วันนั้นผมนั่งดื่มกาแฟตอนเช้าที่ระเบียงหน้าบ้านตามปกติ ได้ยินเสียงนกร้องพอเหลือบไปเห็นเข้า โอ้โห..นกอะไรสีสวยจริงๆสีฟ้าสด มาทำรังอยู่กิ่งไม้หน้าบ้าน ผมไปหยิบกล้องมาส่องที่ระเบียงปรากฎว่าระยะมันไกลไป ผมจึงแอบเข้าไปในห้องนอน โชคดีพอมองจากหน้าต่างห้องนอนก็เห็นรังอยู่ไม่ไกลนัก ตรงนี้ผมจึงซุ่มตั้งขาตั้ง เอาเลนส์สอดออกไปทางช่องหน้าต่าง ไอ้เลนส์ผมมันเป็นเลนส์ซูม 17-55 F2.8 ดึงโฟกัสใกล้สุดแล้ว ก็ยังเห็นนกตัวนิดเดียว ผมทดลองกดชัตเตอร์ดู ได้ภาพนี้มา ที่จริงมันเป็นภาพใหญ่มองเห็นใบไม้รกเต็มไปหมด ผม crop ภาพออกเอาแต่ตัวนก ปรากฎว่าพอดูได้ ผมมาคิดดู นกมาทำรังตรงนี้ คงอยู่กับเราอีกนานกว่าลูกมันจะโต กว่าจะบิน เอาละ จัดริมหน้าต่างห้องนอนเป็นที่ส่องนกเฉพาะกิจท่าจะดี ..เริ่มสนุกล่ะทีนี้



ผมเอาภาพนี้โพสในเฟสบุค ปรากฎว่าทันทีที่โพสก็มีเพื่อนรุ่นน้อง (คุณรัตน์)ที่เป็นนักถ่ายภาพนกอินบ๊อกซ์เข้ามาทันที เขาบอกว่าพี่นกตัวนี้ทำรังอยู่ที่ไหน เป็นนกหายากนะ ผมต้องไปถ่ายถึงแก่งกระจาน ถึงจะได้ภาพ พบเห็นได้ยากมันอยู่ในป่าสมบูรณ์ ผมถามว่านกนี้ชื่ออะไร นักถ่ายภาพนกบอกว่า นกนี่ชื่อ "นกจับแมลงจุกดำหรือ Black naped Monarch"   นักถ่ายภาพนกบอกว่าพี่คอยสังเกตนะ พอมันเริ่มป้อนอาหารลูกเมื่อไหร่บอกผมด้วย ผมจะไปถ่ายรูป



ภาพนี้คือแรงบันดาลใจทำให้ผมฮึดจะถ่ายรูปนกนี้อย่างจริงจัง ถัดไปอีกสองวันหลังจากโพสในเฟสบุค มีคนสนใจมากมาย วันนี้ผมก็เข้าไปที่ซุ่มถ่ายภาพอีกตามเคยเหมือนทุกวัน แต่วันนี้ผมเห็นหัวลูกนกสองตัวโผล่ขึ้นมาจากรัง .. เย้...ไข่นกฟักแล้ว ผมเล็งโฟกัส และกดไป 2-3 ภาพ ก็เหมือนเดิมมองเห็นรังนกเล็กนิดเดียว แต่ไม่เป็นไร ถ่ายไปก่อนค่อยเอาภาพมา cropทีหล้ง



ไม่ทันไร นกสีฟ้าบินลงมาพร้อมอาหารในปาก ผมรีบหาโฟกัสแล้วกดรัว ได้ภาพนี้มา ภาพนกกำลังป้อนอาหารลูก แต่ภาพมันใหญ่มีใบไม้รกมากมายแต่พอเอามา crop เฉพาะตัวนก มันก็โอเคน่ะ  มันก็เป็นวินาทีชีวิตที่ผมเก็บมันมาได้เท่าที่อุปกรณ์จะมี ผมโพสภาพนี้ในเฟสบุค เป็นที่ฮือฮาล่ะทีนี้ มีคนสนใจมากมาย แต่ผมเองเริ่มเกิดกิเลสละสิ ผมอยากได้ภาพที่คมชัดกว่านี้ เพราะนกต้องอยู่กับผมอีกหลายวัน ทำไงล่ะ พรุ่งนี้วันหยุด พี่ไก่ไกรวัลมีเลนส์ 70-200 F2.8L ถ้ามาส่องทีริมหน้าต่างระยะขนาดนี้ได้ภาพคมชัดแน่ คิดแล้วโทรยืมทันที พี่ไก่ก็ใจดี ให้ยืมด้วยความเต็มใจ ผมจับเรือเที่ยวสุดท้ายกลับภูเก็ต วันรุ่งขึ้นวันหยุด ผมคงได้นั่งส่องนกทั้งวันแน่ ทันทีที่โพสภาพนี้ลงเฟสบุค นักดูนก (คุณรัตน์) ติดต่อขอมาถ่ายภาพทันทีเช่นกัน

