เราไม่รู้หรอกว่ามีใครบ้างที่ได้อ่านมัน เราไม่รู้หรอกว่าพวกเขาพูดถึงมันอย่างไร
เราไม่รู้หรอกว่ามันพูดถึงตัวเองเหมือนที่เราคิดไว้หรือเปล่า
เราไม่รู้หรอกว่ามันมีความหมาย
มากหรือน้อยกว่าต้นไม้ที่ถูกโค่นเพื่อพิมพ์มันขึ้นมา
เรารู้แค่ว่ามันจะนำพาเราไปสู่ดินแดนแห่งหนึ่ง
ดินแดนที่เราไม่มีวันไปถึงหากไม่มีมัน
มันที่เป็นพาหนะเดียวในหนึ่งชีวิตนี้
มันที่จะนำพาถ้อยคำอีกหลายชีวิตซึ่งเฝ้ารอการแตกผลิ
เบ่งบานสู่ดวงตาของสายลมและแสงแดดแห่งโชคชะตาของผู้อ่าน
มันที่กรุยทางให้วลีน้อยๆซึ่งกำลังจะเติบใหญ่ได้เดินไปสู่ดินแดนที่เราวาดฝัน
มันที่เป็นทั้งนรกและสวรรค์สำหรับดวงตาของผู้มีวิจารณ
เราได้แต่หวังว่ามันจะเป็นผู้เบิกทางที่บริสุทธิ์
เพราะเราแปดเปื้อนมลทินแห่งความคิดมามากแล้ว
ขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่ให้เราได้สมมติ
ขอบคุณสิ่งสมมติที่ทำให้เราได้ทุกสิ่งทุกอย่าง
เราสมมติวันนี้เพื่อจะได้พบความจริงในวันข้างหน้า
แม้ว่าเมื่อถึงเวลานั้นเราจะไม่พบอะไร
แม้กระทั่งความว่างเปล่าที่เราไม่เคยสัมผัส
ความคิดเห็นจากผู้อ่าน
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [