สวัสดียามเช้าค่ะน้ิองก๋า มาอ่านความเรียงค่ะ มีข้อคิดแฝงไว้ในความเรียงด้วยนะคะ คนเราเกิดมาล้วนแต่ไม่มีอะไรเป็นของเราเลยแม้แต่ร่างกายถึงเวลาก็ต้องคืนเขาไปค่ะ

ใช้แก้วใบเก่าใบเดียวพอดีแล้วค่ะ เอาออกมาเยอะๆแล้วไม่เก็บเข้าที่ สงสารคนเก็บคนล่้างค่ะ (คนใกล้ตัวที่บ้านทำบ่อย)

ทักทายสวัสดีครับ คุณก๋า

แก้วใบเก่า จานใบเก่า แต่เดิมเต็มกับเมนูใหม่ๆ ได้ทุกวัน
ลิ้มลองความเปลี่ยนแปลง หรือซ้ำเดิม เติมจินตนาการเพื่อให้เกิดความรู้สึกแปลก แตกต่างกันไป ครับ

อ.เต๊ะ อ่านไปเรื่อยๆ มาสะดุดตรงตอนจบที่บอกว่า

หลายปีมาแล้ว
ที่ผมไม่ได้ใส่ใจกับการแสวงหา “แก้วใบใหม่”
แต่ครุ่นคิดถึงการ “จิบชา” ในแก้วใบเก่า
ว่าทำอย่างไร
จึงจะได้ลิ้มรสชาติของชาที่แท้จริง

ย้อนมาดูตัวเอง คงเพราะ อ.เต๊ะ มัวแต่เลือกแก้ว อยู่นั่นแหละ
เลยไม่มีแก้ว ของตัวเองซักกะใบ
ได้แต่เอามือวักน้ำกินละครับ เย้ย 555

ดีที่ไม่ยึดมั่น..ถือมั่น

สวัสดี จ้ะ น้องก๋า

การเขียน "ความเรียง" ของก๋า ครูน่าจะได้อ่านบ่อยมากที่สุด
ตั้งแต่อ่านผลงานของก๋ามาหลายปี นะ
ความเรียงที่ลงมาให้อ่านบล็อกนี้ โดยมีแก้วใบเก่าที่ได้รับมาเป็น
ของที่ระลึกเนื่องจากได้แสดงความคิดเห็นไป และใช้มาโดยตลอดไม่
เคยเปลี่ยนแก้วใบใหม่ ก็แฝงความคิดให้คิดถึงอะไรได้หลายอย่างนะ
อิอิ ความรักเดียว ใจเดียว เห็นคุณค่าของสิ่งที่ได้รับ ฯลฯ แล้วก็
จบลงด้วยความไม่เที่ยงแท้ของชีวิต คือ ไม่มีอะไรที่เป็นของเรา
นั่นเอง
งานเธอส่วนใหญ่จะมีแนวโน้มเช่นนี้นะ ครูว่าดีนะ อย่างน้อย ๆ
มันจะเป็นข้อคิดให้คนอ่านได้ ลด ละ เลิก กิเลส ได้บ้าง ไม่โลภ
สะสมสมบัติอะไรมากมาย เพราะในที่สุด ตายไป เราก็เอาอะไร
ติดตัวไปไม่ได้สักอย่าง บางครั้งตายไปแล้ว สมบัติเหล่านั้น อาจ
จะทำให้ลูกหลานแย่งชิงฆ่ากันแย่งสมบัติก็มีให้เห็นอยู่บ่อย ๆ เนาะ

สรุป ทฤษฎี "พอเพียง" ของในหลวง เป็นทฤษฎี ที่ทำให้คน
ไปสู่ความสงบสุขในสังคมและเป็นประโยชน์ต่อตัวเอง ไม่ชิงดีชิงเด่น
จนนำไปสู่ความทุกข์หลาย ๆ อย่างได้

โหวดหมวด งานเขียนฯ

บอลมีแก้วกาแฟส่วนตัว จะเรียกว่าใบโปรดก็คงไม่ใช่ เพราะไม่ใช้ใบนี้เป็นประจำ


แต่แก้วกาแฟของบอลต้องเป็นแก้วขนาดใหญ่ ประมาณแก้วที่ใส่กาแฟขนาด Venti ได้ครับ


ถ้าไม่ใช่แก้ว tumbler แล้วบอลจะหาแก้วกาแฟไซส์ที่ถูกใจยากมากครับ เพราะบอลชงกาแฟดำไม่ใส่น้ำตาลกินตอนเช้าเยอะมากกกกก

