สาปรัก...บท 6/2-7/1

พิธีขอขมาเจ้ากรรมนายเวรให้กับคุณปิยชาติเริ่มต้นขึ้นในอีกหลายนาทีถัดมา หลังจากการโต้เถียงระหว่างปฐวีกับอัปสรจบสิ้นลงในรูปแบบที่ปฐวีพอใจแล้ว บรรยากาศเข้าสู่ความสงบเมื่อเธอเริ่มต้นนำสวดมนต์โดยมีสมาชิกในครอบครัวแต่ละคนถือพานขอขมาท่องตามเธอ เริ่มต้นกันตั้งแต่ที่ศาลพระภูมิ ศาลตายายหน้าโรงพยาบาล ก่อนจะเข็นรถเข็นของคุณปิยชาติกลับมายังห้องไอซียูเพื่อขอขมาเจ้ากรรมนายเวรในโรงพยาบาลแห่งนั้น โดยตลอดเวลาที่ทำพิธี มีทีมแพทย์คอยติดตามและดูแลอยู่ห่างๆ พวกเขาต่างเกิดความรู้สึกอัศจรรย์ใจเมื่อพบว่าวิธีการของเธอได้ผล ด้วยก่อนหน้านี้ไม่มีสัญญาณใดๆ ว่าคุณปิยชาติจะรอดชีวิต แต่ตอนนี้ยิ่งกว่าคำว่าพ้นขีดอันตรายเมื่อเขาสามารถลุกขึ้นมานั่งบนรถเข็นและพูดคุยได้เป็นปกติราวกับมีอภินิหาร และนั่นจึงเป็นเหตุผลให้ทีมแพทย์ของโรงพยาบาลสุขารมณ์ มองไปที่อัปสรด้วยความรู้สึกทึ่งระคนศรัทธา

ภายหลังขอขมาด้วยพานดอกไม้ ข้าวตอก ข้าวสารและสิ่งของอื่นๆ ตามพิธีกรรมบนสรวงสวรรค์แล้ว เธอก็ขอให้ทุกคนนั่งสมาธิเพื่อแผ่เมตตาให้กับสรรพสัตว์และเจ้ากรรมนายเวร แล้วจึงปิดท้ายด้วยการกรวดน้ำ ส่วนตัวเธอนั่งวิปัสสนาต่อไปอีกหนึ่งวัน โดยไม่หลับไม่นอน ไม่รับประทานอาหาร ยกเว้นดื่มน้ำ เพื่อทำพิธีต่ออายุให้กับคุณปิยชาติ

………………………………..

บท 7


ทองม้วนร้องหง่าวเสียงดังเมื่อสุนิษาผลักประตูเข้ามา เธอทำปากจุ๊ๆ ให้ทองม้วนเงียบเสียงแล้วตัวเองก็ทรุดตัวนอนข้างปฐวีซึ่งอยู่คนละฝั่งกับทองม้วน เป็นภาพที่เซ็กซี่...ผู้ชายเปลือยกายกับแมววิเชียรมาศตัวโตที่กำลังอิงแอบซุกอกเขา สุนิษามองภาพนั้นด้วยแววตาชื่นชม ดื่มด่ำไปกับเนื้อตัวส่วนบนที่โผล่พ้นผ้านวม แผงอกเปลือยเปล่าอุดมไปด้วยมัดกล้าม ไรขนอ่อนๆ ขึ้นตลอดแนวจนหายเข้าไปในผ้านวม ปฐวีดูแลรูปร่างดี จึงไม่มีส่วนเกินใดๆ ให้เกะกะสายตา เขาหุ่นเฟิร์มด้วยความสูงกว่า ๑๘๕ เซนติเมตรและเซ็กซี่อย่างมาก สุนิษาไล่ปลายนิ้วเล่นปูไต่ไปตามแผงอกกว้าง แต่เจ้าของร่างสูงใหญ่ไม่มีแววจะตื่นจากนิทรา เธอเปลี่ยนกลยุทธ์ใหม่ จัดการสลัดเสื้อผ้าตัวเองจนเหลือเพียงชุดชั้นในสองชิ้นแล้วจึงพลิกตัวขึ้นไปนอนเกยครึ่งตัว ซุกมือเข้าไปใต้ผ้าห่มอย่างซุกซน เกาะกุมความเป็นชายของเขา สุนิษาปลุกเร้าถึงขนาดนั้น แต่ปฐวียังคงหายใจเป็นจังหวะสม่ำเสมอ พร้อมกับมีเสียงกรนเบาๆ ดังเป็นระยะๆ ตลอดเวลา บ่งบอกถึงความเหนื่อยและอ่อนเพลียจัดของเจ้าตัว ปกติเขาเป็นคนรู้สึกตัวไวและไม่เคยนอนกรน ยกเว้นเหนื่อยจัดหรือนอนไม่พอ จึงเกิดการหลับลึก

