ถนนสายนี้มีตะพาบ 168 : ความหวั่นไหวของคุณพ่อนักเล่านิทาน
ถนนสายนี้มีตะพาบ168 ความหวั่นไหวของคุณพ่อนักเล่านิทาน โจทย์โดยคุณเป็ดสวรรค์
ทักษ์ไม่เคยคิดเลยว่าการได้รู้จักหญิงสาวซึ่งเป็นครูพละของลูกสาวที่เผอิญมาพักอยู่ห้องติดกันและได้ให้ความช่วยเหลือหล่อนจากเหตุการณ์คับขัน จะทำให้เขาและหล่อนต้องมาผูกพันกันนับแต่ตัดสินใจเปิดประตูให้หญิงสาวร่างเล็กก้าวเข้ามาในห้อง น้ำหอมนอนหงายกางแขนขาขวางเต็มเตียงเป็นที่น่าขยาดน้อยเสียเมื่อไหร่ทักษ์ตามเข้ามาหยุดยืนเคียงข้างหล่อนแล้วมองลูกสาวอย่างเอ็นดู ตัวเขาเองชินแล้วแต่หญิงสาวข้างกายนี่สิ... คุณแน่ใจนะครับว่าจะนอนกับแก แน่ใจสิคะ ปิ่นมณีเงยหน้าสบตาถ้าคุณอนุญาต ได้อยู่แล้ว ทักษ์ยิ้มมุมปากแล้วก้มมองหน้าหญิงสาวที่พอสบตาเขาแล้วเมินไปอีกทางท่าทางเงอะงะของหล่อนทำให้ชายหนุ่มนึกขำในใจปิ่นมณีนั่งริมเตียงยกแขนน้ำหอมวางข้างตัว แล้วเอื้อมไปยกแขนอีกข้าง แต่เด็กน้อยพลิกตัวด้วยความรำคาญขาป้อมๆ วาดตะแคงฟาดเข้าให้ที่สะบักหลังปิ่นมณีจนล้มคว่ำบนเตียง โอ๊ย! น้ำหอมทำไมนอนดิ้นจัง หล่อนตั้งสติได้ตะแคงข้างมาทางน้ำหอม เจอขาเล็กๆชี้เด่มาตรงหน้าแล้วตวัดคีบเอวหล่อนราวกับหมอนข้าง ปิ่นมณีหน้าเหยเกจะยกขาอวบเล็กออกจากตัวแต่แล้วก็ต้องตกใจนิ่งขึงเพราะได้ยินเด็กน้อยละเมอ คุณแม่ขา... น้ำหอมคิดถึงคุณแม่น้ำหอมอยากกอดคุณแม่ เอ่อ น้ำหอมจ๊ะ ปิ่นมณีพยายามเบี่ยงตัวออก แต่มือน้อยยังกอดเอวหล่อนแน่น คุณหนวดทำไงดี หล่อนถามเสียงเบาขอความช่วยเหลือ ทักษ์เผลอลูบหนวดหรอมแหรมเบาๆ แล้วบอก เดี๋ยวผมจัดการเอง พูดจบลงนั่งคุกเข่าบนเตียง ยกขาแขนลูกสาวออกจากตัวหล่อนแล้วจัดท่าทางให้หันนอนตรงหัวนอนก่อนจะยกตัวอวบป้อมลากขึ้นไปนอนหนุนหมอนด้วยความชำนาญ ปิ่นมณีเท้าสองแขนโก้งโค้งลุกขึ้นนั่งคลำสะโพกตัวเองป้อยๆหน้ามุ่ย อีกหน่อยฉันว่าน้ำหอมไปเรียนต่อยมวยดีกว่าดูมีแวว หืม ทักษ์หันมามองเมื่อลงนั่งข้างเตียงลูกสาวผมออกจะเรียบร้อย ร้อยก็เรียบมากกว่าสิคะ หล่อนค้อน จระเข้ฟาดหางฉันซะจุกเลย ผมว่าถ้าไม่อยากจุกกว่านี้คุณควรจะไปนอนเตียงเล็กนั่น ทักษ์จัดแจงห่มผ้าให้ลูกสาวไม่สนใจมองคนเจ็บ ปิ่นมณีหน้ายู่ตอบ สุภาพบุรุษไล่ผู้หญิงลงจากเตียงแบบนี้หรือคะ ถ้ายังอยากรอดกลับบ้านพรุ่งนี้เขามองสบตาหล่อนตรงๆ ผมว่าคุณทำตามที่บอกดีกว่า พูดซะน่ากลัว ปิ่นมณีหน้าแดงก่ำ อดวูบไหวในคำพูดสองแง่สองง่ามของชายหน้าหนวดไม่ได้ ฉันขอโทษนะคะ ที่มากวนคุณ มันค่อนข้างเป็นเหตุผลงี่เง่ายังไงก็ไม่รู้ หล่อนเสียงอ่อยลุกย้ายไปนั่งเตียงเล็กริมประตูระเบียงมองทักษ์หย่อนตัวกึ่งนั่งกึ่งนอนข้างลูกสาว ไม่เป็นไรครับ เขาเหลือบมองหล่อน แต่คราวหน้าอย่าทำแบบนี้กับใคร ทำไมคะ ไม่มีอะไรหรอก คุณอาจจะไม่โชคดีถ้าเป็นคนอื่นทักษ์ขยิบตาซ้ายใส่หล่อนจนหนวดกระดิก ผมขอตัวเข้าห้องน้ำก่อนคุณก็พักเถอะ ปิ่นมณีมองตามนึกถึงคำพูดชายหนุ่มแล้วรู้สึกว่าหล่อนไว้ใจคนมากไปถ้าหากเขาไม่ใช่คนดี มีหวังหล่อนคงไม่รอด แต่ก็ยังดีที่มีน้ำหอมอยู่ด้วย อย่างน้อยนายหนวดมาดเซอร์ก็ยังน่าจะเป็นสุภาพบุรุษพอจากที่มองเห็นและได้สัมผัสแค่ไม่กี่ชั่วโมง ทักษ์ลูบไรหนวดครึ้ม มองผมหยักศกนิดๆเปียกลู่ไม่เป็นทรงของตัวเองหน้ากระจกแล้วได้แต่ถอนใจเขาปล่อยตัวจนดูมอมแมมเกินกว่าจะดูได้จริงอย่างที่ผู้หญิงคนนั้นบอก ตั้งแต่มีน้ำหอม ชีวิตที่ดูจะรุ่งโรจน์ก็ดับวูบยิ่งไม่มีแม่ของลูกด้วยแล้ว ภาระตัวเล็กก็ตกเป็นของเขาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ไม่ว่าการเลี้ยงดูจิตใจ ให้การศึกษา ทุกอย่างล้วนเป็นเรื่องยากสำหรับอดีตครูศิลปะที่รักอิสระอย่างเขามาก ไม่เคยคิดถึงใจใครก็ต้องคิด ในเมื่อมันเป็นไปแล้วและชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไปจะไปร้องแรกแหกกระเชอกับใครคนนั้นก็ดูจะน่าละอายเกินไปและไม่ใช่นิสัยของเขา พอก้าวออกจากห้องน้ำมาทักษ์ก็ต้องแปลกใจที่เห็นลูกสาวตัวน้อยนั่งคุกเข่าเท้าคางสองข้างมองหน้าปิ่นมณีหลับปุ๋ยไปแล้วทั้งที่ยังไม่ได้อาบน้ำด้วยซ้ำเด็กน้อยหันมาถามทันทีที่ทักษ์เดินมาหยุดยืนข้างๆ ทำไมครูปิ่นถึงมานอนนี่ได้คะ เรื่องมันยาวน่ะค่ะ แล้วน้ำหอมตื่นมาทำอะไรคะ ทักษ์ค้อมตัวมองหน้า ดึกแล้วนะมานอนกันดีกว่า เด็กน้อยส่ายหน้าพรืด ดื้อตาใสไม่หายข้องใจ น้ำหอมอยากเข้าห้องน้ำ ก็เลยตื่นเจอครูปิ่นตกใจหมดเลยค่ะ งั้นตอนนี้หายตกใจแล้วก็มานอนค่ะ ทักษ์ก้าวขึ้นเตียงฝั่งห้องน้ำแล้วตบที่นอนเรียกลูกสาวแต่เด็กน้อยยังคงอิดออดทำหน้าปุเลี่ยน