และเนื่องในยามที่บ้านเมืองต้องการความปองดอง ต้องการจะปฎิรูป และอาจเลยไปถึงความต้องการอย่างแรงกล้าที่จะกู้ชาตินี้ ผมจะหยิบยกห้วงหนึ่งในการเป็นคอนเซียร์จของผมมาจดบันทึกไว้้ในความทรงจำ และถ่ายทอดให้ตนเองได้จดจำไปชั่วกาลนาน
ที่พักเล็กๆที่ผมว่า ผมเคยมาครั้งแรกเมื่อคืนวันที่ 31 ธ.ค พ.ศ 2546 มาถึงตอนดึกกลับออกไปแต่เช้า แต่เพียงเสี้ยวเวลาสั้นๆแค่นั้น ผมก็สัมผัสได้ถึงเสน่ห์และตกหลุมรักที่พักแห่งนี้ จากวันนั้นถึงวันนี้ผมจึกสรุปได้ว่าที่พักแห่งนี้เป็นที่พักที่สวยงามที่สุดในใจผมตลอดกาลนาน
จากปีใหม่ปีนั้นจนถึงปีใหม่ปี 2557 นี้ ถึงเวลาผ่านเลยมานาน จนผมเปลี่ยนสภาพจากนักท่องเที่ยวมาเป็นคอนเซียร์จ จนเจ้านินจา จากไปแล้ว จนรูปหล่อ พี่หอม ได้ลาออกไปหมดแล้ว จนคุณอ้อม (ลูกสาวเจ้าของ)จะเข้าสู่วัยกลางคนแล้ว แต่ที่พักแห่งนี้ยังคงสวยตลอดกาลเช่นวันวาน
งานในตำแห่งคอนเซียร์จที่ผมยกมาเล่าจะเป็นช่วง 23 ธ.ค 56 - 6 ม.ค 57 รวมระยะเวลา 15 วัน งานของผมจะเริ่มจากเช็คดูว่าวันนี้มีแขกเข้าพักกี่ห้อง แต่ละห้องจองมาอย่างไร มีกรุ๊ปละกี่คนและเหลือห้องพักห้องไหนว่างบ้าง จดออกมาเป็นรายการตั้งแต่วันที่ 23 ธ.ค จนหมดหน้าที่ในวันที่ 6 ม.ค ผมต้องคุมเกมส์หลักเรื่องนี้ให้ได้ก่อนเรื่องอื่น ต้องศึกษาและคิดวางแผนไว้ล่วงหน้าว่าคุณอ้อมรับจองแขกไว้แบบไหนในแต่ละวัน และห้องที่เหลือผมจะให้แขกแบบไหนเข้าพัก เพื่อให้เกิดความสมดุลและดีที่สุดกับแขกทุกกรุ๊ป รวมทั้งประสานกับแม่ครัวและแม่บ้านให้เกิดปัญหาขัดข้องให้น้อยสุด ถ้าแขกจองเป็นกรุ๊ปผมก็ต้องโทรถามในเช้าวันเข้าพักว่ามาทั้งหมดกี่คน มีทำที่นอนเสริมมั้ย จะมาถึงกี่โมงและทานอาหารเย็นที่ร้านมั้ย และทานประมาณกี่โมง ถ้่ากรุ๊ปใหญ่จะให้สั่งล่วงหน้าก่อนเวลาอาหาร ตลอดจนให้คำปรึกษาตอบข้อซักถามแก่หัวหน้ากรุ๊ป และอธิบายคร่าวๆถึงสถานที่พักและสิ่งควรทำและสิ่งไม่ควรทำ ต้องอธิบายด้วยความระมัดระวังไม่ให้แขกรู้สึกว่าเราไม่เป็นมิตร และขณะเดียวกันก็ต้องทำให้แขกรับรู้เรื่องการใช้สถานที่ร่วมกับแขกกรุ๊ปอื่นๆด้วย ผมคิดว่าเป็นเรื่องสำคัญมากที่เราต้องคุมเกมส์เหล่านี้ให้ได้
