมาจากเด็กต่างจังหวัดทางภาคอิสานของไทย เรื่องราวเมื่อครั้งยังไม่ได้ย้ายเข้ามาอาศัยอยู่ในกรุงเทพฯ ซึ่งเมื่อนึกถึงครั้งใดก็ก่อให้เกิดความสุขใจ ความคิดถึงผู้คนที่ได้เกี่ยวข้องกัน ซึ่งเป็นที่มาของการนำเรื่องราวในอดีตมาเล่าให้ท่านผู้อ่านได้อ่านและได้รู้จักแม่บุญในอีกแง่มุมหนึ่งค่ะ อนึ่งเรื่องราวเหล่านี้ย้อนกลับไปเมื่อแม่บุญเป็นเด็กน้อย ๔๐ กว่าปีมาแล้วนะคะ

กราบเท้าแม่กับพ่อ ที่ได้ให้ชีวิต เลือดเนื้อและวิญญาณ ให้ลูกได้เติบโตมาจนสามารถยินหยัดอยู่ได้จนทุกวันนี้ ขอให้ดวงวิญญาณของทั้งสองท่านได้โปรดรับรู้ว่า ลูกๆ ยังรักและคิดถึงอยู่เสมอ ความดีอันใดที่จะเกิดขึ้นจากเรื่องราวเหล่านี้ ขอยกให้เป็นบุญกุศลของแม่กับพ่อ ขอให้ท่านไปสู่สุขคติด้วยเทอญ...

ขอเชิญติดตามอ่านเรื่องราวได้นับแต่บัดนี้ ....

ลูกรถไฟ

เราเป็นเด็กอิสานเหมือนที่คนกรุงเขาชอบเรียกกัน เพราะเราเกิดที่ภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศไทย เราเกิดที่โคราชหรือนครราชสีมา แล้วก็มาเติบโตที่จังหวัดอุดรธานี เพราะพ่อเราทำงานรถไฟไง พ่อต้องย้ายที่ทำงานพวกเราก็ต้องย้ายตามพ่อไปทุกๆ ที่นั่นแหละ

พ่อเราเป็นคนอิสานแต่งงานกับแม่ที่เป็นลูกสาวคนเดียวของยายเป็นคนอิสานแต่กำเนิดเช่นกัน พ่อเทียวไล้เทียวขื่อไปหาแม่ทั้งๆ ที่ยายรังเกียจพ่อ เพราะพ่อจน แต่ในที่สุดพ่อก็ได้แต่งงานกับแม่จนได้ พ่อเรียนจบแค่ประถม ๔ ในสมัยนั้นแล้วก็ได้มาทำงานรถไฟ ส่วนแม่เรียนจบประถม ๔ เช่นกัน แม้ว่ายายจะมีที่นามากมายแต่ยายก็ไม่ยอมให้แม่ทำนา แต่กลับให้เขาเช่าที่นาทำกิน ส่วนแม่ตอนนั้นครูใหญ่ที่โรงเรียนไปขอยายให้แม่มาเป็นครูที่โรงเรียน แต่แม่ก็ไม่ได้เป็นเพราะมาแต่งงานกับพ่อเสียก่อน เรื่องทั้งหมดนี้พ่อเล่าให้เราฟังตอนที่เราโตเป็นผู้ใหญ่ที่พอจะรู้ความแล้ว พ่อเล่าไปก็หัวเราะชอบใจที่เอาชนะยายได้

