“ถึงแล้วสินะรปปงหงิ”ปิ่นปัทม์คลำทางด้วยตนเองมายังสถานีรปปงหงิจนได้ ย่านรปปงหงิ (Roppongi) ที่อยู่ค่อนไปทางทิศใต้ของมหานครโตเกียว เคยเป็นอดีตหมู่บ้านของซามูไรชั้นสูงในสมัยเอโดะ (ช่วงเวลาเทียบได้ประมาณปลายกรุงศรีอยุธยาถึงต้นรัชสมัยรัชกาลที่5 แห่งรัตนโกสินทร์) หากปัจจุบันสถานที่แห่งนี้ถูกพัฒนาด้วยโครงการอสังหาริมทรัพย์ระดับmega project กลายเป็นชุมชนที่อยู่อาศัยของชาวต่างชาติเป็นที่ตั้งของสถานทูตหลายประเทศ จึงทำให้มีร้านค้าและร้านอาหารแนว western& fusion มากมายเป็นศูนย์รวมสถานที่ท่องเที่ยวยามราตรีอันหรูหรา สไตล์โมเดิร์น เช่นคลับและบาร์ สถาปัตยกรรมต่างๆในบริเวณนี้ถูกออกแบบโดยใช้ความลื่นไหล เส้นโครงและลวดลายที่อ่อนช้อยหลากหลายแบบมาเป็นรูปทรงของตึกถือเป็นการออกแบบที่ดูสวยงาม ทันสมัยสุนทรียศิลป์และสอดรับกับการใช้งานเป็นความลงตัววิจิตรยิ่ง

ทันทีที่ออกมาจากสถานีจุดมุ่งหมายมิใช่การมา shopping ปิ่นปัทม์ต้องการจะมาดูการแสดงไฟใกล้เทศกาลคริสต์มาสและส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่เช่นนี้แน่นอนว่าประดาเมืองใหญ่ของโลกจะต้องมีการประดับแสงไฟเฉลิมฉลองโตเกียวก็เป็นหนึ่งในเมืองเหล่านั้นคนญี่ปุ่นแม้จะไม่ใช่คริสต์ศาสนิกชนแต่กระตือรือร้นขอมีส่วนร่วมชนิดที่เรียกว่าคลั่งไคล้เข้าขั้นฟีเวอร์ ตามร้านรวงแฟชั่นจะมีทั้งเสื้อผ้า accessoriesที่วางขายเป็น theme เกี่ยวกับ Christmasโดยเฉพาะ ปิ่นปัทม์ไม่ประหลาดใจแม้แต่น้อยเพราะพี่ยุ่นเขานิยมแต่ง cosplayอยู่แล้ว สาวสวยนึกภาพตาม ในคืน Christmas’ Eve บรรยากาศคงจะคึกครื้นเริงรื่นน่าดูชมมีเหล่าซานต้าสวยๆเซ็กซี่แต่ง cosplay การประดับแสงไฟตามอาคารและท้องถนนนับเป็นอีกหนึ่งไฮไลท์ที่เธอเฝ้ารอและรปปงหงินับรวมเป็นหนึ่งในสถานที่เลื่องชื่อเพราะความเป็นตะวันตกที่มากกว่าย่านอื่นทางการและภาคเอกชนจึงร่วมกันจัดงานแสงสีเป็นประจำทุกๆปี

ปิ่นปัทม์มาถึงส่วนบริเวณที่เรียกว่า TokyoMidtown ซึ่งมีการจัด event แสดงแสงไฟ LEDอะร้าอร่ามหลากสีสันสวยงามบนพื้นสวนกว้างประกอบดนตรี classic ทุกค่ำคืนตลอดช่วงหนึ่งเดือนเศษ