หน้าที่ต่อมาของผมคือรับโทรศัทพ์ บางทีแขกที่จะเข้าพักจะโทรมาเช็คห้อง ยกเลิกห้อง เลื่อนวัน หรืออาจจะโทรมาถามข้อมูลที่พัก ถามสถานที่ใกล้เคียง บ้างก็ถามมันตั้งแต่เริ่มออกจากกรุงเทพฯมาจนถึงที่พัก และถามต่อไปจนถึงหลังวันเช็คเอาท์เลยว่ามีข้อมูลอะไรบ้าง ซึ่งผมก็ต้องตอบให้ได้ให้หมด และจัดหาสิ่งที่ลูกค้่าถามและต้องการให้มากมากที่สุด และต้องคิดไว้ว่าในใต้ฟ้่าแห่งนี้ไม่มีอะไรที่เราไม่รู้หรือจัดหาไม่ได้ นอกจากนี้ยังคอยรับโทรศัพท์คนที่โทรมาจองใหม่ บ้างก็ดูมาก่อนในเว็บฯแล้ว บ้างก็ไม่รู้แม้กระทั้งว่าอำเภอปางมะผ้าอยู่ตรงไหนของประเทศไทย ไม่ว่าจะโทรมาในรูปแบบไหน ผมก็ต้องคิดอย่างรวดเร็วและสรุปให้ได้ว่าคนที่โทรมาเหมาะกับที่พักแห่งนี้หรือเปล่า ท่านที่จะเอาสระว่ายน้ำ เอาคาราโอเกะ กลัวป่า กลัวความมืด กลัวธรรมชาติ ก็ไม่เหมาะที่จะมาพักที่นี่ ส่วนคนที่ฟังแล้วคิดว่าน่าจะเหมาะ ก็ต้องพูดให้เห็นภาพและชัดเจนเพื่อช่วยในการตัดสินใจให้รวดเร็ว เพราะที่นี่มีเพียง 11 ห้อง 11 แบบ 11 บรรยากาศ เหมือนสาวสวย 11 คน ที่สวยไปคนละแบบ น่ารักไปคนละอย่าง การรับโทรศัพท์สำหรับแขกชาวต่างชาติจะฟังยากและนึกคำพูดยาก แต่จะอธิบายง่าย เพราะส่วนมากจะทำการบ้านมาดีหรือไม่ก็ค่อนข้างจะเป็นคนง่ายๆ มาง่ายไปง่าย ศึกษาข้อมูลมาอย่างดี เข้าใจถึงสถานที่ เข้าใจถึงผู้คนและชีวิตความเป็นอยู่ของท้องถิ่น อยากลองอาหารท้องถิ่น อยากเข้าถึงธรรมชาติ ส่วนคนไทยนั้นจะพูดกันฟังง่าย แต่ทำให้นึกภาพชัดเจนนั้นยากกว่า รวมๆแล้วการรับโทรศัพท์นั้นเป็นอีกงานที่สนุกที่คอนเซียร์จอย่างผมนั้นเต็มใจช่วยทำ
ผมลืมบอกไปว่าที่พักแห่งนี้มีเจ้าของสามีภรรยาหนึ่งคู่ ตัวสามีนั้นเป็นชาวอเมริกันอยู่ที่กรุงเทพๆนานๆมาครั้ง จะคอยรับจองทางอีเมล์ ส่วนภรรยานั้นจะอยู่ประจำที่นี่อยู่มากว่า 15 ปี ทำหน้าที่หลักเป็นแม่ครัว อีกคนคือลูกสาวคนสวยอยู่ด้วยกันที่นี่มา13 ปี ทำหน้าที่ทุกอย่างทั้งรับจอง พนักงานต้อนรับ ทำกาแฟ ทำอาหาร ทำความสะอาด ดูแลสถานที่ คุมร้านอาหาร ช่วยทำครัว สรุปคือทำทุกอย่างนั่นเอง อีกคนจะรับหน้าที่แม่ครัวมือสอง และควบตำแห่งแม่บ้าน อีกคนมาแต่ช่วงกลางวันทำหน้าที่ผู้ช่วยแม่บ้าน ผู้ช่วยแม่ครัว ผู้ช่วยร้านอาหาร คือช่วยมันทุกอย่างนั้นเอง ทั้งหมดเป็นสุภาพสตรีมาจากต่างพื้นที่ ต่างอำเภอ มาเจอกันที่อ.ปางมะผ้าโดยไม่ได้นัดหมาย ใครจะคิดว่าที่แห่งนี้จะรวมคนภูกระดึง คนสุโขทัย คน จ.ตาก มาอยู่ร่วมกันโดยไม่มีคนพื้นที่เลยซักคนเดียว
