สภาพข้าพเจ้าเมื่อวานนี้...


ปกติ จะเป็นคนที่ค่อนข้างมีความอดทนอดกลั้น จะคิดจะทำอะไร จะทบทวนหลายครั้ง เพื่อหาข้อดีข้อเสียก่อน ถึงจะทำออกไป เมื่อวานนี้ ก็เป็นอีกหนึ่งครั้ง ที่ต้องใช้ความอดทนอดกลั้น ใช้วิจารณญาณไตร่ตรองให้ถี่ถ้วน รวบรวมพลังด้านดี ให้มาช่วยข่มจิตข่มใจตัวเองไว้ ซึ่งปกติ จะเป็นคนที่ยอมเรื่องแบบนี้ไม่ได้จริงๆ แต่ก็ต้องข่มใจตัวเอง ท่องไว้ๆ เพื่อลูกๆ

เหตุเกิดตอนไปรับลูกกลับบ้านที่โรงเรียน คุณครูก็เรียกไปพบ พร้อมกับพูดว่า 

คุณครู : "ลูกคุณ ไปเขียนด่าเพื่อนว่า "K.ว.ย" "
คุณแม่ : (เราก็) "ห๊ะ ลูกเราเนี่ยนะ" 
คุณครู : "ใช่ ไปเขียนด่าเพื่อน"
คุณแม่ : (เราก็หันไปถามลูกเรา) "หนูเขียนคำว่า "K.ว.ย" หรอลูก"
ลูก : "ผมไม่ได้เขียนครับ"
คุณแม่ : "ถ้าหนูเขียน หนูบอกแม่ได้นะ แค่ไปขอโทษเพื่อนนะ"
ลูก : "ผมไม่ได้เขียนครับ" (เราก็รู้แระ ว่าลูกเราไม่ได้เขียนจริงๆ เราเลี้ยงของเรามา เราดูพฤติกรรมลูกเราออก ถ้าทำจริง แต่ไม่อยากยอมรับ จะแสดงพฤติกรรมอีกแบบนึง ถ้าไม่ได้ทำจริงๆ พฤติกรรมก็จะแสดงออกมาอีกแบบนึง ซึ่งสิ่งที่แสดงออกมานี่ คือ เค้าไม่ได้ทำจริงๆ)
คุณครู : "ยอมรับกับคุณแม่ไปตามความจริงสิ" 
ลูกเรา : "ผมไม่ได้เขียนครับ" 
คุณแม่ : "แต่ลูกดิฉัน ไม่รู้จักคำนี้นะคะ อยู่บ้านก็ไม่เคยพูด ไม่เคยเขียน เขียนไม่เป็นด้วยซ้ำค่ะ"
คุณครู : "แต่ ดช.ป. ยืนยันว่าลูกคุณเขียน จะเอาหลักฐานให้ดู ก็ไม่มี เพราะ ดช.ป. ลบไปแล้ว"

เราก็รู้แระว่า ถ้าขืนยังฝืนยืนพูดต่อไป ก็คงไม่จบ เพราะเราเชื่อค่ะ ว่า ลูกเราไม่ได้ทำ แต่คุณครูนี่เชื่อร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าลูกเราทำ (ปัญหาอยู่ที่ ทำไมคุณครูถึงเชื่อ ดช.ป. แต่ไม่เชื่อลูกเรา ทั้งๆ ที่ลูกเราก็ยืนกรานว่า ไม่ได้เขียน //ทำไมถึงไม่คิดว่า บางที ดช.ป. อาจจะเขียนเอง แล้วถูกครูเห็น ก็เลยกลัวครูว่า เลยโบ๊ยความผิดให้เด็กคนอื่น ก็อาจจะเป็นไปได้ //ซึ่งมันสามารถพิสูจน์ได้ง่ายๆ แค่ให้เด็กลองเขียนดู ดูลายมือก็รู้แล้วว่าของใคร แต่กลับไม่ทำ แต่กลับเลือกจะเชื่ออีกฝ่าย แต่ไม่เชื่ออีกฝ่าย)

คุณครู : "กลับไปสอนลูกด้วยนะคะ ว่าคำนี้มันไม่ดี มันไม่สุภาพ อย่าไปเขียนว่าเพื่อนแบบนี้ เพื่อนเสียใจนะ"
คุณแม่ : "ค่ะๆ" (ถอยมาตั้งหลักก่อน ฟาดตอนนี้มันไม่คุ้ม)