‘แม่คนนี้ขาลายสิ้นดี’เทคนิคการจดจำสีสันในสมัยมัธยมปลายถูกนำมาใช้เมื่อพี่ๆน้องๆ ม่วง คราม น้ำเงินเขียว เหลือง แสด แดง ต่างมารายงานตัววับวาวบนฟลอร์ถ้วนหน้าปิ่นปัทม์มิอาจลึกซึ้งเข้าใจความหมายของแสงสีที่สว่างวูบขึ้นแล้ววิ่งไปมาจากมุมซ้ายทแยงจรดมุมขวาบางครั้งกลุ่มแสงสีน้ำเงินก็วาบขึ้นมาก่อนจะแตกกระจายดูคล้ายหยดน้ำเธอเพียงเสพความงดงามก็อิ่มใจแล้ว

นักท่องเที่ยวและคนญี่ปุ่นเองจากทั่วสารทิศรายล้อมเข้ามาดูประติมากรรมชิ้นเอกท่ามกลางผู้คนมากมายและการแสดงที่น่าตื่นตาตื่นเต้นที่ฉาบไว้เป็นเปลือกส่วนลึกปิ่นปัทม์กลับเกิดความรู้สึกเคว้ง..ใจหายคนที่ถูกทิ้งมันเป็นแบบนี้เอง

จังหวะที่ปิ่นปัทม์มัวแต่ทุ่มความสนใจบันทึกvideoการแสดงเบื้องหน้า ไม่ระวังระไวจึงเผลอเดินชนเข้ากับร่างหนึ่งเข้าจังเบอร์

“I'm sorry.” สาวไทยรีบขอโทษขอโพยครั้นเมื่อเงยหน้าสวยของตนขึ้นมากลับต้องตกใจสุดขีด

“ยัยเด็กเสิร์ฟ!! โตเกียวนี่มันแคบแค่นี้เองรึไง”เสียงแหลมแหวกอากาศกระทบเข้าโสตของริโกะ

“คุณ!!” สาวฟันกระต่ายม่านตาขยายกว้างตกอกตกใจไพ่แพ้กัน ข้างกายเป็นเพื่อนพริตตี้สาวชื่อ ฮารุกะ ที่มาดูไฟด้วยกัน

“โอะ นะมะเอะ วะ นานเดสก๊ะ”ปิ่นปัทม์นึกครึ้ม ขอลองวิชา ถามไถ่ชื่อเป็นภาษาญี่ปุ่นเธอเพิ่งท่องจนขึ้นใจกรุ่นๆเมื่อตอนขึ้นรถไฟฟ้าเอง ภาษาญี่ปุ่นนี่ก็แปลก มีโอะนั่นก๊ะนี่ตลอด

“วะตะชิ วะ ริโกะ เดส (ชื่อริโกะค่ะ)” สาวไทยเปิดแอพฯ dictionary บนสมาร์ทโฟน เงยหน้าขึ้นมามองแล้วก็ยิ้มที่มุมปาก ริโกะแปลว่าดอกมะลิเบ่งบานสีขาวบริสุทธิ์ส่งกลิ่นหอมรัญจวนใจ

“อ้อ..แม่ดอกมะลิ” ริโกะได้แต่ยืนตาปริบๆเป็นที่รู้กันว่าภาษาอังกฤษไม่กระดิกหูได้เพียงคำพื้นๆโดดๆ yes, no, ok, thankyou, sorry อะไรเทือกนั้น ฮารุกะที่ยืนข้างกันหันมาอาสาเป็นล่ามให้ การสื่อสารของทั้งหมดจึงง่ายขึ้น

“มาทำอะไรที่นี่เวลานี้เธอต้องอยู่ร้านไม่ใช่เหรอ หรือว่าเป็นวันหยุด”

“ฉันลาออกแล้วค่ะมาสมัครงานละแวกนี้พอเสร็จจึงมาเดินเล่นแล้วก็บังเอิญเจอคุณ” ริโกะตอบตามจริง

“ออก?!” ปิ่นปัทม์ได้แต่ทวนคำไม่แปลกใจเกินควรเพราะรู้อยู่ว่างานเสิร์ฟมันจะไปพอยาไส้อะไร

