สวัสดีค่ะ

ต่อจากบล๊อกที่แล้วนะคะ เราปักหลักนอนโรงแรมซึ่งอยู่ตรงข้ามสถานีอะซาฮิคาว่านี้ 3 คืน เมื่อวานไปฟุราโนะมาแล้ว 1 วัน เช้านี้จะไปเที่ยวฟาร์มลาเวนเดอร์ค่ะ ดูพยากรณ์อากาศแล้วอากาศแจ่มใส

2/7/2558

หลังจากทานอาหารเช้าที่โรงแรมเสร็จเดินมาไม่ถึง 5 นาทีก็ถึงสถานีอะซาฮิคาว่าแล้ว ตอนมาเมื่อหลายปีก่อนนั้นสถานีกำลังมีการปรับปรุงก่อสร้างอยู่ มาวันนี้ดูดี สวยงามกว่าวันนั้นมากค่ะ

มาทันขบวนโนะร้อคโคะค่ะ 9.56 รถไฟขบวนพิเศษซึ่งจะวิ่งเฉพาะช่วงเวลาที่มีลาเวนเดอร์นี้เท่านั้น แต่ละปีสามารถดูตารางวันเวลาเดินรถได้ทางเว๊บไซต์การท่องเที่ยวของฟุราโนะค่ะ นอกจากรถไฟจะสวยงามดูย้อนยุค ขบวนนี้จะจอดเฉพาะสถานีสำคัญๆค่ะ ไม่ได้จอดทุกสถานีเหมือนรถไฟท้องถิ่นที่เรานั่งมาเมื่อวานค่ะ  

เราแนะนำว่าถ้าเพื่อนๆมาถึงไว ให้ขึ้นมาที่ชานชาลาก่อนเวลารถออกเลยนะคะ เพราะตอนเรามาถึงรถไฟขบวนนี้มาจอดรออยู่ก่อนแล้ว มาก่อนจะได้เลือกที่นั่งก่อนค่ะ คือเราเห็นบางคนมาแล้วแต่ยังไม่ขึ้นมาที่ชานชาลา (แบบว่าเดินผ่านและแอบมอง) พอขึ้นมาตอนรถจะออกที่นั่งก็เต็มหมดแล้วค่ะ ที่นี้ยืนไปยาวเลยนะคะ 

เราเลือกนั่งโบกี้สุดท้ายค่ะ

มาเป็นกลุ่มหลายคนนั่งโบกี้นี้ก็ดีนะคะ

ถ้ามาขบวนโนร้อคโคะ ขบวนนี้จะจอดที่สถานีลาเวนเดอร์ บาทาเกะ (Labenda-Batake) ซึงถ้าใครจะมาเที่ยวฟาร์มโทมิตะ (Farm Tomita)หรือ ฟาร์มลาเวนเดอร์ อีสต์ (Lavender East) ก็จะสะดวกมากๆค่ะ เพราะเดินสัก 5 นาทีก็ถึงฟาร์มโทมิตะอันเลื่องชื่อแล้วค่ะ  แต่ถ้าใครไม่ได้มาขบวนนี้ก็ให้นั่งไปลงสถานีนาคะฟุราโนะ (Nakafurano) แล้วเดินเอาค่ะ หรือถ้านั่งแท็กซี่ไปฟาร์มโทมิตะก็ประมาณ 770 เยนค่ะ  

ส่วนมากนักท่องเที่ยวจะนิยมมาขบวนโนะร้อคโคะกันมาก

เห็นมาขึ้นกันตรงสถานีบิเอะก็เยอะ คงเป็นเพราะเดินไปฟาร์มโทมิตะไม่ไกล

สถานีอยู่ฝั่งตรงข้ามกับฟาร์มโทมิตะค่ะไม่ต้องมีรถยนต์ส่วนตัว หรือมากับทัวร์

ก็สามารถมาเองได้ง่ายๆค่ะ ขอให้มีแรงเดินเท่านั้น

ถ้าเอารถมาเองยังหาที่จอดรถได้ยากเลยค่ะ นักท่องเที่ยวเยอะมากจริงๆ 

มุมมหาชนเลยมุมนี้ มาถึงฟาร์มโทมิตะเราขอเดินมามุมนี้ก่อนเลย อยู่ด้านหลัง สวยเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง จะมีอารมณ์เสียเล็กน้อยก็ตรงเห็นนักท่องเที่ยวกลุ่มหนึ่งเข้าไปถ่ายรูปในกอลาเวนเดอร์ข้างใน ทางฟาร์มเขาก็กั้นเชือกไว้แล้วน้า แต่คงสื่อความหมายกับนักท่องเที่ยวกุล่มนี้ไม่เข้าใจ ยังโล่งใจนะคะที่ไม่ใช่คนไทย 

