Bloggang.com : ไลเดเลีย - °o.O อ้อมกอดจันทร์ O.o° ตอนที่ ๑

°o.O อ้อมกอดจันทร์ O.o° ตอนที่ ๑

รถกระบะกลางเก่ากลางใหม่บรรทุกปุ๋ยมาเต็มคันรถ เลี้ยวผ่านประตูที่มีป้ายบอกชื้อร้านว่า “แมกไม้” ซึ่งมีดอกหิรัญญิการ์สีขาว ช่อใหญ่คล้ายถ้วย เลื้อยพันต้นไม้ใหญ่ที่ทำเป็นซุ้มประตูโค้งรูปตัวยูส่งกลิ่นหอมอ่อน ๆ ตามสายลมที่โชยมา รถกระบะวิ่งไปตามถนนที่ทอดยาวไปจนถึงเรือนเพาะชำหลังย่อมมีเพียงหลังคาที่มุงด้วยตาข่ายสแลนเท่านั้นที่ช่วยป้องกันแสงแดด อยู่สองฝั่งของถนนซึ่งอยู่ไม่ห่างจากซุ้มประตูเท่าไหร่ ถัดเข้าเป็นเรือนเพาะชำกั้นด้วยตาข่ายสแล่นทั้งสี่ด้านปิดมิดชิดป้องกันทั้งแสงพร้อมกับแมลงต่าง ๆ เพื่อลดการใช้สารเคมี หลังเรือนเพาะชำเป็นไม้ยืนต้นที่ถูกเตรียมไว้พร้อมสำหรับที่นำไปปลูกได้เลย ในส่วนของออฟฟิศเป็นห้องสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ โดยออกแบบให้เป็นกระจกทั้งสี่ด้านเพื่อจะได้มองเห็นพันธุ์ไม้ที่ปลูกไว้ได้โดยง่าย แม้จะไม่เดินออกไปดูก็เห็นต้นไม้ที่ปลูกไว้เกือบทั้งหมด

เรือนพักคนงานที่ถูกแบ่งไว้เป็นสัดส่วน โดยปลูกชิดริมรั้วด้านหลังสุด โดยที่เรือนหลังใหญ่แยกอยู่อีกฝั่งของสวนไม้กระถางนา แยกเรือนทั้งสองออกจากกันอย่างชัดเจน ต้นชงโคหรือเสี้ยวดอกแดงปลูกชิดกับเรือนหลังใหญ่ ออกดอกเป็นช่อตามส่วนยอดหรือปลายกิ่ง มีกลิ่นหอมอ่อนๆ ให้ดอกเป็นระยะๆ เกือบทั้งปี สูงมิดหลังคาบ้าน ตัวบ้านใต้ถุนสูง ออกแบบเป็นไม้เกือบทั้งหลังกึ่งรีสอร์ท เล่นระดับของระนาบหลังคาแบนหลายชั้น เน้นความเรียบง่าย ประกอบด้วยหน้าต่างกระจกเป็นส่วนใหญ่ เพื่อความโปร่งสบาย

รถกระบะมาจอดสนิทหน้าโรงเก็บของที่อยู่ด้านหลังเรือนเพราะชำ เสียงโหวกเหวกของคนงานงานจึงดังขึ้น

“คุณต่ายมาแล้วมาช่วยกันหน่อยเร็ว” เสียงตะโกนจากหัวหน้าคนงานวัยฉกรรจ์ ใบหน้าเกรียมแดดถูกบังไว้ด้วยหมวกสักหลาดเก่า ๆ ไม่บ่งบอกอารมณ์ วิ่งเหยาะ ๆมาหยุดอยู่ท้ายรถ

ประตูรถเปิดออกพร้อมกับร่างบางเพรียวระหงส์ซ่อนอยู่ในเสื้อเชิ้ตแขนยาวที่ถูกดึงขึ้นมาถึงข้อศอกอย่างรวก ๆ กับกางเกงยีนส์สีซีด ก้าวรถลงจากรถด้านคนขับ บนศีรษะครอบด้วยหมวกแค็ปปิดใบน้าไว้ครึ่ง ๆ หันไปยิ้มให้กับคนงาน2-3คน ที่มาช่วยกันขนกระสอบปุ๋ยลงจากรถ โดยมีหญิงสาวคุมงานอยู่ใกล้ ๆ

“วันนี้พ่อมีแขกด้วยเหรอนายสิน” หล่อนถามอย่างแปลกใจที่เห็นรถยนต์จอดอยู่หน้าบ้าน ซึ่งโดยปกติถ้าเป็นลูกค้าจะจอดที่หน้าออฟฟิศเพื่อความสะดวก