“ค่ะ..มีเรื่องให้ต้องเปลี่ยนงาน”ผู้ตอบไม่บอกลงลึกในรายละเอียด คุณคนนี้ดูท่าปากคอเราะรายอาจโดนค่อนขอดว่าโอ้อวดและฮารุกะถ่ายทอดตรงไปตรงมาแปลความตามนั้น ปิ่นปัทม์หมุนศีรษะซ้าย-ขวารอบหนึ่งเหมือนใช้ความคิด ยื่นหน้าสวยของตนมาใกล้พินิจอดีตสาวเสิร์ฟตลอดกายเนื้อ สาวไทยผู้เลิศเลอยิ้มออกมาอีกครั้งการเที่ยวครั้งนี้ของเธอจะไม่เดียวดายแล้วล่ะ

“ฉันจะจ้างเธอเป็นไกด์..โอเคไหม?” ริโกะเพียงจับความแค่อะไรไกด์ๆกับโอเคเป็นฮารุกะเจ้ากี้เจ้าการคิดแทน

“เพื่อนฉันค่าตัวแพงนะคะ”เพื่อนตัวดีปล่อยหมัดตรงหมายเข้าแสกหน้าตีหัวเข้าบ้านแม้ตระหนักดีกว่าเป็นไกด์นำเที่ยวมันเหนื่อยกว่าการมายืนปั้นหน้าสวยๆแต่เจอลูกค้ากระเป๋าหนักหนทางก้าวหน้าย่อมมีมากกว่าขายของด้วยเรือนกายแน่ๆ ปิ่นปัทม์เชิดหน้า หาได้แยแสรู้มาก่อนหน้าว่าแม่สาวร้อนเงินจะต้องโก่งค่าตัว

“ฉันสู้ทุกราคา”ฮารุกะมองหน้าเพื่อนตาหวาน เหลือบมามองคู่ต่อรอง ก่อนจะทำ quotation ทางวาจา

“วันละสามหมื่นเยน”ปิ่นปัทม์สะอึกน้ำลายเหนียวคอเธอไม่รู้ถึงระบบค่าจ้างค่าแรงของที่นี่ว่าเป็นอย่างไร แต่ไม่นึกว่าสองนางนี้จะโหดฝุดๆอย่างไรก็ดีคนเอาชนะเป็นหลักชัยมีหรือที่จะยอม

“ไม่มีมัดจำ จ่ายเมื่อจบวันต่อวันพาฉันเที่ยวและตามใจเท่านั้น ถ้าไม่ตอบภายในหนึ่งนาทีจะจ่ายแค่ครึ่งเดียว”ปิ่นปัทม์ยื่นเงื่อนไขบ้าง นี่ถ้า สุพรรษาอยู่ด้วย ดีลแบบนี้ไม่มีวันได้แอ้มเงินในกระเป๋า ใช่.. ปิ่นปัทม์ยอมรับหากยึดตามหลักความเป็นจริงคงถือว่าเธอโง่มากๆที่ยอมทุ่มกับเด็กเสิร์ฟมือสมัครเล่นแต่จากสัญชาตญาณเธอเชื่อว่าตัดสินใจถูก

“ตกลงค่ะเดี๋ยวฉันขอคุยกับริโกะก่อนนะคะ” ฮารุกะรีบตกลงแรกทีเดียวเปิดราคาไว้ด้วยเกรงว่าจะโดนต่อสะบั้นหั่นแหลกไหงมันง่ายยิ่งกว่าอ้าปากง่ำโตเกียวบานานาเช่นนี้เพื่อนสุดแสบคว้าแขนของริโกะที่ยังโก๊ะๆ เดินหลบมุมไปคุยกันสองคน

“เฮ้ยๆ! ใครตกลงนี่แกก็รู้ฉันพูดภาษาอังกฤษไม่ได้ แล้วไปเรียกราคาเลือดสาดขนาดนั้นเขาจะว่าเอาได้ว่าคนญี่ปุ่นหน้าเลือดไร้ซึ่งน้ำใจ” หลังจากที่รู้ว่าเจรจาความถึงตัวเธอริโกะรีบโวยเพื่อนอัตราจ้างอาชีพมัคคุเทศก์ทั่วไปอยู่ที่วันละไม่เกินหมื่นเยนเท่านั้นหรอก

