คำพูดของสเปิร์มพิณตอกย้ำความรู้สึกผิดให้กับสเปิร์มโตยิ่งขึ้นไปอีก เขานึกย้อนกลับไป หากวินาทีนั้น สเปิร์มดอกไม้และแจกันร้องขอความช่วยเหลือจริงๆ เขากับพรรคพวกคงส่งเสียงหัวเราะอย่างสะใจมากกว่า มาถึงตอนนี้ เขาสามารถมองเห็นภาพความชั่วช้าสามานย์ของตนเองลอยออกมาอย่างเด่นชัดจากคำวิจารณ์ของบุคคลอื่น

“เธอยังอยากฟังความเลวร้ายของฉันอยู่ไหม” สเปิร์มโตถามเสียงอ่อย เขาชักไม่แน่ใจว่าสเปิร์มพิณยังอยากจะร่วมทางด้วยต่อไปหรือไม่หากฟังเรื่องทั้งหมดแล้ว

“ถ้าการเล่าทำให้เธอสบายใจขึ้นมาได้ก็เล่าเถอะ ฉันพร้อมจะรับฟัง อีกไม่กี่นาทีทุกอย่างจะเปลี่ยนชีวิตของเรากันหมดแล้ว เธอคงไม่อยากจากไปพร้อมกับเรื่องเลวร้ายที่สุมอยู่ในอกหรอก จริงไหมล่ะ” สเปิร์มพิณกล่าวอย่างเข้าใจ สเปิร์มโตเองก็กำลังต้องการใครสักตัวมารับฟังการสารภาพบาปนี้อย่างอดทนเช่นกัน

“พอกัปตันแบ็คมาถึง พวกเราทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ แต่พอถึงตอนเช็คจำนวนปรากฏว่าหายไปสองตัว กัปตันแบ็คจึงไม่ยอมออกเรือ เขาบอกว่า สเปิร์มสองตัวคือรางวัลของเขาต้องหาให้พบให้ได้ เขาถึงกับชักปืนขึ้นมาขู่จะยิงทิ้งทีละตัวๆ จนกว่าจะมีใครยอมบอกความจริง ฉันจึงเข้าไปบอกกัปตันว่า ตอนที่พุ่งออกมาจากปล่องลิฟท์ มีสเปิร์มสองตัวพลัดตกลงไปในน้ำ ฉันและเพื่อนพยายามอธิบายว่ามันเป็นอุบัติเหตุ แต่กัปตันแบ็คจ้องตาพวกเราอย่างรู้ทัน เขาบอกว่า ..ไม่มีใครทิ้งเพื่อนที่พลัดตกลงไปในน้ำโดยไม่หาทางช่วยเหลือหรอก”

“แสดงว่ากัปตันแบ็ครู้” สเปิร์มพิณแทรกขึ้นมา

“สายตาของเขามองฉันอย่างไม่เชื่อใจ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เขาสั่งให้ทำการค้นหาทันทีและพบว่า ทั้งสองตัวยังไม่ตาย พวกเขาลอยคอเกาะกันกลมอยู่ในน้ำข้างๆ เรือนั่นเองโดยไม่ยอมปริปากร้องให้ใครช่วย เมื่อนำขึ้นมาบนเรือได้แล้ว กัปตันแบ็คก็ทำการสอบสวนทันที แม้จะสั่นไปทั้งตัวจนปากซีดขาวด้วยความหนาวและความกลัวที่ปะปนกันอยู่ แต่พวกเขาก็ไม่ยอมซัดทอดว่าใครเป็นผู้จับพวกเขาโยนลงไปในน้ำ” สเปิร์มโตหยุดไปชั่วขณะ เขาหลับตาลงแล้วสั่นศีรษะไปมาไม่หยุดหย่อนเหมือนกับทนรับสิ่งที่ตัวเองกระทำลงไปไม่ได้

“แล้ว..แล้วกัปตันแบ็คไม่ได้เอาพวกเขาเป็นของรางวัลหรือ” สเปิร์มพิณถามต่อทันทีโดยไม่ยอมให้หยุดพัก

“พวกเขารอด..! กัป..กัปตันแบ็คยกย่องในความกล้าหาญและมีน้ำใจของพวกเขาเลยไม่ทำอะไร แต่..แต่เมื่อสิ้นสุดการเดินทางกลับมีพวกเราสองตัวสูญหายไปอย่างไร้ร่องรอย ซึ่งฉันเชื่อว่าน่าจะเป็นผู้โชคร้ายแทน..ฮึ..ฮือ..อ นี่ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย” สเปิร์มโตปิดฉากการเล่าในช่วงเวลานั้นด้วยการฟุบหน้าลงไปกับพื้นแล้วร้องไห้ออกมา

