ช่วงนี้ฝนตกทุกวันโดยเฉพาะช่วงบ่ายถึงเย็น  ต้นไม้ใบไม้ชูช่อเขียวขจีสดชื่นมองแล้วสบายตา แต่ฉันไม่ค่อยชอบนักเพราะฟ้าอึมครึมของฤดูฝนทำให้รู้สึกเหงาโดยไม่มีเหตุผล และที่สำคัญนอกเหนือจากความเหงาแล้ว สายฝนพรำมักทำให้ฉันเป็นไข้หวัดไม่ค่อยสบายอยู่ร่ำไป

พอคิดว่าอยากจะเก็บภาพฝนพรำก็มัวแต่คิดช้าไม่ทันสักที  เก็บได้แต่ภาพต้นไม้ฉ่ำน้ำหลังฝนที่พอจะไปวัดไปวากับเขาได้บ้าง   บางทีเวลาพยายามทำอะไรอย่างตั้งใจบางครั้งฉันมักจะเกร็งและทำไม่ได้ดีอย่างที่คิด

ที่สุดฉันก็หมดความพยายามที่จะรอถ่ายภาพฝนสวยๆ...กลับมาทำกิจกรรมโปรดที่ชอบ

วันนี้ได้ดูข่าวเด็กหญิงสี่ขวบป่วยเป็นโรคลูคีเมียและจัดงานแต่งงานกับบุรุษพยาบาลที่เธอแอบชอบแล้ว  ฉันก็นึกถึงซีรีย์ญี่ปุ่นเรื่องหนึ่งที่มีเค้าโครงมาจากเรื่องจริงของหญิงสาวมัธยมที่ป่วยเป็นโรคลูคีเมียและจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน 

ซีรีย์ที่มีกิมมิคเป็น ‘ฝน’ถึงสามช่วงเวลา

Crying Out Love In The Center Of The World

อยากกู่ร้องบอกรักให้ก้องโลก

ซีรีย์ญี่ปุ่นเรื่องราวของ ‘ความรัก การจากลา และ One Moment in Time’

เปิดฉากมาที่พระเอก“ซากุทาโร่” ในวัย 34 ปี เป็นคุณหมอผู้คร่ำเคร่งกับงานหนักและอมทุกข์อยู่เสมอเขาได้รับจดหมายจากคุณครูสมัยมัธยมว่าโรงเรียนที่เคยเรียนกำลังจะถูกปรับปรุงใหม่อยากให้เขากลับไปเยี่ยมสักครั้ง หลังจากไม่ได้กลับไปนานเกือบยี่สิบปีนับตั้งแต่จากมา

ความทรงจำในอดีตย้อนกลับมาหาเขาอีกครั้งซากุทาโร่เดินสะเปะสะปะไปจนหมดสติท่ามกลางสายฝนกลางถนนผู้คนพลุกพล่านในคืนหนึ่ง เขาถูกพาตัวส่งโรงพยาบาลวันต่อมาซากุทาโร่ตัดสินใจกลับบ้านเกิดพร้อมกับ เถ้ากระดูกในขวดแก้วที่มี ‘อากิ’ อยู่ในนั้น ซากุทาโร่เลือกที่จะเก็บบางส่วนของคนรักไว้กับตัวเขาตลอดเวลาโดยไม่ได้โปรยเถ้าที่อูลูลู่จนหมดดั่งตั้งใจแต่แรก

17ปีแห่งความทรงจำวัยเยาว์ที่มีต่ออากิเป็น 17 ปีแห่งความทรมาน มีหญิงสาวคนหนึ่งที่อยากเข้ามาเติมเต็มซากุทาโร่รู้ทุกอย่าง  แต่เขาปฏิเสธไม่รับรู้ว่าหล่อนมีใจให้ เขากลับไปยังสถานที่ที่มีอากิอยู่ในทุกอณูของเรื่องราวและความทรงจำช่วงที่มีความสุขก็ย้อนกลับมาในห้วงคำนึง

อากิเป็นตัวแทนนักเรียนกล่าวคำอำลาในงานศพของครูซากุทาโร่ก้าวไปยืนเคียงข้างพร้อมร่มคันหนึ่ง  แต่ถึงอย่างไรฝนทำให้เปียกปอนไปด้วยกันทั้งคู่เป็นความประทับใจเล็กๆ ที่ก่อตัว  ก่อนจะสานสัมพันธ์ผ่านเทปคาสเซ็ทและรายการวิทยุ เกิดเรื่องราวมากมาย  จนถึงวันที่อากิป่วยด้วยโรคลูคีเมีย

