โจทย์โดย : คุณเอื้อ tifun

เรื่องฮาๆ ที่น่าอับอาย.. ในชีวิตประจำวัน

สวัสดีค่ะวันนี้โจทย์ตะพาบเรื่องฮาๆ มาในวัน ‘มาฆบูชา’ ซึ่งเป็นวันสำคัญทางพระพุทธศาสนาอีกหนึ่งวัน ขอให้ทุกท่านประสบพบเจอแต่สิ่งดีๆเข้าวัดทำบุญจิตใจผ่องแผ้ว เบิกบานค่ะ

ส่วนจขบ. จะเขียนอะไรดี คิดไปคิดมาหาไม่ได้ อืม..สงสัยจะเป็นคนต่อมความฮาติดลบ เขียนเรื่องโก๊ะๆ ของตัวเองซะน่าจะดีกว่าใกล้ตัวที่สุดแล้ว

ชีวิตนี้เคยทำเรื่องอับอายมากกว่าเรื่องฮาๆหลายเรื่องอยู่เหมือนกัน เล่าสามวันก็ไม่จบยกตัวอย่างคร่าวๆ สัก 2 เรื่อง มีเรื่องเกี่ยวกับรองเท้าที่ดูเหมือนจะมีวีรกรรมด้วยมากที่สุดแล้ว

เคยไหมคะ? ใส่รองเท้าสลับคู่ ไม่รวมใส่รองเท้ากลับข้างซ้ายขวานะ

มีครั้งหนี่งจขบ. เคยใส่รองเท้าสลับสีไปห้างสรรพสินค้า เอิ่ม.. ผ่านไปกี่ชั่วโมงก็ไม่รู้ กว่าจะรู้ตัวก็ตอนมีคนสะกิดนี่แหละ

ป้า : หนูๆ นี่แฟชั่นใหม่เหรอลูก..

จขบ : หืมมมม..ไหนคะป้า นี่เสื้อตัว 299 กระโปรง 150 เองสวยเหรอคะ?

ป้า : ไม่ใช่ๆ ป้าหมายถึงรองเท้า เก๋ดีนี่ตั้งใจเป็นแฟชั่นเหรอ?

(ป้าว่าแล้วก็ชี้นิ้วลงต่ำสงสัยอยากรู้จริงๆ หรืออยากจะเตือนสติก็ไม่รู้ได้ จขบ.มองหน้าป้าแล้วฉีกยิ้มให้ป้าหวานฉ่ำนึกในใจ โหยยย..ป้านี่ตาถึงแฮะ ทั้งเนื้อทั้งตัวเนี่ย รองเท้าหนูแพงสุดแล้ว คู่นี้แพงกว่าเสื้อกับกระโปรงรวมกันอีกโฮ๊ะๆ )

จขบ : นี่เหรอคะป้า ก็ซื้อที่....ห๊ะ! @#$$%%^^&&*

(จขบ.ก้มมองรองเท้าตัวเองด้วยความภูมิใจ แต่แล้วหน้ายิ้มก็รีบหุบแทบไม่ทัน ก็รองเท้าคู่เก่งดันกลายเป็นสองสีได้ยังไงสีตกรึ? กรี๊ดดดดดด ข้างหนึ่งแดง อีกข้างสีครีม โอยยยยยย...จะบ้าตอนนั้นรู้สึกหน้าซีดแต่ทำไมเลือดลมสูบฉีดแทบทะลุออกมานอกอก มองซ้ายมองขวาแล้วจำได้แต่ว่าแทรกแผ่นดินหนีไปไวปานวอกเลยทีเดียว)

ป่านนี้ป้าคงยังไม่รู้เลยว่ารองเท้านี้ได้แต่ใดมา..ขอโทษนะคะป้า...