พอเดินออกมาจากตรงนั้น...คุณแม่ก็ถามลูกใหม่อีกครั้ง

คุณแม่ : "หนูไม่ได้เขียนคำว่า "K.ว.ย" หรอครับ"
ลูก : "ผมไม่ได้เขียนครับ //คุณแม่ ผมไปเขียนตอนไหนหรอครับ?" (อ้าว ลูกยังไม่รู้เลยว่าเขียนตอนไหน)
คุณแม่ : "หนูรู้ไม๊ครับว่า คำว่า "K.ว.ย" คืออะไร?"
ลูก : "ไม่รู้ครับ"
คุณแม่ : "หนูไม่รู้เลยหรอครับว่า "K.ว.ย" แปลว่าอะไร?"
ลูก : "ไม่รู้ครับ "K.ว.ย" แปลว่าอะไรหรอครับ?"
คุณแม่ : "หนูลองสะกดคำว่า "K.ว.ย" ให้คุณแม่ฟังหน่อยได้ไม๊ครับ"
ลูก : "เอ่อ คุณแม่พูดออกเสียงอีกครั้งได้ไม๊ครับ" (เราก็พูดคำว่า "K.ว.ย" ให้ฟัง)
ลูก : "อีกทีได้ไม๊" (เราก็พูดให้ฟังใหม่)
ลูก : "ข.....ว..." 


(เออ แค่ขึ้นต้นอักษรตัวแรกก็ผิดแระ เขียนยังไง..ก็ยังไม่รู้ คืออะไร..ก็ไม่รู้ แปลว่าอะไร..ก็ไม่รู้ แล้วจะเอาไปเขียนด่าคนอื่นได้ยังไง ลูกเราแค่คำว่า "วะ" ถ้าได้ยินพ่อพูด ยังคอยเตือนพ่อ ว่า อย่าพูดคำว่า "วะ" มันไม่สุภาพเลยนะ แล้วจะไปเขียน "K.ว.ย" ด่าคนอื่นเนี่ยนะ)

คุณแม่ : "หนูรู้ไม๊ลูก ว่า ดช.ป. ไปฟ้องคุณครูว่าหนูเขียน"
ลูก : "ไม่รู้เลยครับ" (ตัวเองยังไม่รู้ว่าถูกคาดโทษอะไรไว้เลย)
คุณแม่ : "ไม่เป็นไรลูก คุณแม่เชื่อหนูนะครับ คุณแม่รู้ว่าหนูเป็นเด็กดี หนูไม่พูดจาหยาบคายแน่นอน คุณแม่เชื่อหนูนะครับ"

คุณแม่กลับมาก็นั่งคิดนอนคิด จะกลับไปเคลียร์ปัญหานี้กับครู กับ ดช.ป. ดีไม๊ เอามาถามให้รู้กันไป ว่าใครเขียนกันแน่ ลูกเราแม้แต่คำว่า "วะ" ยังไม่เคยพูดออกมาเลย เป็นเด็กดี เป็นเด็กพูดจาสุภาพ จะปล่อยให้ลูกมีชื่อเสียงด้านลบแบบนี้ได้ไง

แต่ก็คิดว่า อีกไม่กี่วัน ก็จะปิดเทอม เลื่อนขึ้นชั้นใหม่แล้ว มันอาจจะไม่คุ้ม ถ้าลูกต้องถูกคนอื่นๆ มองว่า พ่อแม่มันมาเอาเรื่องคุณครู กับเด็ก ที่ไปกล่าวโทษลูกเค้าแบบไม่มีหลักฐาน ไม่ตรวจสอบให้ดีก่อน เพราะลูกเราก็ยังต้องเรียนที่นี่อีกหลายปี จะส่งผลเสียกับลูกในอนาคตมากกว่า 

คิดไปคิดมา ลูกเราเป็นยังไง เรารู้ดี เวลาจะช่วยทำให้ทุกคนมองเห็นเอง ว่าลูกเราไม่ได้เป็นแบบที่เค้ากล่าวหา การไปฟาดตอนนี้ มันอาจจะไม่คุ้ม อีกไม่กี่วันก็เลื่อนชั้นแล้ว เปลี่ยนครูแล้ว บอกตัวเองว่า อดทนไว้นะ เพื่อลูก

พอตอนเช้ามา...ก่อนลูกจะออกไปโรงเรียน ลูกก็ถามคุณแม่ว่า

ลูก : "คุณแม่ครับ ทำไม ดช.ป. ถึงบอกคุณครูว่าผมเขียนครับ"
คุณแม่ : "คุณแม่ก็ไม่รู้เหมือนกันนะครับ ว่าทำไมเขาถึงพูดแบบนั้น แต่หนูไม่ต้องไปต่อว่าเพื่อนแล้วนะครับ ปล่อยมันผ่านไป ไม่ต้องไปพูดเรื่องนี้กับ ดช.ป. หรือกับคุณครูอีก คุณแม่เชื่อว่าหนูเป็นเด็กดี หนูไม่พูดจาหยาบคาย คุณพ่อคุณแม่เชื่อหนูนะครับ" 
ลูก : "ครับ"



#เรายังต้องเจอเรื่องที่หนักกว่านี้ อยุติธรรมกว่านี้อีกเยอะ #อดทน #เพื่อลูก