ช่วงเวลาของพุธที่ 23 ตุลาคม 2562 - วันหยุด (แสนสั้น) และมีค่าที่สุด...ฉันได้รับโอกาสสุดท้ายให้จับมือของ "พ่อ" (ผู้ชายที่รักลูกๆ มากกว่าชีวิต) ทุกคำพูดของอาจารย์หมอคมพอๆ กับมีดผ่าตัดที่กรีดลงใน "สมองและจิตใจของฉัน"
"
จับ...เพื่อปล่อยนะครับ
"
เวลา 2 ชั่วโมง ที่หมออนุญาตให้ฉันนั่งจับมือพ่อ "กำลังใกล้จะหมดลงเเล้ว" (มันยังไม่พอเลย) ฉันยังไม่อยากบอกลาพ่อตอนนี้ เสียงธรรมะเบาๆ ของหลวงพ่อชา สุภัทโท "บ้านที่เเท้จริง" ที่ฉันเปิดไว้ข้างๆ จะทำให้จิตของพ่ออบอุ่นขึ้นมาบ้างไหมนะ
นาฬิกามันทำงานผิดปกติอยู่หรือเปล่า ทำไมมันเดินเร็วเหลือเกิน ฉันยังไม่อยากปล่อยมือ และลุกออกจากเก้าอี้ข้างเตียง วันนี้คำว่า "ปาฏิหาริย์" คงเล่นซ่อนเเอบอยู่สินะ ในใจของฉันตอนนั้น คือ ภาวนาให้ "นาฬิกาหยุดเดิน"
ทุกคำภาวนาของคนทุกข์มักเป็นคำขอ
ความโหดร้ายที่สุดของคำพูดที่ไร้เสียงของเวลา นั่นก็คือ..."ฉันหมดเวลาแล้วจริงๆ" พ่อจากไปพร้อมกับวันที่ 23 ตุลาคม 2562 และเวลาขณะนั้น คือ 14.59 น. "หัวใจของพ่อหยุดเต้นถาวร"
เพียงเสี้ยววินาทีนั้น
"พ่อ" ปล่อยมือ "ฉัน"
เป็นความสูญเสียที่ไม่มีใครอยากพบเจอ
แต่ก็จะต้องเจอทุกคน
เสียใจได้แต่ไม่ควรนาน ชีวิตยังต้องผ่านอะไรอีกมาก
จดจำส่วนที่ดีงามไว้เป็นพลังใจแล้วยิ้มสู้
อย่างที่คุณพ่อจะภูมิใจถ้าล่วงรู้ได้
รักษาสุขภาพด้วยค่ะ