คนถูกถามไม่ต้องหันไปมองก็เข้าใจว่าหล่อนหมายถึงรถคันไหน

“ครับคุณต่าย” แล้วจึงเลี่ยงไปช่วยคนงานเหล่านั้นขนปุ๋ยลงจากท้ายรถ

ชงโคยืนมองคนงานเหล่านั้นช่วยกันขนกระสอบปุ๋ยลงจากรถอย่างขะมักเขม้น ซึ่งส่วนใหญ่ปุ๋ยคอกที่ชาวบ้านขายให้ แต่ต้องเอารถไปขนมาเอง หล่อนเห็นว่าไม่นักหนาอะไรจึงยินดีรับข้อเสนอ

แสงแดดแรงกล้าขึ้นเป็นลำดับ จนเหงื่อผุดขึ้นตามไรผมไหลเป็นทาง แต่ด้วยความเคยชิน หล่อนจึงไม่ได้สนใจมากนัก สายตาแลกวาดไปที่รถยนต์บ่อยครั้งอย่างกับจะให้รู้ว่ารถคันนั้นใครเป็นเจ้าของ

บนเรือนใหญ่ภายในห้องรับแขกประกอบด้วยชายสองคน คนหนึ่งดูลักษณะท่าทางเป็นหนุ่มเจ้าสำราญ ร่าเริง มีรอยยิ้มประดับอยู่ที่ริมฝีปากตลอดเวลา สายตาพราวระยับมองความวุ่นวายเหล่านั้นผ่านกระจกใสด้วยใบหน้าระรื่น ส่วนอีกคนคือชายชราเจ้าของบ้านนั่งจิบน้ำชาอย่างสบาย ๆ อยู่บนเก้าอี้หวายซึ่งอยู่ตรงข้ามกับที่ชายหนุ่มยืน

“นั้นล่ะครับเจ้าต่าย คนที่จะไปจัดสวนให้คุณแทนผม ตามที่ผมบอกไว้” ชายชราเจ้าของบ้านเอ่ยขึ้นเบา ๆ โดยไม่จำเป็นต้องลุกขึ้นไปดูก็รู้ว่าด้านล่างกำลังวุ่นวายแค่ไหน ซึ่งก็เป็นเรื่องปกติ

“ลูกสาวของคุณพฤกษ์ ดูอายุจะยังไม่มากเท่าไหร่เลยนะครับหน้ายังเด๊กเด็ก ตัวก็ออกจะผอมบาง ไม่น่าเชื่อว่าดูแลกิจการแทนคุณพกฤษ์ได้แล้ว” ชายหนุ่มเปรย เจ้าของบ้านได้ยินจนถึงกับอดหัวเราะไม่ได้

“คุณวิชญ์อย่าไปพูดอย่างนี้ให้เจ้าต่ายได้ยินเชียวนะครับ” เจ้าของบ้านพูดปนหัวเราะ

“ทำไมล่ะครับ” ชายหนุ่มถามอย่างแปลกใจ

“เขาถือว่านี่คือคำปรามาสอย่างรุนแรงโดยเฉพาะประโยคที่บอกว่าหน้ายังเด็กหรือหน้าอ่อนอะไรเทือกนี้น่ะ” ปากยังตอบคำถาม พร้อมกับยกหูโทรศัพท์ขึ้น สั่งความอยู่สองสามประโยคแล้วจึงวางสายลง แล้วจึงหันมาอธิบายให้ชายหนุ่มฟัง

“คือ..เคยมีคนสบประมาทเจ้าต่ายไว้นะครับ ทำนองว่าหน้าอ่อนอย่างนี่นะเหรอจะทำงานแบกหามกลางแดดร้อน ๆ จนทำให้เจ้าต่ายโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง ได้ยินใครพูดคำนี้เป็นไม่ได้เป็นเรื่องทุกที” เจ้าของบ้านพูดด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ ดูก็รู้ว่าทั้งเอ็นดูและระอาลูกสาวคนนี้มาก

“ผมนึกว่าผู้หญิงจะชอบให้ใคร ๆชมว่าหน้าเด็กซะอีก” รวิชญ์เปรยขึ้นขำๆ อดไม่ได้ที่จะเบือนหน้าไปมองหญิงสาวอีกครั้ง แต่..หล่อนได้หายไปเสียแล้ว

“งั้นคงยกเว้นเจ้าต่ายครับ ใครพูดให้ได้ยินทีไรเป็นโมโหทุกที..”

