สวัสดียามเช้าค่ะก๋า

พี่เข้าใจเลยค่ะว่าการที่เราต้องหยุดทำสิ่งที่เราเคยทำมารู้สึกใจหาย
ร้านที่เคยคิดว่าเราจะซื้อแต่แล้วก็ไม่ได้ซื้อ อารมณ์มีเสียดาย
แต่นั่นก็เพราะมันไม่ใช่ของเรา อย่างก๋าบอกค่ะ

พี่เคยเปลี่ยนแปลงตัวเองครั้งใหญ่เมื่อตอนตามไปดูแลน้องป่านที่กทม.
และอีกครั้งคือการกลับมายืนที่เดิมในที่ที่คุ้นเคยนั่นคือบ้านอีกครั้ง

เราคิดว่า อย่างเราอยู่ตรงไหนก็ได้เราปรับตัวเองได้นะคะ
อาจใช่เวลา อาจจะคิดเสียใจบางสิ่ง แต่ทุกสิ่งที่ไม่ใช่ของเรามันก็คือไม่ใช่นะคะ

พี่ขอให้ก๋าประสบความสำเร็จไม่ว่าจะทำกิจการใดๆค่ะ
ก๋าเป็นคนใส่ใจในรายละเอียดที่ตัวเองทำ พี่เชื่อว่าสำเร็จในทุกสิ่งแน่นอนค่ะ

โควิดมันทำลายล้างทุกอย่างบนโลกจริงๆนะคะ
คนที่มีสายป่านยาว คือคนที่อยู่รอดค่ะ
คนที่มีสติ ประคองสติได้ก็อยู่รอดค่ะ
แต่พี่ก็ยังเชื่อว่าเราจะค่อยๆรับมือกับมันไปค่ะ

ก๋า มาดาม หมิงหมิง มีความสุข รักษาสุขภาพนะคะ

สวัสดีเจ้า
พอดีหันในเฟสเลยฟั่งเข้าบล็อกมา
จากก๋านที่พี่ตุ๊กได้หยุดงานก่อนเกษียณหลายปี๋ - เพราะคนไข้หน้อยลงแหละ
บอกหื้อฮู้ว่าชีวิตเรายังมีอีกมากมายหลายแบบ
บอกหื้อฮู้จักขอบเขตของความอยากแบบที่คุณก๋าได้ไปพบที่อินเดีย
บอกหื้อฮู้จักกับคำว่าพอละ
บอกหื้อฮู้ว่าความสุขสงบอยู่ที่ใจ๋เฮาเอง
ขอเป็นกำลังใจ๋หื้อคุณก๋าเริ่มต้นชีวิตรูปแบบใหม่และขอหื้อมีความสุขกับสิ่งใหม่ ๆ เน่อเจ้า

ประสบการณ์ในช่วงชีวิตที่ผ่านไปแล้ว
ทำให้คุณก๋าสู้ชีวิตได้อย่างเข้มข้น
ขอให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีนะคะ

พี่อ่านทุกคำที่คุณก๋าเขียน
ทึ่งมากและขอเป็นกำลังใจ
ให้สู้ชีวิตที่กำลังจะผ่านมาด้วยค่ะ

สวัสดีครับ

ส่งกำลังใจให้คุณก๋าประสบความสำเร็จในกิจการใหม่ที่จะทำด้วยครับ

ขอเป็นหนึ่งในกำลังใจ ขอให้เจอเส้นทางใหม่ที่ดีในเร็ววันนะคะ

เส้นทางชีวิตคุณก๋า นี่น่าจะสลับ กับ อ.เต๊ะ นะครับ
เรียนก็เรียน สถาบันเดียวกัน ที่ไม่เหมือนกันคือ
พอเรียนจบ อ.เต๊ะก็ทำงานสถาปนิกทั้งเอกชนและ ราชการ ไม่เคยคิดจะมาเป็นครูเลย
ทำงานจนอายุ 35 ก็ไปเรียน ป.โท แล้วก็กลับมาเป็นอาจารย์มหาลัยจนถึงปัจจุบันนี่แหละครับ เพื่อนบางคนก็ไปเป็นสจ๊วตมั่ง นักบินบ้าง บางคนไปทำลำโพงขายก็มี แล้วแต่ความชอบ