วุ้ย....ตอนนู้นมากับทัวร์ต้องเดินเที่ยวแบบรีบเร่ง มาวันนี้...อิชั้นชิลล์..ดีแท้ ฮ่า ฮ่า  

เราชอบนะคะกลิ่นลาเวนเดอร์ หอมมีเอกลักษณ์ของตัวเอง 

 เวลาไปเที่ยวเราก็ทำตัวเป็นนักท่องเที่ยวที่ดี บางครั้งก็อาสาถ่ายรูปให้คนท้องถิ่นบ้าง นักท่องเที่ยวด้วยกันบ้าง เขาก็จะดีใจเล็กๆและส่วนมากก็จะถามกลับมาว่ามาจากไหน เราก็ตอบไปด้วยความภูมิใจว่า ไทยแลนด์ (ไม่ใช่ไต้หวันนะ)  

กินลาเวนเดอร์ซอฟท์ครีมที่ฟาร์มโทมิตะไปสองอันเลยค่ะ ไม่ได้มีโอกาสมากินได้บ่อยๆนี่นา ก็มันช่างหอมลาเวนเดอร์และหวานมันอร่อยมากๆนี่นา 

วันนี้เราอยากไปเที่ยวฟาร์มลาเวนเดอร์อีกสักฟาร์ม เดินออกมาตรงแถวๆลานจอดรถมีที่จอดรถแท็กซี่อยู่ก็เลยให้ไปส่งที่ฟาร์มไซกะโนะซาโต้ (Saika no sato ) ค่าแท็กซี่ประมาณ 1200 เยนได้ค่ะ ก็สะดวกดีนะคะไม่ต้องเดินฮ่า ฮ่า แต่ถ้าเพื่อนๆเรี่ยวแรงยังดีก็เดินมาที่สถานีนาคะฟุราโนะ(Nakafurano Station) ก็จะสามารถมาเที่ยวที่ฟาร์มไซกะ(ซาอิกะ)โนะซาโต้นี้ได้เหมือนกันค่ะ (แต่ออกแรงเยอะหน่อยนะคะ)

ถ้าชอบเงียบๆ นักท่องเที่ยวไม่พลุกพล่านจอแจ แนะนำเลยค่ะ ฟาร์มไซกะโนะซาโตะนี้นักท่องเที่ยวน้อยกว่าฟาร์มโทมิตะเยอะเลยค่ะ ให้อีกอารมณ์เลย  

จุดเด่นสุดของฟาร์มนี้เราว่านอกจากจะไม่พลุกพล่านนักท่องเที่ยวน้อย ก็คือเนินลาเวนเดอร์ที่มีเนื้อที่ใหญ่โตนี่ล่ะค่ะ อย่างกับเป็นภูเขาลาเวนเดอร์เลยทีเดียว

เห็นมีคนงานกำลังทยอยตัดกิ่งลาเวนเดอร์ด้วยนะคะ เดินไปก็สูดอากาศเข้าปอดไปเยอะๆ ห๊อม หอม อะ 

เดินจนหมดแรงเลยทานโซบะที่ฟาร์มและกำลังคิดว่าจะกลับยังไงล่ะทีนี้ (แถวนั้นไม่มีแท็กซี่) ก็เห็นมีนักท่องเที่ยวคนอื่น ดูเดินหอบแฮกเข้ามากินโซบะอยู่โต๊ะข้างๆ งั้นเราก็คงเดินไปได้เหมือนกัน ถามเจ้าของร้านเธอบอก ไปสถานีนาคะฟุราโนะเดินไปแค่สิบนาทีเอ๊ง 

เลยเดินข้ามถนนมาตามทางที่เห็นนักท่องเที่ยวโผล่ออกมาเมื่อกี๊ ดีหน่อยเพราะเป็นเการเดินลงเนินเลยไม่ค่อยเหนื่อย ฮ่าฮ่า (ภาพนี้คือเดินข้ามถนนมาแล้วมองย้อนกลับไปที่ฟาร์มไซกะโนะซาโตะค่ะ)