เป็น11 ตอนของซีรีย์ที่ชอบมาก อาจเพราะดูซีรีย์ก่อนจะได้มาอ่านนิยายและอาจเพราะเวลาที่มากกว่าเวอร์ชั่นหนังที่มีเพียงแค่ 2 ชั่วโมงเศษ  ทำให้ซึมซับความรู้สึกของเรื่องราวได้ดีกว่าและสุดท้ายซีรีย์ก็ทำให้ฉันยิ้มออก  

เมื่อซากุทาโร่เลือกที่จะปลดปล่อยเถ้ากระดูกที่เหลือของอากิในลานวิ่งที่เป็นสถานที่แห่งความทรงจำเธอสามารถวิ่งได้อย่างเป็นอิสระเหมือนดั่งเถ้ากระดูกที่ล่องลอยไปกับสายลมและ ในที่สุดเขาก็ได้เริ่มต้นชีวิตใหม่อีกครั้งกับผู้หญิงคนใหม่...

ซีรีย์โดดเด่นที่นักแสดงนำรุ่นเล็กแจ้งเกิดทั้ง ยามาดะ ทาคายูกิ และฮารุกะ อายาเสะ ให้โด่งดังและกวาดรางวัลมากมายจนเป็นคู่ขวัญและร่วมแสดงด้วยกันต่อใน Byakuyakou (พระอาทิตย์เที่ยงคืน) ซีรีย์แห่งความอึมครึมมืดมน  ซึ่งต่อยอดความสำเร็จจากเรื่องนี้ด้วยทีมนักแสดงและทีมกำกับชุดเดียวกันทั้งหมด

Crying Out Love In The Center Of The World

พร่ำหัวใจเพรียกหารักที่กลางโลก

             เวอร์ชั่นหนังจากเรื่องเดียวกัน  ได้รับเสียงตอบรับและรางวัลมากมายเช่นกัน แต่ส่วนที่ไม่เหมือนกันคือตัวแสดงเวอร์ชั่นนี้โดดเด่นที่ซากุทาโร ในวัย 34 ได้นักแสดงดังอย่าง โอซาวะ ทาคาโอะ เจ้าของบทบาทสุดฮิตจากดร.จิน มาแสดงนำร่วมกับ โค ชิบาซากิ ที่รับบทคู่หมั้นของซากุทาโร่ (ที่ในหนังสือและซีรีย์ไม่มี) เธอเป็นบทที่เพิ่มมาอย่างดีงามตามท้องเรื่อง

โค ชิบาซากิ  รับผิดชอบบท ริสสึโกะสาวขาพิการได้อย่างน่าสงสาร  และเธอคือบทเฉลยของเรื่องราวทั้งหมดในเวอร์ชั่นหนัง  นอกจากโค จะแสดงได้ดีแล้ว  ยังร้องเพลงประกอบเวอร์ชั่นซีรีย์ของเรื่องเดียวกันจนได้รางวัลเพลงนำยอดเยี่ยมมาครอง  และส่วนที่ไม่พูดถึงไม่ได้คือ อากิ ในเวอร์ชั่นหนังอย่าง นากาซาวะ มาซามิ ก็โดดเด่นมากและเป็นนักแสดงวัยรุ่นยอดนิยมในขณะนั้น

             บทที่แตกต่างจากทั้งหนังสือ และซีรีย์ เหมือนหนังคนละม้วนทำให้เวอร์ชั่นหนังกวาดทั้งเงินและรางวัลไปครองได้มากมายจากการตีความที่แตกต่าง แต่อิ่มในอีกรูปแบบหนึ่งได้เช่นกัน  จนมีการซื้อลิขสิทธิ์นิยายไปสร้างเป็นเวอร์ชั่นหนังเกาหลี

My Girl & I

รักสุดท้ายของนายเจี๋ยมเจี้ยม

เวอร์ชั่นเกาหลีได้นักแสดงนำหญิงสุดโด่งดังในขณะนั้นอย่าง ซองเฮเคียว จากรักนี้ชั่วนิรันดร์ มาประกบกับ ชาแตฮุน พระเอกดังจาก My Sassy Girl ผลงานกำกับของผู้กำกับอินดี้ กวักแจยอง เจ้าของผลงานรางวัลมากมายจาก The Classic คนแรกของหัวใจ คนสุดท้ายของชีวิต