“โต..โต..ลุกขึ้น เธอยังต้องไปต่อ” สเปิร์มพิณไม่อาจเลื้อยต่อไปได้ เธอต้องหยุดเพื่อพยุงให้สเปิร์มโตลุกขึ้นอีกครั้ง

“หลังจากนั้น..” เมื่อลุกขึ้นได้อีกครั้ง กลับเป็นสเปิร์มโตเองที่ยังอยากจะเล่าตอนจบโดยที่สเปิร์มพิณไม่ต้องร้องขอแต่อย่างใด
“ฉันและเพื่อนๆ ก็มานั่งคิดทบทวน พวกเราทำผิดต่อดอกไม้และแจกันอย่างน่าละอาย ไร้ศักดิ์ศรีและไร้ความปราณี ในขณะที่พวกเธอไม่เคยทำร้ายพวกเรากลับเลย พวกเราจึงยกขบวนกันไปขอโทษเธอทั้งสองเมื่อขึ้นจากเรือได้แล้ว ดอกไม้บอกกับพวกเราว่าอย่างไรรู้ไหม..” สเปิร์มโตหันมาสบตาด้วยเพื่อหยั่งความคิดเห็น แต่สเปิร์มพิณเลือกการส่ายศีรษะไปมาแทนคำตอบ

“เธอบอกว่า..ตอนนี้เธอและแจกันเป็นสเปิร์มผิดปกติที่พูดไม่ได้กับมองไม่เห็น แต่พวกเราเป็นสเปิร์มผิดปกติที่พูดได้ มองเห็นได้แต่มีหัวใจพิการ.. เธอจบคำกล่าวด้วยรอยยิ้ม ในขณะที่พวกเรานั่งหน้าเครียด บางตัวยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าถูกด่าเข้าให้แล้ว ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา จากที่เคยพูดคุยกันบ้าง พวกเขาก็เก็บตัวเงียบและไม่ยอมพูดกับใครอีกเลย” สเปิร์มโตยังจำบรรยากาศรอบๆ ตัววันนั้นได้เป็นอย่างดี เขาทั้งเจ็บทั้งอายจนอยากแทรกแผ่นดินหนี สเปิร์มทั้งสองได้ให้บทเรียนอันล้ำค่าที่สุดในชีวิตกับเขาและผองเพื่อนแล้ว

สเปิร์มพิณแอบอมยิ้มอยู่ในใจ เธออดชื่นชมความทระนงและจิตใจที่กล้าแกร่งของสเปิร์มดอกไม้และแจกันไม่ได้ ถือเป็นแบบอย่างของการใช้ความอ่อนแอเข้าสยบผู้ที่ใช้พละกำลังอย่างแท้จริง

“มิน่าล่ะ พวกเขาถึงไม่มีเพื่อน”

“ถึงตอนนี้พวกเราทุกตัวอยากจะเป็นเพื่อนกับพวกเขา แต่พวกเขาได้สร้างกำแพงขึ้นมาปกป้องตนเองเอาไว้อย่างมิดชิดแล้ว” สเปิร์มโตกล่าวอย่างสิ้นหวัง

“ถ้าฉันเจอพวกเขาอีก จะบอกพวกเขาให้ว่าเธอเสียใจในสิ่งที่ได้กระทำลงไปและอยากจะเป็นมิตรด้วย” สเปิร์มพิณอยากจะปลอบใจสเปิร์มโตในสิ่งที่คิดว่าเธอทำได้

“เธอจะไม่มีวันได้พบกับพวกเขาอีกแล้ว ..ไม่ว่าเธอหรือฉัน..” สเปิร์มโตยังคงสีหน้าและแววตาที่สิ้นหวังไม่เปลี่ยนแปลง ..คำปลอบแม้งดงามเพียงไรก็ไร้ประโยชน์หากมันเป็นไปไม่ได้

ความเงียบคืบคลานเข้ามาครอบงำอยู่ครู่หนึ่ง นานพอที่จะทำให้ทั้งสองตัวเริ่มอึดอัด

“ชีวิตของเรายังไม่จบสิ้นลงตรงนี้ เราต้องเดินหน้าต่อไป เธอกับฉันยังจะต้องไปช่วงชิงเซลล์ไข่กัน” สเปิร์มพิณตัดสินใจกล่าวขึ้นก่อน หวังให้เป็นคำกล่าวที่ชักนำให้ทั้งสองเริ่มต้นมองไปข้างหน้าด้วยกัน

“ช่วงชิงกับเธอน่ะหรือ?” แต่สเปิร์มโตกลับทำเสียงเหมือนไม่แน่ใจ เขาหันมายิ้มที่มุมปากอย่างมีเลศนัยกับสเปิร์มพิณก่อนที่จะเลื้อยนำออกไปทิ้งให้เธอยืนเคว้งอย่างมึนงงอยู่ตรงนั้น