แต่ไม่ว่าเราจะทำอะไร ขอแค่รักในงานที่เราทำ เราก็จะมีความสุขเสมอนะครับ

ชีวิตคนเราบางทีไม่ต้องใฝ่คว้ามาก
การได้อยู่กับครอบครัวที่เรารัก มีสุขภาพแข็งแรง
ตอบเม้นท์เพื่อนๆ วันละ คน2คน เย้ย555
แค่นี้สำหรับ อ.เต๊ะ ก็พอแล้วละครับ

ปล.ที่ร้านมี ตันก้ามปู เหมือนบ้าน อ.เต๊ะ เลยนะครับนี่
ใบก็ขยันร่วง กวาดไม่ไหวเลยจริงๆ 555

ส่งกำลังใจนะคะพี่ก๋า

ทุกอย่างบนโลกใบนี้ไม่แน่นอน
และไม่จีรังเสมอไปจริงๆ ค่ะ

เชื่อว่าพี่ก๋าจะเดินต่อไปได้อย่างมั่นคง
การเปลี่ยนแปลง คือความทรงจำและประสบ
การณ์ที่ดีเสมอค่ะ

ส่งกำลังใจ และขอให้เป็นการเริ่มต้นใหม่ที่ดี มั่นคงค่ะพี่

สวัสดีครับคุณภัทร

ขอบคุณสำหรับกำลังใจด้วยนะครับ

มาเป็นกำลังใจให้ค่ะ

เป็นจุดเปลี่ยนจริงๆ เลยจ้า

เห็นกิจการแล้วใจหายครับ....

แต่ที่ผ่านมาเห็น เพื่อนหลายคนต้องหยุดกิจการ หรือลดขนาดกิจการลงเยอะ พอเลี้ยง ๆ ประคองไปก่อน

เพื่อนคู่หนึ่งที่เคยชวนให้ผม เขียนประชาสัมพันธ์สินค้าประจำ
ที่บ้านเพื่อนเขาทำเครื่องหนังเหมือนกัน แต่ก็ต้องหยุด.. คนหนึ่ง
หันไปเข้ารับราชการ อีกคนยังเวียนว่ายอยู่ในวงโฆษณาอยู่

เรา ๆ คงต้องรอวันที่จะฟื้นกิจการหรือทำอะไรใหม่ ๆ เอาใจช่วยคุณก๋าครับ

โควิดมันเหนือความคาดหมายจริงๆ
สงครามยังมีวันเลิกรา
ฟื้นกลับมาสู่สถานการณ์ปกติได้
แต่กับเชื้อโรคร้ายนี้..
มันทำร้ายลึก...ทั้งระบบ
แถมมีตัวใหม่ๆ..รุกรานเพิ่มเติมมาอีก

หลังจากรอมากว่า 3 ปี
คุณก่าและครอบครัวตัดสินใจที่จะยุติกิจการ
กับร้านที่ทำมากับคุณพ่อ
..จวบจนร้านเป็นประดุจหนุ่มฉกรรจ์

เป็นการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิต
อีกครั้งหลังเรียนจบ..

ไม่ว่าคุณก๋าจะทำอะไรก็ตามพี่อ้อ ครอบครัวตัว อ.
ตลอดจนเพื่อนๆSocialทั้งหมดทั้งปวง
มีความปรารถนาดี
และส่งกำลังใจ♥️กับก้าวย่างครั้งใหม่นี้


ชีวิตต้องดำเนินต่อไป
May The Force Be With You.