ผมเฝ้าสังเกตุพฤติกรรมของนกครอบครัวนี้ พ่อกับแม่นกจะผลัดกันออกไปหาอาหาร พอตัวหนึ่งกลับมา อีกตัวหนึ่งก็จะออกไป ตัวที่กลับมาจะกลับมาพร้อมกับอาหาร และป้อนลูก จะผลัดกันแบบนี้ทั้งวัน ลูกนกก็จะหิวตลอดทั้งวัน อ้าปากรอรับอาหารจากพ่อและแม่ มันคือธรรมชาติที่งดงามที่ผมเฝ้ามองดูอย่างไม่รู้สึกเบื่อหน่ายเลย มันทำให้จิตใจผมสงบนิ่งมีสมาธิและเพลิดเพลินกับพฤติกรรม การเลี้ยงดูลูกนก ผมสังเกตดูพ่อนกกับแม่นกจะสีคล้ายๆกันแต่ไม่เหมือนกันเสียทีเดียวพ่อนกจะสีฟ้าสดกว่าแม่นกและตรงกลางหัวจะมีจุดสีดำค่อนข้างชัด ภาพนี้พ่อนกคาบเหยื่อในปากป้อนให้กับลูกนก




ส่วนภาพนี้เป็นภาพแม่นกป้อนอาหารลูก แม่นกจะสีอ่อนกว่า สีฟ้าจะหม่นกว่าพ่อนกเล็กน้อยเป็นฟ้าออกเทาๆ จุดที่หัวจะสีจางไม่ดำเด่นชัดเหมือนตัวผู้



ภาพพ่อนกอีกภาพหนึ่ง สีฟ้าเข็มสวยงาม

พอทราบว่าลูกนกฟักเป็นตัวแล้ว คุณรัตน์ นักถ่ายภาพนกก็เดินทางมาเกาะยาวเพื่อถ่ายรูปนกทันที มากับเพื่อนอีกหนึ่งคน คราวนี้พอเห็นพวกเราหลายคนเข้า นกก็เริ่มตื่นส่งเสียงร้องกันใหญ่ ผมเห็นท่าไม่ดีกลัวนกจะทิ้งลูกเหมือนกัน ผมเห็นพ่อแม่นกหายไปนาน 

เราจึงเปลี่ยนวิธีการไปซุ่มโดยใช้บังไพร สักพักใหญ่นกก็กลับมา ป้อนอาหารลูกเหมือนเดิม

พอถึงเวลาเที่ยงตรงพระอาทิตย์ตรงหัว อากาศจะร้อนจัดมาก พ่อนกและแม่นกจะสลับกันเข้ามากกลูกโดยใช้ลำตัวบังแสงแดดไว้ ลูกนกจะอยู่ภายใต้อกของพ่อและแม่ และมันจะอ้าปากเพื่อระบายความร้อนออกจากร่างกาย ผมเห็นพฤติกรรมแบบนี้ในช่วงตอนเที่ยง วันที่อากาศร้อนมากๆ ภาพนี้เป็นภาพแม่นกกำลังกกลูก พ่อนกเองก็จะผลัดกันมากกลูกเช่นกัน ตัวหนึ่งกกลูก อีกตัวจะออกไปหาอาหารสลับกันอย่างนี้