“คุณวี” สุนิษาเรียกชื่อ พลางตบแก้มเบาๆ แต่เขายังไม่รู้สึกตัว เธอตัดสินใจรุกหนักขึ้นด้วยการสลัดผ้านวมออก ลดศีรษะไปจูบดูดดื่ม ขบเม้มกลีบปากสวยราวกับอิสตรีของเขา พลางสำรวจเนื้อตัวท่อนล่างด้วยปลายนิ้วอย่างช้าๆ อ้อยอิ่งราวกับเวลาเป็นของเธอ สุนิษาไล่ปลายนิ้วซอกซอนไปตามความยาวซึ่งกำลังตื่นตัว และพองขยายออกรับฝ่ามือเธอ ปฐวีเป็นผู้ชายน่าหลงใหล เป็นหนุ่มเจ้าสำรวญที่ไม่ต่างจากม้าหนุ่มที่ยากที่สาวไหนๆ จะปราบพยศได้ หากทว่านั่นคือเสน่ห์ของเขาที่ชวนดึงดูดให้สาวๆ อยากเข้าหาและปราบพยศเขา แต่คนแล้วคนเล่าที่หวังจะสยบหัวใจเขา กลับต้องเป็นฝ่ายผิดหวังและล่าถอยกลับไปเองทุกราย ยิ่งหวังให้เขาเอ่ยคำว่ารักหรือขอแต่งงาน ยิ่งเป็นตัวผลักดันให้เขาอยากเลิกหรือชิ่งหนีเร็วขึ้น สุนิษาเรียนรู้ธรรมชาติความเป็น “ปฐวี” มากพอที่จะรู้ว่าหากอยากให้สัมพันธภาพยืนยาวโดยเขาไม่คบซ้อนและไม่ทิ้งไปง่ายๆ ก็ต้องไม่หลุดเรื่องรักหรือแต่งงานอะไรพวกนั้น ตรงกันข้ามจะต้องปล่อยให้เขามีชีวิตอิสระโดยไม่ไปตีกรอบหรือทำตัวหึงหวง ผู้ชายอย่างปฐวี...เมื่อใดที่ปล่อยสายป่าน เขาก็จะกลับมาหาเอง แต่หากควบคุมหรือไล่ตาม เขาก็ยิ่งอยากสลัดพันธนาการนั้น

ตลอดเวลาที่สุนิษาสำรวจเนื้อตัวแฟนหนุ่ม ทองม้วนร้องเหมียวๆ แล้วใช้เท้าหน้าเขี่ยหัวไหล่เขา ราวกับจะปลุกให้ผู้เป็นเจ้าของตื่นขึ้นมารับรู้ สุนิษาจึงมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกขำๆ ปนเขม่นหน่อยๆ

“หวงเจ้านายเสียจริงนะ” สุนิษาแกล้งว่า

ราวกับทองม้วนฟังภาษาคนออก มันตอบรับอาการเขม่นของสุนิษาด้วยการกระโดดขึ้นไปนอนบนหลังเธอ เลียหลังไปมา สุนิษาแทบร้องกรี๊ด

“เฮ้...เจ้าทองม้วน ลงไปเดี๋ยวนี้นะ” สุนิษาโวยวายเสียงหลง ผุดลุกจากปฐวีพลางสะบัดตัว มีผลให้ทองม้วนลื่นไถล มันกางเล็บทั้งสิบหาที่ยึด มีผลให้เล็บแหลมๆ จิกลงไปบนเนื้อก่อนจะครูดไปตามแผ่นหลัง เกิดเลือดซิบๆ ซึมเป็นทางยาวไปตามรอยตะกุย สุนิษาร้องกรี๊ดยาว

