-หนึ่งเดียวคนนี้- อัญชลี จงคดีกิจ


เพลงนี้ดังพร้อมกับคนฟังที่ยังเรียนหนังสือยู่มัธยมหนึ่ง
คนที่สร้างสารพัดปรากฏการณ์ให้ปรากฎ สำหรับแฟนคลับผู็คลั่งไคล้
ไม่ว่าจะเป็นการถ่ายรูปในโรงหนัง ดูหนังเรื่องเดียวซ้ำได้มากกว่า 20 รอบ
นิตยสารรายเดือนสำหรับสมาชิก (สมัยนั้นยังไม่มีเน็ท)
แต่อาการของข้าพเจ้าไม่มีเลยที่กล่าวมาข้างต้น มีอย่างเดียวคือ
หนังสือทุกเล่มที่มีเรื่อง มีรูปของพี่ปุ๊ มันจะต้องมาอยู่บ้านข้าพเจ้า 55 ไม่คลั่งเลย

ตอนนั้น ปลื้มปริ่มมากที่ได้รู้ว่าพี่ปุ๊คือรุ่นพี่ผู้แสนสนิทกับคุณครูพละที่โรงเรียน
เลยถือแอพพลายความสนิทกับครูให้ลามปามไปว่าสนิทกับพี่ปุ๊ด้วย
เจ้าตัวรู้ไหม ไม่เลย .. !!

ตอนนั้น มีรุ่นพี่อีกคนที่ชอบมากประมาณกัน เราสองคนเดินหิ้วกระเป๋านักเรียน
คุยกันไปตั้งแต่ประตูน้ำ จนถึงอัญชลีแฟนคลับ เราเดินแบบนี้ทุกวัน
จำไม่ได้แล้วว่าอัญชลีแฟนคลับอยู่ที่ไหน แต่คลับคล้ายว่า สุขุมวิทแน่ ๆ
จะยาวถึงอโศกไหม ไม่มั่น แต่จำได้ว่าเวลาเรากลับบ้านต้องเดินย้อนกลับมา
บ้านพี่คนนี้อยู่สุขุมวิท 12-14 นี่แหละ
(บร้า ไปแล้ว เปิดกูเกิ้ลดูระยะทาง 2.6 กม ตอนนั้นเดินได้ไง )

ตอนนั้น พี่ปุ๊ดังนะ แต่พื้นที่สื่อรอบตัวเรามันน้อย เลยไม่รู้ว่าพี่ปุ๊ดังมากแค่ไหน
จำได้ว่านัดแนะกับพี่ชายไปดูคอนเสริ์ตผิวปากตามเพลง มีเฉลียง มีบิลลี่โอแกน
มีอุ้ย ระวิวรรณ แล้วก็มีพี่เบิร์ดอีกคน
พี่ชายรู้จักกับบิลลี่โอแกนเลยได้แว่บเข้าไปข้างหลัง แล้วก็เม้าท์มอยกัน
กำลังจะถ่ายรูป พี่เบิร์ดเดินผ่านมาข้างหลัง โผล่หน้าเข้ามาในเฟรม "ถ่ายด้วย"
แต่ .. งานนั้นไม่ได้ถ่ายกะพี่ปุ๊ซ๊ากกกกะใบ เขินเองด้วย พี่ปุ๊ยุ่งด้วย ประมาณนั้น

ตอนนั้น จำได้ว่าพี่ปุ๊ได้กระทบไหล่กับทีน่า เทอเนอร์ ด้วยโฆษณาเป็ปซี่
โฆษณาที่เป็นตัวประวัติศาสตร์ก็ว่าได้ แต่คนรุ่นใหม่หลายคน เฮ้อ..อ่านแล้วเพลีย
เข้าใจว่าตัดต่อบ้าง กราฟฟิคบ้าง ทำไมพี่ปุ๊ร้องภาษาไทยแล้วเค้าให้ร้องได้ไง
เลยนึกถึงน้องคนนึง คุยกันเมื่อตอนดูอัสนีวัสนต์ น้องถามว่า ทำไมคนเยอะขนาดนี้
ทั้งที่ดูแล้วธรรมดามากเลย ทำไมคนร้องได้ทุกเพลง ทำไมคนอินจังเลยพี่
ได้แต่ขำ ๆ แล้วบอกว่า อีกยี่ปีเอ็งจะรู้เมื่อบอดี้แสลมขึ้นเวทีแบบนี้

กลับมาเรื่องพี่ปุ๊ดีกว่า

นอกเรื่องไปก็เลย นึกต่อไม่ออก
จำได้แค่ว่า จู่ ๆ พี่ปุ๊ก็ดรอปลง แล้วก็ค่อย ๆ หายไป คล้ายว่าเวลาเปลี่ยนคนก็เปลี่ยน
จริงไหมไม่รู้สิ ??
แค่ตอนนั้นเราโตขึ้น เริ่มมีเรื่องราวในชีวิตมากขึ้น พี่ร่วมทางเดินเรียนจบแล้ว
มันก็คล้ายว่า จิ๊กซอว์เราหายไป หลุดไปหลายตัว บางอย่างที่เข้ามาทำให้มันไม่อิน

พี่ปุ๊ยังคงวนเวียนอยู่ในชีวิตอยู่ดี ตอนเริ่มทำงานพี่ก็ออกอัลบั้ม cross road
ซึ่งก็สร้างความฮือฮาได้เหมือนเดิม เมื่อเพลงถูกปล่อยออกมาโดยที่ไม่รู้ว่าคนร้องคือใคร
แล้วมันก็เปรี้ยงปร้างอีกตามเคย คนมีพรสวรรค์เน๊อะ เสียงมันน่าฟัง ดนตรีมันดี

แต่ตอนนี้ได้แค่ฟังผ่าน ๆ เพราะเริ่มไปฟังเพลงแนวอื่น เพลงป๊อปทั่ว ๆ ไป คือติดหู
แล้วก็ปล่อยผ่าน จำเนื้อเพลงไม่ได้ ไม่ได้ลงรายละเอียดเลย

..

เจอกันอีกทีเมื่อต้นปี ในงานขาว-ดำของครู พี่ปุ๊ยังคงน่ารักเหมือนเคย
เดินเข้างานมาอย่างเงียบเฉียบ แต่คนในงานไม่เงียบ เดินไปขอเซลฟี่จนพี่ปุ๊ต้องเดินหนี
จนหมู่เราและผองเพื่อนเดินเข้าช่วยกันบอกว่าให้พี่ปุ๊ไปไหว้ครูก่อนดีไหม
ขาเผือกจริม ๆ ดีไม่ถูกเปิดออก

แล้วใครต่อใครก็ได้ถ่ายรูปกับพี่ปุ๊ถ้วนทั่ว ยกเว้นข้าพเจ้า ที่ขอมองห่าง ๆ อย่างเคย



ยังไงพี่ปุ๊ก็เป็นคนสำคัญของใจเสมอ
desperado เป็นเพลงที่ทำให้หัดฟังเพลงภาษาอังกฤษแบบสะกิดต่อมเลยนะ
แล้ววันเวลาของโลกกลม ๆ คงจะหมุนให้เราได้เจอกันอีกที
เจอคราวหน้าจะขอกอดสักที .. จะผอมไปถึงไหนนะพี่นะ