เมื่อมีชีวิตหนึ่งถือกำเนิดขึ้นมาบนโลก

ความสามารถที่คนทุกคนมีติดตัวมาตั้งแต่เกิด

คือ  “ความสามารถในการเรียนรู้”

เรียนรู้ที่จะเติบโต

เรียนรู้ที่จะแก้ปัญหา

เรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตร่วมกับผู้อื่นอย่างสันติ

หากขาดผู้ชี้แนะทางสว่าง หนทางชีวิตก็คงมืดมน

เพราะต้องลองผิดลองถูกเรียนรู้ด้วยตนเอง

หากเลือกเดินในเส้นทางที่ถูกต้องดีงามก็นับว่าโชคดีไป

แต่ถ้าหลงไปอยู่ในวังวนสีเทา ชีวิตก็คงผิดพลาดจนยากจะถอนตัว

พ่อแม่จึงมีบทบาทสำคัญในการสร้างบุคลิกและความรู้สึกนึกคิด

การที่เด็กคนหนึ่งจะเข้าใจโลกและเติบโตขึ้นมาอย่างมีภูมิคุ้มกัน

จำเป็นต้องได้รับการอบรมสั่งสอนชี้แนะด้วยหัวใจที่อดทนและมีเมตตา

เหมือนที่ครั้งหนึ่งผู้เขียนเคยถูกเปรียบเทียบผลการเรียน

ซึ่งบังเอิญเพื่อนสนิทเป็นคนเรียนเก่ง

ได้เกรด 3 และ 4 เป็นส่วนใหญ่

ส่วนผู้เขียนได้เพียงเกรด 1 และเกรด 2

ผลการเปรียบเทียบจึงมักจบลงด้วยเสียงบ่นก่นด่า

ว่า  “โง่”  ทุกครั้ง

ทำให้ผู้เขียนมีความเข้าใจมาตลอดว่าตัวเองนั้นเป็น  “คนโง่”

กว่าจะค้นพบว่าตัวเองไม่ใช่คนสมองไม่ดีก็ผ่านไปหลายปีโข

นี่จึงเป็นสิ่งที่ยืนยันได้ว่า

“เด็กจะเชื่อว่าตนเองเป็นเช่นนั้นจริง ๆ

หากคำพูดนั้นออกมาจากปากของคนใกล้ชิด”

จนกระทั่งได้เป็นแม่คน

ปัญหานี้ก็เกิดขึ้นอีกครั้ง

เมื่อลูกสาวที่กำลังเรียนชั้นประถมปีที่ 1

มีผลการสอบกลางภาคตกทุกวิชา

ยกเว้น วิชาภาษาอังกฤษที่ได้คะแนนเกือบเต็ม

หลังจากคุยกับครูประจำชั้น จึงได้ทราบปัญหาเพิ่มเติม

ก็คือ เรื่องการเขียนที่ลูกสาวเป็นคนเขียนหนังสือตัวใหญ่จึงมักจะลอกโจทย์ไม่ครบ 

ทำให้ครูประจำวิชาต้องพาไปแก้ไขงานย้อนหลังเกือบทั้งหมด

ผู้เขียนได้สังเกตและสอบถามข้อมูลเพิ่มเติม

ทั้งกับครูประจำชั้น ครูประจำวิชา และเพื่อนนักเรียนในห้อง

พบว่าลูกมีพฤติกรรมเลียนแบบคุณครูในการขึ้นบรรทัดใหม่ตามบนกระดานดำ

และไม่เข้าใจว่าต้องลอกโจทย์ให้ครบถ้วน

จึงแก้ไขโดยการอธิบายให้ลูกเข้าใจว่าโจทย์คืออะไร

การลอกโจทย์ให้ครบถ้วนนั้นมีความสำคัญอย่างไร

พร้อมกับฝึกให้ลูกหัดลอกโจทย์ลงสมุด

เน้นย้ำว่าหากไม่สามารถลอกโจทย์ได้จบภายในหนึ่งบรรทัด

ลูกก็ต้องขึ้นบรรทัดใหม่

เมื่อลูกสามารถคัดลอกโจทย์ได้อย่างถูกต้องสวยงามครบถ้วน

สิ่งที่ได้รับ ก็คือ “คำชมเชยจากทุกคนในบ้าน”

เนื่องจากลูกสาวเป็นเด็กอ่านหนังสือคล่อง

ผู้เขียนจึงหยิบแบบฝึกหัดที่ลูกเคยทำได้คะแนนเต็มขึ้นมาให้ลูกอ่านให้ฟังอีกครั้ง

เพื่อตอกย้ำความสำเร็จให้ลูกเกิดความภาคภูมิใจและเชื่อมั่นในตนเอง

นอกจากนี้ ยังต้องอาศัยความร่วมแรงร่วมใจ

ทั้งกับคนในบ้าน ครูที่โรงเรียน  เพื่อนของลูก

รวมไปถึงผู้ปกครองของเพื่อนลูก

ตั้งแต่นั้นมา ลูกสาวก็เริ่มมีผลการเรียนดีขึ้น

และผ่านขึ้นชั้น ป.2 ด้วยเกรดเฉลี่ย 3.45

การเลี้ยงลูกก็เปรียบเสมือนบทเรียนของชีวิต

ปัญหาและความผิดพลาดจึงเป็นเช่นบททดสอบของพ่อแม่

ถ้าอยากให้ลูกใช้ชีวิตบนโลกใบนี้ได้อย่างมีความสุข

นอกจากทำตัวเป็นแบบอย่างที่ดีแล้ว

ยังต้องใช้ความรัก ความเข้าใจ ความเชื่อมั่น และความศรัทธา

จึงจะสามารถนำพาให้เค้าเติบโตได้อย่างเข้มแข็งและสง่างาม

ผู้เขียน : แม่โอ๋เรนเจอร์

ภาพ   :  อินเทอร์เน็ต

4  พฤษภาคม  2559