เสียงกรีดร้องอย่างโหยหวนของสุนิษาปลุกปฐวีให้ตื่นจากนิทรา เจ้าของแมววิเชียรมาศลืมตาขึ้นมองอย่างงัวเงีย ต้องกะพริบตาอีกหลายครั้ง สายตาจึงสามารถรับรู้ภาพที่สุนิษาซึ่งอยู่ในสภาพกึ่งเปลือยกาย กำลังร้องกรีด พลางสะบัดตัวเร่าๆ

“เกิดอะไรขึ้นคุณษา” ถามเสียงตกใจ พลางขยับลุกนั่ง ท่าทางยังงัวเงีย เมื่อคืนกว่าเขาจะได้กลับมาที่คอนโดฯ และอาบน้ำเข้านอนก็เกือบ ๑๑ โมงแล้ว เนื่องจากต้องนั่งสมาธิประกอบพิธีตามที่อัปสรสั่งตลอดคืน เขาหลับเป็นตายไม่รู้เรื่องรู้ราวแม้สุนิษามานอนกึ่งเปลือยอยู่บนเตียง ก็ยังไม่รู้สึกตัว

“ก็เจ้าแมวบ้า เอ้ย...เจ้าทองม้วนสิคะมันตะกุยหลังฉัน” สุนิษาฟ้องเสียงหลง หน้ายังซีด พลางหันหลังให้เขาดูผลงานของสัตว์เลี้ยงตัวโปรด

ปฐวีชะงัก ทำหน้าเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง เพราะปกติทองม้วนนิสัยดี ไม่ก้าวร้าวทำร้ายใครก่อน แต่เมื่อเห็นหลักฐานที่หลังของสุนิษา เลือดไหลซึมไปตามรอยตะกุยทั้งสิบเล็บของทองม้วน ทำให้เขาอึ้งไปชั่วขณะ ปฐวีลงจากเตียง ตวัดแมววิเชียรมาศขึ้นอุ้มแขนด้วยมือข้างเดียว พาเดินออกไปทางห้องนั่งเล่น ปากกำราบว่า

“เจ้าต้องถูกทำโทษแล้วทองม้วน ค่าที่ทำตัวไม่น่ารัก วันนี้ทั้งวันนอนอยู่ในกรง ห้ามออกมาเดินเพ่นพ่านเด็ดขาด”

มันครางเสียงต่ำต่อต้าน

ปฐวีไม่ฟัง “ไม่ต้องมาโอดครวญ ทำเสียงน่าสงสารเลย ใครสั่งใครสอนกันให้ทำร้ายเพศที่อ่อนแอ่กว่าแบบนั้น คุณษาเอาแกไปช่วยดูตั้งเท่าไหร่ ยังจะไม่รู้สำนึกอีก อย่างงี้ฉันขังลืมดีไหมนี่”

ทองม้วนประท้วงด้วยการร้องหง่าวๆ แต่ก็ยอมเดินเข้าไปในกรงโดยดุษณี เขาปิดกรงเดินเข้าไปในห้องแต่งตัวซึ่งอยู่ติดกับห้องน้ำ ฉวยเสื้อคลุมอาบน้ำครึ่งตัวมาคลุมกาย รัดเอวหลวมๆ แล้วเดินไปหยิบกล่องยาบนตู้แขวนในห้องครัว ก่อนเดินกลับไปหาสุนิษาในห้องนอน

“ผมต้องขอโทษแทนเจ้าทองม้วนด้วย ไม่น่าจะหยาบคาบกับคุณแบบนั้น เดี๋ยวผมทำความสะอาดแผลให้ แล้วเราไปคลินิกกัน คุณต้องฉีดวัคซีนกันบาดทะยัก”