นี่ก็เป็นเรื่องเล็กๆแต่น่าอับอายที่สุดเรื่องหนึ่ง ที่นึกถึงทีไรก็อดโมโหไม่ได้ โมโหตัวเองไม่พอ ยังโดนเพื่อนล้อมาจนถึงทุกวันนี้อีกต่างหากสรุปว่าเพื่อนฮาแต่ จขบ.นี่สิ...

คิดไปคิดมารู้สึกว่าจะมีดวงกับรองเท้าจริงๆ เรื่องฮาๆ หรืออับอายจึงไม่พ้นเกี่ยวกับรองเท้าอีกตามเคยทำไมน่ะเหรอ..

เคยไหมคะ? เวลาอยู่ในลิฟท์ที่คนแน่นเอี๊ยดจนแทบไม่มีอากาศหายใจแล้วอยู่ๆ ก็มีกลิ่นไม่พึงประสงค์ลอยตลบอบอวลเต็มไปหมด ไม่ต้องบอกก็รู้..แหะๆ

จขบ.เคยอีกแล้วแต่ไม่ใช่อย่างที่คิดค่ะ

คงรู้กันบ้างแล้วว่าจขบ. เป็นเด็กต่างจังหวัด เวลาไป กทม. ทีนึงก็ไม่พ้นไปเที่ยวบ้านย่า บ้านย่าอยู่ในซอยเล็กๆแถวลำลูกกา เวลาจะไปไหนทีต้องเดินออกมาเกือบครึ่งซอย ราวๆ 500 เมตร กว่าจะเจอป้ายรถเมล์ต้องข้ามสะพานลอยมาขึ้นหน้าเซียร์ด้วยสิ ไกลเอาเรื่อง ด้วยความที่รีบเดินไม่ทันได้ระวังพอรถเมล์มา อ้อ! ลืมบอกไปค่ะว่าเป็นรถเมล์ปรับอากาศ

พอขึ้นได้ก็ต้องเล่นเก้าอี้ดนตรีกัน(ชีวิตคน กทม. ช่างลำบาก เวลาต้องแย่งเก้าอี้ดนตรีกันเนี่ย!) นั่งไปสักพักก็ไกลพอตัวนะคนในรถก็มองหน้ากันเลิ่กลั่ก บ้างก็อุดจมูก บ้างก็ทำหน้าปูเลี่ยนๆ แม้แต่จขบ.ก็ไม่เว้น ในใจนึกก่นด่า ใครกันมาวางยาในรถ ปอ. (แน่ะ! ไม่รู้ตัวเล้ย)

แล้วพี่กระเป๋ารถเมล์ก็ตรงเข้ามาสงสัยจะทนไม่ไหวจริงๆ

พี่กระเป๋า : น้องๆ

จขบ. : มีอะไรคะพี่? (ทำหน้างงๆเพราะพี่กระเป๋าทำหน้าขึงขังมากมาย แถมยังทำจมูกฟุดฟิดอีก)

พี่กระเป๋า : ป้ายหน้าน้องลงเลยนะ

จขบ. : พี่ ป้ายหน้าอะ เพิ่งจะท่าอากาศ หนูจะไปตลาดสะพานใหม่ค่ะ

พี่กระเป๋า : ลงป้ายหน้านี่แหละ แล้วก็ไปจัดการทำความสะอาดซะให้เรียบร้อยก่อนขึ้นรถต่อ

จขบ. : หืออออ.. ทำไมคะ หนูจ่ายค่ารถเมล์แล้วอะ ต้องเสียเงินสองต่อเสียเวลารอรถเมล์อีกมันใช่เรื่องเหรอพี่ อีกนิดเดียวก็ถึงแล้ว พี่จะเชิญหนูลงทำไม(จขบ.ทำหน้างงสุดฤทธิ์)

พี่กระเป๋า : นี่น้องไม่รู้ตัวเลยรึไงว่าเหยียบขี้หมากลิ่นตลบขึ้นมาในรถแอร์น่ะ(พี่หน้าขึงขังมากมาย T T)

จขบ. : ห๊ะ! ขะ..ขะ...ขี้..ขี้หมาเหรอคะ?

