ร้ายพรางรัก...ภัสรสา

ปกหลัง...ตั้งแต่รับรู้ว่ามารดาของเธอต้องเดินออกจากบ้าน‘เที่ยงในธรรม’ด้วยข้อกล่าวหาร้ายแรงและไร้ความผิดนิจคะนึงจึงสัญญาว่าเมื่อใดที่มีโอกาส เธอจะทวงหาความยุติธรรมนั้นคืน

โบราณ ว่าสิบปีแก้แค้นก็ยังไม่สายแต่เธออดทนรอถึงยี่สิบปีเพื่อวันนี้ วันที่จะได้หวนกลับมาพบเพื่อนเก่าอย่าง‘กรกานต์’อีกครั้งเพื่อเป็นประตูในการก้าวสู่บ้านที่ควรจะเป็นนิวาสสถานของแม่กับเธอ มากกว่าจะเป็นของแม่เขาที่เข้ามายึดครองตำแหน่งภรรยาคนใหม่ของพ่อแทนอย่างรวดเร็ว

แม้จุดประสงค์ในการปรากฏตัวของเธอจะมีเพียงเขาที่รู้จนทำให้ ความสัมพันธ์ยาวนานระหว่างทั้งคู่ต้องขาดสะบั้นแต่เมื่อเธอไม่มีวันยอมล้มเลิกความตั้งใจ และเขาเองก็ไม่ยอมให้เธอมาทำร้ายครอบครัวเขาเช่นกันจึงต้องลงสนามพร้อมฟาดฟัน แม้ว่าการแข่งขันนั้นจะเดิมพันชีวิตที่เหลือของคนทั้งคู่ด้วยการแต่งงาน!!

อ่านจบ...อ่านจากปกหลังก็คล้ายๆกับนินายรักปนแค้นแค้นปนรักทั่วๆไปใช่มั้ยคะ? ตอนแรกคนอ่านก็คิดงั้นเลยดองไว้หลายปี 555 แต่พอได้อ่านจริงๆแล้วมันต่างจากแนวนั้น นางไม่ได้มาเพื่อแก้แค้นหรือทำร้ายทุกคนที่เกี่ยวข้องนางขอแค่ได้รู้ความจริงเท่านั้น จากที่คิดว่าดราม่าจะอยู่ทางฝ่ายนางเอกแต่มันไม่ใช่ซะงั้นเป็นพระเอกที่น่าสงสารเพราะรักนางเอกก็รัก ต้องปกป้องครอบครัวก็ต้องทำไหนจะถูกทำร้ายจิตใจสารพัดจากคนที่ได้ชื่อว่าน้องสาวและป้าที่เหยียดหยามกันทุกวัน...พี่กานต์เป็นพระเอกที่น่าสงสารจริงๆ

เปิดเรื่องมาด้วยเรื่องราววัยเด็กของพระนางที่พบเจอกันแล้วเกิดความประทับใจในกันและกันจนถึงขั้นติดต่อกันทางจดหมายมาเป็นนานเป็นสิบๆปีเชื่อเลยว่าพี่กานต์คงรักคะนิ้งจริงๆตั้งแต่ตอนเขียนจดหมาย ส่งmail คุยกันแล้วล่ะค่ะ แต่คะนิ้งกลับทำให้คนอ่านสงสัยในความรักมากกว่า...คือเข้าใจว่ารักพระเอกแต่ก็อดคิดไม่ได้ว่านางกลับมาเพื่อแก้แค้นหรือเปล่า

บรรยากาศในเรื่องหลังจากที่พระเอกรู้ว่านางเอกเป็นใครจากพี่กานต์คนดีกลายเป็นคนเย็นชา และแอบแบดบอยเล็กๆด้วยนะ...ชอบตอนที่ทั้งสองคนประลองฝีปากกันค่ะมันให้อารมณ์กดดันทั้งคู่ เพราะมันยังแฝงเยื่อใยต่อกัน ฮากับคืนแรกของการแต่งงานนางเอกชิงลงมือก่อนหวังข่มขวัญพระเอกกันเลยค่ะ...
...กรกานต์ก้าวถอยกระทั่งสะดุดเตียงหงายหลังลงไปกองเห็นนิจคะนึงยืนตระหง่านหัวฟูเป็นสิงโตปากเปรอะลิปสติกไปหมดแถมขนตาปลอมข้างหนึ่งหลุดมาแปะตรงโหนกแก้ม อีกข้างขึ้นไปแปะรวมกับคิ้วใบหน้ากับรอยยิ้มของเจ้าหล่อนร้ายกาจดูรวมๆแล้วเหมือนสัตว์ประหลาดในภาพยนตร์หลอดประสาทที่สุด

“ดูสารรูปตัวเองบ้างหรือเปล่า”

“แล้วไง จะสารรูปไหนคุณก็ต้องเป็นของฉันอยู่ดี”

“นี่เธอบ้าเหรอ! ผู้หญิงบ้าอะไรไม่มียางอายบ้าง”

“ทำไมฉันต้องอายด้วย คุณกับฉันแต่งงานกันแล้ว คุณเป็นสามีฉันคุณบอกเองไม่ใช่เหรอว่าหลังแต่งงานคุณก็จะทวงสิทธิ์ความเป็นสามี นี่ไงฉันทวงแทนคุณแล้ว”

มาที่เรื่องราวแต่หนหลัง...นางเอกตัดสินใจกลับมาเมืองไทยอีกครั้งเพราะคู่หู...ซึ่งตรงนี้ทำให้คนอ่านติดตามและสนใจมาตลอดว่าใครคือคู่หูคนที่คอยส่งข่าวและหาข้อมูลต่างๆให้นางเอกกันและนางเอกก็ไม่รู้ด้วยว่าคือใคร...และไหนจะคนร้ายตัวจริงที่อยู่เบื้องหลังการใส่ร้ายแม่นางเอกอีกว่าเป็นใครกันแน่ถึงจะพอเดาได้แต่ก็ยังน่าติดตามค่ะ

กับบทสรุปของตัวร้ายคิดว่าห้วนสั้นไปหน่อยค่ะเหมือนพอเฉลยปุ๊บตัดจบปั๊บ แต่ชอบกับบทสรุปของตัวละครที่เหลือค่ะทำให้รู้ว่าการให้อภัย การปล่อยวางมันมีความสุขมากกว่าอยู่กับความแค้น

เรื่องนี้โดยรวมแล้วชอบค่ะ อ่านได้เพลินรื่นไหลดีลุ้นไปกับพระนางด้วยว่าจะเอายังไงกับความรัก และเรื่องราวของพ่อแม่ จริงๆแล้วอยากจะน้อยใจแทนพี่กานต์นะคะ...เป็นพระเอกที่ถูกลืมไปหรือเปล่าพี่กานต์เป็นคนดีนะ รักจริง รักเดียว รักมั่นคงมาหลายปี อ่อนโยน กตัญญู และพร้อมที่จะปกป้องดูแลครอบครัวขยัน ประหยัด ซื่อสัตย์ อดทนด้วย 555 ทำมั้ยยยย ทำมายยยไม่มีใครกรี๊ดพี่กานต์เลยโชคดีของพี่กานต์ที่ไม่รู้จักคุณเทียน พี่ภูหรือสองพี่น้อยหอยหลอดโพโพกับพี่ธรมม เลยไม่มีมารับเชิญในเรื่องไม่งั้น...คงจะถูกลืมยิ่งกว่านี้...น้อยใจแทนพี่กานต์จริงๆ T^T