เมื่อได้เลนส์70-200 F2.8 L ของพี่ไก่ไกรวัลมา ภาพมันก็แจ่มขึ้นเยอะ ผมเริ่มผูกพันกับนกครอบครัวนี้ ลูกนกเริ่มโตขึ้นทุกวัน ผมก็เฝ้าดูมัน เหมือนผมและนกเป็นครอบครัวเดียวกัน ผมอดคิดไม่ได้ว่า ถ้าลูกนกบินไปแล้ว ทิ้งรังเปล่าไว้ ผมจะเหงาแค่ไหนเพราะตลอดเวลาสัปดาห์กว่า ผมจะเฝ้าดูเจ้านกครอบครัวนี้มาตลอด หรือเมื่อนกแข็งแรงบินได้ มันจะบินไปและไม่กลับมาหาผมอีก คิดแล้วใจหาย



นับวันลูกนกยิ่งโตขึ้น บ่อยครั้งจะออกมานอกรัง มองดูโลกภายนอก บางทีก็ยืดแข้งยืดขา ทำท่าเหมือนจะบิน แต่ก็ยังไม่บินเสียที ส่วนผมก็ลุ้นกลัวจะพลาดนาทีสำคัญคือนาทีที่ลูกนกตัดสินใจบิน ช่วงนี้ผมจึงต้องเฝ้าตลอด (แวบงานมาเฝ้านก) ฮ่า ฮ่า ฮ่า



สู่อิสรภาพ: ในที่สุดวันนั้นก็มาถึง ผมเห็นลูกนกเดินออกมาเกาะอยู่ที่กิ่งไม้ ผมว่าเขาบินแน่จึงรีบตั้งกล้อง ยังไม่ทันโฟกัสได้ที่ เจ้านกตัวพี่ก็กระโจนออกบินสู่อิสรภาพ



ผมเห็นเขาบินไปเกาะที่ต้นไม้ข้างหน้าเกาะอยู่นาน เหมือนจะไปไม่รอด พ่อกับแม่นกเหมือนจะคอยให้กำลังใจอยู่ใกล้ๆ ในที่สุดลูกนกก็โผจากกิ่งหนึ่งสู่กิ่งหนึ่งอย่างไม่ชำนาญ ทุกครั้งที่ลูกนกทำได้ พ่อนกและแม่นกจะให้รางวัลโดยป้อนอาหารใส่ปาก มันเป็นการสอนลูกนกบินที่พ่อกับแม่นกช่วยกันอย่างแข็งขัน เป็นทีมเวิร์คอย่างแท้จริง และแล้วเจ้าตัวน้อยก็หายไปจากสายตา สู่ความเขียวชอุ่มของป่า ตัวที่แข็งแรงกว่าบินไปแล้วส่วนตัวน้องยังอ้าปากรออาหารจากพ่อแม่ไม่ยอมบิน



ผมกลัวจะพลาดนาทีสำคัญของเจ้าตัวน้อง เวลาที่มันจะบิน จึงตัดสินใจที่จะถ่ายวิดิโอ เพราะเลนส์ทางยาวโฟกัส 200 มีตัวเดียวต้องเลือกอย่างใดอย่างหนึ่งผมเลือกถ่ายวิดิโอ
รอเจ้านกตัวน้องจะบิน มันออกมาวอร์มอัพอยู่ที่กิ่งไม้ แต่จนแล้วจนรอด มันก็ไม่ยอมบิน พ่อกับแม่มันต้องผลัดกันเข้ามากระตุ้น ป้อนอาหาร มันก็ยังไม่กล้าบิน เวลาผ่านไปนาน ผมก็จับภาพวิดิโอไว้ ตลอดจนหน่วยความจำใกล้จะหมด พ่อนกมากระตุ้นให้บิน จนสุดท้ายเจ้านกน้อยผู้น่าสงสารตัดสินใจกระโดดจากกิ่งไม้บินออกไป ผมได้ภาพจากวิดิโอช๊อตสำคัญนี้

เจ้านกน้อยพลาดที่จะโผไปจับกิ่งไม้ข้างหน้า แต่อนิจามันตกลงไปที่พื้น แย่แล้ว พ่อนกแม่นกร้องกันเจี้ยวพยายามให้ลูกนกบินขึ้นมาเกาะกิ่งไม้ แต่มันทำไม่ได้ นี่แหละคือธรรมชาติ นกที่เกิดมาตัวที่แข็งแรงก็จะรอดชีวิต ตัวที่อ่อนแอก็จะตาย ลูกนกบินไม่ขึ้น ทำอย่างไรก็ไม่ขึ้น คราวนี้ผมไม่มีกระจิตกระใจจะถ่ายรูปแล้ว  ผมว่าถ้าทิ้งไว้แบบนี้ ลูกนกตัวนี้ต้องตาย เพราะผมเห็นแมวเดินอยู่ที่สเตชั่นแม่บ้านไม่ไกลจากบ้านที่ผมอยู่

