เมื่อคุณเริ่มต้นออกเดินทาง สิ่งที่คุณๆทั้งหลายมักนำติดตัวไปคืออะไร เชื่อว่าหลายๆ คนคงจะบอกว่า กล้องถ่ายรูปเราเองก็เป็นหนึ่งในนั้น การถ่ายรูปของเราเริ่มต้นมาจากที่ฝาแฝดของเราซื้อกล้องมาตัวหนึ่ง เป็นกล้องแบบ DSLR ซึ่งตอนนั้นราคาเกือบ สามหมื่นบาท มันค่อนข้างแพงสำหรับเรา แต่ก็ไม่ได้คัดค้านอะไรเมื่อพี่สาวจะซื้อ กล้องที่ใช้อยู่ปัจจุบันก็เสียพอดีกับช่วงที่ไปเที่ยวและกล้องที่ใช้ได้มีแต่กล้องฟิล์ม การได้ถ่ายรูปทำให้โลกของเราเปลี่ยนไป การได้ออกไปเที่ยวข้างนอกบ้าน เพื่อที่จะได้ใช้กล้องถ่ายรูปกลายเป็นสาเหตุหลักมากกว่าที่จะอยากไปเที่ยวเยี่ยมชมสถานที่ต่างๆด้วยใจจริง จนมาถึงตอนนี้ที่เทคโนโลยีกล้องก้าวกระโดดไปไกล ทั้งกล้องในมือถือกล้อง DSLR หรือแม้กระทั้งกล้องฟิล์มที่ยังมีคนใช้อยู่ในปัจจุบัน ทำให้การถ่ายรูปถือเป็นอีกกิจวรรษประจำวันของผู้คนเสียด้วยซ้ำเหมือนการกินข้าว เดินเล่น ฟังเพลง ดูหนัง และเป็นงานอดิเรกที่อาจจะทำรายได้ให้กับคนที่มีความสามารถในการถ่ายรูปเสียยิ่งกว่างานหลัก หลายๆ สถานที่ที่ได้ก้าวไปเยี่ยมชมเมื่อเวลาผ่านพ้นไป เราจะอาจจะลืมเลือนมันไปบ้างแล้ว การได้ถ่ายรูปเก็บไว้ทำให้เราได้ย้ำเตือนตัวเองถึงสถานที่ที่เราผ่านไป วันเวลา บรรยากาศ ณ ขณะนั้น หรือผู้คนที่เราได้พบเจอและเก็บรูปคู่ที่ถ่ายกับพวกเขาเหล่านั้นไว้พอเห็นภาพ ก็ทำให้นึกถึงบทสนทนาปราศรัย เรื่องราวหลายๆอย่างขึ้นมาได้อย่างน่าอัศจรรย์ ทั้งๆ ที่ลืมมันไปแล้วด้วยซ้ำ อย่างตอนที่มีโอกาสได้ไปญี่ปุ่นตอนปี 2007 ตอนนั้นเดินงงอยู่ตรง สี่แยกไม่รู้จะไปไหน อยากไปฮาราจูกุ แต่ไม่มีใครแถวนั้นพูดอังกฤษเลยจู่ๆ ก็มีสาวญี่ปุ่นคนนึง เดินมาถามว่า YOU WANT HELP เรากับเพื่อนสี่คน รีบพยักหน้าหงึกๆ แล้วบอก YES YES THANK YOU รับรู้ได้ว่าหายากมาที่คนญี่ปุ่นจะพูดอังกฤษ คิดว่าจนใจจะหาใคร แล้วก็เหล่ๆ ฝรั่งหลายคนที่ใส่สูท แถวนั้นอยู่น่าจะพอใช้ได้บ้าง นับว่าเธอใจดีมาก รอดตายแล้วกะเหรี่ยงไทย ก่อนจากกันเรากับเพื่อนเลยขอถ่ายรูปเธอไว้เป็นที่ระลึกถึงว่าเคยได้มีวาสนาต่อกันในแดนไกล ยังขอบใจเธอมาจนถึงทุกวันนี้ 
ความมีน้ำใจ ช่วยเหลือผู้อื่นของเธอในครั้งนั้นทำให้มีหลายๆ ที่เราเจอชาวต่างชาติ ที่สับสน งงงวย กับแผนที่ในบ้านเรา แล้วไม่มีใครเข้าไปช่วยเหลือก็นึกอย่างจะเข้าไปช่วย แต่ก็ไม่ได้ทันช่วย เพราะฝรั่งชาติตะวันตกมักจะมีความกล้ามากกว่ากะเหรี่ยงไทยแถวนี้และมักจะเอาตัวรอดต่อสถานการณ์ต่างๆ ได้อยู่เสมอๆ เลยไม่มีโอกาสได้ส่งต่อการช่วยเหลือให้คนอื่นเสียที มีอีกครั้งที่ ภาพถ่ายเล่าเหตุการณ์ ถึงตอนที่ไปเกาหลีทริปฮันนีมูนของพี่สาวคนโตกับพี่ตอนนั้นเดินไปเข้าห้องน้ำ พอออกมาก็เห็นพี่นั่งคุยกับลุงป้า คู่หนึ่งอยู่ซึ่งลุงแกพูดอังกฤษได้และเคยมาเมืองไทยด้วย ตอนหลังถามพี่ว่า ไปคุยกันได้ยังไง พี่ก็บอกลุงแกชวนคุยก่อน มาถามว่า เราเป็น Professional Photographer ใช่ไหม พี่ก็ตอบว่า ไม่ใช่ๆ แค่ชอบถ่ายรูปเฉยๆ แล้วก็เลยคุยกันต่อ ทั้งเรื่องท่องเที่ยว ประเทศที่เคยไป เมืองไทยเป็นยังไง พอคุยไปคุยมา ก็มีอาจุมม่าหลายๆคนสนใจพวกเรา เดินเข้ามาร่วมวงด้วยซะงั้น เลยกลายเป็นบรรยากาศที่ต้องมีล่าม เราพูดเสร็จ ลุงก็ช่วยแปล อาจุมม่า พูดเสร็จ ลุงก็ช่วยแปลเป็นอย่างนี้ไป บางช่วงที่เรารู้สึกว่า เราต้องไปที่ต่อไปแล้วเลยจะขอตัวก่อน ลุงแกก็บอก อย่าเพิ่งไปๆ แล้วแกก็หันหาไปเมียแบมือขอเงินไปกดอเมริกาโน่กระป๋องมาเลี้ยงเรา แล้วก็บอกว่า รู้ว่า พวกเราเวลามาแบ็คแพ็คมันเหนื่อย ลุงไม่รู้ซะแล้ว สาวไทยทึกบึก แค่ไหน 
ถามว่าลุงมาที่นี่บ่อยเหรอ แกบอกว่ามาตลอดเมียแกชอบมาวัด เกษียรแล้ว ไม่รู้จะทำอะไร เลยถามซะเลยว่าแกมีลูกรึยัง แกบอกมีผู้ชาย 2 คน คนโตแต่งงานแล้ว แต่คนเล็กยัง เลยแซวว่าหนูก็โสดค่ะ แกหัวเราะใหญ่บอกว่ายังมีสิทธิ์อยู่นะ ขำกันไปอีก รับมุขซะด้วย เลยคิดว่า บางทีทุกครั้งที่เราเดินทางอาจจะพบเจอสิ่งที่ไม่คาดคิดระหว่างทางได้ตลอดเวลาบางทีได้เจอผู้คนที่อยู่ระหว่างทาง ก็ทำให้ทริปนั้นๆกลายเป็นความทรงจำที่ดีติดตัวเราไปตลอด แม้บางครั้งอาจจะหลงๆลืมๆรายละเอียดเล็กน้อยไปบ้าง แต่ความรู้สึก ความทรงจำหลักๆ ยังคงอยู่ก็ทำให้มีเรื่องราวเล่าขานให้คนต่อๆ ไปฟังได้อย่างไม่รู้เบื่อ ก่อนจะจากกันจริงๆ ตอนนั้นใส่ ริชแบนด์สีเหลือง Long Live The King ไว้กับ Mahidol สีน้ำเงิน คิดว่า ของมหิดล หาไม่ได้แล้วเพราะซื้อมาตั้งแต่อยู่ ปี 2 เลยถอดริชแบนด์สีเหลืองให้แกไปตอบแทนน้ำใจที่แกซื้อกาแฟให้ภายหลังไม่คิดว่ามันจะหายาก นึกเสียดายมาถึงตอนนี้ ยังคิดไว้เลยว่าแกจะทิ้งไปรึยังน๊า เพราะตอนที่ให้ แกก็เอาไปใส่ไว้เลย แล้วก็หันไปบอกเมียแกว่าเราให้เพื่อเป็นของที่ระลึก ไม่ว่าเราจะเดินทางไปไหน กล้องดีดีซักตัวก็ทำให้เกิดเรื่องราวและความทรงจำต่างๆ ได้มากมาย เหตุการณ์ต่างๆ ที่เข้ามาในชีวิตเรา ต่างกรรมต่างวาระ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น นอกจากจะเก็บไว้ในความทรงจำแล้ว อย่าลืมเก็บไว้เป็นภาพถ่ายเพื่อให้เราได้เห็นภาพความทรงจำนั้นเด่นชัดมากขึ้นไปอีก...
| Create Date : 20 ตุลาคม 2559 |
| Last Update : 21 ตุลาคม 2559 0:20:15 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 445 Pageviews. |
 |
|
