นิทานหลอกเด็ก

โจทย์โดย : คุณเป็ดสวรรค์

            กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว...มีฝูงตัวต่อบินเข้าไปในห้องเก็บอาหาร พบโถน้ำผึ้งโถหนึ่งหกอยู่บนพื้น พวกมันบินตรงไปที่น้ำผึ้งอันหอมหวาน และไม่ยอมบินไปที่อื่นเลย 

            จนน้ำหวานที่ทั้งข้นและเหนียวหนืด ยึดเกาะขาของฝูงตัวต่อมากขึ้น มากขึ้น จนในที่สุดพวกมันก็ไม่สามารถดึงขาออกมาได้

          “พวกเราช่างโง่เขลาอะไรอย่างนี้”

             ตัวต่อกล่าวอย่างสำนึกผิด

          “เพราะความโลภเห็นแก่กินแท้ๆ ทำให้เราต้องมาพบจุดจบอย่างน่าอนาถถึงเพียงนี้...”

           “คุณพ่อขา นิทานจบแล้วเหรอคะ”

           เด็กน้อยเอ่ยถาม คุณพ่อพยักหน้าแทนคำตอบแล้วถามกลับ

“นิทานเรื่องฝูงตัวต่อกับโถน้ำผึ้งนี้ สอนอะไรหนูบ้าง ตอบได้ไหมลูก”

            “สอนให้รู้ว่าน้ำผึ้งทั้งหอมหวาน แล้วก็เหนียวจนตัวต่อไปติดกับ แล้วบินต่อไม่ได้ค่ะ” 

             เด็กน้อยตอบทั้งลังเลไม่แน่ใจ คุณพ่อได้ฟังถึงกับอมยิ้มแล้วตอบ

            “นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า เวลาคนเราเกิดความโลภมักจะทำอะไรไม่คิดและทำให้เกิดผลร้ายตอบแทน กว่าจะรู้ตัวก็สายเกินกว่าจะกลับตัวได้ทันค่ะ”

            “งั้นถ้ากลับตัวไม่ทัน ตัวต่อทั้งฝูงก็จะตายใช่ไหมคะพ่อ”

            เด็กน้อยยังคงสงสัย คุณพ่อนักเล่านิทานได้แต่พยักหน้า ไม่อยากจะบอกลูกถึงความจริงอันโหดร้าย ต่อจากนั้นจึงถามเด็กน้อยว่า

            “จบนิทานไปหลายเรื่องแล้วง่วงนอนรึยังคะ”

            เด็กน้อยส่ายหน้าพรืด แล้วตอบ“ยังไม่ง่วงค่ะ คุณพ่อเล่าอีกนะคะ”

            คุณพ่อพยักหน้า บิดตัวอย่างเมื่อยขบเล็กน้อย เพราะหัวทุยของลูกสาวตัวน้อยหนุนแขนอยู่นาน ดวงตาแป๋วยังไม่มีวี่แววความง่วง คุณพ่อนักเล่านิทานจึงเริ่มเล่าเรื่องอีกครั้ง

           กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว...มีหมาป่าอดโซตัวหนึ่ง เดินทางรอนแรมมาจนมาพบหมารูปร่างอ้วนท้วนเข้า หมาป่าจึงทักหมาอ้วนว่า

         “โอ้โฮ! เจ้าทำยังไงถึงได้อ้วนท้วนสมบูรณ์อย่างนี้ ข้าอยากจะเป็นอย่างเจ้าบ้าง”

           หมาอ้วนตอบไปว่า “ง่ายมากเลย เพียงแต่ทำอย่างที่ข้าทำเท่านั้น แล้วชีวิตของเจ้าก็จะเปลี่ยนไปทันที”

         “แล้วข้าต้องทำยังไง”

           หมาบ้านตัวอ้วนยิ้มอมภูมิ แล้วตอบ “เจ้าก็แค่เพียงคอยวิ่งไล่กัดพวกหัวขโมยที่แอบเข้ามาในบ้าน คอยคุ้มครองพวกมนุษย์ให้ปลอดภัยเท่านั้นเอง”

            หมาป่าฟังอย่างกระตือรือร้นมีความหวัง แล้วเหลือบไปเห็นปลอกที่คอของหมาอ้วน จึงถามด้วยความสงสัยว่าคืออะไร

หมาอ้วนตอบว่า “ก็ปลอกคอไง ใส่เอาไว้เพื่อให้มนุษย์ผู้เป็นนายใช้ร้อยโซ่จูงไปไหนต่อไหนได้นะสิ”

“ปลอกคอรึ” หมาป่าผอมโซคราง “แล้วโซ่ด้วย หมายความว่าเจ้าไม่สามารถไปไหนต่อไหนได้ตามที่เจ้าต้องการน่ะสิ”

“ใช่ ไม่เห็นสำคัญตรงไหนเลยเพื่อนเอ๋ย แค่กินอิ่มนอนหลับ มีที่ซุกหัวนอนก็พอแล้ว”

“สำคัญสิ เพื่อนผู้โง่เขลา เพราะข้ายอมอดอยากดีกว่าที่จะต้องสูญเสียอิสรภาพ เพียงเพื่อแลกกับผลประโยชน์เล็กน้อยแค่นี้”

           “จบแล้ว...หนูรู้รึเปล่าว่านิทานเรื่องหมาป่ากับหมาอ้วนนี้สอนว่ายังไง”

            คุณพ่อนักเล่านิทานถาม เด็กน้อยในอ้อมกอดยกนิ้วชี้ทั้งสองจิ้มขมับสองข้างของตน สีหน้าครุ่นคิด

           “ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก อิกคิวซังขอเวลาคิดก่อนนะคะ อ๋อ! รู้แล้วค่ะนิทานเรื่องนี้สอนว่า...”

           “ว่าอะไรคะ” คุณพ่อทำหน้าตื่นเต้น

           “ว่า...เพราะปลอกคอมันอึดอัด และโซ่มันก็หนักด้วย หมาป่าผอมโซสู้น้ำหนักปลอกคอและโซ่ไม่ไหว ก็เลยไม่ชอบสิคะ” เด็กน้อยตอบ

            คุณพ่อพยักหน้า ไม่รู้ว่าตนเล่าเรื่องไม่เข้าใจ หรือลูกยังเด็กเกินกว่าจะเข้าใจจึงตอบเด็กน้อยไปว่า

“มันก็ใช่แบบที่หนูคิดเหมือนกัน พ่อจะเติมให้อีกนิดหนูจะได้เข้าใจมากขึ้นไม่ว่าคนหรือสัตว์ก็รักอิสระด้วยกันทั้งนั้น ไม่มีใครหรืออะไรอยากตกเป็นทาสของคนอื่น เพียงเพราะผลประโยชน์และความสุขสบายหรอก...เข้าใจไหมลูก”

เด็กน้อยเริ่มง่วง หาวหวอดตอบกลับคุณพ่อนักเล่านิทานไปว่า 

“หนูไม่อยากใส่ปลอกคอเหมือนหมาอ้วนค่ะ หนูชอบอิสระมากกว่า”

“อิสระแต่ผอมโซ ต้องหิวตลอดเวลานะหรือคะ”

เด็กน้อยพยักหน้าแต่ทำหน้าครุ่นคิด แล้วเอ่ยเสียงเศร้า “หนูสงสารหมาอ้วนจัง”

คุณพ่อนักเล่านิทานลูบผมเด็กน้อย แล้วถามอีก “ง่วงรึยังคะนิทานจบไปหลายเรื่องแล้วนะ พ่อเริ่มง่วงแล้วนะคะ”

“หนูอยากฟังอีกค่ะ นะคะ คุณพ่อนะคะ” เด็กน้อยออดอ้อน คุณพ่อถอนหายใจ แต่ก็เริ่มเล่านิทานต่ออีกครั้ง