ขอให้เสร็จเรียบร้อยได้ตามที่กำหนดไว้นะคะ

รุนแรงขนาดต้องปิดกิจการเลยเหรอคุณก๋า
น่าใจหายจังเนอะ ทำอะไรดีหละที่นี้

ผมเข้าใจเลยครับพี่ก๋า การที่ต้องเลือกระหว่าง Duty กับ Passion
พี่ก๋าก็มีทางของพี่ก๋า มีอะไรที่อยากทำ แต่การที่ต้องกลับมาทำหน้าที่ก็ต้องทำ
เหมือนเป็นโชคชะตาอะไรแบบนั้นรึป่าวครับ
จากที่ไม่มีประสบการณ์ด้านนี้มาเลยก็สะสมประสบการณ์มาเรื่อยๆ

จริงครับ โควิดครั้บงนี้รุนแรงและยาวนานกว่าวิกฤตอื่นๆ ที่ผ่านมา ที่เราเคยเจอ
ไม่มีใครคิดหรอกครับว่ามันจะยืดเยื้อยาวนานขนาดนี้
ทำให้ชีวิตของใครหลายต่อหลายคนเปลี่ยนแปลงไปหมด อาชีพที่ทุกคนคิดว่ามั่นคงและไม่มีทางตกทางก็ตกงาน

เดี๋ยวๆๆ ผมเดจาวูบล๊อกนี้ของพี่ก๋ามากครับ เหมือนเคยนั่งอ่านนั่งเม้นแบบนี้แล้วครั้งนึง

27 ปีในธุรกิจครอบครัว ถือว่าเป็นความสำเร็จหนึ่งในชีวิตจริงๆ ครับ
ผมชอบแนวคิดนี้ของพี่ก๋ามากๆ แสดง เมื่อเราตั้งใจทำอะไร และทุ่มเทกับมันสิ่งนั่นจะคือความสำเร็จอย่างหนึ่งของเรา ไม่มีอะไรน่าเสียดายเลย เมื่อทุกสิ่งเราลงมือทำไปเต็มความสามารถ และเต็มที่ในทุก ๆ วัน
ผมว่าพี่ก๋า ก็ไม่เสียใจครับ เพราะตลอด 27 ปี เต็มที่กับธุรกิจร้านเครื่องหนังนี้แล้ว ภาพร้านจะเป็นความภูมิใจของพี่ก๋าเสมอ

ต้นไม้หน้าร้านใหญ่มากกกกครับ น่าจะอยู่มาก่อนร้านอีก จากกันต้องคิดถึงแน่นอน
ร้านก็น่าอยู่มาก ๆ ครับ

ขอตามไปอ่านตอนก่อนหน้าก่องนะคะ

เรื่องนี้ทำให้ได้เรียนรู้อย่างคือ โลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอน บางครั้งเรามีหลายคำพูดอยากพูดออกมาแต่ก็จำต้องอดทนไว้ ผมเชื่อว่าตั้งแต่โควิดมาทุกอย่างมันผิดปกติไปหมด ทุกคน รอบๆ ตัว ผิดปกติไปหมด แม้แต่ตอนนี้ทางผมก็ผิดปกติ

พูดไปมันก็เหมือนเลียแผลใจกัน ปัจจัยต่างๆ ที่เกิดขึ้นทำให้ชีวิตเราแย่ไปหมด มีเพื่อนคนหนึ่งที่ผมรู้จัก ตอนแรกเขาไม่ได้อยากกลับไทยเท่าไหร่ แต่เพื่อนๆ แววกันว่า กลับมาทำประโยชน์ให้ประเทศชาติเถอะ จนเขาก็กลับมา มันก็ผ่านมานานแล้วแต่คำพูดหนึ่งที่พวกเราไม่ลืมกันเลยก็คือ "กูไม่น่ากลับมาประเทศนี้เลย"

ชีวิตเราจะเรียนรู้เรื่องราวต่างๆ ได้จากอะไรบ้าง อ่านหนังสือ อย่างเดียวคงไม่พอ คุยกับคนที่มีประสบการณ์สิ อันนี้แหละเราได้เรียนรู้เยอะ จากประการณ์การพูดคุยกับผู้คน ประเทศไทยเราถนัดการคั้นหัวกะทิทิ้งมากกว่าที่คิดเสียอีก