การพูดคุยหยุดลงชั่วขณะเมื่อได้ยินเคาะพร้อมกับเสียงประตูเลื่อนออก สายตาของรวิชญ์สบกับชงโคเข้าพอดี เนื่องจากประตูทางเข้าอยู่ตรงกันข้ามกับชายหนุ่มยืนอยู่ เท้าที่กำลังจะก้าวเข้าไปชะงักเล็กน้อย เมื่อสายตาไปหยุดอยู่ที่ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ริมหน้าต่าง แต่งกายเรียบร้อยในชุดสูทสีเข้ม ขลับให้วงหน้าขาวขึ้นไปอีก ดูสำอางพร้อมกันนั้นก็ทำให้บุคลิกดูดีน่าเชื่อถือ ใบหน้ายิ้มละไมอยู่ตลอดเวลา ท่าทางเป็นคนอารมณ์ดี ขยับตัวเมื่อเห็นชงโคเดินเข้ามา

“เข้ามาซิเจ้าต่าย” เสียงชายชราเอ่ยขึ้น หญิงสาวจึงได้เปลี่ยนสายตาไปจากชายหนุ่ม เดินไปนั่งข้างผู้เป็นพ่อ

“สวัสดีค่ะ คุณ..” หญิงสาวยกมือไหว้ด้วยเห็นว่าอายุคงจะห่างกันพอสมควร

“รวิชญ์ครับ หรือจะเรียกวิชญ์เฉยๆก็ได้” เสียงนุ่มเอ่ยขึ้นพร้อมกับเดินมานั่งตรงข้าม

“คุณวิชญ์จะมาจ้างเราไปช่วยจัดสวนให้ แกไหวไหมเจ้าต่าย” ชายชราวัยปลดเกษียนหยั่งเสียงลูกสาวที่นั่งลงด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“ที่ไหนเหรอคะ” ชงโคถามโดยไม่ระบุว่าถามใคร จึงเป็นหน้าที่ของรวิชญ์ที่ต้องอธิบายให้หญิงสาวฟัง

“รีสอร์ทที่เพชรบูรณ์นะครับ กำลังจะปรับปรุงใหม่” เมื่อเห็นว่าหญิงสาวยังนิ่งเฉยจึงกล่าวต่อ ”ผมหวังว่าคุณต่ายคงจะรับงานนี้ ส่วนเรื่องค่าตอบแทนเราคุยกันได้นะครับ หากว่าคุณชงโคสนใจที่จะร่วมงานกับเรา” รวิชญ์เจรจาอย่างนักธุรกิจที่จะไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดลอยไปง่ายๆ

“ทำไมถึงเลือกเราล่ะคะ” หล่อนอดสงสัยไม่ได้ ในเมื่อยังมีบริษัทใหญ่ ๆที่เป็นมืออาชีพและมีบุคลากรพร้อมทุกด้านมากกว่า แทนที่จะเป็นร้านขายต้นไม้เล็ก ๆ ที่มีคนงานเพียงไม่กี่คนเท่านั้น

“ทางเราเคยร่วมงานกับคุณพฤกษ์มาแล้วครั้งหนึ่ง ผมหมายถึงคุณลุงของเจ้าธน เออ! ผมหมายถึงเจ้าของรีสอร์ทนะครับ ตอนที่เปิดรีสอร์ทใหม่ ๆ ราวสักเกือบยี่สิบปีที่ผ่านมา ทางเราก็เลยเห็นว่า น่าจะให้คนเดิมไปจัดอีกครั้ง” พูดจบรวิชญ์รู้สึกได้ว่าหญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงหน้า ช่างเยือกเย็นจนคนอึดอัด

ชงโคเบือนไปมองพ่อเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม จึงได้รับการพยักหน้าเป็นคำตอบ

“คุณคงรู้กันแล้วซินะคะ ว่าพ่อของฉันไม่สามารถทำงานหนักแบบนั้นได้อีก จึงมีแต่ฉันเท่านั้นที่เป็นคนเป็นคนรับทำงานให้ในครั้งนี้” หล่อนย้ำเพื่อให้รวิชญ์เข้าใจไห้ถูกต้อง

“ผมทราบแล้วครับคุณชงโค” เขาบอกอย่างอดทน

“คุณจะมั่นใจฝีมือฉันได้ยังไงคะ ว่าฉันจะรับงานใหญ่ขนาดนั้นได้ ในเมื่อคุณยังไม่เห็นฝีมือฉันเลย” น้ำเสียงคนถาม ๆเรื่อย ๆก็จริง แต่มีความไม่แน่ใจปนระแวงแฝงอยู่ในน้ำเสียงนั้นด้วย

เป็นความจริงที่ว่าลูกค้าบ้างราย พอรู้ว่าเจ้าของร้านไม่สามารถรับจัดสวนอีกแล้ว มีแต่เพียงลูกสาวเท่านั้นที่รับหน้าที่แทน ทั้งๆที่ยังไม่ทันได้เห็นความสามารถก็ตัดสินเธอ เพียงเพราะว่าหน้าตาเท่านั้นก็ปฏิเสธ จึงทำให้เธอพลาดลูกค้าหลายราย ใบหน้าที่อ่อนเยาว์ราวกับเด็กพึ่งจบมหาวิทยาหาลัย กลายมาปมด้อยของเธอจนถึงบัดนี้

“ทั้งหมดนี้เป็นฝีมือคุณไม่ใช่เหรอครับ” พร้อมกับบุ้ยปากไปทางด้านหลังของเขา “ดูจากการจัดสวนแล้วไม่น่าใช่สไตล์การจัดสวนของคุณพฤกษ์ ซึ่งคุณพฤกษ์เองก็บอกอย่างนั้น” ชายที่นั่งตรงข้ามกับเธอตอบอย่างเชื่อมั่น พร้อมมองตรงมาอย่างเปิดเผย