เพราะพ่อเราทำงานรถไฟ สมัยก่อนเวลามีคนถามว่าพ่อทำงานอะไร เราก็จะบอกว่าทำงานรถไฟ พวกเขาก็จะร้อง อ๋อ..ลูกรถไฟ ทุกที เราก็เลยชินแล้วก็ภูมิใจมากๆ ที่เป็นลูกรถไฟ เรายังโชคดีที่เกิดมาทันได้เห็นรถจักรไอน้ำแบบเก่า วิ่งจากกรุงเทพฯ ไปหนองคาย พอมาจอดเติมฟืนที่สถานีอุดรฯ ที่พ่อเราทำงานอยู่ เรายิ่งภูมิใจที่พ่อเราตัวเล็กกว่ารถไฟ แต่สามารถสั่งให้รถถอยหลัง เดินหน้าอย่างที่พ่อเราต้องการได้ ก็พ่อเรามีตำแหน่งเป็น พนักงานสับเปลี่ยน ทีแรกเราไม่รู้ว่าคืออะไร ได้ยินแต่พวก กรรมกร ที่เขารับจ้างขนของเรียกพ่อเราว่า นาย เราเลยคิดว่าพ่อเราใหญ่...แต่ความจริงแล้ว พ่อเรา เป็นแค่คนคอยสับหลีก ขบวนรถไฟให้อยู่ในรางที่ถูกต้อง รถจะได้ไม่ชนกันไง พ่อมีนายอีกที ที่เขาเรียกว่า นายสถานี แล้วพ่อก็เรียก นาย เหมือนกัน สรรพนามนี้เลยรู้กันว่า ใช้เรียกคนที่มีตำแหน่งสูงกว่า แต่สำหรับเรา พ่อเราเก่งที่สุด ส่วนแม่...เป็นแม่บ้าน พ่อชอบพูดแนะนำกับคนอื่นๆ แบบนี้เวลามีคนถาม ว่าแม่ทำงานอะไร ก็น่าจะใช่นะเพราะแม่ทำงานทุกอย่างๆ ที่แม่บ้านต้องทำ ทั้งยังต้องดูแลลูกอีกหลายคน

บ้านที่ครอบครัวเราอาศัยอยู่เป็นบ้านพักของการรถไฟที่เขามีสวัสดิการให้พนักงานอยู่ฟรีระหว่างที่ยังทำงานให้การรถไฟฯ พอครบรอบปีก็จะมีการย้ายไปประจำที่จังหวัดอื่น แล้วแต่ตำแหน่ง แต่ทุกที่จะมีบ้านให้พัก สำหรับตำแหน่งที่สูงขึ้น เช่น นายสถานี เขาจะมีบ้านส่วนตัวให้อยู่ โดยไม่ต้องอยู่รวมกันในบ้านที่ปลูกยาวเป็นห้องแถว เหมือนพนักงานตำแหน่งรองๆ ลงไป ห้องแถวที่ว่าเขาจะสร้างบ้านเป้นห้องแถวยาวๆ แบ่งเป็น 10 ห้อง มีบันได แยกหรือรวม แล้วแต่แบบ คนที่ไม่มีลูกก็คงสบายหน่อยเพราะมีแค่ 1 ห้องนอน และ 1 ห้องครัวเล็กๆ ให้ ขั้นกลางด้วยชานเล็ก ๆ เป็นการแบ่งเขตเท่านั้นเอง

แต่ครอบครัวเราเป็นครอบครัวใหญ่ พ่อและแม่ มีลูก 8 คน รวมทั้งหมด 10 คนพอดี โชคดีที่พ่อถูกย้ายมาก่อนที่จะมีคนมาอยู่จนเต็มห้องแถว พ่อเลยเลือก 2 ห้องริมสุดเป็นบ้านของพวกเรา แม้จะมี 2 ห้องติดกัน แล้วเอาฝนังที่กั้นกลางออก ก็ยังไม่พออยู่ดี พ่อเราพอจะมีฝีมือในเรื่องงานช่างไม้อยู่บ้าง เลยต่อเป็นห้องออกไปอีกด้านที่ติดสนามหญ้า ทำเป็นห้องใหญ่ 1 ห้องแล้วเอาตู้มากั้นตรงกลางแบ่งเป็นห้องนอนให้เรากับพี่สาว ที่เหลือก็เอาไว้เป็นห้องนั่งเล่น ดูทีวี รับแขกบ้างในบางครั้ง ชั้นล่างก็ทำเป็นห้องครัวเปิดโล่ง 2 ด้าน กลางคืนก็แค่เอาไม้มากั้นปิด ส่วนพี่คนอื่นๆ ก็นอนรวมกันเป็นคู่ ๆ

ห้องที่พ่อกับแม่เลือกเป็นห้องสุดท้ายส่วนทางหัวแถวก็มีครอบครัวของเพื่อนที่ทำงานกับพ่อ มีลูกหลายคนเช่นกัน แล้วก็ทำห้องสองห้องสำหรับครอบครัวของเขาเหมือนบ้านของเรา ลูกๆ ของครอบครัวนี้ต่อมาก็กลายเป็นเพื่อนสนิทกับลูกๆ ของครอบครัวพ่อกับแม่ จนมาถึงปัจจุบัน เมื่อครั้งแม่กับพ่อจากไป ทุกๆ คนในครอบครัวนั้นก็มาร่วมงานด้วยเสมอ พวกเราโตมาด้วยกันจนเหมือนญาติสนิททั้งๆ ที่ไม่ได้มีความผูกพันกันมาก่อน