“แต่...” จะค้าน แต่จำต้องยอมรับเหตุผลของแฟนหนุ่ม สุนิษาจึงถอนหายใจ

ปฐวีชะงักจากการเปิดจุกขวดน้ำเกลือ “แต่อะไร” ถามยิ้มๆ

“ก็ฉันวางแผนจะมา เอ่อ...ค้างกับคุณ ดูเจ้าทองม้วนทำเสียแผน เสียฤกษ์แถมเสียบรรยากาศหมด เราต้องไปคลินิกกันแทนที่จะได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันบนเตียงนี่” สุนิษาตอบ น้ำเสียงโอดครวญระคนหงุดหงิด

ปฐวีหัวเราะกับเหตุผลของหญิงสาว “อย่าหงุดหงิดไปเลย ไม่เป็นไร... เดี๋ยวคืนนี้ผมกลับจากงานเราค่อยมาต่อกันก็ได้ ผมยินดีจะใช้เวลาอยู่บนเตียงกับคุณตลอดคืนยันเช้าเลยเอ้า...เอาให้คางเหลืองกันไปข้าง หันหลังมาเถอะครับ ผมจะล้างแผลให้”

สุนิษายอมหันหลังให้แฟนหนุ่ม พลางทำเสียงกระเง้ากระงอด “คุณไม่ไปทำงานไม่ได้หรือคะ เราจะได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันทั้งวัน...นะคะ” ตอนท้ายทำเสียงออดอ้อนอย่างน่ารัก

ปฐวีจัดการปลดตะขอเสื้อในของหญิงสาว แผ่นหลังขาวนวลเนียนเต็มไปด้วยเลือดสดๆ ซึมเป็นทางยาวตามรอยตะกุยของทองม้วน วูบหนึ่งรู้สึกเสียใจแทนหญิงสาวเพราะเมื่อแผลตกสะเก็ด จะทิ้งรอยจางๆ ไว้ ปฐวีกล่าวต่อว่า “คุณษา คุณต้องถอดชิ้นล่าง ผมจะได้ล้างแผล ยกเว้นว่าคุณจะไม่ใช้จีสตริงตัวนี้แล้ว”

สุนิษาลุกยืน ปลดชิ้นล่างโดยไม่อิดออด แล้วทรุดนั่งหันหลังให้เขาตามเดิม ปฐวีราดน้ำเกลือลงไปบนแผ่นหลังโดยไม่สนใจว่าน้ำเกลือผสมเลือดที่ไหลเป็นทางลงไป จะเปื้อนผ้าปูเตียงผืนแพงจนต้องทิ้งหรือไม่

“ว่าไงคะคุณยังไม่ตอบว่าจะใช้เวลาอยู่กับฉันทั้งวันได้ไหม” สุนิษาทวงคำตอบ น้ำเกลือทำให้เธอเย็นสบาย ไม่แสบเหมือนแอลกอฮอล์

“ไม่ได้หรอก ผมต้องทำงาน” ปฐวีตอบขณะที่มือหมุนเกลียว เปิดฝาขวดแอลกอฮอล์ หยิบคอตตอนบัดมาจุ่มแอลกอฮอล์แล้วป้ายทารอบแผลเพื่อฆ่าเชื้อเป็นลำดับถัดไป

“แต่คุณเป็นเจ้านาย เป็นเจ้าของโรงแรมนะคะ ทำไมจะหยุดไม่ได้” เธอท้วงด้วยน้ำเสียงเง้างอดอย่างน่ารัก

“ยิ่งเป็นเจ้านาย ยิ่งต้องทำตัวดีๆ เป็นตัวอย่างที่ดีให้ลูกน้อง” ปฐวีแสร้งขัด ทั้งที่ในใจตอบตกลงไปเรียบร้อยแล้ว

“ฉันเตรียมแผนสำหรับเราเย็นนี้แล้วนะคะ ฉันตั้งใจจะนวดอโรมาให้คุณแล้วตามด้วยสปาในอ่าง คุณจะได้ผ่อนคลาย อ่อนล้าจากเรื่องวุ่นๆ มาทั้งวัน”

ฟังดูน่าสนใจ... ใจคิดแต่ปากตอบว่า “จะดีเหรอ” ยังคงแสร้งทำเสียงลังเล ไม่แน่ใจ ขณะที่มือป้ายคอตตอนบัดไปตามรอบแผลอย่างคล่องแคล่ว