“จะปฏิเสธก็ได้นะ ฉันจะกลับไปบอกคุณเขาดีไม่ดีฉันขออนุญาตรับงานนี้ไว้เสียเอง” ฮารุกะขู่หนักๆ ริโกะประมวลเหตุการณ์ดูแล้วคุณคนไทยสุดสวยน่าจะจ้างเธอไม่น้อยกว่าสามวันสี่วันงานพริตตี้หรือก็ยังไม่เริ่ม เงินหลักแสนเยนมารอตรงหน้า ใครจะไม่ฉวยคว้าไว้

“เครๆ.. แล้วมีเงื่อนไขอะไรอีก”

“ไม่รู้สิยังไม่ได้คุยลงในรายละเอียดเลย แค่คุณเธอบอกว่าให้พาเที่ยวและก็ตามใจเท่านั้น”

“อ้าวแกนี่ ชุ่ยจังฮารุกะว่าแต่แกจะหักค่านายหน้าเท่าไหร่”

“หูย ใครจะไปคิดกับแกลงคร้าเพื่อนช่วยฉันไว้ยามยากก็ตั้งหลายหน เจ๊าๆกันไปเนาะ” ริโกะซาบซึ้งนึกเปรียบกับอิโอริที่นำพาความเดือดร้อนมาให้เพื่อนดีและร้ายมีปะปนกันอยู่ที่การเลือกคบจริงๆเธอยังนิ่งเป็นต้นไม้ไร้ลมโบก ไม่ได้เคลือบแคลงว่าเพื่อนสาวไม่ตรงไปตรงมาที่ยังปากหนักเพราะสังหรณ์ใจแปลกๆต่างหาก

“เถอะน่าคุณเขาหน้าตาสะสวยดูผู้ดี๊ผู้ดีขนาดนี้คงไม่เรื่องมากหรอกแค่พาไปดูโน่นนั่นนี่ก็หมดวันรับเงินเละแล้วแกเอ๋ย” ฮารุกะรบเร้าต่อเนื่องครึ่งประโยคหลังน่ะเพื่อนตัวดีพูดถูกทุกพยางค์ แต่ไอ้เรื่องไม่มากเห็นท่าจะไม่ใช่แล้วดูจากทรงคุณเธอเชิดๆรั้นๆชอบเอาชนะแบบนี้ ไหนจะเรื่องการสื่อสารที่เป็นปัญหาอีกปวดหัวอลวนอลเวงแน่นอนริโกะจัง.. สองนารีชาวญี่ปุ่นเดินกลับมาหานายจ้างริโกะค้อมตัวอย่างนอบน้อม

“โยโรชิกุโอเนะกาอิไซมาซซซซ (ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ)” ปิ่นปัทม์พยักหน้ารับเข้าใจเนื้อความดีเธอเป็นคนเรียนรู้ไวได้ยินและทวนซ้ำเพียงครั้งก็สามารถจำสิ่งนั้นๆได้ราวกับกดเซฟไว้ใน flashdrive

“ฉันจะใช้เธอให้คุ้มค่าตัวทุกเยนเลยล่ะแม่สาวน้อย”ประโยคมุบๆมิบๆในภาคภาษาไทยไร้ซับไตเติ้ล ทำให้ริโกะและฮารุกะแปลความไม่ได้แต่รอยยิ้มที่มุมปากเก๋ๆอย่างเคยมันแปรเปลี่ยนเป็นยิ้มที่ดูร้ายลึกพิกลริโกะชักเสียวสันหลัง

“โฮเทรุ..งานแรกคือพาฉันกลับโรงแรม ” ปิ่นปัทม์เริ่มต้นออกคำสั่งทิ้งถุง shoppingเดินตัวปลิวสุดแสนสบายใจ ริโกะโบกมืออำลาฮารุกะก่อนจะเดินตามนายจ้างแกะกล่องต้อยๆ สองมือถือข้าวของพะรุงพะรัง...