งานต่อมาที่คอนเซียร์จอย่างผมทำคือการเป็นพนักงานต้อนรับ ในแต่ละวันผมจะจดไว้ว่าจะมีแขกเข้าพักใหม่ห้องไหนบ้าง และห้องไหนเช็คเอาท์ ห้องไหนอยู่ต่อ พอแขกที่ลาจากผมจะขอบคุณ ถามหากุญแจ และถามเรื่องมินิบาร์ ผมจะไม่ถามว่าชอบมั้ย หรือมีอะไรไม่ชอบ เพราะผมคิดว่าเปล่าประโยชน์ กำลังจะลาจากกันแล้ว ถ้าเรามั่นใจว่าเราทำทุกอย่างอย่างดีที่สุดแล้ว ก็ไม่มีอะไรต้องถามให้ชมหรือถามให้ติ เพราะนั้นเป็นส่วนที่แขกผู้กำลังจะลาจากเป็นผู้ตัดสินใจว่าจะกล่าวคำอำลาเราอย่างใด จะนำความชื่นชม ประทับใจ อบอุ่นใจกลับไป หรือจะพกพาความขุ่นข้องหมองใจติดไปด้วยก็สุดแท้แต่ ผมคิดว่าจะไม่มีความสัมพันธ์ใดๆต่อเนื่องจากนาทีนั้นดั่งคำที่มีปราญ์กล่าวไว้ว่า..คนเราอย่าจริงจังอะไนกันมากนัก พบกันเดี๋ยวเดียวก็ต้องจากลา ขอเพียงตอนอยู่ร่วมกัน มีความจริงใจต่อกัน มีความปรารถนาดีแก่กัน เมื่อถึงวันต้องจากลาก็แล้วๆกันไป
ในส่วนของการรับแขกเข้าพักใหม่นั้น พอแขกมาถึงผมจะพาไปยังห้องที่จองไว้อธิบายถึงสิ่งต่างๆในห้อง จากนั้นก็พาทัวร์ที่พัก พาชมระเบียง พาดูทางลงไปแม่น้ำ ชี้ทางไปดาดฟ้าดูดาว พาชมร้านอาหารบอกเวลาเปิดปิด แจกแผนที่บอกให้รู้ว่ารอบๆที่พักมีอะไรบ้าง มีร้านอาหารแบบไหน ร้านสะดวกซื้อ ตลาดอยู่ตำแหน่งไหน สถานที่ท่องเที่ยวชื่อดังไปยังไง จากนั้นก็รอตอบข้อซักถามจากแขก แนะนำและจัดหาสิ่งต่างๆเท่าที่จะมีกำลังและความสามารถ บางอย่างแขกไม่ถามก็ต้องคิดแทนแขกเช่นวันเช็คเอาท์ จะไปไหนต่อ ไปยังไง มีอะไนแนะนำได้ก็แนะนำไป จากนั้นก็ต้องดูแลแขกและช่วยเหลือบริการแขกเสมือนญาติสนิท มิตรสหายตลอดช่วงเวลาเข้าพักจนวันลาจาก
หน้าที่ต่อมาที่คอนเซียร์จกำมะลออย่างผมได้มีโอกาศได้ทำคือพนักงานในร้านอาหาร ร้านอาหารของที่พักแห่งนี้ิมีแม่ครัวหลักคือพี่จอย เจ้าของที่พัก ช่วงที่ผมหยิบยกมานั้นพี่จอยไม่อยู่ ในครัวจึงเหลือคุณอ้อม และแม่ครัวอีกหนึ่งคน ช่วงกลางวัยจะมีสาวภูกระดึงมาช่วยอีกแรง ส่วนกลางคืนจะเหลือแค่สองคน ผมเลยรับตำแห่งพนักงานจัดเตรียมโต๊ะ รับออเดอร์ เสริฟอาหาร จดบิล เก็บเงิน และทำหน้าที่บาร์เทนเดอร์ บาร์น้ำ ไปในตัว เริ่มจากอาหารเช้า อาหารเที่ยงจะน้อยเพราะพนักงานทั้งสามคนจะไปทำความสะอาดห้องจนเสร็จก่อนถึงจะเปิดครัวทำอาหารกลางวัน ช่วงสายๆผมเลยนั่งเฉยๆในร้านอาหารคอยบอกแขกที่แวะมาจะกินอาหารว่าแม่ครัวไม่อยู่ เฝ้าร้านไป