ในอดีต แม่คือ "ชาวไร่"  แต่พออายุมากขึ้นทำไร่ไม่ไหวแล้ว ก็ยกที่ดินให้ลูกๆ ทำต่อไป  แม่อยู่กับบ้านเฉยๆ ก็ฟุ้งซ่าน ก็เลยไปช่วยน้องสะใภ้ขายของที่ตลาด ทำไปทำมา ก็เลยออกไปเป็นแม่ค้าเต็มตัว จำได้ว่าปีที่แม่เริ่มไปขายของ ตลาดก็เป็นตลาดชาวบ้าน มีแต่ที่ดินให้ปลูกสร้างเอง ข้อดีประการเดียวคืออยู่ติดโรงงานเบทาโกร ...ร้านแม่ขายดีมาก เพราะทำเลอยู่ร้านแรกหน้าตลาดเลย  

ช่วงที่เรากำลังปรับตัวกับชีวิตต่างจังหวัด ตอนเย็นๆ ก็จะออกไปช่วยแม่ขายของที่ตลาด และก็มองหาสิ่งที่ตัวเองจะทำด้วย

เอาจริงแล้ว เราอยากทำเกษตรอินทรีย์ แต่ตัวคนเดียวงัย แค่คิด และเปรย ก็ไม่มีใครเห็นด้วย เพราะดูแล้วน่าจะทำให้ทุกคนเดือดร้อนหมด เป็นอันพับเก็บ  ได้แต่รอว่า ถ้ามีคนมาร่วมฝันนี้ ก็คงได้เริ่มทำ...สักวัน

แม่ก็ชวนให้ทำร้านขายน้ำ แบ่งพื้นที่กับแม่ก็ได้ เราก็ว่ามันแคบไป แม่ก็เลยไปขอที่เจ้าของตลาดตรงมุมข้างๆ ร้านแม่ ให้เราทำร้านขายน้ำ ...ได้ที่แล้ว แต่ให้สร้างเอง เล็กๆ นะ

เราก็ไม่มั่นใจว่าจะไปรอดงัย ก็กั๊กๆ แต่พอเกริ่นกับน้องชายว่าอยากให้ทำตู้ขายน้ำให้ แค่นั้นแหละ คนงานมา อุปกรณ์พร้อม นางก็ลงมือทำให้เลย

ที่แรกยอมรับว่าป๊อด แต่กำลังใจมาเต็ม เมื่อเห็นความช่วยเหลือจากทุกคนในครอบครีว เลยตัดสินใจ "สู้" กันสักตั้งละกัน

แต่ร้านยังไม่ทันจะทำเสร็จ ก็มีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ที่ตลาด มีการปรับและถมที่เพื่อทำตลาดแบบมาตรฐาน ที่ๆ เคยตกลงให้ก็เหมือนจะไม่ไดซะแว้วว....แววรุ่ยยย มาแต่ไกล 

ในที่สุด...ร้านเล็กๆ ก็ทำเสร็จ เราได้ที่ตั้งแบบชั่วคราว (ชั่วคราวจริงๆ)  

งานนี้เด็กๆ ดูตื่นเต้นกันมากมายที่จะได้เป็นแม่ค้าขายน้ำ และก็คอยลุ้นกันด้วยว่าจะรุ่งหรือร่วง

อิป้า...ก็เลย ต้องสู้ๆ 

ป.ล. ความฝันกับความจริง มักเป็นเส้นขนานกันเสมอ สิ่งที่อยากทำ กับสิ่งที่ได้ทำจริงนั้นมักไม่ใช่สิ่งเดียวกัน  แต่ในชีวิตจริงถ้าความฝันยังทำไม่ได้เวลานี้ ก็อยู่กับความจริง แล้วค่อยๆ พาตัวเองเข้าไปหาความฝันนั้น ถ้าฝันนั้นคือสิ่งที่เราอยากได้จริงๆ ก็ได้แค่รอเวลานะ...ว่าป่ะ