วันที่ 24 นี่ถึงพ้นไป ก็รักษาการจนกว่าจะมีคนใหม่อยู่ดีคุณก๋า

25 ปี มันก็คือ 1/4 ของศตวรรษเลย ไม่ใช่ตัวเลขน้อยๆ ความรู้สึกที่ต้องจากลา มันไม่ใช่แค่สถานที่แต่มันรวมไปถึงผู้คน บรรยากาศต่างๆ ด้วย

ประเทศนี้ดูสิ้นหวังมาก ไม่แปลกใจที่ข่าวอาชญากรรมจะพุ่ง ข่าวฆ่าตัวตายไม่เว้นแต่ละวัน

สวัสดี จ้ะ น้องก๋า

วิกฤตครั้งนี้ หนักเอาการถึงกับต้องปิดกิจการที่ทำมาถึงยี่สิบกว่าปี
ก็ต้องมีความผูกพัน เสียดาย อันเป็นธรรมดาของปุถุชน ถึงจะไม่ได้
รักหรือตั้งใจจะประกอบอาชีพนี้ก็ตาม แต่การได้ร่วมกันก่อตั้งร้านนี้มานาน ย่อมต้องรู้สึกเสียดาย อาลัย แน่นอน
เรื่องราวชีวิตของเธอคล้ายกับชีวิตของครูเช่นกัน พ่อครูเปิด
โรงงานทำน้ำหวานมายี่สิบกว่าปี ก็ต้องปิดกิจการลง เพราะไม่มีใคร
ดำเนินการต่อ รับช่วงต่อ แต่ของครู พ่อปิดกิจการไปเพราะพ่อเริ่ม
ป่วยและครูเองก็ต้องไปเรียนที่ บางแสน พี่น้องก็ไม่มีใครดำเนินการ
อาชีพครูจึงไม่ต้องถูกให้ออกมาช่วยงานที่บ้าน แต่ถึงจะดำเนินกิจการค้าต่อ พ่อก็ไม่บังคับครูอยู่แล้ว ครูจึงโชคดีกว่าเธอ คือ ได้เลือกอาชีพที่ครูชอบ และดำเนินอาชีพนี้จนเกษียณ ที่น่าเสียดาย คือ พ่อจากไปก่อนที่จะเห็นความสำเร็จของครูหลังจากที่ครูเรียนอยู่ปีหนึ่งเท่านั้น นี่เป็นสิ่งที่ครูเสียใจที่สุดเรื่องหนึ่งของครูที่ไม่มีโอกาสได้ตอบแทน เลี้ยงดูพ่อให้สุขสบายเลย เฮ้อ !
ครูเชื่อว่า ด้วยความสามารถของก๋า ด้วยมีความรู้ในหลาย ๆ
เรื่อง หลาย ๆ ด้าน ด้วยวัยที่ยังไม่มากนัก น่าจะได้เลือกอาชีพที่
ตัวเองรัก คือ อาชีพครูได้นะ สมัครเป็นอาจารย์ได้ และครูคิดว่า
เธอจะเป็นครูที่ดีได้อย่างแน่นอน

โหวดหมวด บันทึกประฃสบการณ์ชีวิต

ชีวิตคือการเรียนรู้ ไม่ว่าเราจะได้ จะเสีย จะสุข จะทุกข์ สมหวังผิดหวัง ฯ ถ้าเหตุการณ์นั้น ทำให้จิตวิญญาณเราได้ข้อคิดได้เรียนรู้ อย่างซาบซึ้งถึงใจแล้ว มันก็หาค่าไม่ได้กับความยาวนานของวัฏฏะของเรา เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป เห็นเป็นธรรมดา ยอมรับมันได้จากใจ โดยไม่ทุกข์ โศกเศร้า คร่ำครวญ ก็คุ้มค่าแล้วค่ะ

คุณก๋าลองเอาเครื่องหนังมาไลฟ์สดขายดีไหมครับ ขายออนไลน์ ผมเห็นหลายๆ คนขายหลายๆ อย่างทางออนไลน์ ทาง Tiktok

คุณก๋าสาามารถทำงาน ทำอาชีพได้หลายๆ อย่างเลยนะครับ รับวาดภาพ รับถ่ายรูป เขียนหนังสือ หรือจะกลับไปทำงานสถาปนิกก็ได้