ส่วนพี่ชายของเรา ที่พ่อและแม่ส่งไปอาศัยอยู่กับท่านเจ้าอาวาสที่รู้จักกันที่วัดที่กรุงเทพฯ ใกล้กับอนุสาวรีย์ชัยฯ ตั้งแต่เด็กเพื่อไปเรียนหนังสือ พอให้ได้อาศัยเดินไปโรงเรียนโดยไม่ต้องจ่ายค่ารถเมล์ นานๆ ครั้งพ่อกับแม่จะลงไปเยี่ยมพร้อมข้าวสาร หรือของกินติดไม้ติดมือเท่าที่จะมีกำลังพอซื้อได้ เจ้าอาวาสท่านใจดีไม่เคยเรียกร้องอะไรจากพ่อและแม่เลย จนพี่ชายเราเรียนจบมัธยมปลายถึงได้ย้ายไปอยู่บ้านน้าที่รู้จักกับแม่มานานจนนับถือกันเป็นเสมือนพี่น้อง

แล้วพี่เราก็เจริญรอยตามพ่อสอบเข้าทำงานรถไฟได้ หลังจากผิดหวังทีสอบนายร้อย จปร ผ่านข้อเขียน แต่ตกสัมภาษณ์เพราะไม่มีเส้นสายใหญ่โตเหมือนคนอื่น ไม่งั้นป่านนี้พี่เราคงมีดาวหลายดวงบนบ่ากระทบแสงแดดเล่นให้ดูโก้ไปเลย ถึงจะไม่ได้ใส่ชุดทหารอย่างที่ชอบแต่ก็มีเครื่องแบบของการรถไฟที่มีดาวบนบ่าเช่นกัน ที่สำคัญพี่เรามีความสุขกับการทำงานก็พอ .....

อ่านต่อตอนหน้าค่ะ

Create Date : 17 มกราคม 2558

Last Update : 30 กันยายน 2563 12:28:31 น.

19 comments

Counter : 1848 Pageviews.

ยาวกว่านี้ก็ได้นะคะ อิอิ
สนุกๆ รอติดตามค่ะ อยากฟังชีวิตสมัยนั้น

โดย: ตุ๊ก IP: 94.23.252.21 วันที่: 17 มกราคม 2558 เวลา:3:32:26 น.

สวัสดีค่า แม่บุญ ^^
อ่านเรื่องราววัยเด็กแล้ว
สมัยก่อนลูกเยอะจัง
เหมือนปู่กับย่านุ่นก็ลูก 9 คนเลยค่ะ
อยู่บ้านพักทหารอากาศ คล้ายๆแม่บุญเลย
นึกถึงบ้านย่าขึ้นมาทันที

ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆค่ะ
รออ่านตอนหน้าค่า

มีความสุขมากๆนะคะ

โดย: lovereason

วันที่: 18 มกราคม 2558 เวลา:1:23:12 น.

สวัสดีครับแม่บุญ

มาติดตามอ่าน "ลูกรถไฟ" เรื่องจริงชุด "ลูกอิสาน" ตอนแรก
แม่บุญเล่าเรื่องได้ละเอียด น่าติดตามครับ

บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้

ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต
Maeboon Diarist ดู Blog

ปล.มีภาพวิวสวย ๆ จากยอดเขาบ๊อบพีค นิวซีแลนด์มาฝากด้วยครับ

โดย: ทองกาญจนา

วันที่: 18 มกราคม 2558 เวลา:11:00:21 น.

แม่บุญเล่า เห็นภาพเลยครับ...

เคยไปเที่ยวหาเพื่อนที่บ้านพัก รถไฟที่อุบล เป็น
ห้องที่แคบมาก ตอนนั้นยังคิดว่าจะอยู่ได้อย่างไร

พอย้ายเข้า กท. ไปเช่าบ้านอยู่ โห..แคบยิ่ง
กว่า.... คุณพ่อคุณแม่แม่บุญเก่งนะครับ เลี้ยงลูก

ได้เยอะเลย

ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต
wicsir Travel Blog ดู Blog
Maeboon Diarist ดู Blog

โดย: ไวน์กับสายน้ำ

วันที่: 19 มกราคม 2558 เวลา:11:20:39 น.

