ออกจากร้านมาตั้งต้นใหม่ จึงรู้ว่าป้าย(stand) ที่หามันอยู่ที่สถานี แต่อยู่นอกสถานีมาหน่อย ตาไม่ดีดูไม่ถี่ถ้วนก็แบบนี้แหละ

ที่ป้าย ไม่เหงาเลย คนรอสายนี้เยอะมาก เราต้องเดินทางอีกเป็นชั่วโมง ต้องรีบไปเหมียนกัน ช้าไม่ได้ ระหว่างหาป้ายรถที่ว่าได้หนุ่ม สว.อเมริกันเป็นเพื่อนร่วมทางหลงไปด้วยกัน และได้ไอเดียในการเตรียมของกินพกติดตัวไว้กินเวลาหิว ที่ทำให้อิ่มท้อง ดีกับสุขภาพ ไม่ยุ่งยากในการหอบหิ้วและทุลักทุเลในการหยิบมากินจากเขา นั่นคือ ถั่วนานาชนิด

ค่ารถ คนละ 7 เลย์ เที่ยวนี้เราเจอนายตรวจรถเมล์ด้วย เขาแต่งตัวเหมือนทหาร เราก็ยื่นตั๋วให้เขาดู เขาพลิกดูที่ด้านหลังตั๋วที่แสดงวันเดือนและเวลาที่เราตอกตั๋ว แล้วส่งคืนมา

ถ้าจำไม่ผิด นั่งรถเกือบชั่วโมงจึงถึงปราสาท ค่าเข้าชม 30 เลย์ เท่ากับ 300 บาท นึกแล้วเจ็บใจ บ้านเราดูอะไรก็ถูก แถมฟรีก็เยอะ แล้วนักท่องเที่ยวบางคนยังไม่เกรงใจ รักษาของๆเรา เอาตัวไปถู เอามือไปลูบทำให้ภาพงามๆของเราเสียหาย อย่างที่ผนังในโบสถ์พระนอนวัดโพธิ์ บ่นพอแระ.....

ตัวปราสาทตั้งอยู่บนเขา มีทางขึ้นทางเดียว เหมาะเป็นชัยภูมิการรบในอดีต ตะกายขึ้นไปถึงฐานปราสาทแล้ว หากจะเข้าไปในตัวปราสาทเข้าได้สองทาง คือขึ้นบันไดที่อยู่นอกปราสาทไปก็จะไปถึงส่วนที่เป็นพิพิธภัณฑ์เลย หรือถ้าไม่ขึ้นบันได ก็เดินอ้อมไปด้านหลังนิดนึง ก็จะมีทางเข้าไปชั้นล่างที่เจอบ่อน้ำและเครื่องทรมาน 2-3 ชิ้น และจากที่นี่ไปขึ้นบันไดด้านในเพื่อเข้าไปในตัวปราสาทอีกที

ภายในปราสาทไม่ใหญ่มาก และไม่ได้หรูหรา ทำด้วยก้อนอิฐและไม้ สามารถเดินต่อกันได้หมดเป็นวงกลม ภายในเขาอนุญาตให้เดินแค่ 2 ชั้น จึงไม่รู้ว่าจริงๆ มีกี่ชั้น สิ่งของที่แสดงให้ดู มี 2 ส่วน ส่วนที่เป็นที่พักของเจ้านายที่เคยประทับที่นี่ มีตู้ โต๊ะ ตั่ง เตียง เป็นต้น และส่วนที่จัดแสดงเครื่องมือทรมานนักโทษนานาชนิด อ่านจากเอกสารอธิบายประกอบเครื่องมือพวกนี้มีใช้กันทั่วไปในยุโรปสมัยนั้น จากวิธีการใช้ ใครโดนเครื่องมือพวกนี้ ไม่ผิดก็คงต้องยอมรับผิด บางชิ้นจะทำให้เนื้อหนังกระดูกกระเดี้ยวแทบจะหลุดจากตัวแยกเนื้อแยกหนังออกจากกันเหมือนเป็ดร่อน

<

เรากลับออกมาโดยไม่พบเจ้าของบ้าน ท่านคงมาค่ำๆ เออ...พอดี เราไม่สะดวกที่จะพบเวลานั้น บรื้ออออ....ขากลับขึ้นรถมาเจอะนายตรวจอีกแล้ว ดีที่ไม่ลืมตอกตั๋ว จึงไม่มีปัญหา ถึงเมืองก็มืด พอดี ไปเดินสำรวจเมือง(เก่า)หน่อย