“รับรองว่าจะคุ้มค่ากับเวลาที่คุณต้องเสียไปแน่ค่ะ ฉันการันตี” พูดมาถึงตรงนี้ สุนิษาก็ทำเสียงครางอย่างเซ็กซี่ เธอชอบให้มือหนาของเขาไล้ไปตามเนื้อตัว

ปฐวีหัวเราะ ยอมแพ้กับข้อเสนอที่แสนเร้าใจของเธอ ใจไม่แข็งพอจะแกล้งถ่วงเวลาต่อไป เขาหยิบคอตตอนบัดอันใหม่มาจุ่มเบตาดีนแล้วทาลงไปบนแผล ขณะที่ปากตอบว่า “เดี๋ยวผมต้องโทร.เช็กเลขาฯ ก่อนว่า ที่ออฟฟิศยุ่งไหม ถ้ามีเรื่องด่วนเข้ามา ผมคงลาไม่ได้ แต่ถ้าไม่มีอะไรยุ่ง ตกลง...เราจะใช้เวลาเย็นด้วยกันตามที่คุณวางแผนไว้”

“เยี่ยมค่ะ ขอบคุณนะคะ” เธอเอี้ยวตัวมาจุ๊บแก้มเขา

ปฐวียิ้มอย่างอารมณ์ดี “ยินดีทูนหัว” ตอบแล้วหันไปสนใจภารกิจเบื้องหน้าต่อ เขาใช้ผ้ากอซปิดแผลเป็นลำดับสุดท้าย

“คุณพ่อเป็นไงบ้างคะ ไม่เห็นเล่าให้ฟังเลย”

ทายาทตระกูลดังเก็บอุปกรณ์ปฐมพยาบาลลงกล่องอย่างชำนิชำนาญ ขณะตอบไปว่า “พ้นขีดอันตรายแล้วล่ะ ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง คาดว่าน่าจะออกจากโรงพยาบาลได้เร็วๆ นี้”

“ว้าว...ยินดีด้วยค่ะ ทำไมเร็วนักคะ ไม่ใช่ว่าไม่ดีใจนะคะ ดีใจค่ะ แต่อดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมถึงออกมาได้ไว ตอนไปเยี่ยมท่านครั้งที่แล้ว ยังอาการไม่สู้ดี หมอที่ไหนๆ ก็บอกว่ารักษาไม่ได้ แล้วทำไมตอนนี้กลายเป็นตรงกันข้ามคะ”

“เรื่องมันยาว ผมไม่รู้จะเริ่มยังไงดี เอาไว้วันหลังผมค่อยเล่าให้ฟัง ตอนนี้ผมต้องขอตัวไปอาบน้ำแล้วล่ะ เราจะได้ไปคลินิก พาคุณไปฉีดวัคซีนกันบาดทะยัก”

สุนิษาหน้ามุ่ย แต่ก็ยอมขยับลุก ปฐวีตามไปจุ๊บริมฝีปาก ถามว่า

“ทำไมทำหน้ามุ่ยแบบนั้นล่ะ”

“ก็อยากให้เรามีเวลาอยู่ด้วยกันมากกว่านี้” ตอบพลางโอบเอวเขาอย่างประจบ

ปฐวียิ้ม ปัดปลายจมูกโด่งด้วยปลายนิ้วชี้ แล้วว่า “ก็เราจำเป็นต้องพาคุณไปฉีดวัคซีนนี่ คุณคิดว่าผมอยากทำอะไรกับคุณมากกว่าพาขึ้นเตียงรึไง”

สุนิษาปรายตาค้อน ไม่จริงจังนัก แล้วถอนหายใจ “คุณพูดถูก... รีบไปอาบน้ำเถอะค่ะ ยังไงเย็นนี้เราก็มีเวลาอยู่ด้วยกันอยู่แล้ว”

ปฐวีหัวเราะ แต่ไม่ทันตอบอะไรไปมากกว่านั้นเมื่อมีเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น เขาคว้าโทรศัพท์มากดรับ

