Group Blog |
มุมมองชีวิต หลังก้าวผ่าน การเป็นมนุษย์เงินเดือน สวัสดีค่ะ ห่างหายไปนานมากมายยยยย วันนี้ มีโอกาสกลับมาเขียนบล็อกอีกครั้งนึง เพราะ.... สืบเนื่องมาจาก เมื่อคืน มีน้องที่เพิ่งกลับมาจากเรียนตปท.โทรมาปรึกษาเรื่องงานที่กำลังจะไปทำ ทำให้เราฉุกคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เลยคิดว่า อืม.. เอามาแปะไว้เล่นๆ ในบล็อกดีกว่า เผื่อจะเป็นแนวทาง สำหรับคนที่กำลัง เบื่อ หรือ ท้อแท้ กับการทำงานประจำอยู่ค่ะ เริ่มเลยนะคะ... ตอนเราได้รับการว่าจ้าง ให้เข้าไปทำงานในบริษัทเอกชนแห่งนึง ตอนแรกที่ได้รับโทรศัพท์ยืนยันการรับเข้าทำงาน เรากำลังนั่งกินข้าวอยู่กับครอบครัว พอทุกคนรู้ว่า เราได้ไปทำงานที่นี่แล้ว ที่บ้านดีใจกันยกใหญ่ เฮกันทั้งบ้าน ด้วยเงินเดือน จำนวนนึง ที่เราดีใจสุดๆ ว่า เราได้ตามที่เราเรียกไป พูดง่ายๆ ว่า สมหวังดังใจคิด ว่างั้นเถอะค่ะ (เป็นเรื่องธรรมดาใช่มั๊ยคะ ที่เวลาเราได้งานใหม่ เราจะรู้สึกแบบนั้นกัน... เนอะ) โอเคค่ะ ไปเริ่มงาน เราก็ได้รับมอบหมายให้ทำงานตำแหน่งนึง ก็ทำๆๆๆๆๆ ทำไป จนวันนึง เรารู้สึกว่า ทำไม งานมันหนักจังนะ ทำไมงานมันเยอะแบบนี้นะ ทำแบบนี้ ไม่คุ้มเงินเดือนเลยอะ จ้างเรามาแค่นี้ แต่ให้เราทำขนาดนี้ ไหวปะเนี่ย (ความคิดด้านลบ ได้เริ่มต้นขึ้น) งานก็เยอะ เพื่อนร่วมงานก็ชักเอาเปรียบ เจ้านายก็ตาบอดเสียเหลือเกิน ไม่เห็นหรือไง ว่าใครอู้งานขนาดไหน ทำไม หันไปหันมา ไม่มีคนทำ ก็โยนมาให้เราทำฟระ ยัยคนนั้น ว่างจะตาย แชททั้งวัน ทำไม ไม่โยนให้มันทำอะ ระบบองค์กร ห่วยแตกขนาดนี้ จะไหวเหรอ ขออะไรไป ก็ไม่อนุมัติ ทำไม คนนั้น เค้าลาได้ตลอดเลยอะ ทีเราจะลาบ้าง นายมีเหตุผลโยเยตลอดเลยอะ ยัยคนนี้ ป่วยอีกแระ อะไรเนี่ย ลาป่วยทุกเดือนเลยอะ เอาเปรียบกันสุดๆ ความคิดด้านลบ เริ่มทวีคูณไปเรื่อยๆ พาลไปตั้งแต่ เพื่อนร่วมงาน, หัวหน้างาน, ทีมงานซัพพอร์ต, ลูกน้อง และ สุดท้าย ไปถึงองค์กร ถามว่า ลาออกดิ ถ้าอยู่ไม่ไหว ทำไม ไม่ลาออก เหตุผลจะมีอธิบายกับตัวเอง สารพัด พูดง่ายๆ ว่า ถ้าจะว่าไป ที่นี่ก็ดีอยู่แล้วนี่ (แต่มันไม่พอ มาหักลบกับมุมมองด้านลบที่ตัวเองมีอยู่ได้เลย) จนสุดท้าย อยู่ๆ ไปเป็นแรมปี ได้ปรับเงินเดือน ไปถึงจุดสูงส่ง อารมณ์ติเตียน องค์กร และ เพื่อนร่วมงาน ไปถึงเจ้านาย ก็ไม่เคยหยุด หรือ น้อยลง มีแต่มากขึ้น.. มากขึ้น.. จนสุดท้าย ถึงจุดแตกหัก การลาออก จึงได้บังเกิดขึ้น (ระหว่างทาง ไปขอลาออกบ่อยมากๆๆๆ ค่ะ แต่นายไม่เคยอนุมัติเลย) และแล้ว ก็ได้ออกสมใจ เราเลยได้กลายร่างมาเป็นคนว่างงาน (สมใจอยาก) วันสุดท้าย ที่หอบสมบัติขึ้นรถกลับบ้าน สิ่งที่แว่บเข้ามาในหัว คือ - ตายแระ ฟาดฟัน กับ ยัยคนนั้นเกือบตาย สุดท้าย ก็จบลงแค่นี้แหละเนอะ - เขียนอีเมล์ ต่อสู้กับเพื่อนร่วมงาน เพื่อไม่ให้ตัวเองดูแย่ในสายตานาย ปั้นคำไปสารพัด สุดท้าย ก็จบลงแค่นี้แหละเนอะ - ยัยคนนั้นก็ยังคงแชทต่อไป - เจ้านายก็ยังคงตาบอดต่อไป - องค์กรก็ยังคงไม่ซัพพอร์ตพนักงานต่อไป