ผมรีบลงมาจากห้อง กะว่าจะเฝ้าดูอยู่ห่างๆถ้าแมวมาจะได้ช่วยไล่ พอผมวิ่งลงไป พ่อนกชาร์ตเข้ามาหาผมทันที เหมือนจะไล่ผมออกไปห่างๆ พ่อแม่นกปกป้องลูกถึงกับชาร์ตเข้าหาผม ผมรู้สึกแย่ถ้าลูกนกต้องมาตายต่อหน้าต่อตา ผมเริ่มคิดจะหาทางช่วยมัน จับมันมาไว้ในที่ปลอดภัย คงต้องยอมแลก ถ้าจับมันมาที่ปลอดภัยแล้วแม่มันทิ้ง ผมคงต้องเลี้ยงไว้เอง แต่ถ้าแม่มันมาเอาไปถือว่าเป็นโชค

สุดท้ายผมตัดสิ้นใจจับลูกนกใส่ตระกร้าเอาขึ้นมาวางที่ระเบียงห้องให้พ้นจากแมว หลังจากนั้นผมก็ซุ่มปิดม่านไม่ให้พ่อแม่นกเห็น โทรหาผู้รู้ ปรึกษาหารือว่าจะทำอย่างไรดี เตรียมหาหนอนนก เพื่อมาป้อนลูกนกถ้าพ่อแม่เขาทิ้ง พักใหญ่ผมแอบเปิดม่านเพื่อแอบดู ผมค่อยๆย่องออกไปปรากฎว่าลูกนกหายไปแล้ว แต่ผมได้ยินเสียงพ่อแม่นกร้องอยู่ ผมใช้กล้องส่องหาพ่อแม่นก จนเจอเขากระโดดไปมาตามกิ่งไม้ สุดท้ายเห็นลูกนกเกาะอยู่ที่กิ่งไม้ไม่ไกลจากระเบียงนัก ผมรู้สึกโล่งเหมือนยกภูเขาออกจากอก ลูกนกรอดตายแล้ว ผมมองลูกนกกระโดดโผจากกิ่งหนึ่งสู่กิ่งหนึ่ง และลับหายไปจากสายตา ผมยิ้มอย่างมีความสุข นกตัวน้องถ้าอยู่ในธรรมชาติ คงต้องตาย ตามครรลองของสิ่งมีชีวิตที่อ่อนแอก็จะต้องตายไปก่อน ตัวที่แข็งแรงก็จะอยู่รอด นกจะหัดบินจากที่สูง ร่อนไปเกาะตามกิ่งไม้ แต่ถ้าร่วงลงถึงพื้นแล้ว โอกาศจะบินขึ้นนั้นยาก  ดีที่ระเบียงบ้านผมสูง ลูกนกสามารถโผ่ไปสู่กิ่งไม้ได้ ผมหลือบมาเห็นรังนกว่างเปล่า ไม่มีนกอยู่ตรงนี้อีกต่อไป ผมอยู่กับนกครอบครัวนี้มาหลายวันจนเหมือนเราเป็นครอบครัวเดียวกัน เมื่อเขาแข็งแรง สุดท้าย เขาก็จากเราไป มันคือสัจธรรมของชีวิต

ขอบคุณที่ติดตามอ่านเรื่องราวของเจ้านกจับแมลงจุดดำจนจบนะครับ
ผมเก็บภาพวิดิโอมา แสดงให้ทุกท่านได้ถึงการดูแลเอาใจใส่กัน ของครอบครัว นกจับแมลงจุกดำ หวังว่าเจ้านกจะมาให้ผมพบเห็นบ้าง เชิญดูวิดิโอจากลิ้งค์นี้ครับ

https://youtu.be/dOjfxnp6fyU

และขอขอบคุณสถานที่คือโรงแรมเกาะยาวใหญ่วิลเลจ จังหวัดพังงา รีสอร์ทที่มีท้งป่าและทะเลมาบรรจบกัน
JingsJungle

Create Date : 06 พฤษภาคม 2565
Last Update : 8 พฤษภาคม 2565 10:54:41 น.		2 comments
Counter : 861 Pageviews.
Share Tweet