ข้าพเจ้าชมชอบรสชาติของชา
ไม่ได้ชมชอบบรรยากาศในการมองแก้วชา

ผมเพิ่งมีแก้วส่วนตัว เลยใช้เป็นประจำเลยครับ หลังจากที่หามาตั้งนาน มัวแต่หาแก้วโดยหลงลืมรสชาติของกาแฟไปเลยครับ เดี่ยวนี้กาแฟดำ คือ คำตอบครับ 555

อ่านคอมเมนต์อาจารย์เต๊ะแล้วขำทุกที

ไม่มีอะไรเป็นของเราเลยนะคะ แม้แต่ร่างกายของเรา สุดท้ายต้องคืนสู่ธรรมชาติ

บางทีเราก็อยากได้ อยากมีเกินจำเป็นนะคะ

แต่ก่อนอยากได้เพราะหลงบ่อยๆ พอเลิกหลงก็ไม่อยาก

กิ๋นเก๊กฮวยแก้เก๊กซิมเนาะเจ้า

แก้วนี้เป็นของผม
หรือ ตัวผมเป็นของแก้ว
ในขณะที่ผมจิบชา
ชากำลังจิบตัวผมด้วยหรือเปล่า

คนรุ่นพี่ไม่เรียกภาชนะใส่ชา กาแฟ ว่าแก้ว
ไม่ว่าจะมีหูหรือไม่ วัสดุจะเป็นแก้ว อลูมิเนียมก็ตาม

แต่คนสมัยนี้เรียกเป็นแก้วหมด
เรื่องนี้พี่พยายามไม่ใส่ใจ ใครอยากเรียกอะไรก็เรียกไป
แต่ยังทำใจไม่ได้จนบัดนี้

อยู่กับสิ่งที่มีสินะครับ เพราะแบบนี้ผมเลยไม่ค่อยซื้อเสื้อผ้าใหม่เท่าไหร่ในช่วง 7-8 ปีนี้ นับจำนวนที่ซื้อใหม่ได้เลย ใช้ไปเรื่อยๆ จนขาดแล้วก็เลื่อนขั้นมันไปเป็นผ้าขี้ริ้ว แล้วก็เอาเสื้อที่มีมาใช้เรื่อยๆ ขณะที่คิดแบบนั้นผมลองนับจำนวนเสื้อทั้งหมดที่มี ปรากฏว่ามันเยอะกว่าที่คิด รอให้มันหายไปสัก 20 ตัวก่อนแล้วค่อยคิดเรื่องซื้อมาเพิ่มก็ยังไม่สายเลยมั้ง

อ่านลายพู่กันอยู่หลายที ความเชียง? ความเสียว? ....ไม่รู้แล้วอะ เลยต้องหันไปดูชื่อบล็อกเฉลย อ้อ ความเรียง 555

โฟลเดอร์นึงปริมาณพอกับหนังสือเล่มนึงเลยนะครับ ผลงานเขียนของพี่ก๋ามากมายมหาศาลจริงๆ
ทุกวันนี้ยังจิบชาจากแก้วนิตยสาร OOM อยู่ไหมครับ

ลืมบอกไปว่าเนื้อสะเต๊ะ ต้องไปภาคเช้าเน่อเจ้า
หันในเน็ทว่าขาย 8-11 โมง เจ้า

สวัสดีครับคุณก๋า

ชอบแนวคิดการใช้ชีวิตของคุณก๋านะครับ
+ลายมือ(ทีแปรง)สวยด้วยครับ

คุณก๋าเขียนความเรียงเป็นพันๆหน้า
ขอบคุณคุณก๋าที่แบ่งปันงานเขียนที่ให้ข้อคิดดีๆ
อย่างความเพียงพอและเห็นคุณค่าของสิ่งที่มีนี้นะคะ

ญาติเสียเพิ่งเสร็จงานเมื่อวาน สัจธรรมที่ว่าไม่มีสิ่งใดเป็นของเราเห็นได้ชัดจริงๆค่ะ

ฝันดีค่ะคุณก๋า

ที่ทำงานผมมีแก้วกาแฟสีเดียวกับกาแฟ ดื่มทุกวันๆละ 1 แก้ว
เปลี่ยนยี่ห้อกาแฟไปเรื่อยๆ ชอบเปลี่ยนรสชาติครับ
ส่วนชา เคยดื่มชาเจียวกู่หลาน แต่หาซื้อยากเลยเลิกดื่มไป

สวัสดีค่ะน้องก๋า