เมื่อกี้น้ำหอมฝันว่าได้กอดแม่พอเห็นครูก็เลยคิดถึงแม่ค่ะ งั้นเอาไว้เราค่อยมาเยี่ยมแม่ใหม่ในปีหน้านะ ทักษ์ยื่นนิ้วก้อยให้ น้ำหอมทำตาม สองพ่อลูกหัวเราะให้กันเป็นสัญญาก่อนที่เด็กน้อยจะทำปากยื่น ลุกขึ้นบอกพ่อ ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะเดี๋ยวค่อยมานอน ทักษ์พยักหน้ารับรู้พอคล้อยหลังร่างป้อมๆ ของลูกสาว สายตาของเขาก็จับจ้องมองหญิงสาวบนเตียงเล็กหล่อนเข้ามาในเวลาที่เขาและลูกหวนรำลึกถึงคนสำคัญพอดี ครูปิ่นแรงเยอะชอบทำเก่ง แต่ท่าทางขี้กลัวคนนี้เป็นลูกเต้าเหล่าใคร เจอคนแบบไหนทำให้เจ็บช้ำมากัน ดวงตาสีดำสนิทเหม่อมองดวงหน้างดงามตรงข้ามอย่างเผลอไผลจนเด็กน้อยออกจากห้องน้ำมายืนตรงหน้าบังสายตาจากภาพครูสาวร่างเล็กที่นอนคุดคู้อยู่ ทักษ์รู้สึกตัวยิ้มแหยให้ลูกสาวก่อนจะเปิดผ้าห่มตบเบาๆ ให้ขึ้นมา น้ำหอมขึ้นที่นอนได้โอบแขนป้อมรอบคอพ่อ แล้วหอมเบาๆ อ้อน คุณพ่อขา เล่านิทานให้ฟังหน่อย สามทุ่มแล้วนะ ทักษ์ดูนาฬิกาข้อมือ พรุ่งนี้เรากลับเรือเที่ยวแรกนะคะ กลับสายหน่อยก็ได้นี่คะน้ำหอมปิดเทอมแล้วนี่นา แต่มันผิดข้อตกลงของเรานะคะอย่าลืมสิว่าพรุ่งนี้คุณยายกลับมาจากวัดแล้ว น้ำหอมคิดถึงคุณยายเด็กน้อยทำปากยู่ หน้าง้ำแต่เสียงอ้อนไม่เลิก ไม่มีทางลืมหรอกค่ะแต่ตอนนี้อยากฟังนิทานมากกว่า ทักษ์ยิ้มพลางลูบหัวด้วยความเอ็นดูยื่นแขนให้หนุนเป็นการบอกใบ้ว่าอนุญาตเด็กน้อยยิ้มกว้างตาเป็นประกายซบหน้าลงกับอกพ่อรอฟัง กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วยังมีหมาจิ้งจอกตัวหนึ่ง มันลื่นตกลงไปในบ่อน้ำซึ่งลึกมากแต่มันตะเกียกตะกายเกาะขอบบ่อไว้ได้ ไม่นานก็มีหมาป่าผ่านมาเจอหมาจิ้งจอกจึงร้องขอความช่วยเหลือ ท่านผู้กรุณา ได้โปรดช่วยข้าด้วยเถิดข้าจะพยุงตัวไม่ไหวแล้ว ทักษ์ทำเสียงเล็กแบบหมาจิ้งจอกน่าสงสารแล้วเหลือบมองลูกสาวที่นอนเงียบเอามือปิดปากด้วยความลุ้นระทึกแต่ตายังแป๋วอยู่ก็หลุดยิ้มออกมา มองเลยไปทางปิ่นมณีนอนหลับตะแคงหันหน้ามาซุกตัวผ้าห่มแล้วก็สงสาร หล่อนคงเหมือนหมาจิ้งจอกตัวน้อยที่หลงอยู่ในบ่อมืดหาทางขึ้นไม่เจอ เล่าต่อสิคะคุณพ่อ จ้ะๆ ลูบหัวเด็กน้อยเบาๆแล้วเล่าต่อ หมาป่าชะโงกดู แล้วบอกว่า โอ!