การได้เขียนบันทึกเก็บไว้ในบล้อก
เป็นการทบทวนตัวเองไปด้วย
ได้เห็นการเติบโตของชีวิตไปด้วย

เป็นเรื่องที่ดีมากๆเลยนะครับพี่ไก่

คนอ่านก็ได้ประโยชน์ด้วย

โดย: กะว่าก๋า

วันที่: 19 มกราคม 2558 เวลา:19:00:05 น.

วันวานยังหวานอยู่
มาอ่านเรื่องราวในอดีตชวนติดตามครับ
Maeboon Diarist

โดย: moresaw

วันที่: 19 มกราคม 2558 เวลา:21:42:13 น.

สวัสดียามเช้าครับพี่ไก่

โดย: กะว่าก๋า

วันที่: 20 มกราคม 2558 เวลา:6:15:36 น.

สวัสดีปีใหม่ค่ะ แม่บุญ ขอบคุณที่แวะไปเรื่อยๆ ค่ะ อิ๋วก็นานๆ เข้าบล๊อกค่ะ รีวิวเดือนละครั้งแต่แอบมาดูเพื่อนๆ บ้างคะ

แม่บุญได้กลับเมืองไทยทุกปีแบบนี้ คงได้มีโอกาสเจอกันสักวันนะคะ

โดย: Sai Eeuu

วันที่: 20 มกราคม 2558 เวลา:13:01:39 น.

สวัสดีค่ะแม่บุญ แวะเข้ามาตอบที่บล็อกก่อนนะคะ
ฟ้าไปช่วงปลายตุลา หมดฤดูเที่ยวแล้วคนเลยน้อย พื้นที่เลยดูแล้ง
ถ้าไม่เบื่ออาหารประเภทเส้น (แนวๆอาหารทิเบต) ก็อยู่ได้ไม่ยากค่ะ แต่ พกไปเองจะดีกว่า ^^ ตัวเลือกค่อนข้างจำกัดค่ะ

โดย: กาบริเอล

วันที่: 20 มกราคม 2558 เวลา:20:33:55 น.

สวัสดีค่ะแม่บุญ..

ฟ้านั่งอ่านพร้อมกับแอบยิ้มถึงเรื่องเรื่องราวที่แสนจะน่ารักของครอบครัว"ลูกรถไฟ "ไม่ได้ค่ะ

แม่บุญมีพรสวรรค์ในการเรียบเรียงเรื่องเล่าในอดีตได้น่าอ่านและชวนติดตามมากค่ะ..ฟ้ามีเวลา ฟ้าต้องเข้ามาอ่านเรื่องที่แม่บุญเขียนทุกครั้ง

และฟ้าต้องขอสารภาพเลยว่า..ฟ้าชอบเรื่องราวที่แม่บุญเขียนทุกเรื่องค่ะ บางเรื่องให้ทั้งความรู้ ความสนุกสนาน รวมถึงข้อคิดต่างๆนาๆที่มีประโยชน์ด้วยค่ะ

ฟ้าขอบคุณสำหรับสิ่งดีๆที่แม่บุญนำมาแบ่งปันกันนะคะ

บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้

ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต
find me pr Music Blog ดู Blog
Maeboon Diarist ดู Blog

ระบบจะบันทึกคะแนนโหวต เฉพาะการโหวต 5 ครั้งล่าสุดในแต่ละวันเท่านั้น

โดย: พิรุณร่ำ

วันที่: 20 มกราคม 2558 เวลา:20:42:34 น.

อ่านแป๊บ ๆ เพลิน จบเลยค่ะพี่ ... พี่เขียนเรื่องราวได้น่าติดตามจริง ๆ ... เคยมีเพื่อน ที่มีพ่อแม่ เป็นข้าราชการ ของการรถไฟเหมือนกันค่ะ พอจินตาการห้องแถวที่พี่พูดถึงได้ .. พี่สนุกเลยนะคะ มีพี่น้องหลายคน อบอุ่น .. แถมยังมีเพื่อนบ้านน่ารัก สนิทกันจนเหมือนญาติด้วย

ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต
คนบ้า(น)ป่า Literature Blog ดู Blog
Maeboon Diarist ดู Blog

โดย: Tristy

วันที่: 21 มกราคม 2558 เวลา:4:38:11 น.