“วี” เสียงคุณพุดซ้อนดังมาตามสาย

“ครับคุณแม่” ตอบพลางหันไปจุ๊ปากกับสุนิษา ก่อนเดินถือโทรศัพท์ไปทางระเบียง ชั้นที่ปฐวีซื้ออยู่บนสุด มีระเบียงถึงกันโดยรอบ มองออกไปเห็นจราจรเบื้องล่างขวักไขว่

“เดี๋ยวมารับแม่ไปวัดหน่อยได้ไหม แม่อยากไปหาพระ...” คุณพุดซ้อนเอ่ยชื่อพระชื่อดังที่ตัวเองนับถือ

ปฐวีนิ่วหน้า “แม่จะไปทำไมครับ” ถามทั้งที่พอเดาคำตอบได้

“ยังจะมาถามอีก แม่จะไปหาพระเกจิดังๆ จะให้ท่านช่วยหาฤกษ์แต่งให้วีกับหนูอัปสรไง”

“แต่คุณแม่ครับ จะเร็วเกินไปมั้ย คุณพ่อเพิ่งฟื้นนะครับ”

“เพราะเพิ่งฟื้นแหละถึงต้องรีบจัดงานแต่งเพื่อแสดงความขอบคุณหนูอัปสร ถ้าไม่ได้หนูอัปสร คุณพ่อและครอบครัวเราคงแย่แน่ ตอนนี้คุณพ่อกำลังจะกลับมาเป็นปกติแล้ว เพราะฉะนั้นเราต้องรักษาคำพูดนะวี แม่ย้ำอีกครั้งเพราะหนูอัปสรช่วยไว้ คุณพ่อถึงกลับมาลุกนั่ง กินข้าวและพูดคุยได้เป็นปกติ นี่ฟังอยู่ไหม?” คุณพุดซ้อนถามเมื่อเสียงปลายสายเงียบไป ไม่โต้ตอบ

ปฐวีลอบผ่อนลมหายใจ “ฟังอยู่ครับ”

คุณพูดซ้อนพูดต่อว่า “ตอนที่วีกลับไปแล้ว หมอที่เข้ามาตรวจอาการ ยังแปลกใจที่เห็นคุณพ่อฟื้นไว หมอบอกว่าถ้ายังกินได้เยอะ ลุกนั่งได้แบบนี้ อีกสัปดาห์ก็น่าจะกลับไปพักฟื้นที่บ้านได้ เพราะงั้นเดี๋ยววีมารับแม่ที่บ้านหน่อยนะ”

“คนรถล่ะครับ” เขาแสร้งแย้งเบาๆ ปฐวีหมายถึงคนขับรถที่บ้าน

“เอ๊ะ...วีนี่ยังไงนะ ก็แม่อยากให้เราไปด้วยแล้วจะใช้คนรถทำไม”

“ผมก็อยากพาแม่ไปหรอกนะครับ แต่บ่ายนี้ผมต้องเข้าสำนักงาน มีแฟ้มรอให้ผมเซ็นมากมาย”

“บอกให้เลขาฯ เอาแฟ้มไปให้ที่วัด”

ปฐวีชะงัก “จะดีเหรอครับ”

“นี่เป็นคำสั่งของแม่”

“แต่เอ่อ...ผมมีนัดเย็นนี้”

“ตาวี นี่แกเห็นคนอื่นดีกว่าแม่เหรอ?”

“เปล่าครับ” ปฐวีปฏิเสธ น้ำเสียงเซ็งจัด

คุณพุดซ้อนพูดต่อว่า “ดี...งั้นก็มารับแม่ตามนัด ตอนนี้แม่อยากให้เราเข้าใจตรงกันว่าเรื่องของหนูอัปสรสำคัญมาเป็นอันดับหนึ่ง เพราะเรื่องของเธอ เท่ากับความเป็นความตายของคุณพ่อ”

“ครับ...ผมเข้าใจ แต่แม่ถามพี่กาลหรือยัง เขาอาจ...” ปฐวีไม่มีโอกาสพูดจนจบเมื่อคุณพุดซ้อนสวนกลับทันควัน

“เอ๊ะ...วีนี่ยังไงนะ แม่บอกอยู่นี่ว่า นี่มันเรื่องของเรา ไม่ใช่เรื่องของกาล”