เป็นเวอร์ชั่นที่ทำได้ใกล้เคียงบทประพันธ์มากที่สุด  แต่กลับไม่ประสบความสำเร็จและ นับว่าเป็นการแสดงหนังใหญ่เรื่องแรกของซองเฮเคียวที่ไม่ประสบความสำเร็จและไม่ทำให้หนังได้เงินเท่าที่ควร

จะเห็นได้ว่าทั้งสามเวอร์ชั่นสร้างจากนวนิยายเล่มเดียวกัน แต่กลับมีแค่แก่นเรื่องที่คล้ายกันแต่รายละเอียดปลีกย่อยไม่เหมือนกันเลย 

ซึ่งนี่อาจเป็นเสน่ห์อีกอย่างหนึ่งของนวนิยายขายดีระดับเบสต์เซลเลอร์ยอดขายสูงถึง 4 ล้านเล่ม เรื่องนี้

อยากกู่ร้องบอกรักให้ก้องโลก

Sekai No Chushin De Ai Wo Sakebu

By…Kyoichi Katayama

“คนบางคน พระเจ้าแค่ให้มาให้เจอกันแต่ไม่ได้ให้มาอยู่ด้วยกัน”

            ไม่ใช่ว่าทุกชีวิตที่เกิดมาจะพบกับรักแท้หรือได้อยู่กับคู่ของเราอย่างสุขสมหวังเสมอไป บางครั้งความรักอาจผ่านมาชั่วประเดี๋ยวเหมือนสายลมพัดผ่าน ทิ้งไว้เพียงความรู้สึกอ้างว้างและค่อยๆ รางเลือนไปเมื่อมีใครอีกคนเข้ามาใครบางคนที่พอจะทดแทนความรู้สึกที่ขาดหายไป

            ทว่า...บางคนเมื่อคนรักจากไป เขาไม่อาจเริ่มต้นกับรักครั้งใหม่ได้อีกเลย

             คำนำจากนวนิยายอยากกู่ร้องบอกรักให้ก้องโลก วรรณกรรมละเมียดละไมแห่งรักของคนที่ได้มาพบกันในช่วงเวลาหนึ่งแล้วก่อกำเนิดรักแท้ที่สร้างความประทับใจเนิ่นนานให้ผู้อ่าน

             เปิดฉากมาที่ 4 เดือนหลังการจากไปของ ‘อากิ’ หญิงสาววัย 17 ปี ที่เสียชีวิตจากโรคมะเร็งเม็ดเลือดขาว หรือลูคีเมียทำให้ซากุทาโร่ หรือ “ซัคจัง” คนรักเดินทางร่วมกับพ่อและแม่ของเธอเพื่อไปโปรยเถ้ากระดูกให้เธอยัง ‘อูลูลู่” สถานที่แห่งหนึ่งในออสเตรเลียที่ว่ากันว่า ณ.ที่แห่งนี้คือ  ใจกลางของโลก...สถานที่ที่อากิใฝ่ฝันอยากจะไปให้ได้สักครั้งและเธอก็ได้ไปจริงๆ

              กระดูกของอากิถูกโปรยให้ล่องลอยไปกับสายลมของขุนเขาสีแดงกว้างไกลสุดลูกหูลูกตาของอูลูลู่แต่ซัคจังแอบเก็บเถ้าของเธอใส่ไว้ในโหลแก้วเล็กๆ ไม่ได้โปรยออกไป และพกติดตัวตลอดเวลาเป็นเวลานานถึง17 ปี โดยที่พ่อแม่ของอากิก็ยังไม่รู้

              หนังสือเล่าย้อนไปเริ่มตั้งแต่ทั้งคู่เจอกันเมื่อครั้งม.2 เป็นการเล่าเรื่องผ่านสรรพนามบุรุษที่ 1 คือ ซัคจังตลอดเรื่องราวดำเนินไปจากการเล่าในมุมมองของเขาที่มีต่อ อากิ ต่อความรักของเขา ต่อญาติพี่น้องโดยเฉพาะความรักของปู่ของซัคจังที่มีต่อหญิงสาวคนหนึ่ง เป็นเหมือนตัวอย่างความรักที่มั่นคงให้ซัคจังเห็น และเป็นต้นแบบของเขาในทุกๆเรื่อง