“ทำไมเหรอ..ช่วงชิงกับฉันมันเลวร้ายตรงไหน” สเปิร์มพิณร้องถามก่อนจะพุ่งตัวให้ไถลไปบนพื้นตามไปอย่างรวดเร็ว พอเห็นสเปิร์มพิณเข้ามาประชิด สเปิร์มโตก็เร่งความเร็วหนีไปอีก เป็นเช่นนี้หลายครั้ง จนแล้วจนรอด เธอก็ไม่ได้รับคำตอบจากเขา แม้จะรู้สึกเคืองแต่สเปิร์มพิณก็ปล่อยให้เรื่องนั้นผ่านไปแต่โดยดี

เมื่อเลื้อยมาใกล้ถึงปากทางแยกของปีกมดลูก ทั้งสองตัวก็หยุดอยู่ตรงหน้ามดลูกที่ชะเง้อตัวออกมาพอดี
สเปิร์มพิณถือโอกาสแนบศีรษะอิงบนผิวสัมผัสอันอ่อนนุ่มดุจผ้าห่มนวมผืนใหญ่นั้น

“อุ่นกำลังดีเลย น่าเอาหน้าซุกเข้าไปจัง”

“ปกติผิวของผนังมดลูกจะแข็งกระด้างแต่นี่เธอสร้างเนื้อเยื่อขึ้นมาห่อหุ้มเพื่อรองรับไข่ที่ได้รับการปฏิสนธิแล้ว ข้างในนี้คงอุดมไปด้วยอาหารและแร่ธาตุหลายชนิดที่จำเป็นแก่การเลี้ยงดูตัวอ่อน” สเปิร์มโตสาธยายให้ฟังขณะเดียวกันก็ทดลองแนบศีรษะลงไปบ้าง

“เธอนี่เหมือนไกด์นำเที่ยวเลย..รู้ไปหมด” สเปิร์มพิณกล่าวยิ้มๆ ขณะทั้งสองหันหน้าเข้าหากันในสภาพที่ศีรษะแนบอยู่บนผนังมดลูกด้วยกัน เธอเพิ่งรู้สึกว่าการมีเพื่อนร่วมทางมันดีอย่างนี้นี่เอง

“มีฉันอยู่ใกล้ๆ ก็เหมือนเธออยู่กับห้องสมุด” สเปิร์มโตคุยโอ่

“ดีละพ่อห้องสมุด..ปีกมดลูกมีสองข้าง ไหนช่วยตัดสินใจด้วยข้อมูลที่เชื่อถือได้หน่อยซิว่าเราควรไปทางไหน” สเปิร์มพิณถือโอกาสลองภูมิ

“เดี๋ยวนะ ขอสำรวจก่อน” สเปิร์มโตหันไปมองทางซ้ายทีทางขวาทีทำท่าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกล่าวตอบ

“อย่างแรกเลย..ให้ดูสีของท่อนำไข่ในปีกนั้น หากมีผิวสีชมพูเรื่อๆ และเป็นมันวาววับแสดงว่าจะมีเซลล์ไข่ผลิตออกมาในรอบเดือนนั้น ถ้าผิวซีดหรือคล้ำแสดงว่าปีกข้างนั้นยังไม่พร้อมสำหรับเดือนนี้” สเปิร์มโตส่งสัญญาณให้สเปิร์มพิณลองใช้สายตาพิจารณา

“อืมม์..ปีกมดลูกทางฝั่งซ้ายมีน้ำเมือกเคลือบจนเป็นมันลื่นขณะที่ทางฝั่งขวาค่อนข้างแห้งเผือด แสดงว่าจะมีไข่ตกมาจากปีกมดลูกทางซ้ายใช่ไหม” สเปิร์มพิณพิจารณาตามที่เห็น

“เป็นทางเลือกที่ดีกว่าแน่นอน แต่หากยังไม่แน่ใจให้ใช้ข้อสังเกตที่สอง..”

“อะไรเหรอ?”

“ก่อนหน้านี้มีสเปิร์มที่อยู่ข้างหน้าเราประมาณสิบตัวได้ ให้สังเกตดูว่ารอยหางของพวกเขาไปทางไหนก็ตามไปทางนั้น” สเปิร์มโตตอบแบบไม่คิดมาก เขาส่งยิ้มเหมือนจะเยาะให้แล้วพุ่งตัวนำทางไปก่อนทันที

สเปิร์มพิณยืนอ้าปากหวออยู่ตรงนั้นอีกครั้ง ไม่โกรธแต่รู้สึกว่าเสียรู้

“อ่อ..อ..ห้องสมุดให้เหตุผลง่ายๆ อย่างนี้เองหรือ” กล่าวจบก็พุ่งตัวไถลไปกับพื้นตามสเปิร์มโตไปติดๆ


*****************จบบทที่ 17*****************