ชงโคเองก็เลิกคิ้วขึ้นมองอย่างทึ่ง ๆ พลางระบายยิ้ม ที่รวิชญ์สามารถแยกออกว่าการจัดสวนนี้ไม่ใช่ฝีมือพ่อ แต่ไม่วายจะพูดจายวนต่อไป โดยมีเจ้าของบ้านนั่งฟังเงียบ ๆ ปล่อยให้ลูกสาวเป็นฝ่ายเจรจาเอง

“คุณรู้ได้ไงคะ พ่อฉันอาจจะแกล้งบอกก็ได้ว่าทั้งหมดเป็นฝีมือฉัน”

“ผมว่าคุณพฤกษ์คงไม่แกล้งพูดเพื่อยกย่องคุณจนเกินกว่าเหตุหรอกครับ” เขาหยุดเว้นระยะสบตาคนถาม เห็นเพียงแต่รอยยิ้มมุมปาก เลิกคิ้วรอฟังเขาพูดอย่างตั้งใจ “แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น ผลงานที่ออกมาย่อมบอกได้ว่าทั้งหมดนั้นคุณพฤกษ์พูดจริงหรือไม่ คุณพร้อมหรือเปล่าล่ะครับที่ไปพิสูจน์ความจริง

”รวิชญ์สวนกลับจนคนฟังตั้งตัวไม่ติด ไม่คิดว่าจะโดนย้อนศรเข้าให้ กลายเป็นว่ายังไงเธอก็ยังไปพิสูจน์ว่าพ่อเธอพูดจริงหรือเปล่า ไม่อย่างนั้นจะกลายเป็นว่าพ่อพูดโกหกไป

เสียงหัวเราะอย่างถูกใจดังขึ้นอย่างจนแต้ม พร้อมกับเอ่ยขึ้นด้วยเสียงแจ่มใสเป็นครั้งแรก นับตั้งแต่มีการเจรจาเกิดขึ้น

“เอาเป็นว่าถ้าคุณมั่นใจฝีมือฉัน..ตกลงว่าฉันรับงานนี้ค่ะ”

รอยยิ้มที่กระจ่างสดใสที่ประดับอยู่บนริมฝีปากรูปกระจับ จนเห็นฟันที่เรียงเป็นระเบียบทั้งสองแถว สร้างความตะลึงให้กับรวิชญ์ ที่เขาเองก็เพิ่งมีโอกาสได้พิศหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าหลังจากที่ได้เห็นแต่เพียงไกล ๆ ดวงตาที่แจ่มใส แวววาวคล้ายกับมีหยาดน้ำหล่อเลียง ขนตาสีน้ำตาลเข้มยาวงอน สีเดียวกับผมที่ซอยสั้นอย่างเอาสะดวกเข้าว่า มากกว่าจะให้มองว่าสวย แต่ก็เก๋ไก๋ไปอีกแบบ รับกับใบหน้าเรียวรูปไข่ ซึ่งมีรอยบุ๋มอยู่ตรงแก้มด้านซ้าย ซึ่งยากที่เดาอายุได้ว่าอายุเท่าไรกันแน่ ผิวที่พ้นแขนเสื้อออกมาก็บ่งบอกอยู่แล้วว่าเป็นคนทำงานกลางแจ้งมากว่าอยู่ในห้องแอร์ เป็นความงามที่ธรรมชาติสรรค์สร้างให้อยู่ในคนๆเดียว เป็นเรื่องที่ยากอยู่หรอก ที่จะไม่ทำให้ทุกคนคลางแคลงใจในความสามารถที่มี

“เอาล่ะ ในเมื่อตกลงกันได้แล้ว ทางคุณก็นัดวันมาก็แล้วกันว่าจะให้ทางนี้ไปเริ่มงานได้เมื่อไหร่” เจ้าของบ้านเอ่ยขึ้นหลังจากนั่งเงียบมาตลอด

“แล้วผมจะโทรมานัดอีกครั้งครับคุณพฤกษ์ หวังว่าทางนี้คงพร้อมตลอดเวลานะครับ”

“แน่นอนค่ะคุณวิชญ์” เสียงแจ่มใสยืนยันหนักแน่น

“ผมดีใจมากที่จะได้ร่วมงานกับคุณชงโค” เขาบอกอย่างยินดี สายตายังจับอยู่ที่วงหน้าแจ่มใสนั้นไม่วางตา จนกระทั่งได้ยินหญิงถามตอบกลับมา