ขอเป็นอีกหนึ่งกำลังใจให้คุณก๋านะครับ คุณเป็นคนมีความสามารถมากๆ คุณสามารถทำอาชีพได้หลายอาชีพนะครับ ว่าแต่คุณสนใจอยากเป็นนายกไหมครับ

คุณก๋าเชื่อมั๊ยว่าบอลไม่เคยได้ทำอะไรที่อยากทำเลยครับ


เริ่มจากอยากเรียนศิลป์ - ภาษา แต่พ่อให้เรียนวิทยฺ

เอ็นท์ครั้งแรกเรียนวิทยาศาสตร์ วิชาที่เป็นไม้เบื่อไม้เมามาตลอด 3 ปี ที่เรียนมัธยมปลาย


จะเอ็นท์ครั้งที่ 2 จะเลือกคณะที่อยากเข้าพ่อก็ให้แม่มาขอว่าให้เลือก นิติ อันดับนึงนะ พ่ออยากให้เรียน สุดท้ายก็เรียนนิติสมความตั้งใจพ่อ แล้วไปต่อโทนิติอีกตะหาก


กลับมาเมืองไทยก็ทำงานกฎหมายไปเรื่อยๆ ไม่รู้ว่าตัวเองชอบหรือเปล่า แต่ไหนๆก็เสียเงินเรียนมาแล้ว ฮ่าๆๆๆ


ถ้าถามว่าบอลชอบอะไร ตอนนี้บอลลืมไปแล้วครับว่าตอนเด็กๆอยากเป็นอะไร


ที่ผ่านมาชีวิตก็ดีมากนะครับ ไม่ใช่ไม่ดี เลยเฉยๆ ไม่ได้รู้สึกเสียดาย หรือต้องเรียกร้องอะไร ออกจะรู้สึกว่าต้องขอบคุณพ่อมากๆ ที่วางแผนอนาคตมาให้ได้ขนาดนี้ครับ

ขอบคุณนะครับ สำหรับกำลังใจให้บล็อก - วัดวรโพธิ์ อยุธยา ครับ

โลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอนจริง ๆ ครับ ใครจะคิดว่าโควิดจะทำลายล้างเศรษฐกิจไปทั่วโลกแบบนี้นะครับ
เห็นร้านคุณก๋าแล้วใจหายเหมือนกันนะครับ ยิ่งรูปถ่ายโทนนี้ด้วยครับ
เมื่อปีที่แล้วตอนผมไปวิ่งที่บางแสน ไปนั่งกินข้าวที่ร้านคุณยายคนนึง แกให้เยอะมาก ๆ ครับ เยอะผิดปกติ ตอนจ่ายตังค์ ผมก็เลยถามแกว่าทำไมให้เยอะจัง แกบอกว่าดีใจมาก ๆ ที่คนมากินที่ร้าน หลังจากปิดมาหลายเดือนเลย

สวัสดีค่ะน้องก๋า อ่านแล้วรู้สึกใจหายแทนน้องก๋าเลยค่ะ เสียดายมาก ร้านที่เราสร้างมาเป็นเวลาหลายปีต้องมาหยุดลงและปิดไปในที่สุด โควิดเป็นตัวทำลายล้างโลกจริงๆค่ะเดือดร้อนกันไปทั่ว
พี่กิ่งเชื่อว่าน้องก๋าต้องเจอเสนทางใหม่ที่เจริญรุงเรืองนะคะ

โหวต Diarist นะคะ

ผมก็ทำตามคำพูดของพ่อ ให้รับราชการ ก็ทำมาจนทุกวันนี้
ได้เรียนเพิ่ม ได้ปริญญาอีก 2 ใบ
อยากเปลี่ยนอาชีพ ก็มีคนทักท้วงว่าเราไปทำงานสายนั้นไม่ได้หรอก เพราะเราเถรตรง ตงฉิน
อยากไปเป็นทนาย ก็เกรงว่า จะช่วยผู้บริสุทธิ์ได้ไหม