การได้รู้จักกับอากิและใช้ไปรษณียบัตรสื่อสารเล่าเรื่องราวจริงบ้างแต่งบ้าง  ผ่านรายการวิทยุเพื่อหวังของรางวัลเล็กน้อยสร้างความประทับใจให้แก่อากิ จนทั้งสองสนิทสนมกัน  ก่อนที่เธอจะป่วย ด้วยโรค ‘โลหิตจางเพราะระบบหมุนเวียนเลือดไม่ดี’

เธอไม่เคยรู้ตัวว่าเป็นโรคร้ายแต่คนฉลาดอย่างอากิ ไม่นานก็รู้จนได้ว่าตัวเองป่วยเป็นอะไร จากในหนังสือตอนหนึ่ง สื่อถึงความกลัวในจิตใจของทั้งสองได้แม้เป็นเพียงคำพูดสั้นๆ

            “อากิเกิดวันที่ 17 ธันวาใช่ไหม”

            “ส่วนซัคจังก็เกิดวันที่ 24 ธันวา”

            “นี่ก็หมายความว่าตั้งแต่วินาทีที่ฉันลืมตาดูโลกใบนี้ ฉันก็มีอากิอยู่แล้วไม่เคยไม่มีเลยแม้แต่วินาทีเดียว”

            “หยั่งงั้นเหรอ”

            “โลกที่ฉันเกิดมา เป็นโลกที่มีอากิ สำหรับฉันแล้วฉันไม่เคยรู้จักโลกที่ไม่มีอากิ แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าโลกแบบนั้นมีจริงหรือเปล่า”

            “ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ถึงฉันจะไม่อยู่ แต่โลกนี้ก็จะดำรงอยู่ต่อไป”

            “ความสั้นยาวของกาลเวลาสำคัญมากขนาดนั้นเชียวเหรอช่วงเวลาที่ได้อยู่กับซัคจังนั้นสั้นก็จริง  แต่ก็มีความสุขมากมากเสียจนคิดว่าคงไม่มีอะไรสุขใจมากไปกว่านี้อีกแล้ว  ฉันคิดว่าตัวเองคงจะมีความสุขมากกว่าใครๆ ในโลกนี้แม้แต่เสี้ยววินาทีนี้...มันเพียงพอแล้วสำหรับฉัน เราเคยคุยกันแล้วไงสิ่งที่มีชีวิตอยู่ในตอนนี้ แม้ฉันจะตายไปแล้ว มันก็จะยังคงอยู่ชั่วนิรันดร์”

             หลังงานศพของอากิผ่านไป ซัคจังใช้ชีวิตอยู่ต่อไปอย่างไร้ความสุข  แต่สิ่งที่เหลืออยู่เป็นแรงผลักดันให้เขาตั้งใจเรียนโดยไม่วอกแวกถึงสิ่งใดนอกจากคิดถึงอากิ  ในที่สุดเขาก็สอบเข้าเป็นนักศึกษาแพทย์ด้วยความตั้งใจว่าอยากหาทางรักษาผู้ป่วยด้วยโรคแบบเดียวกับที่อากิเป็น

             ความทุกข์ทรมานของซัคจังถึงจุดสิ้นสุดในที่สุด...เมื่อเขาได้กลับมาเยี่ยมบ้านเกิด และเปิดลิ้นชักแห่งความทรงจำที่มีรอยโหว่แหว่งวิ่น และเติมเต็มความทรงจำใหม่อีกครั้ง

หลังผ่านไป17 ปี ในที่สุด ‘ซัคจัง’ ก็ปลดปล่อย ‘อากิ’ ให้ล่องลอยไปกับสายลมอีกครั้ง...

 +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ขอบคุณของแต่งบล็อคสวยๆ จากคุณยายเก๋าและคุณญามี่ค่ะ

ขอบคุณภาพและเพลงประกอบจากอินเตอร์เนตค่ะ

ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านค่ะ

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

เอนทรีนี้ร่วมกิจกรรม 'ภาพเล่าวันฝนพรำ' กับบล็อกแกงค์ค่ะ

Create Date : 26 กรกฎาคม 2558
Last Update : 26 กรกฎาคม 2558 1:36:16 น.		25 comments
Counter : 3807 Pageviews.
Share Tweet