“ขอบคุณนะคะ ที่ไว้วางใจเรา” โคชงกล่าวอย่างยินดีเช่นกัน แทบอยากจะกระโดดไปกอดคนตรงข้ามเลยทีเดียว ถ้าทำได้ เพราะรอโอกาสงาม ๆอย่างนี้มานานหนักหนา จะได้ลบคำสบประมาทของทุกคนที่เคยพูดไว้ และถ้าทำสำเร็จเธอจะได้ไม่ต้องอาศัยบารมีของพ่อในการประกอบอาชีพอีกต่อไป

“ผมคงต้องไปแล้วครับ ลาตรงนี้เลยนะครับคุณพฤกษ์” รวิชญ์ยกมือไหว้ผู้อาวุโส ก่อนลงจากบ้าน โดยมีชงโคเดินไปส่งถึงรถยนต์ ตามหน้าที่เจ้าบ้านที่ดีพึงปฏิบัติ

งานสำเร็จลุล่วงไปด้วยดี นี่ถ้าไม่ถูกกำชับมาให้เจรจาให้สำเร็จ ไม่ว่าเจ้าของร้านขายต้นไม้จะไปจัดสวนเอง หรือว่าจะส่งใครไปก็ตาม ยังไงก็ต้องให้มีการจ้างเกิดขึ้น นี่ถ้าไม่ติดว่าเจ้านายเฮงซวยนั่นย้ำนักย้ำหนาละก็ นายรวิชญ์ก็คงจะเผ่นลงจากบ้านตั้งแต่ได้ยินคำถามที่ดูไม่ยินดียินร้ายกับลูกค้าอย่างเขาเลย ซึ่งตัวเขาเองไม่เห็นจะต้องง้อคนประเภทนี้ให้เสียเวลา แต่ดีหน่อยที่เห็นหล่อนแสดงความดีใจจนออกหน้าออกตาเมื่อได้พูดคุยกันสักครู่ เจอแบบนี้บ่อยๆเห็นจะไม่ไหว รวิชญ์ได้แต่รำพึงกับตนเอง

หลังจากวันที่ชงโคตกลงรับปากรวิชญ์ไว้ว่าจะไปจัดสวนรีสอร์ทภูฟ้าที่เพชรบูรณ์ได้เพียงไม่กี่วัน โทรศัพท์จากนายจ้างรายใหญ่ก็นัดให้ไปเริ่มงานทันทีที่พร้อม ซึ่งก่อนวันออกเดินทางเจ้าของร้านขายต้นไม้วัยชรา เรียกให้ลูกสาวจอมเรื่องมาก กับนายสินหัวหน้าคนงานที่มีที่มาที่ไปไม่ชัดเจนเข้าไปพบ

“อะไรนะ พ่อจะให้นายสินไปทำงานกับชั้นด้วยเหรอ” เสียงแทบจะเป็นตะโกน

“ก็ทำนองนั้นแหละ แกมีอะไรขัดข้อง” น้ำเสียงระอาปนเบื่อหน่าย

“พ่อก็รู้นี่” น้ำเสียงสะบัด หน้างอ

“เจ้าต่าย..แกจะไปดูแลงานใหญ่ขนาดนั้นได้ยังไงคนเดียว แล้วก็หัวหน้าคนงานที่นายสินได้รับ ไม่ใช่เป็นแค่ความพอใจส่วนตัวของพ่อนะ แต่มันเป็นความมารถที่นายสินมี ซึ่งพ่อก็เห็นว่านายสินเหมาะสมกับงานนี้ที่สุดแล้ว” เหตุผลที่พ่อกล่าว ทำให้หล่อนได้แต่อึ้งพูดไม่ออกไม่รู้จะค้านอย่างไร

“พ่อถามความสมัครใจของนายสินแล้วเหรอจ๊ะ ว่าเขาต้องการทำงานร่วมกับชั้นหรือเปล่า” ชงโคอิดออดพร้อมกับโยนความผิดให้อีกฝ่าย ที่ทำเป็นทองไม่รู้ร้อน มีเพียงความตระหนกในแววตาเท่านั้นฉายผ่านดวงตาสีเข้มไป โดยที่หล่อนเองก็ไม่แน่ใจว่าตาฝาดหรือเปล่า

“ทำไมต้องถาม” ชายชราสบตากับคนที่นั่งเงียบมาตลอด ราวกับจะอ่านให้ถึงแก่นแท้ของหัวใจอีกฝ่าย ก่อนหันกลับมาเผชิญหน้าลูกสาว“ในเมื่อนายสินเป็นลูกจ้าง เขามีหน้าที่ทำตามคำสั่ง ไม่ใช่จะมาเลือกงาน หรือเกี่ยงว่าจะร่วมหรือไม่ร่วมงานกับใคร”

ชงโคสะอึกพูดไม่ออก ที่ถูกพ่อถูกตำหนิกลาย ๆ หาว่าเกี่ยงหรือเลือกงาน พร้อมกับปรายตาไปมองคนที่อยู่ด้านหลัง เห็นแต่ใบหน้าที่เรียบเฉยทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เมินหน้ามองไปทางอื่น