(พี่กระเป๋าพยักหน้าหงึกหงักจขบ. ตั้งสติได้หลังจากความอับอายเริ่มมาเยือนเพราะสายตาหลายคู่จับจ้องยิ่งเมื่อก้มมองรองเท้าแล้วเห็นบางอย่างหนาตึบโผล่แพลมมาจากกลางรองเท้าอีก จขบ.สูดลมหายใจลึกๆไม่ต้องบอกก็รู้ว่ากลิ่นขี้หมาจะใกล้ตัวขนาดไหนนาทีนั้นรู้สึกเหมือนกันว่ามันเหม็นมากกกกกก แต่ความเหม็นยังไม่เท่ากับความอับอาย >///<)

ตั้งแต่นั้นมาไม่เคยขึ้นรถเมล์ปรับอากาศสายนั้นอีกเลย ถ้ามีธุระต้องไปแถวสะพานใหม่ ดอนเมืองจขบ.จะเลี่ยงไปใช้บริการรถเมล์ลมโชยแทน แบบว่าฝังใจ แต่..

เฮ่อ!..จะทำยังไงได้ล่ะ ก็กระเพาะปลาสะพานใหม่ อร่อยจริงๆนี่นา..ฮือ ตัดใจไม่ได้เลย TT

สองเรื่องด้านบนนั้นเป็นเรื่องสมัยเด็กๆตอนนี้โตแล้ว แหะๆ ความโก๊ะเปิ่นทั้งหลายเริ่มไม่มากล้ำกลายให้เห็น 

ปัจจุบันเรื่องใกล้ตัวที่สุดคงไม่พ้น 'หนังสือ' ด้วยความที่ชอบเขียน(แม่ชอบบอกปั้นน้ำเป็นตัว แหม..คนชอบเขียนคงปั้นน้ำเป็นตัวกันทั่วประเทศแล้วสิคะหม่ามี๊><)

นอกจากความชอบเขียนแต่ไม่ขยันเขียนแต่ที่กลับขยันมากๆ คือขยันซื้อหนังสือ โดยเฉพาะนวนิยาย มือหนึ่งมือสองมากมายจนล้นตู้ลามไปถึงหัวนอน บนเครื่องปรินซ์ บนโทรทัศน์ ในรถ มีหนังสือทุกทิศทุกทางเรียกได้ว่าหันไปทางไหนก็หยิบได้สะดวกมือ รวมไปถึงในห้องน้ำอีกกองใหญ่ การอ่านหนังสือในห้องน้ำก็เป็นความสุขอย่างหนึ่งในชีวิต..จริงๆ

มีวีรกรรมเกี่ยวกับหนังสือและห้องน้ำอยู่เหมือนกันเอาไว้จะเล่าในโอกาสต่อไปเผื่อโจทย์ตะพาบอำนวยค่ะ

(ลากันดื้อๆแบบนี้แหละ กับ 'คำคมฮาๆ แนวจีน'  กำลังอินกับสามก๊ก เอิ่ม...คุ้นๆ ว่า กำลังอ่าน 'หนังสือคู่เดท' แต่ไหงมาสามก๊กเฉยเลย ไม่ได้การละ ขอลาไปอ่านต่อค่ะ^^)

บายๆๆค่ะ

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ขอบคุณของแต่งบล็อคสวยๆ จากคุณยายเก๋าและคุณญามี่ค่ะ ^^

ขอบคุณภาพและเพลงเพราะๆ จากอินเตอร์เนตค่ะ

ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านค่ะ

พรุ่งนี้ค่อยไปเยี่ยมเพื่อนๆ พี่ๆ ที่บล็อกนะคะ

Create Date : 05 มีนาคม 2558
Last Update : 5 มีนาคม 2558 2:16:45 น.		58 comments
Counter : 2282 Pageviews.
Share Tweet