เมื่อเจอเจ้าถิ่นปิ่นปัทม์ก็ไม่ต้องปวดหัวกับระบบรางเส้นทางคมนาคมทางใต้ดินที่ซับซ้อนอีกต่อไปเพียงยื่นนามบัตรของโรงแรมให้ สาวฟันกระต่ายก็พาเดินย่ำต๊อกซอกแซก

“ไกลหรือเปล่า?“ นายจ้างสุดพิไลสปีคอิงลิช ริโกะยิ้มแหย กลายเป็นภูเขาบังเส้นผมมืดมนกับการสื่อสาร ปิ่นปัทม์หาหนทางไว้ล่วงหน้าแล้ว เธอฉวยโทรศัพท์ขึ้นมาอาศัยตัวช่วยด้วยการเปิด Dictionary นิ้วน้อยๆกดตัวอักษรป้อนศัพท์ h-o-w f-a-r? ตัวคันจิเด้งขึ้นมาปรากฎบนหน้าจอยื่นให้ริโกะ ไกด์สาวส่ายหน้าบ่งบอกว่าไม่ไกลมาก ปิ่นปัทม์ใช้วิธีการเดิมคือเมื่อต้องการสิ่งใดใช้การพิมพ์เป็นวิธีส่งสาร เป็นคำๆอันภาษาทั่วโลกรูปประโยคล้วนกำเนิดมาจากคำ เพียงแต่จะวางประธานกริยาและกรรมเรียงลำดับกันอย่างไรเท่านั้น

“ฉันอยากนั่งแท็กซี่”

“มันแพงนะคะ”ริโกะทักท้วงพิมพ์ข้อความกลับส่งคืนไปบ้าง ปิ่นปัทม์หน้ามู่ยืนกรานว่าจะเอา เท่านั้นเธอพยักหน้ารับจำทำตามความต้องการ พาเดินมาถึงจุดเรียกแท็กซี่ซึ่งอยู่หน้าสถานีรถไฟ ปิ่นปัทม์เห็นมีคันหนึ่งจอดรออยู่สังเกตไฟสีเขียวตรงมุมล่างขวาที่ด้านหน้ากระจก จ้ำฝีเท้าจะก้าวขึ้นรถริโกะคว้าท่อนแขนห้ามเอาไว้

“ต้องขึ้นคันที่มีไฟสีแดงเรดค่ะเรด”

“อ้าว ใครจะไปรู้”ปิ่นปัทม์เป็นงงกับระบบสีที่น่าจะเป็นมาตรฐานเดียวกันทั่วโลกทั้งสองรอจนรถคันที่มีไฟสีแดงเข้ามาเทียบท่า เป็นรถ Toyota Crown รุ่นเก่าสีดำทรงกล่องไม้ขีดดูเทอะทะริโกะกระวีกระวาดเปิดประตูให้นายจ้างสาวเข้าไปนั่งก่อนที่เธอจะขึ้นตามไปส่งนามบัตรของโรงแรมให้คุณลุงคนขับท่าทางใจดีและสุภาพนอบน้อม สวมสูทผูกเนคไทและสวมถุงมือขาว ภายในรถดูสะอาดกว้างขวาง ตัวเลขที่มิเตอร์สตาร์ทที่ 700 เยน

“นอนโรงแรมแคปซูลไม่ต้องห่วง” ไลน์ข้อความจากสุพรรษาเด้งเป็นสีเขียวขึ้นมา หลังจากปิ่นปัทม์กดอ่านเธอรู้สึกชาไปทั่วร่าง เข้าใจอยู่ว่าเพื่อนโกรธจัดแต่ก็ไม่น่าหักหาญทิ้งเธอไว้ลำพัง

'เรามันนิสัยแย่ขนาดเพื่อนรักที่สนิทรู้ใจยังทิ้งกันได้ลงเรามันแย่มากๆเลยสินะ' ปิ่นปัทม์รำพันโทษความผิดทั้งมวลลงที่ตนแสงไฟสลัวจากท้องถนนและอาคารภายนอกสาดส่องต้องใบหน้านวลของปิ่นปัทม์ที่ดูซีดเซียวอย่างเห็นได้ชัดริโกะลอบสังเกตเห็นนายจ้างคนสวยมีน้ำใสๆปริ่มที่ขอบตา

