ไม่รู้เหมือนกันว่าตั้งใจขายใคร แต่ตั้งชื่อเรื่องแบบนี้ เอาจริงๆ อาจจะไม่ได้ลูกค้าอย่างตู เพราะไม่ว่าตูจะยอมรับนับถือตัวเองมากหรือน้อย ตูก็เป็นสัตว์โลกหน้าบางที่ยากนักจะยอมรับว่าตัวเองมี "ปัญหา" โดยเฉพาะ "ปัญหา" ที่ไม่เท่แบบการไม่นับถือตัวเอง เอาไงดี นอกจากคิดว่าไม่เท่ ยังเพราะคิดว่าให้คนอื่นเห็นว่าอ่านอะไรแบบนี้ คนอื่นก็ต้องมองตูด้อยน่ะสิ มองว่าตูอ่อนแอไม่นับถือตัวเอง และยังจะมาดูถูกตูอีกด้วย

กลไกการสร้างเกราะอัตโนมัตินี่น่าสนใจใช่ไหมล่ะ

และกลไกการสร้างเกราะแบบนี้ ก็ยังมีผลกับการ "นับถือตัวเอง" (ถ้าว่าตามหนังสือ) ด้วยนะ เพราะไม่ยอมรับตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นความอ่อนแอ ความหยิ่งยโส ความกลัวของตัวเอง ความนับถือตัวเองถึงได้ต่ำไงล่ะ (เพราะเราไม่พอใจในเรา) หนังสือบอกว่าถ้าสามารถยอมรับทั้งหมดของตัวเองได้ ว่าเออตูก็เป็นอย่างนี้ ไม่ได้ไปคิดว่ามันดีหรือไม่ดี ไม่ต้องไปด่าทอตบตีตัวเอง แต่ก็ไม่ต้องไปพยายามลากถูว่าแม่งกูดี พลังงานที่แตกฉานซ่านเซ็นในตัวเองก็จะรวมศูนย์ได้ ถ้ามัวแต่ใช้พลังฆ่าตัวเองหรือสู้กับตัวเองวันแล้ววันเล่า สรุปก็ไม่เหลือพลังงานอะไร และไม่ว่าจะประสบความสำเร็จแค่ไหน ก็จะยังไม่รู้สึกพอใจในตัวเอง

นี่เป็นหนังสือที่ดีนะ คือคนเราทุกคนมันก็มีแผลใช่ไหมล่ะ แต่เราเลือกจะทำยังไงกับมันเท่านั้นเอง แต่ทีนี้คนส่วนใหญ่ก็เลือกที่จะไม่เห็นมัน ก้าวข้ามมันไป เอาธรรมะเข้าข่ม ฯลฯ ซึ่งสำหรับเรา เราคิดว่ามันไม่ใช่ทางที่เวิร์คกับเรา ทางที่เวิร์คกับเราคือเราต้องเข้าใจให้ได้ เมื่อไหร่ที่เราเข้าใจ เราถึงจะก้าวข้าม หรือคอนโทรลมันได้

มีบทหนึ่งที่พูดถึงตัวเองตอนเด็ก กับตัวเองตอนวัยรุ่น

ตอนเด็กก็แบบหนึ่ง ตอนวัยรุ่น พอมาคิดตอนนี้ อยากจะบอกอะไรมันวะ 

แน่นอนว่าก็มีเรื่องรูปร่างหน้าตาตามประสาวัยรุ่น (ใช่ว่าเจ้าตอนผู้ใหญ่จะประสาเรื่องแบบนี้ขึ้นมาหรอกน้องเอ๋ย) แต่ก็ยังมีเรื่องที่เป็นคนกระตือรือร้น อยากจะให้คนรัก อยากจะให้คนนับถือ เลยพยายามอวดเก่ง  ยังมีเรื่องที่ทำร้ายเพื่อนโดยไม่ได้ตั้งใจ เรื่องที่เป็นสัตว์โลกแปลกประหลาด (สำหรับสังคมที่อยู่)​ และทำให้ความประหลาดนั่นเป็นทั้งอีโก้และเป็นทั้งปมด้อย

นี่แน่ะ พอผ่านมาถึงวันนึง สิ่งที่อยากได้ก็จะได้นะ ที่พยายามอวดเก่งนั่น ที่จริงก็เก่งใช้ได้อยู่จริงๆ เพียงแต่เป็นสิ่งที่คนอื่นเขาไม่เข้าใจ ดังนั้นไม่ต้อง doubt มากมายและเหวี่ยงไปเหวี่ยงมาระหว่างกูเก่งจะตาย กับกูมันห่วยไร้ค่าหรอก  มันก็ไม่ได้เก่งที่สุด (แต่มันมีคนเก่งที่สุดในโลกจริงๆ น่ะหรือ) แต่มันก็ดี เพราะถ้าเลวนัก ตัวเองตอนนี้ก็คงอยู่มาแบบนี้ไม่ได้ ตัวเองตอนนี้ก็ทำมาหากินกับคุณสมบัติที่มี ถ้าไม่ดี จะทำมาหากินเลี้ยงตัวเองได้ยังไง

ที่จริงก็ชอบความกระตือรือร้นตอนนั้น เป็นคนกระตือรือร้นดีออก อย่าไปสนใจเลยว่าผู้ใหญ่เขาพยายามหักหน้าเจ้า เขาหักหน้าก็เพราะเจ้าไปเหยียบอีโก้เขา ก็เพราะเจ้าดูล้น เขาไม่เข้าใจ เขามีปมของเขา เขาก็ใจร้ายกับเจ้า

ตัวเองตอนนั้นที่ขี้อวดขี้เบ่งแต่ที่จริงก็เปราะบาง คิดมาก เจ้าคิดเจ้าแค้น หลงตัวเอง ใจดีแต่ก็โคตรใจร้าย

ก็เป็นตัวตนที่ใช่ได้เหมือนกัน