ชอบอ่านเรื่องงเล่าของคุณไก่ เล่าง่ายๆ
เห็นภาพสนุกดี ยิ่งช่วงนี้กำลังต้องวุ่นวาย
กับสุขภาพมากๆ อ่านแล้วสบายใจดี
อ้อสุขภาพก็คือผลจากยาที่กินรักษาโรค
ทำให้ค่าไตพุ่งปรี๊ดดดจนโดนสั่งหยุดยา
ทั้งหมด ดื่มน้ำวันละ 15 แก้าเพื่อขับออก
ตอนนี้ก็เลยเอาแต่นอนเพราะโดนจำกัด
อาหารหลายอย่างด้วย ประมาณว่า เซ็งจิ

รักษาสุขภาพด้วยเด้อครับ

โดย: nulaw.m (คนบ้า(น)ป่า

) วันที่: 21 มกราคม 2558 เวลา:10:07:42 น.

lสวัสดีครับ..แม่บุญ
วันนี้ได้เข้ามาอ่านครับ
คงจะได้เข้ามาอ่านตอนต่อไปด้วยครับ

โดย: หมุนตามไมล์

วันที่: 21 มกราคม 2558 เวลา:13:39:17 น.

สนุกดีค่ะพี่ รอติดตามตอนต่อไปค่ะ

สันเขื่อน ริมเขื่อน ไม่ว่าเขื่อนไหน ร้อนนะคะ แต่เราก็ไปกันอยู่เรื่อย

โดย: สายหมอกและก้อนเมฆ

วันที่: 21 มกราคม 2558 เวลา:18:24:13 น.

สวัสดีครับ แม่บุญ

ขอบคุณมากๆ ครับสำหรับคำแนะนำในการดูแลแม่
อย่างที่บอกไว้นะครับว่าคนดูแลทำกับข้าวหาข้าวหาปลา
อาบน้ำ ทำให้ทุกอย่าง
เป็นงานของหลานสาวทั้งหมด จนบางครั้งก็ทำเอาเหน็ดเหนื่อยจนพาหงุดหงิด
ตัวผมเองไม่ค่อยได้มีส่วนดูแลเท่าไหร่ นอกจากพาไปหาหมอประจำตามนัด
อาการที่แม่เป็นอยู่นี้จะน้อยลงถ้ามีคนคอยชวนพูดชวนคุยด้วย แกชอบคุย
ที่ผมห่วงที่สุดก็คือ วันสุดท้ายแม่จะวางจิตไม่ได้อาจจะไปอบายได้ง่ายๆ
เคยได้ลองทำอย่างที่แม่บุญแนะนำบ้าง แต่ยังไม่จริงจังเท่าไหร่
ช่วงปีใหม่นี้แม่ไปอยู่บ้านพี่สาวระยะหนึ่ง กลับมาจะพยายามทำให้มากขึ้นครับ.

โดย: หมุนตามไมล์ IP: 1.10.195.17 วันที่: 22 มกราคม 2558 เวลา:1:38:19 น.

สวีสดีค่ะแม่บุญ
เข้ามาอ่านบันทึกเล็กๆแต่ยิ่งใหญ่ค่ะ
อ่านเพลินแป๊ปๆจบอีกแล้ว
รออ่านตอนต่อไปนะคะ

อากาศไม่ค่อยดี หิมะตก
ระวังสุขภาพด้วยนะคะพี่
ปลายปีเจอกันค่า
ทุกคนที่บ้านสบายดีค่ะ
หวังว่าพี่ก็คงสบายดีเหมือนกันนะคะ

โดย: phunsud

วันที่: 22 มกราคม 2558 เวลา:14:42:08 น.

สวัสดีค่ะแม่บุญ
อ่านบันทึกของแม่บุญแล้ว ก็ให้หวลคิดถึงตอนเด็ก ๆ เหมือนกันค่ะ
เรื่องราวสมัยยังเด็ก ๆ นี่น่าจดจำนะคะ คิดถึงแล้วก็อดยิ้มกับตัวเองไม่ได้

โดย: ALDI

วันที่: 23 มกราคม 2558 เวลา:4:04:54 น.

โดย: สมาชิกหมายเลข 4713825

วันที่: 16 สิงหาคม 2561 เวลา:14:03:02 น.

ทำยังไงถึงจะได้อ่านตอนค่อไปคะแม่บุญ

โดย: Pim IP: 110.168.218.122 วันที่: 2 ตุลาคม 2563 เวลา:16:37:17 น.