“พ่อพูดอย่างนี้ก็ไม่ถูกซะทีเดียวนะ” ชงโคยังไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ

“ไม่ถูกยังไง ไหนลองอธิบายมาซิ” ชายชรายกน้ำชาขึ้นจิบ พร้อมกับเอนหลังผิงพนัก สายตาจับอยู่ที่ใบหน้าเรียวอย่างหนักใจ ซ่อนอยู่ภายใต้ดวงตาที่ฝ่าฟาง

“ก็อย่างที่พ่อบอก เขาเป็นคนมีความสามารถ” น้ำเสียงไม่วายประชด ก่อนพูดต่อไป “ถ้าใครมาขอคำปรึกษาหรือจ้างให้เราไปทำงานที่อื่นอีกล่ะ”

“แกนึกว่าพ่อนี่หมดสภาพถึงขนาดจะให้คำปรึกษาแก่ใครไม่ได้เชียวเหรอเจ้าต่าย หรือถ้าใครมาจ้างให้เราไปทำงานที่อื่น ก็ยังมีอีกหลายคนที่พอจะรับมือไหว แกไม่ต้องห่วงให้มากนักหรอก” ชายชราบอกเรียบ ๆ ปนระอาหน่อย ๆ

“ตามใจพ่อก็แล้วกัน ชั้นอุตส่าห์จะทิ้งมือดีไว้ให้พ่อก็เห็นว่าชั้นเรื่องมาก” หญิงสาวหน้าง้ำ ตัดบทดื้อๆ หันมาพูดกับหัวหน้าคนสวนห้วน ๆ

“เห็นทีนายสินเห็นจะเลี่ยงชั้นไม่พ้นแล้วซินะ”

“ผมก็ไม่ได้เลี่ยงอะไรคุณต่ายนี่ครับ” สินขยับตัว เมื่อถูกนายจ้างสาวเขม่นมองจริงจัง

“อย่างนั้นเหรอ” เสียงลากยาวอย่างเหน็บแหนม

“งั้นก็เตรียมตัวไว้ได้เลย อย่างช้ามะรืนนี้ออกเดินทาง” หญิงสาวสำทับ แล้วจึงเดินกระฟัดกระเฟียดลงจากเรือนไป

“ดู๊ดู ดูมันทำซิ เดี๋ยวใคร ๆก็หาว่าพอแม่ไม่สั่งสอน” เสียงดังไล่หลังหญิงสาวๆไป

“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะพ่อ เดี๋ยวชั้นบอกพวกนั้นให้เอง ว่าพ่อแม่สั่งสอนแล้ว แต่ชั้นไม่จำเอง” เสียงลอยมาจากใต้ถุนบ้าน ก่อนที่จะเห็นแต่เพียงด้านหลังผ่านหน้าคนทั้งคู่ไป

“เจ้าต่ายนี่เถียงคำไม่ตกฟากจริง ๆ” เจ้าของบ้านบ่นอย่างเอือมระอาเต็มที “ต้องขอโทษนายสินด้วยนะ ที่เจ้าต่ายมันไม่มีมารยาท” เจ้าของบ้านได้แต่ส่ายหัวในความกระโดกกระเดกของลูกสาว

“ไม่เป็นไรครับคุณพฤกษ์ ผมชินเสียแล้ว” ชายหนุ่มพูดปนหัวเราะ แววตาเต็มไปด้วยความซึ้งใจในบุญคุณ ที่ชายชราทำให้เขามีที่ซุกหัวนอน

“เห็นที่ฉันคงต้องพึ่งนายสินแล้วล่ะ เจ้าต่ายมันยังไม่เคยจัดสวนที่ใหญ่เกินสวนตามบ้านเลย นี่เป็นการจัดสวนรีสอร์ทครั้งแรกในชีวิติของมันเลยก็ว่าได้ ฝากนายสินให้คำปรึกษามันด้วยนะ” เขาพูดอย่างที่รู้จักนิสัยลูกสาวของตัวเองดี

“ผมจะพยายามครับ” ใบหน้ากร้านเกรียม เต็มไปด้วยความหนักใจ

“ฉันรู้ว่านายสินอึดอัดในเรื่องนี้ แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไงดี กับคนอื่นฉันไม่มั่นใจว่าจะไปช่วยอะไรเจ้าต่ายได้หรือเปล่า นายสินก็เห็นๆอยู่ ทุกคนเกรงใจมัน จนไม่เห็นมีใครกล้าเอ่ยปากค้านอะไรมันสักคน”

“คุณพฤกษ์ไม่ต้องเกรงใจไปหรอกครับ อะไรมันจะเกิดก็ถือซะว่าโชคชะตากำหนดให้เป็นเช่นนั้น” น้ำเสียงทอดอาลัย จนเจ้าของร้านขายต้นไม้อดตั้งข้อสังเกตไม่ได้

“ดูพ่อหนุ่มจะทอดอาลัยกับชีวิตเหลือเกินนะ”