ทุกอย่างมันจบลงโดยสิ้นเชิง ณ วันที่เราก้าวขาออกจากออฟฟิศ ทำให้เราคิดเลยว่า ชีวิตการทำงาน ที่ "มีความทุกข์ หรือ ที่ "มีความสุข" อย่างแท้จริง ถ้าจะหากันจริงๆ ในการทำงาน มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับ เพื่อนร่วมงาน หรือ เจ้านาย หรือ องค์กร เลย มันอยู่ที่ "ตัวเราเอง" นั่นแหละ ถ้าเรารู้จักปล่อยวาง แบ่งแยกอารมณ์ แบ่งแยก ความรู้สึกนึกคิดได้ "ทุกข์" จะเกิดขึ้นมา "น้อยกว่าสุข" ค่ะ นับจากนั้นมา เราเลยสอนเด็กๆ รอบตัวทุกๆ คนว่า วันนึงที่คุณก้าวผ่านชีวิตตรงนั้นมาแล้ว คุณจะรู้เลยว่า ที่ผ่านมา คุณปล่อยให้ มะเร็งทางอารมณ์ ทำร้ายคุณขนาดไหน วันที่ก้าวขาออกมา ทุกอย่างมัน "จบ" จริงๆ นะ เพราะฉะนั้น ปล่อยวางเถอะค่ะ ทำหน้าที่ ที่เราได้รับมอบหมายให้ดีที่สุด ส่วนคนเป็นนาย ตาบอด หรือเปล่า ส่วนตัวแล้ว เราเอง ก็ได้กลายเป็นเจ้าธุรกิจเล็กๆ ธูรกิจนึง ขอบอกตรงนี้เลยว่า เค้าตาไม่บอดหรอกค่ะ มีแต่จะแกล้งบอดหรือเปล่า นั่นอีกเรื่องนึงค่ะ (ยกเว้น พวกที่บังเอิญฟลุ๊คเข้ามาเป็นนาย นั่นก็อีกเรื่องนึงนะคะ คือ ไม่ไหวจะเคลียร์จริงๆ แต่คนพวกนี้ รับรองได้.... อยู่ได้ไม่นานหรอกค่ะ พวกอยู่นานๆ อะ เค้าแกล้งบอดทั้งนั้นแหละค่ะ) ขอฝาก Paragraph นี้ไว้อีกครั้งนะคะ สำหรับทุกๆ ท่าน ที่กำลังเบื่องาน เบื่อนาย เบื่อเพื่อนร่วมงาน ขอให้ย้อนกลับไปในวันที่...... พอทุกคนรู้ว่า เราได้ไปทำงานที่นี่แล้ว ที่บ้านดีใจกันยกใหญ่ เฮกันทั้งบ้าน ด้วยเงินเดือน จำนวนนึง ที่เราดีใจสุดๆ ว่า เราได้ตามที่เราเรียกไป พูดง่ายๆ ว่า สมหวังดังใจคิด ว่างั้นเถอะค่ะ (เป็นเรื่องธรรมดาใช่มั๊ยคะ ที่เวลาเราได้งานใหม่ เราจะรู้สึกแบบนั้นกัน... เนอะ) ขอฝากไว้แค่นี้แหละค่ะ ขอให้มี ความสุข กับการทำงานมากๆ นะคะ สู้ๆ ค่ะ Fighting!!! ปล.เนื้อหาผิดถูกประการใด ต้องบอกก่อนเลยนะคะ ว่านี่คือแค่ "ความเห็นส่วนตัว" ของเราเท่านั้นเองค่ะ... ปล.เห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วยยังไง แวะมาแชร์กันได้นะคะ ^___^
อ่านแล้วมีกำลังใจ ขึ้นมาเลยค่ะ ว่าแล้ว ก้อกลับไปตั้งใจ ทำยอดขาย ดีฟ่า สู้ๆ เพื่อคนข้างหลัง ✌
โดย: ฝน ค่ะ IP: 125.24.145.18 วันที่: 6 กรกฎาคม 2560 เวลา:17:25:42 น.
เฟค ว่าป้ะถ้าดีจริงทำไมถึงอยากออกล่ะเพราะเจ้านายมันโง่เชื่อลูกทีมแบบใจว่า อีกไม่นานเจ๊งนะเพราะว่าเคยประสบมาละจากทีมเดิมๆแต่พอเปลี่ยนทีมมุมมองเปลี่ยนคนรอบข้างเขาหวาดกลัวน้อยลง
โดย: เฟคทั้งเพ IP: 49.230.231.124 วันที่: 21 ตุลาคม 2561 เวลา:7:42:08 น.
เฟค ว่าป้ะถ้าดีจริงทำไมถึงอยากออกล่ะเพราะเจ้านายมันโง่เชื่อลูกทีมแบบใจว่า อีกไม่นานเจ๊งนะเพราะว่าเคยประสบมาละจากทีมเดิมๆแต่พอเปลี่ยนทีมมุมมองเปลี่ยนคนรอบข้างเขาหวาดกลัวน้อยลง
โดย: เฟคทั้งเพ IP: 49.230.231.124 วันที่: 21 ตุลาคม 2561 เวลา:7:42:16 น.
|
~~ LucKy_RiN ลัล..ล้า..~~
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [?]
Link |
|||||||||||||