'คุณคนสวยต้องทะเลาะกับแฟนแน่ๆอาการเฮิร์ทแบบนี้' ริโกะคิดดังๆในใจ อนุมานจากภาพตรงหน้าไม่ใช่ก็น่าจะไม่พ้นเรื่องปัญหาหัวใจ ลังเลอยู่พักใหญ่ๆว่าจะถามดีหรือไม่เกรงว่าจะก้าวล่วงความเป็นส่วนบุคคล

“โอเคไหมคะคุณ?” คำน้อยที่ห่วงใยหลุดจากปากจนได้

“คืนนี้เธอต้องนอนกับฉัน..ที่โรงแรมนี่ คุณลุงช่วยแปลให้ทีค่ะ”ปิ่นปัทม์ออกคำสั่งและขอร้องลุงคนขับพร้อมๆกับหยดน้ำตาที่ไหลรินอาบแก้มริโกะอึกอักและอึดอัด จะให้เธอค้างอ้างแรมกับสาวต่างชาติซ้ำยังไม่รู้จักชื่อด้วยซ้ำนี่นะ ที่สำคัญกำลังเศร้าอยู่นี่สิเขาว่าคนภาวะทุกข์ตรมอารมณ์จะค่อนข้างแปรปรวนปกติคุณคนสวยก็เรื่องเยอะขี้วีนเป็นทุนรอนสะสมมากโขอยู่แล้ว นึกภาพไม่ออกเลยจริงๆคุณลุงโชว์เฟอร์พามาส่งถึงหน้าโรงแรมที่พัก ปิ่นปัทม์จ่ายค่าโดยสารตามมิเตอร์ไม่ได้ใส่ใจว่าเป็นมูลค่าเท่าไหร่ เพราะเรื่องของแม่ไกด์สาวสำคัญกว่านัก

“คุณลุงคะช่วยเป็นล่ามต่อให้อีกสักหน่อยนะคะ หนูขอร้อง” สาวไทยยกมือไหว้ท่วมหัวคุณลุงพยักหน้ารับด้วยความเต็มใจ

“อย่าลืมสิว่าต้องตามใจทำตามคำสั่งฉันฉันซื้อเธอแล้วนะแม่ดอกมะลิ” ผู้สูงวัยทำหน้าที่อย่างแข็งขันแต่ไม่ได้ใส่ passionเผ็ดร้อนลงไปด้วยนั่นไม่สำคัญเพราะอาการเกรี้ยวกราดของปิ่นปัทม์บอกแจ้งครบถ้วนสาวฟันกระต่ายต้องการสยบให้นายจ้างสงบเสียก่อน เธอไม่ชอบความรุนแรงทุกประเภท

“เมืองไทยเลิกทาสไปแล้วนี่นาแล้วอีกอย่างคุณซื้อฉันได้แต่ตัว รู้ไว้ด้วยว่าฉันไม่ได้เต็มใจ”

“เลิกแล้วก็ขุดกลับขึ้นมาใช้ใหม่ได้อย่าเรื่องมาก และฉันต้องการเพียงตัวเธอ ไม่ได้ต้องการหัวใจ”ปิ่นปัทม์ตอกกลับระรัวเป็นไฟ ลุงคนขับก็แปลได้ไม่ครบ ฟังทันบ้างไม่ทันบ้างด้วยความเกรงใจ ท้ายที่สุดริโกะจำต้องยอมตามอย่างเสียมิได้...