เจ้าช่างน่าเวทนาจริงๆ เจ้าน่าสงสารเหลือเกินที่มีสภาพเช่นนี้ข้ารู้ว่าเจ้าเศร้าเพียงใด ส่งขาหน้ามาให้ข้าจะดึงเจ้าขึ้นเอง ทักษ์เล่าทำเสียงใหญ่แหบแบบคนแก่น้ำหอมซุกหน้าแนบอกพ่อ เกลี่ยนิ้วป้อมๆ ข้างไรหนวด เหมือนเรากับครูปิ่นเลยน้ำหอมหัวเราะคิกคัก ครอบครัวหมาป่ากับครูจิ้งจอกน้อย ช่างเปรียบนักนะลูกพ่อจะฟังต่อไหมคะ ทักษ์ขยี้ผมหยิกลอนเล็กเบาๆ พ่อว่าน้ำหอมหลับก่อนนิทานจบอีกแน่ๆ ไม่หรอกค่ะ เด็กน้อยกอดเอวพ่อแน่น เล่าต่อนะคะ ขอบคุณท่านมากขอบคุณมากจริงๆ หมาจิ้งจอกขึ้นมาได้หมอบราบกับพื้นแสดงความขอบคุณหมาป่าแก่ด้วยความจริงใจถึงแม้หมาป่ากับหมาจิ้งจอกจะไม่ถูกกันแต่ด้วยความมีเมตตา ทำให้จิ้งจอกน้อยจอมเจ้าเล่ห์ร้องไห้ออกมาอย่างจริงใจ ทักษ์เล่าจบก็ถามทั้งที่ตามองเพดานครุ่นคิดมือลูบผมน้ำหอมเบาๆ นิทานเรื่องนี้สอนว่าอะไรน้ำหอมบอกพ่อสิคะ เงียบ ไม่มีเสียงตอบรับ หลับอีกแล้ว คนปากเก่งของพ่อ ทักษ์หัวเราะในลำคอ ก่อนจะปิดไฟหัวเตียงแล้วตะแคงกอดลูกสาวตัวน้อยไว้ในอ้อมอก มองหญิงสาวอีกคนผ่านความมืดเห็นเพียงเงาสลัวรางจากไฟดวงเล็กริมระเบียงที่สาดแสงผ่านม่านเข้ามารำไร หวั่นไหว...ความรู้สึกนี้กำลังแล่นเข้ามาจู่โจมหัวใจของเขาเข้าให้แล้ว คุณจะยกโทษให้ผมได้ไหม ริสา ถ้าหากผมจะมองใครคนอื่นนับจากนี้... ชายหนุ่มลูบผมลูกน้อยในอ้อมกอดแล้วถอนหายใจหนักหน่วง ดวงตาสีดำสนิทยังคงทอดมองข้ามไปไม่ละจากร่างบอบบางบนเตียงเล็กตรงหน้าไปแม้แต่วินาทีเดียว...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตะพาบรอบนี้เกิดจากความสงสารในตัวละครค่ะออกอากาศกับลูกสาวสองคนมาหลายรอบแล้ว คราวนี้ให้คุณพ่อเขาหวั่นไหวดีกว่า จะได้ชุ่มชื่นหัวใจบ้าง ++++++++++++++++++++++++++++++
ขอบคุณของแต่งบล็อกสวยๆ จากคุณยายเก๋าและคุณญามี่ค่ะ ขอบคุณเพลงๆ เพราะๆ จากยูทูปค่ะ ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่า ^____^
| Create Date : 15 ธันวาคม 2559 |
| Last Update : 15 ธันวาคม 2559 14:55:06 น. |
|
18 comments
|
| Counter : 1173 Pageviews. |
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 76 คน [
มาอ่านตะพาบค่ะ
จิตใจมนุษย์ต่อให้เข้มแข็งแค่ไหน
ก็ต้องมีเวลาที่หวั่นไหวบ้าง
ลาบล๊อกไปนานค่ะคุณนุ่น เพิ่งเข้ามาเมื่อวาน