“บางครั้งเรื่องที่เราพูดออกไปแล้วทำให้เรื่องเลวร้ายลงกว่าเดิม เราก็ไม่ควรพูดออกไปใช่ไหมครับ” เสียงแผ่วเบารำพึ่งกับตนเองมากกว่าที่จะพูดกับคุณพฤกษ์

“แต่ถ้าเราไม่พูดอะไรเลย คนที่ควรเข้าใจเราก็อาจจะไม่เข้าใจเราเลยก็ได้นะ” ชายชรามองชายหนุ่มตรงหน้าราวกับรู้ตื้นลึกหนาบางเป็นอย่างดี แววตาจึงเต็มไปด้วยความห่วงใย

“ผมจะจำไว้ครับ” สินรับคำเบา ๆก่อนจะขอตัวออกไป “ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวก่อนนะครับ”

“ตามสบายเถอะ”

เจ้าของบ้านมองตามแผ่นหลังแกร่ง อย่างหนักใจ คอที่ตั้งเชิดขึ้นราวกับจะไม่ยอมก้มหัวให้กับใคร เหมาะที่จะเป็นผู้นำคนอย่างแท้จริง ต้องมาอยู่อย่างแร้นแค้นขาดความสะดวกไปเสียงทุกสิ่ง ถึงแม้ดวงตาจะฝ่าฟางด้วยความชรา ก็ไม่ทำให้เขาขาดความเฉียบคมในการมองคน ความที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาถึง60ปีเศษ เขายังจำวันที่ไปเจอชายหนุ่มได้ดี ใบหน้าที่หม่นหมอง แววตาเต็มไปด้วยความกดดัดบางอย่าง เขาจึงชวนให้ชายหนุ่มมาอยู่ด้วย ซึ่งต้องแลกกับแรงงาน โดยที่ไม่ถามถึงคุณสมบัติเรื่องวุฒิการศึกษา หรือที่มาที่ไปให้เสียเวลา เพียงแต่มีแรงงานมาแลกเขาก็รับไว้ ซึ่งก็ดูเหมาะกับสภาพร้านขายต้นไม้อย่างร้าน”แมกไม้” เป็นอย่างดี ที่ไม่ต้องมีวุฒิการศึกษามายื่นให้เสียเวลา

Published on: 4 พฤษภาคม 2552 21:29:55 น.
-แก้ไขคำผิด
-แก้ไขบีจี

Create Date : 04 พฤษภาคม 2552
Last Update : 25 สิงหาคม 2552 23:21:45 น.
Counter : 836 Pageviews.

37 comments

สองตอนรวดเลยหรือค่ะเนี่ย
เดี๋ยวตามอ่านตอนแรกก่อน

ดีใจจังคุณฝนมาลงนิยายให้อ่านอีกแล้ว

โดย: มัยดีนาห์

วันที่: 4 พฤษภาคม 2552 เวลา:22:52:25 น.

คุณนาห์..
มาจ้องแถวก่อนเพื่อนเลยนะคะ
อ่านแล้วเป็นไงมั่ง ก็บอกกันบ้างเน้อ

โดย: ไลเดเลีย

วันที่: 5 พฤษภาคม 2552 เวลา:11:50:06 น.

คราวนี้ไม่หลงผิดหน้าแล้วค่ะ
แล้วนางจะตามมาอ่านละเอียดอีกทีนะคะ

ตอนนี้ขอไปตามเป็ด ตามไก่...กลับเข้าเล้าก่อนค่ะ อิอิ

โดย: เพรง.พเยีย

วันที่: 7 พฤษภาคม 2552 เวลา:5:30:00 น.

วันนี้เข้ามาอ่านอย่างละเอียดค่ะคุณฝน
อ่านจบทั้ง 2 ตอนแล้ว...ต้องบอกว่า
เริ่มต้นได้ดีจริงๆ ค่ะ...นางอ่านจนเพลิน
ตอนแรกคิดว่า...คุณฝนเปิดฉากแรกมาก็เจอพระเอกเสียแล้ว
แต่พออ่านไป...ชักไม่แน่ใจ...หรือจะเป็นนายสิน
แต่เอ...หรือคุณฝนจะซ่อนพระเอกไว้...ยังไม่เผยตัวออกมา

เขียนต่อนะคะคุณฝน...นางจะรออ่านตอนต่อไป

ตอนอ่านเจอบางคำผิดไป...เลยกระมากระซิบบอกค่ะ

“คือ..เคยมีคนสบประมาทเจ้าต่ายไว้นะครับ ประมาณว่าหน้าอ่อนอย่างนี่นะเหรอจะทำงานแบกหามกลางแดดร้อน ๆ จนทำให้เจ้าต่ายโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง ได้ยินใครพูดคำนี้เป็นไม่ได้เป็นเรื่องทุกที” เจ้าของบ้านพูดด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ ดูก็รู้ว่าทั้งเอ็นดูและระอาลูกสาวคนนี้มาก