ถึงห้องพักสิ่งแรกที่ทำคือปิ่นปัทม์ยกหูโทรศัพท์หามารดา

“เป็นยังไงบ้างลูก หนาวไหม”วรรณพิไลทักทายแบบที่ไม่รู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นบ้าง

“ปัทม์หาซื้อชาเขียวยี่ห้อที่คุณแม่ชอบได้แล้วนะคะแม่ดูแลตัวเองดีๆ ปัทม์คิดถึงนะ..” ปิ่นปัทม์วางสายทิ้งโทรศัพท์ลงบนเตียงถอนหายใจจนร่างโยน หางตาเห็นแม่ไกด์สาวยืนเป็นแบ๊วทำหน้าปั้นจิ้มปั้นเจ๋ออยู่หน้าห้อง

“โอกาซัง (แม่) น่ะ” นายจ้างสาวเปรยขึ้นเพื่อคลายสงสัยริโกะคันปากยุบยิบๆจะถามว่าทำไมไม่พาคุณแม่มาเที่ยวที่นี่ด้วยกันแต่ต้องยั้งไว้กลัวว่าจะโดนด่ายับนึกถึงแล้วหลับตาปี๋ หน้าจ๋อยไปพลัน

“เป็นอะไร??” ถามไปอย่างนั้นเองไม่ได้ต้องการคำตอบ ปิ่นปัทม์เปลื้องเสื้อตัวนอกตัวในและตามติดด้วยกางเกงออกจนเหลือแต่อันเดอร์แวร์บางเบาสีเบจห่อหุ้มเรือนกายงามก่อนจะเปลี่ยนเป็นชุดยูกาตะ ริโกะที่ยังยืนอยู่ที่เดิมลอบมองนายจ้างในสภาพกึ่งเปลือยหลบแล้วก็แอบมองใหม่ พวงแก้มฝาดโลหิตระเรื่อแดงจัดบ่งชี้ชัดถึงความรู้สึกหวิวๆแปลกๆแบบที่อธิบายไม่ถูกรู้แค่ว่ามันแตกต่างมากเหลือเกินจากโมเมนต์ที่เธอเข้าออนเซ็นหรือชั่วโมงพละศึกษาที่เพื่อนสาวๆเปลี่ยนชุดในสภาพแบบเดียวกันนี่แหล่ะ

“มองอะไร!!” ปิ่นปัทม์ตะคอกถาม ริโกะสะดุ้งสุดตัวอีกครั้ง เธอเคยดูหนังและละครไทยมาบ้างตามยูทูปแหวๆเสียงดังๆเท่าที่เห็นจะมีแต่ตัวอิจฉานะเออ

ด้านสาวไทยแอบสะใจเล็กๆอย่างน้อยการมีสาวน่ารักมาคอยรองรับอารมณ์หมองหม่นของเธอก็ไม่เลวร้ายเกินจนไปปิ่นปัทม์จ้องมองสาวฟันกระต่ายส่งนัยน์ตาเจ้าเล่ห์เหลี่ยมพรายนึกสนุกด้วยยังไม่หนำใจ มาถึงญี่ปุ่นขอทำอะไรๆแบบที่คนญี่ปุ่นเขาทำกันบ้างทั้งยังค้นพบวิธีการสื่อสารแบบใหม่ เข้าอากู๋ google พิมพ์ข้อความที่ต้องการสื่อถึง เสิร์ชรูป เท่านี้ก็เข้าใจต้องตรงกันเธอเริ่มต้นจากคำว่า ถู-ห-ลั-ง รูปหญิงสาวสองคนนุ่งผ้าขนหนูกระโจมอกในอ่างน้ำเด้งขึ้นมานี่แหล่ะแบบนี้เลยๆที่อยากด้ายยยย

“มานี่ซิสาวน้อยนั่งลงตรงนี้” คนเอาแต่ตนเป็นที่ตั้งกวักมือเรียกเย้วๆ ตบเตียงดังปังๆริโกะละล้าละลัง ค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ หย่อนกายนั่งลงข้างๆปิ่นปัทม์ เตียงเล็กยุบยวบลงไปตามน้ำหนักตัวสาวฟันกระต่ายสุดประหวั่นนัยน์ตาสั่นระริกด้วยเริ่มเห็นนายจ้างสาวจำแลงกายเป็นแม่เสือดุร้ายเตรียมจะขย้ำเหยื่อเข้าไปทุกขณะจิต