ชีวิตคือการต่อสู้ สู้กับทุกอย่าง(ที่ถูกหลักธรรม)จนกว่าจะชนะ
ล้มแล้วก็ยืนขึ้นใหม่

วันนี้ ช่วงค่ำ ฝนตกพรำๆ

ใจหายค่ะ
แต่สิ่งดีๆในเส้นทางใหม่ ในที่ที่เป็นของเราจริงๆ
อาจกำลังรอคุณก๋าอยู่นะคะ

เมื่อวานไม่ได้เข้าบล็อก จะย้อนอ่านจุดเปลี่ยนที่ 4 ด้วยค่ะ
ฝันดีนะคะคุณก๋า

สวัสดีค่ะน้องก๋า

มาส่งกำลังใจค่ะ และอวยพรให้น้องก๋ามีความสำเร็จในสิ่งที่จะทำนะคะ

พี่เองไปนิวยอร์ก ทำงานพอมีเงินบ้าง ลงทุนเปิดปัั้มน้ำมันกับเพื่อน
และขาดทุนขาดทุน สภาพการเงินของครอบครัว ติดหนี้ธนาคารประมาณ3 หมื่นเหรียญ ดอกเบี้ย 13% และพี่เพิ่งคลอดลูกคนที่สองคลอดก่อนกำหนดด้วยต้องอยู่รพ หลายเดือน กลับบ้านก้ต้องดูแลหลายเดือน กลับไปทำงานไม่ได้ หนี้ก็ต้องจ่ายแถมยังไม่หมดนะ เกิดคุณสามีไปเซ็นต์รับรองให้นศ เกษตรที่มาเรียนต่อ อยากได้รถ และไม่ผ่อน หนีไปทั้งคนและรถ เราต้องรับผิดชอบ​(ทำไม่เซ้นต์ให้หรือ ก็เพราะเขามีเพื่อนสนิทที่มีบุญคุณกับเราช่วยเลีัยงลูกคนโต เพราะอยู่นี่ไม่มีญาติจะช่วย เขามาขอร้อง เพราะปฎิเสธไม่ได้ หนี่บุญคุณ) และรายได้เราก็ไม่มี เงินเก็บนิดหน่อยพอค่าใช้จ่ายค่าอาหาร แม้แต่ค่าน้ำค่าไฟยังไม่มีเลย ตกลงต้องขอยืมเพื่อนสามคน ซี่งไม่คิดว่าจะได้ คนไม่ให้ยืมเงินกันง่ายๆหรอก พี่เองตอนนี้ก็คิดว่าไม่ให้ใครยืมเงินและไม่เซ็นต์ค้ำประกันใครอีกเลย อาจจะช่วยให้เงินใช้ แต่ไม่ให้ยืมมากๆ พี่ขอยืมเพื่อนสามคน สัญญาว่าจะคืนเงินให้เมื่อพี่กลับไปทำงานได้ พี่หยุดงานอีกสองเดือน แล้วก็เขียนเช็ค OD ดอกเบี่ย 12% กับธนาคาร คืนเพื่อนและเรากลับไปเป็นหนี่ธนาคาร ผ่อนแบบน้อยๆก่อน
พี่กลับไปทำงานสองแห่ง วันละ 16 ชม หาเงินมาใช้หนี่กว่าจะเข้าที่
เป็นเวลาเกือบสี่ปี ตอนนั้นทำงานมีสองแห่งแทบทุกวัน และหยุดเดือนละวันเท่านั้นเอง

พี่เล่ามาให้น้องก๋ามีกำลังใจ เราล้ม แต่ก็ลุกได้
ตราบใดที่เราสู้ ครอบคร้วคือกำลังใจของเรา

เวเลซมาจากบล๊อก โยก-ย้าย ของพ่อก๋าค่ะ
เลยไล่อ่านดูว่า พ่อก๋าจะโยกย้ายของไปไหน

โควิดนี่ทำให้ชีวิตเปลี่ยนจริงๆค่ะ
ถึงจะไม่อยากเปลี่ยนก็ตาม

เป็นกำลังใจให้นะคะ