คอยวิ่งไปบอกแขกที่แวะมาว่าร้านปิดอย่างแข็งขัน แต่ถ้าแขกในหรือแขกวีไอพีมากินก็ต้องโทรแจ้งคุณอ้อมให้พากันขึ้นมาทำอาหาร อาหารเย็นนั้นแหละยุ่งสุดๆ ช่วงที่หยิบยกมานั้นแขกเยอะมาก ทำกันชุลมุน ทำแทบไม่ทัน ต้องให้แขกในจองโต๊ะ จองเวลา สั่งอาหารล่วงหน้า และเปิดรับแขกนอกเฉพาะโต๊ะที่เหลือ สองแม่ครัวทำกันไม่ได้หยุด ผมอยู่ในร้านคอยรับออร์เดอ ทำเครื่องดื่มทั้งไวน์ จิน โทนิค เปิดเบียร์ ทำน้ำผลไม้ปั่น ทำไทฮีโต้ จดบิล เก็บเงิน เก็บจาน เสริฟ สนุกสนาน ช่างสนุกสนานวุ่นวาย ชุลมุนอะไรปานนั้น แถมยังต้องหาจังหวะคุยกับแขก คุยสัพเพเหละ เป็นแบบนี้อยู่ 5-6 คืน สุดยอด ส่วนคืนที่แขกน้อยจะสบายๆ มีมุมนั่งชิวๆของตัวเองคอยแขก ในครัวก็ไม่วุ่นมาก บรรยากาศผ่อนคลายสบายๆ เงียบสงบแบบปางมะผ้า
หน้าที่ต่อมาของคอนเซียร์จแบบผมคือ ตรวจสถานที่ว่าทั้งรอบๆบริเวณ และในห้องพักต่่างมีอะไรชำรุด เสียหายบ้างแล้วแจ้งคุณอ้อมให้ตามช่างมาซ่อมแซม อะไรง่ายๆก็ทำเองเช่นเปลี่ยนหลอดไฟ ปรับช่องทีวี งานนี้ไม่มีอะไรมากแต่ต้องรู้ซึ่งถึงอุปกรณ์ในแต่ละห้องว่ามีอะไรบ้าง บ้านนี้จะมี 11 ห้อง 11 แบบ การตรวจตราไม่ง่ายเพราะไม่มีอะไรเหมือนกัน
หน้าที่ที่ผมไม่ได้รับทำหรือทำไม่เป็นหรือยังไม่ได้คิดจะทำคือ ทำความสะอาดห้อง ซักผ้า ทำอาหาร ทำสวน ซึ่งก็เป็นงานอีกไม่ใช่น้อย
ที่ผมทำก็แค่แบ่งงานคุณอ้อมมาทำบางส่วน แบ่งงานของหนกกับใหม่มาทำบางส่วน ก็แค่นั้น และครูของผมก็คือคุณอ้อมนั่นเอง ผมศึกษาหาความรู้ต่างๆจากคุณอ้อม แล้วค่อยๆฝึกทำ พอเอางานทั้งหมดที่ผมรับทำมาประกอบเข้าด้วยกันแล้วทำในแต่ละวันไปพร้อมๆกัน เหนื่อยและสนุกสุดยอดในวันแรกๆ และเหนื่อยและเคลียดในวันต่อๆมา ไหนจะอากาศอันหนาวเหน็บ หนาวนาน หนาวทน เจอแดดทีเหมือนเห็นสาวสวยแทบโดดเข้าใส่
ผมก็แค่รับมาทำเป็นช่วงๆ ช่วงละไม่กี่วัน ส่วนพี่จอยกับคุณอ้อมประจำอยู่ที่นี้ ทำมากว่าสิบปี สุดยอดไม่รู้ทำกันได้ไงเก่งจริงๆ ลูกน้องใหม่สองคนก็เพิ่งมาทำได้ไม่นาน ส่วนพี่หอม ลูกน้องเก่าแก่ที่ร่วมเป็นร่วมตายอยู่ด้วยกันมากว่าหกปี ก็ลาไปอยู่เชียงใหม่หลายเดือนแล้ว พี่จอยกับคุณอ้อมเลยต้องช่วยกันเป็นเสาหลักค้ำยันที่พักเล็กๆน่ารักแห่งนี้ให้อยู่คู่ประเทศไทยไว้
การรับหน้าที่คอนเซียร์จในครั้งนี้ของผมถือเป็นครั้งหนึ่งในชีวิตที่หาไม่ได้ง่ายๆ และท้ายสุดมันทำได้ไม่ง่ายเลยครับ...