-------------> ถ้าเปลี่ยนเป็น “ทำนองว่า” คุณฝนเห็นว่าไงคะ

ชงโคเองก็เลิกคิ้วขึ้นมองอย่างทึ้ง ๆ พลางระบายยิ้ม ที่เขาสามารถแยกออกว่าการจัดสวนนี้ไม่ใช่ฝีมือพ่อ แต่ไม่วายจะพูดจายวนต่อไป โดยมีเจ้าของบ้านนั่งฟังเงียบ ๆ ปล่อยให้ลูกสาวเป็นฝ่ายเจรจาเอง

“ไม่เป็นไรครับคุณพฤกษ์ ผมไม่ชินเสียแล้ว” ชายหนุ่มพูดปนหัวเราะ แววตาเต็มไปด้วยความซึ่งใจในบุญคุณ ที่ชายชราทำให้เขามีที่ซุกหัวนอน

....เดี๋ยวไปต่อที่ตอน 2 นะคะ...

โดย: เพรง.พเยีย

วันที่: 16 พฤษภาคม 2552 เวลา:12:21:06 น.

เย้ๆๆๆ
คุณนางมาอ่านแล้ว แถมตรวจทานคำผิดให้ด้วย
อย่างนี่ต้องยึดตัวให้คอยเป็นผู้ช่วยอีกคนซะแล้ว
บางทีฝนก็อ่านข้ามไปข้ามมา แก้แล้วแก้อีก ก็ยังผิด
มีคนคอยช่วยอย่างนี้ฝนก็สบายเลย

ยินดีที่คุณนางให้คำแนะนำนะคะ อย่าง"ทำนอง"
ฝนนึกไม่ถึงคำนี้เลยคะ เรียกว่ามองข้ามไปเลยก็ได้
พอคุณนางชี้แนะ ฝนก็เลยเอามาใช้แทน "ประมาณ"ดีกว่า

ส่วนพระเอกของเรื่องก็ลองเดาดูนะคะ
เพราะยังมีอีกคนที่ยังไม่โผล่มา
แต่..คนอ่านคงเดาได้แล้วมั้งว่าคือใคร..หุหุ

โดย: ไลเดเลีย

วันที่: 17 พฤษภาคม 2552 เวลา:19:18:03 น.

ฝนจ๋า..

เดี๋ยวเย็นๆ นกมาอ่านนะคะ
คิดถึงทุกคนจังเลย
ทั้ง ฝน อัล และคุณนาง

โดย: Nok_Noah

วันที่: 18 พฤษภาคม 2552 เวลา:8:04:01 น.

ว๊าว...มีชื่อเค้าเป็น1ในตัวละครโด้ย

โดย: tai (taibangplee

) วันที่: 18 พฤษภาคม 2552 เวลา:13:08:04 น.

ช่วงนี้นางกลับดึก...เลยตื่นสายบ่อย
เพลียหน่อย...แต่ยังสบายดีอยู่ค่ะ

วันนี้ขึ้นบล็อกใหม่...เป็นภาพสุโขทัยยามค่ำ
แล้วคงถือโอกาสพักรอคุณอัล...ไปพร้อมๆ กับคุณฝนด้วยค่ะ

โดย: เพรง.พเยีย

วันที่: 22 พฤษภาคม 2552 เวลา:4:58:40 น.

ฝนจ๋า

อาทิตย์นึง เข้าบล็อคครั้งนึง
ต้องเข้าทักทายฝนนะคะ
นก print เอาไปอ่านค่ะ
อ่านที่หน้าคอมพ์ไม่ไหว ปวดตาน่ะ

คิดถึงนะคะ

โดย: หทัยชนก (Nok_Noah

) วันที่: 24 พฤษภาคม 2552 เวลา:15:50:04 น.

โย่ว... ฝน เค้ากลับมาแล้ว เร็วกว่ากำหนดด้วย

พอดีไม่เข้าญี่ปุ่น... เสี่ยงเกินไป
อดไปเหยียบบ้านป๋ามาซาเลย
เอิ๊ก ๆ ๆ

ระหว่างเดินทาง เค้าได้กลอน
บทใหม่มาด้วยล่ะ

ส่วนรูปถ่ายสถานที่ ๆ ไป ไม่มีนะจ๊ะ
ไม่เวลาเวลาถ่ายรูปเลย แต่แอบถ่าย
เมฆจากหน้าต่างเครื่องบินมาด้วย

เอาไว้จะเอาภาพเมฆขึ้นทีหลัง วันนี้เอา
กลอนใหม่ขึ้นก่อน ..ยิ้มใหญ่..

ว่าแต่... ขอเว้นคำว่า แม่นางคนงาม เหอะ
..ขนลุก..

คิดถึงฝนมาก ๆ เลยอะ
ขอหยิกแก้มหน่อยนึง
..ยิ้มกว้าง..