“เรื่องของอัปสรก็เท่ากับเรื่องของคุณพ่อใช่ไหมครับ? และในเมื่อเป็นเรื่องของคุณพ่อ ก็เท่ากับเป็นเรื่องของพี่กาลด้วยเหมือนกัน ถูกไหมครับ”

“อย่ามาหัวหมอแล้วก็อย่ามาพูดวกวนให้แม่มึนด้วย เพราะเรื่องแต่งงานของเรากับหนูอัปสรไม่เกี่ยวกับตากาล อีกอย่างพี่เขาก็มีงานเยอะอยู่แล้ว ไหนจะต้องเฝ้าคุณพ่อที่โรงพยาบาล แล้วไหนจะต้องคอยดูแลหนูอัปสรเผื่อต้องการอะไร เพราะงั้นเลิกโยกโย้ มารับแม่เลย”

“อะไรๆ ก็หนูอัปสร แม่ชักจะเอาใจเธอเกินไปแล้วนะครับ ระวังจะได้ใจนะ”

“จะได้ใจแล้วจะทำไม เพราะยังไงนั่นก็ว่าที่ลูกสะใภ้แม่ วีต้องตระหนักไว้ให้มากว่าเธอสละเพื่อเรา เธอช่วยเอาอายุตัวเองมาต่อให้คุณพ่อ เพราะฉะนั้นหน้าที่ของเรา คือต้องจัดหาในสิ่งที่เธอต้องการ”

ปฐวีกลอกตาขึ้นลง ต่ออายุได้จริงหรือเปล่า...ก็ยังไม่รู้ แย้งในใจ แต่ไม่กล้าโต้ออกไปตรงๆ ปากตอบว่า “โอเคๆ ผมเข้าใจแล้วครับ ขอเวลาอาบน้ำและเคลียร์เรื่องส่วนตัวสักชั่วโมงสองชั่วโมงแล้วจะไปรับนะครับ หวังว่าอีกแค่ชั่วโมงสองชั่วโมง คุณแม่จะรอได้”

“ย่ะ ธุระที่ว่าหวังว่าจะไม่มีเรื่องแมวกับผู้หญิงมาเกี่ยวข้อง”

ปฐวีพยายามทำเป็นไม่ได้ยินเสียงกระแนะกระแหนนั้น เขาถามกลับไปว่า “จะให้ผมไปรับที่ไหนครับ”

“ที่บ้าน แม่กลับมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้าน”

“ตกลงครับ ว่ากันตามนั้น” ปฐวีวางสายแล้วเดินกลับเข้าไปในห้องนอน โดยมีสุนิษาสวมเสื้อผ้าเรียบร้อยอยู่แล้ว ยืนรออยู่

“คุณแม่ว่าไงบ้างคะ”

“ผมเสียใจเราต้องเปลี่ยนแผนเย็นนี้ แต่ผมยังสามารถพาคุณไปคลินิกได้ แต่คงต้องเร่งทำเวลา ไม่งั้นคุณแม่ผมอาจองค์ลงได้” ปฐวีพูดแล้วเดินไปทางห้องน้ำ

“คุณแม่โทร.มาจะให้คุณทำอะไรหรือคะ?”

“จะให้ผมขับรถพาไปทำธุระ เดี๋ยวไว้ค่อยเล่ารายละเอียดตอนอยู่บนรถ ตอนนี้ผมต้องขอตัวอาบน้ำแล้วล่ะ” ปฐวีบอกโดยไม่เหลียวมองหลัง ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่เดินไปถึงประตูห้องน้ำ

“อืม...ฉันมีไอเดียอะไรอย่างล่ะ ในเมื่อเราไม่สามารถใช้เวลาเย็นนี้ร่วมกันได้ เราก็ควรเปลี่ยนแผน”

“แผนอะไร”

เสียงปฐวีตะโกนกลับมา สุนิษาไม่ตอบ เธอจัดการเปลื้องเสื้อผ้าและเดินเปลือยกายตามเขาเข้าไปในห้องน้ำเงียบๆ


………………………………..

Create Date : 01 เมษายน 2557 Last Update : 1 เมษายน 2557 22:32:59 น. Counter : 1067 Pageviews.		9 comments
Share Tweet