เมื่อก่อนบ้านเรือนจะติดลำคลอง วันดีคืนดี ก็จะมีหมาเน่าตาย ลอยมาตามลำน้ำ ถ้าหมาเน่าตัวนั้นไปลอยติดกระได บ้านใครเจ้าของบ้านก็จะพยายามเขี่ยทิ้งไปไกลๆ แล้วเจ้าหมาเน่าก็จะถูกน้ำพัดพาไปติด บ้านอีกหลัง และทุกๆหลังก็ไม่มีใครปรารถนาหมาเน่า นั้นเลย ลอยไปติดผักตบกลางน้ำ คนพายเรือก็เขี่ยหนี เพราะเหม็นเน่า 
เรื่องนี้ ทำให้ครูคิดถึงแม่บ้าน ที่เป็นปัญหา กับเกือบทุกองค์กร ในสมัยนี้ แม่บ้านผู้ไม่รู้ ทะนงตัว เสียเต็มประดา อาศัยว่าทำงานมานาน หลายสิบปี ต้องไม่ถูกไล่ออกแน่ๆ ทุกๆวันก็จะทำตัวเหมือนหมาเน่าลอยน้ำ แวะไปทำงานกับ แผนกไหน ส่วนไหน ก็มีแต่คนรังเกียจ ไม่อยากให้มาทำงานให้ เขี่ยไปแผนกโน้น ที นั้นที ก็มีแต่คน อิดหนาระอาใจ กับกริยามารยาท คำพูดจา และงานทำความสะอาด ก็ไม่สะอาดเรียบร้อย หน้าที่การงานของตนก็ไม่รู้จัก อ้างนู่นนี่นั่น งานเยอะทำไม่ได้ ก็ทำได้แค่นี้ แหล่ะ ทำไม่ทัน จะทำไม จะเอาอะไรกันหนักหนา 
มัวแต่มองตัวเองว่า งานก็หนัก เงินก็น้อย อาชีพต่ำต้อย มีแต่คนใช้ คนว่า วันๆ หนึ่งทำงานก็มีแต่ความทุกข์ เพราะ พนักงานแต่ละคน มีแต่ไม่อยากเสวนา ด้วย เพราะเกรง ว่าจะแปดเปื้อน 
ใครบอกใครสอน อะไรก็ไม่ฟัง เขาส่งไปพัฒนาฝีมือ อบรมก็ไม่เอา มัวแต่ต่อต้าน ดื้อด้านทู่ซี้ ทำ หน้าดำหน้าแดง ก็ทำงานมาตั้งหลายสิบปี แล้วไม่เห็นต้องเรียนเลย พวกคุณจะไปรู้อะไร มัวแต่นั่งโต๊ะทำงาน เคยแต่สั่งๆๆๆ ก็ไม่เคย มาล้างส้วม นี่นา หาคนมาช่วยฉันสิ จะได้สะอาดขึ้น หาน้ำยาดีๆ มาให้ฉันสิ จะได้ดีขึ้น
อนิจจา แม่บ้านเอ๋ย ใครมี คนทำงานเป็นหมาเน่าลอยน้ำ ในที่ทำงานคุณบ้าง.......ลอยไปแผนกไหน มีแต่คนส่ายหัว คอยแต่จะเขี่ยไปไกลๆๆ
ก็คงต้อง รอให้หมาเน่าตัวนั้น เน่าเปื่อย สูญสลายไปตามน้ำ อีกนาน