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว... มีหมาจิ้งจอกตัวหนึ่ง ไปเจอกล่องกล่องหนึ่งตั้งอยู่ จึงเข้าไปคุ้ยเขี่ยสิ่งของในนั้นดู ด้วยหวังว่าอาจจะมีอาหารเก็บซ่อนอยู่แต่มันกลับพบว่าเป็นกล่องที่บรรจุแต่ของเล่นเอาไว้เท่านั้น

หมาจิ้งจอกคาบสิ่งของชิ้นแล้วชิ้นเล่าออกมา และเจอหน้ากากรูปหน้าคนอันหนึ่ง จึงใช้เวลามองดูอย่างพินิจพิเคราะห์อยู่นาน ในที่สุดก็เอ่ยขึ้นว่า

“น่าเสียดายจริงๆ หน้ากากนี้ถึงจะดูจากภายนอกว่าสวยงามเพียงไหน แต่ข้างในกลับกลวงโบ๋ ไร้ค่าสิ้นดี”

หมาป่าเอ่ยอย่างหมดแรง เมื่อไม่พบสิ่งที่ต้องการ...

           “นิทานเรื่องหมาจิ้งจอกกับหน้ากาก สอนอะไรหนูบ้างคะลูก” คุณพ่อนักเล่านิทานถามทันทีที่เล่าจบ

“สอนว่า... ว่า... หนูคิดไม่ออกค่ะ”

เด็กน้อยตอบหน้าตาเฉย คุณพ่อถึงกับหัวเราะเพราะคราวนี้ได้เฉลยเร็วกว่าปกติ

“สอนเรื่องการมองคนค่ะ คนที่สวมใส่เสื้อผ้า หรือหน้าตาสวยงามบางครั้งก็ไม่ได้หมายความว่าคนคนนั้นเป็นคนดีเสมอไป”

“ถึงจะใส่หน้ากากสวยๆ ก็ไม่ได้หมายความว่าเป็นคนดีหรือคะ”เด็กน้อยถาม

“ใช่ค่ะ เพราะฉะนั้น หนูต้องเป็นคนดีที่สวยงามทั้งภายใน และภายนอก เข้าใจไหมลูก”

คุณพ่อนักเล่านิทานถามกลับ เด็กน้อยพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะหาวหวอดอีกครั้ง แต่ยังไม่ยอมแพ้ขอฟังนิทานเรื่องใหม่ คุณพ่อถอนหายใจ ถ้าหากไม่เล่านิทานหลอกเด็ก ดูท่าราตรีนี้คงอีกยาวนาน

“ถ้าอย่างนั้นก็ไปอาบน้ำก่อนนะคะ กลับมาคุณพ่อจะเล่าเรื่องเด็ดให้ฟังรับรองหนูต้องชอบแน่นอน”

เด็กน้อยตาโตด้วยความตื่นเต้นก่อนจะรีบลุกไม่อิดออด

“แน่ๆ นะคะ หนูอาบน้ำเสร็จแล้วจะมาฟังต่อ คุณพ่อห้ามหลับก่อนนะ”

“แน่นอนจ้ะ พ่อหนูเคยโกหกหรือคะ”คุณพ่อย้อนถาม เด็กน้อยหน้าเสียรีบตอบ

“ไม่เคยค่ะ แล้วคุณพ่อจะเล่านิทานเรื่องอะไร หนูเคยฟังรึยัง”

“นิทานเรื่องหนังสี่จอค่ะ...รับรองหนูไม่เคยฟังแน่ๆ รีบๆ นะลูก ดึกแล้ว”

คุณพ่อโบกมือไล่ เด็กน้อยรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปด้วยความดีใจสุดขีดที่จะได้ฟังนิทานสี่จอเรื่องใหม่...

จบแล้วจ้า

Create Date : 11 ธันวาคม 2558
Last Update : 11 ธันวาคม 2558 2:49:00 น.		51 comments
Counter : 1829 Pageviews.
Share Tweet