“สอนฉันอาบน้ำแบบญี่ปุ่นหน่อย”ไม่พูดเปล่า คนออกคำสั่งส่งภาพสีให้ดูกระจ่างชัด ริโกะแค่นเสียงสูงเข้าสู้ทันที

“มันก็แก้ผ้าอาบน้ำเหมือนๆกันทั้งโลกหรือว่าที่เมืองไทยไม่ใช่” รู้ความว่าปฏิเสธ ทั้งยังยอกย้อนแบบนี้ปิ่นปัทม์ยิ่งชอบใจ

“คนญี่ปุ่นเขาชอบให้ถูหลังกันไม่ใช่เหรอสาธิตหน่อยสิ” ริโกะก้มหน้างุด ตัวสั่นสะท้านเป็นลูกนกแรกเกิดจะมองว่าเป็นเรื่องแสนธรรมดาก็ใช่ นั่นสินะทำไมเธอต้องกลัวถึงขนาดนี้ด้วยรู้สึกร่างตนเองเบาหวิวอยู่ในสภาพไร้น้ำหนักจนแทบจะครองสติไว้ไม่ได้

เห็นหน้าซีดและอาการป้อแป้สิ้นฤทธิ์ของริโกะเท่านั้นปิ่นปัทม์ก็หมดเรื่องแกล้งเอาเข้าจริงเธอก็ใจสั่นหวั่นไหว แม้ไม่มากแต่ก็ไม่นับว่าน้อยทำอวดเก่งฝีปากกล้าข่มนางไปอย่างนั้นเอง

“เครๆ..แม่คนหวงเนื้อหวงตัว แกล้งเย้านิดเดียว เปราะจังนะยะหล่อน” ปิ่นปัทม์ล้มเลิกความตั้งใจเสียดื้อๆยื่นมือเรียวของตนช้อนใต้คางแหลมของคนน่ารักก่อนจะลุกพรวดพาร่างของตนเข้าห้องน้ำไป ริโกะสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นจากอุ้งมือมารเอ้ย..อุ้งมือนุ่มนิ่มของนายจ้างต่างชาติหาข้อสรุปให้ตนเองไม่ได้ว่าเป็นบ้าเป็นบออะไร?

“ฉันไม่ได้เจ็บได้ป่วยไม่ต้องเป็นห่วงเป็นใย

แค่ฉันขาดความอบอุ่น..ทางใจ

แค่กอดกันก็พอ ถ้าหากจะขอได้ถ้าขอได้

ก็ขอแค่นี้แล้วกัน

แค่กอดกันก็พอที่เหลือก็ปล่อยฉัน

มันเพ้อมันพล่ามของมัน..ไป”

เสียงใสๆฮัมเพลงอย่างมีความสุขในห้วงที่ร่างเปลือยนอนแช่น้ำอุ่นในอ่างอาบน้ำจู่ๆก็ถูกขัดจังหวะ ริโกะมายืนเคาะประตูเรียก

“ก๊อกๆ...”

“อะไรอีกสาวน้อยโทรศัพท์เหรอ” ปิ่นปัทม์ตะโกนถาม ลุกจากอ่างไม่ทันที่จะคว้าผ้าขนหนูมาห่อหุ้มปล่อยให้ฟองสบู่ขาวเกาะพราวตามเนื้อตัว แง้มบานประตูออกในระยะหนึ่งฝ่ามือ

“ฉัน…ฉันจะถูหลังให้คุณไงคะ”ริโกะพูดเสียงเบากว่าเบา สาวฟันกระต่ายไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่แต่ก็ปลงใจแล้วมือโชว์ผ้าขนหนูผืนเล็กยื่นสอดเข้ามา

“อุต๊ะ!!” ปิ่นปัทม์ใจเต้นระรัวยิ่งกว่ากลองสะบัดชัย เอาแล้วไงยัยปัทม์เอ๋ยยั่วนางไว้เจอเกมรุกสวนกลับ จะทำยังไงดี...

Create Date : 29 มกราคม 2559
Last Update : 29 มกราคม 2559 14:00:09 น.		1 comments
Counter : 350 Pageviews.
Share Tweet