ข้ามถนนมาแล้วเดินลงไปตามทางนี้ได้เลยค่ะ 

ภาพนี้คือเราเดินลงมาแล้วถ่ายย้อนกลับขึ้นไปนะคะ

ถ้าต้องเดินขึ้นก็ท่าทางจะหอบเหมือนกันแฮะเรา

นู่นล่ะค่ะ พ้นทิวสนข้างหน้าก็ถึงฟาร์มไซกะโนะซาโตะ (Saika no Sato Farm) 

ถ้าไม่ได้นั่งแท็กซี่ไปแบบเรา ขามาก็ลงที่สถานีนาคะฟุราโนะแล้วเดินออกจากสถานีข้ามหลอดแก้วมาแล้วมาทางซ้ายจะเจอป้ายนี้อยู่ปากทางเข้าค่ะ 

เดินข้ามอุโมงค์ใสๆนี่มาก็ถึงสถานีนาคาฟุราโนะแลัวค่ะ ถ้าเพื่อนๆจะกลับมาที่สถานีอะซาฮิคาว่าแบบเราก็ต้องเดินข้ามไปชานชาลาที่อยู่ฝั่งตรงข้ามนะคะ  

อ้าว...พอเปิดไฮเปอร์เดียเช็คเวลาว่ารถจะมากี่โมง ได้นั่งรถไฟโนะร้อคโคะกลับด้วย (ไม่ได้ตั้งใจเลยนะเนี่ยะ)  และเป็นว่าเราโชคดีที่มาขึ้นที่สถานีนาคะฟุราโนะ เพราะสถานี้จะถึงก่อนสถานีลาเวนเดอร์บาทาเกะ(ฟาร์มโทมิตะ) ซึ่งนักท่องเที่ยวจะขึ้นที่สถานีนี้เยอะมากเราเลยได้นั่งตากลมมาแบบชิ้ล ชิลล์ค่ะ

จังหวะดีหยิบมือถือถ่ายบ้านหลังคาแดงที่มีชื่อเสียงที่บิเอนี้ทันด้วย(Red Roof House in Biei) คือก่อนถึงบ้านนี้จะมีเสียงประกาศบอกทางลำโพงว่าทางด้านขวาจะเห็นบ้านหลังนี้ (ขามาอยู่ซ้ายมือค่ะ ใกล้ๆสถานีบิเอ) 

มาถึงสถานีอะซาฮิคาว่าตอน 16.29 มาเดินเล่นฝั่งตรงข้ามสถานีค่ะ 

ดูจากแอพพลิเคชั่นโฟร์สแควร์ (Foursquare)มีแต่คนชมว่า"ร้านเนื้อย่างเจงกิสข่านไดโคะคุยะ"(Genghis Khan Daikokuya)ร้านนี้อร่อย เรทติ้งดีแต่บ่นว่าคิวยาว อย่างนี้ต้องขอไปพิสูจน์ด้วยตัวเองบ้างร้านอยู่แถวๆนั้นอยู่แล้ว  

เท่าที่อ่านดูเห็นเขาว่าต้องจอง เอาน่าลองไปดู ค่อยว่ากัน ดูจากหน้าร้าน ร้านนี้ไม่ผิดแน่เขาว่าเปิดห้าโมงเย็น เราไปถึงห้าโมงนิดๆพอเปิดผ้าเข้าไปในร้าน โอ้โห..คนนั่งกันเต็มร้าน ย่างกันควันโขมงเลยค่ะ

ขอย้ำอีกครั้งว่าภายในร้าน ย่างกันควันโขมงจริงๆ ฮ่า ฮ่า 

เมนูและราคาประมาณนี้นะคะ และขอย้ำว่าอร่อยสมกับที่ใครๆเขาชมกันค่ะ (อร่อยมากๆ) 

เนื้อแกะย่างเจงกิสข่านนี้ถือว่าเป็นอาหารท้องถิ่นของฮอกไกโดนะคะ ถ้ามีโอกาสอยากให้ลอง ส่วนเราอยากกลับไปกินร้านนี้อีก อร่อยสุดๆ  

ปิดท้ายวันอันแสนสุขกับเมล่อน(จากไหนจำไม่ได้แล้ว) หวานหอม ชื่นใจ 

บล๊อกหน้ายังไปฟาร์มลาเวนเดอร์อีกสองฟาร์มค่ะ (เที่ยวกันให้เบื่อไปเลย)

ขอบคุณที่ร่วมติดตามนะคะ

สวัสดีค่ะ